Η πρώτη φορά που οι Uriah Heep πάτησαν στην Ελλάδα, στις 12 Μαΐου 1983, έχει καταγραφεί σαν η πιο επεισοδιακή συναυλία που έγινε ποτέ στη χώρα μας από τη δεκαετία του ’60 έως σήμερα, μαζί μ’ εκείνη του Rory Gallagher στη Ν. Φιλαδέλφεια. Άλλη εποχή, άλλα ήθη, άλλα... έθιμα.
Η σπουδαία εγγλέζικη μπάντα είχε κυκλοφορήσει το 14ο στούντιο άλμπουμ της «Abominong» και περιόδευε. Από την αρχική σύνθεσή τους, με τη θρυλική τριάδα των Ken Hensley στα κήμπορτνς, του τραγουδιστή David Byron και του κιθαρίστα Mick Box, είχε μείνει μόνο ο τελευταίος, που συνεχίζει μέχρι σήμερα το θρύλο του γκρουπ. Ο Hensley κάποια στιγμή έθεσε το ερώτημα στον μάνατζέρ τους «O Byron ή εγώ» το 1976, χρονιά που αποχώρησε η μεγάλη φωνή των Heep αντιμετωπίζοντας σοβαρό πρόβλημα αλκοολισμού, από το οποίο πέθανε τελικά το 1985. Το «Abominog» ήταν το πρώτο άλμπουμ που έκαναν οι Heep χωρίς να μπει στο στούντιο μαζί τους ο Hensley.
Η τιμή του εισιτηρίου για την συναυλία τους στο γήπεδο του ΠΑΟ, στη Λ. Αλεξάνδρας, ήταν υπέρογκη για τη εποχή: 600 δραχμές. Η ατμόσφαιρα μύριζε μπαρούτι γύρω από το γήπεδο, καθώς οι περισσότεροι δεν είχαν εισιτήριο. Το ξύλο με την αστυνομία άρχισε από νωρίς καθώς δεν άφηναν τον κόσμο να μπει τζάμπα στο γήπεδο. Ευτυχώς είχα προμηθευτεί έγκαιρα το εισιτήριο μου και ήδη βρισκόμουν μέσα στη θύρα 8. Δίπλα στο γήπεδο είχε μια οικοδομή που χρησιμοποιούσαν τα φρικιά για πολεμοφόδια (ξύλο, πέτρες, καδρόνια, τούβλα…) στον πόλεμο με τους αστυνομικούς. Πολλοί αστυνομικοί ήταν μεταμφιεσμένοι σε φρικιά, μακρυμάλληδες με μπλου-τζην. Εκεί το πρωοτείδα αυτό...
Κάποια στιγμή κι ενώ είχε αρχίσει η συναυλία, ακούστηκαν πυροβολισμοί. Ήταν οι πρώτες πλαστικές σφαίρες που έριξε η αστυνομία σε συναυλία με στόχο τους ροκάδες οπαδούς των Uriah Heep που δεν είχαν λεφτά να πληρώσουν τόσο ακριβό εισιτήριο!
«Να, εδώ την έφαγα πίσω στο πόδι», θυμάται σήμερα ο Αλέξης που ήταν εκεί στους γύρω δρόμους. «Ένα μήνα πονούσε το πόδι μου» και μου δείχνει μέσα σ’ ένα δισκάδικο με περηφάνια το παράσημο της συναυλίας εκείνης…
Την άλλη μέρα οι εφημερίδες βγήκαν με φωτογραφίες τις πλαστικές σφαίρες, αλλά και πολλά θύματά τους. Η αστυνομία είχε ρίξει στο ψαχνό για να διαλύσει τους ρόκερς, αλλά πολλοί απ’ αυτούς με έναν τεράστιο κορμό δέντρου που χρησιμοποίησαν, μπήκαν μέσα! Όπως στην Τροία! Άκουγα από την κερκίδα ένα δυνατό χτύπο πάνω στη μεγάλη σιδερένια πόρτα που επαναλαμβανόταν. Τελικά η πόρτα έσπασε και στην μέση της συναυλίας μπήκαν χιλιάδες μέσα στον αγωνιστικό χώρο και έμεινα ως το τέλος.
Νωρίτερα κάποιοι αρμόδιοι είχαν ανοίξει τα λάστιχα του γηπέδου και έριχναν νερό στον κόσμο για να ηρεμήσει. Ένας που στεκόταν όρθιος δίπλα μου έβγαλε τα κλειδιά του - κι ήταν πάρα πολλά, δεν είχα ξαναδεί τόσα πολλά σ’ ένα μόνο μπρελόκ από εκείνα με τον γάντζο που κούμπωνε στο κομμάτι του παντελονιού που περνά η ζώνη, ήταν της μόδας τότε αυτό - και τα πέταξε με όλη του τη δύναμη πάνω στην μούρη κάποιου που μας κατάβρεχε μέσα από τον αγωνιστικό χώρο! Παρά την απόσταση τον πέτυχε, διάνα. Εκείνος έπεσε κάτω σφαδάζοντας και πιάνοντας με τα δυο χέρια το πρόσωπό του. Το άτομο που πέταξε τα κλειδιά γύρισε προς το μέρος μου κι άρχισε να γελάει! Το περίεργο ήταν ότι μετά δεν νοιάστηκε καθόλου για τα κλειδιά του!
Το φινάλε της βραδιάς ήταν εξίσου επεισοδιακό καθώς κατευθυνθήκαμε με τους τρεις συμμαθητές μου της Τρίτης Γυμνασίου που πήγαμε παρέα στους Uriah Heep (Βαγγέλης Γεωργίου, Κώστας Βλάχος, Αλέκος Βαρδαβάς) στην προηγούμενη στάση από εκείνη στο ύψος του Ιπποκράτειου, επί της Κηφισίας, όπου θα περίμενε ο πολύς κόσμος το λεωφορείο 550 με κατεύθυνση τα νότια προάστια και τον Πειραιά. Ήταν μια ιδέα μου να πάμε στην άλλη στάση για να αποφύγουμε τον συνωστισμό. Τελικά, στη στάση με τον πολύ κόσμο φίσκαρε το λεωφορείο με κόσμο από την συναυλία, από τους οποίους κανένας δεν πλήρωσε εισιτήριο. Ο οδηγός νευρίασε και άφησε το τιμόνι λέγοντας «αν δεν πληρώσετε, δεν σας πάω πουθενά». Έτσι κι έγινε. Κατέβηκε κάτω και μαζί του οι λίγοι επιβάτες, κυρίως ηλικιωμένοι, που δεν είχαν καμία σχέση με την συναυλία. Τα φρικιά πείραζαν τα κουμπάκια του καντράν κι ανοιγόκλειναν οι πόρτες και γινόταν φάση.
Ύστερα από τρία τέταρτα ανέβηκε ο οδηγός και είπε «θα σας πάω στην αστυνομία». Λίγα μέτρα παρακάτω, μπροστά την αμερικάνικη πρεσβεία, ήταν παρατεταγμένες οι κλούβες. Ο οδηγός σταμάτησε και άνοιξε μόνο την πίσω πόρτα του λεωφορείου. Στο μεταξύ μπροστά στον όποιο φόβο της σύλληψης, είχε σχηματιστεί ένα ολόκληρο βουνό από ναρκωτικά που πέταξαν έξω από τα παράθυρο οι επιβαίνοντες. Κομμάτια χασίς, χάπια, σιρόπια, σύριγγες και άλλα σχετικά! Φυσικά εμείς είχαμε καταπιεί τη γλώσσα μας με όλα αυτά που συνέβαιναν γύρω μας…
Τρεις αστυνομικοί με κλομπ στα χέρια έκαναν την εμφάνισή τους και ο επικεφαλής είπε το εξής αμίμητο: «Όσοι είναι απ’ του ροκ να κατέβουν κάτου!»… Έτσι άρχισαν να κατεβάζουν κόσμο, τραβώντας άγρια έναν - έναν, τον ξυλοφόρτωναν και τον έμπαζαν βιαίως στην κλούβα που βρισκόταν ακριβώς πίσω από το λεωφορείο.
Ένας - ένας, έφτανε κι η σειρά μας να φάμε ξύλο καθώς είχε σχεδόν αδειάσει το λεωφορείο κι εμείς περιμέναμε την σειρά μας ή ένα… θαύμα. Φυσικά τρέμαμε από το φόβο μας και είχαμε «κολλήσει» όρθιοι σε μια άκρη του πίσω μεγάλου τζαμιού…
Τότε λοιπόν, ένας τύπος κατάφερε και το έσκασε από την κλούβα και οι αστυνομικοί που στέκονταν μπροστά στην πίσω πόρτα του λεωφορείου, έτρεξαν να τον πιάσουν. «Βγάλτε τα μπουφάν σας και ακολουθήστε», είπα ψύχραιμα στους φίλους μου και κατεβήκαμε σβέλτα τα σκαλιά. Τα τζην μπουφάν υποδήλωναν φυσικά ότι ήμασταν στην συναυλία! Μόλις, λοιπόν, πατήσαμε πεζοδρόμιο, γύρισε ένας αστυνομικός προς το μέρος μας. Πριν όμως προλάβει να πει κάτι, του έκοψα τη φόρα: «Τι έγινε εδώ; Φασαρία;»… «Άντε, όσοι δεν έχουν δουλειά εδώ να φύγουν». είπε. Και φύγαμε προς διαφορετικές κατευθύνσεις για να θολώσουμε τα νερά… Η πλάκα ήταν ότι πήρα το ίδιο λεωφορείο με τον ίδιο οδηγό, άδειο πια, δύο στάσεις παρακάτω, μετά το Χίλτον.
Η επόμενη σκηνή διαδραματίστηκε αργά πια στο σπίτι, όπου έφθασα καθυστερημένος, να ακούω ερωτήσεις του στυλ: Γιατί άργησες; Έγιναν φασαρίες; Είχε πολύ κόσμο, αλλά δεν έγινε τίποτε… αποκρίθηκα. Εκείνη την στιγμή διακόπτεται το τηλεοπτικό δελτίο των 12 για μια έκτακτη είδηση που αφορά την ροκ συναυλία των Uriah Heep και η παρουσιάστρια μιλά για σοβαρά επεισόδια και ανακοινώνει πόσοι τραυματίες υπήρχαν και από τις δύο πλευρές! «Δεν πήρα είδηση τίποτα, θα έγιναν μετά…», δικαιολογήθηκα.
Την άλλη μέρα γράφαμε Αρχαία, προαγωγικές εξετάσεις Λυκείου. Αλλά καμία δύναμη δεν με κρατούσε σπίτι. Δεν έχανα με τίποτα τους Uriah Heep! Η συναυλία που σημάδεψε την εφηβεία μου…
Uriah Heep Demons and Wizards (1972)
Η σπουδαία εγγλέζικη μπάντα είχε κυκλοφορήσει το 14ο στούντιο άλμπουμ της «Abominong» και περιόδευε. Από την αρχική σύνθεσή τους, με τη θρυλική τριάδα των Ken Hensley στα κήμπορτνς, του τραγουδιστή David Byron και του κιθαρίστα Mick Box, είχε μείνει μόνο ο τελευταίος, που συνεχίζει μέχρι σήμερα το θρύλο του γκρουπ. Ο Hensley κάποια στιγμή έθεσε το ερώτημα στον μάνατζέρ τους «O Byron ή εγώ» το 1976, χρονιά που αποχώρησε η μεγάλη φωνή των Heep αντιμετωπίζοντας σοβαρό πρόβλημα αλκοολισμού, από το οποίο πέθανε τελικά το 1985. Το «Abominog» ήταν το πρώτο άλμπουμ που έκαναν οι Heep χωρίς να μπει στο στούντιο μαζί τους ο Hensley.
Η τιμή του εισιτηρίου για την συναυλία τους στο γήπεδο του ΠΑΟ, στη Λ. Αλεξάνδρας, ήταν υπέρογκη για τη εποχή: 600 δραχμές. Η ατμόσφαιρα μύριζε μπαρούτι γύρω από το γήπεδο, καθώς οι περισσότεροι δεν είχαν εισιτήριο. Το ξύλο με την αστυνομία άρχισε από νωρίς καθώς δεν άφηναν τον κόσμο να μπει τζάμπα στο γήπεδο. Ευτυχώς είχα προμηθευτεί έγκαιρα το εισιτήριο μου και ήδη βρισκόμουν μέσα στη θύρα 8. Δίπλα στο γήπεδο είχε μια οικοδομή που χρησιμοποιούσαν τα φρικιά για πολεμοφόδια (ξύλο, πέτρες, καδρόνια, τούβλα…) στον πόλεμο με τους αστυνομικούς. Πολλοί αστυνομικοί ήταν μεταμφιεσμένοι σε φρικιά, μακρυμάλληδες με μπλου-τζην. Εκεί το πρωοτείδα αυτό...
Οι σφαίρες έπεφταν βροχή
Κάποια στιγμή κι ενώ είχε αρχίσει η συναυλία, ακούστηκαν πυροβολισμοί. Ήταν οι πρώτες πλαστικές σφαίρες που έριξε η αστυνομία σε συναυλία με στόχο τους ροκάδες οπαδούς των Uriah Heep που δεν είχαν λεφτά να πληρώσουν τόσο ακριβό εισιτήριο!
«Να, εδώ την έφαγα πίσω στο πόδι», θυμάται σήμερα ο Αλέξης που ήταν εκεί στους γύρω δρόμους. «Ένα μήνα πονούσε το πόδι μου» και μου δείχνει μέσα σ’ ένα δισκάδικο με περηφάνια το παράσημο της συναυλίας εκείνης…
Την άλλη μέρα οι εφημερίδες βγήκαν με φωτογραφίες τις πλαστικές σφαίρες, αλλά και πολλά θύματά τους. Η αστυνομία είχε ρίξει στο ψαχνό για να διαλύσει τους ρόκερς, αλλά πολλοί απ’ αυτούς με έναν τεράστιο κορμό δέντρου που χρησιμοποίησαν, μπήκαν μέσα! Όπως στην Τροία! Άκουγα από την κερκίδα ένα δυνατό χτύπο πάνω στη μεγάλη σιδερένια πόρτα που επαναλαμβανόταν. Τελικά η πόρτα έσπασε και στην μέση της συναυλίας μπήκαν χιλιάδες μέσα στον αγωνιστικό χώρο και έμεινα ως το τέλος.
Νωρίτερα κάποιοι αρμόδιοι είχαν ανοίξει τα λάστιχα του γηπέδου και έριχναν νερό στον κόσμο για να ηρεμήσει. Ένας που στεκόταν όρθιος δίπλα μου έβγαλε τα κλειδιά του - κι ήταν πάρα πολλά, δεν είχα ξαναδεί τόσα πολλά σ’ ένα μόνο μπρελόκ από εκείνα με τον γάντζο που κούμπωνε στο κομμάτι του παντελονιού που περνά η ζώνη, ήταν της μόδας τότε αυτό - και τα πέταξε με όλη του τη δύναμη πάνω στην μούρη κάποιου που μας κατάβρεχε μέσα από τον αγωνιστικό χώρο! Παρά την απόσταση τον πέτυχε, διάνα. Εκείνος έπεσε κάτω σφαδάζοντας και πιάνοντας με τα δυο χέρια το πρόσωπό του. Το άτομο που πέταξε τα κλειδιά γύρισε προς το μέρος μου κι άρχισε να γελάει! Το περίεργο ήταν ότι μετά δεν νοιάστηκε καθόλου για τα κλειδιά του!
Μετά την συναυλία
Το φινάλε της βραδιάς ήταν εξίσου επεισοδιακό καθώς κατευθυνθήκαμε με τους τρεις συμμαθητές μου της Τρίτης Γυμνασίου που πήγαμε παρέα στους Uriah Heep (Βαγγέλης Γεωργίου, Κώστας Βλάχος, Αλέκος Βαρδαβάς) στην προηγούμενη στάση από εκείνη στο ύψος του Ιπποκράτειου, επί της Κηφισίας, όπου θα περίμενε ο πολύς κόσμος το λεωφορείο 550 με κατεύθυνση τα νότια προάστια και τον Πειραιά. Ήταν μια ιδέα μου να πάμε στην άλλη στάση για να αποφύγουμε τον συνωστισμό. Τελικά, στη στάση με τον πολύ κόσμο φίσκαρε το λεωφορείο με κόσμο από την συναυλία, από τους οποίους κανένας δεν πλήρωσε εισιτήριο. Ο οδηγός νευρίασε και άφησε το τιμόνι λέγοντας «αν δεν πληρώσετε, δεν σας πάω πουθενά». Έτσι κι έγινε. Κατέβηκε κάτω και μαζί του οι λίγοι επιβάτες, κυρίως ηλικιωμένοι, που δεν είχαν καμία σχέση με την συναυλία. Τα φρικιά πείραζαν τα κουμπάκια του καντράν κι ανοιγόκλειναν οι πόρτες και γινόταν φάση.
Ύστερα από τρία τέταρτα ανέβηκε ο οδηγός και είπε «θα σας πάω στην αστυνομία». Λίγα μέτρα παρακάτω, μπροστά την αμερικάνικη πρεσβεία, ήταν παρατεταγμένες οι κλούβες. Ο οδηγός σταμάτησε και άνοιξε μόνο την πίσω πόρτα του λεωφορείου. Στο μεταξύ μπροστά στον όποιο φόβο της σύλληψης, είχε σχηματιστεί ένα ολόκληρο βουνό από ναρκωτικά που πέταξαν έξω από τα παράθυρο οι επιβαίνοντες. Κομμάτια χασίς, χάπια, σιρόπια, σύριγγες και άλλα σχετικά! Φυσικά εμείς είχαμε καταπιεί τη γλώσσα μας με όλα αυτά που συνέβαιναν γύρω μας…
Τρεις αστυνομικοί με κλομπ στα χέρια έκαναν την εμφάνισή τους και ο επικεφαλής είπε το εξής αμίμητο: «Όσοι είναι απ’ του ροκ να κατέβουν κάτου!»… Έτσι άρχισαν να κατεβάζουν κόσμο, τραβώντας άγρια έναν - έναν, τον ξυλοφόρτωναν και τον έμπαζαν βιαίως στην κλούβα που βρισκόταν ακριβώς πίσω από το λεωφορείο.
Ένας - ένας, έφτανε κι η σειρά μας να φάμε ξύλο καθώς είχε σχεδόν αδειάσει το λεωφορείο κι εμείς περιμέναμε την σειρά μας ή ένα… θαύμα. Φυσικά τρέμαμε από το φόβο μας και είχαμε «κολλήσει» όρθιοι σε μια άκρη του πίσω μεγάλου τζαμιού…
Τότε λοιπόν, ένας τύπος κατάφερε και το έσκασε από την κλούβα και οι αστυνομικοί που στέκονταν μπροστά στην πίσω πόρτα του λεωφορείου, έτρεξαν να τον πιάσουν. «Βγάλτε τα μπουφάν σας και ακολουθήστε», είπα ψύχραιμα στους φίλους μου και κατεβήκαμε σβέλτα τα σκαλιά. Τα τζην μπουφάν υποδήλωναν φυσικά ότι ήμασταν στην συναυλία! Μόλις, λοιπόν, πατήσαμε πεζοδρόμιο, γύρισε ένας αστυνομικός προς το μέρος μας. Πριν όμως προλάβει να πει κάτι, του έκοψα τη φόρα: «Τι έγινε εδώ; Φασαρία;»… «Άντε, όσοι δεν έχουν δουλειά εδώ να φύγουν». είπε. Και φύγαμε προς διαφορετικές κατευθύνσεις για να θολώσουμε τα νερά… Η πλάκα ήταν ότι πήρα το ίδιο λεωφορείο με τον ίδιο οδηγό, άδειο πια, δύο στάσεις παρακάτω, μετά το Χίλτον.
Η επόμενη σκηνή διαδραματίστηκε αργά πια στο σπίτι, όπου έφθασα καθυστερημένος, να ακούω ερωτήσεις του στυλ: Γιατί άργησες; Έγιναν φασαρίες; Είχε πολύ κόσμο, αλλά δεν έγινε τίποτε… αποκρίθηκα. Εκείνη την στιγμή διακόπτεται το τηλεοπτικό δελτίο των 12 για μια έκτακτη είδηση που αφορά την ροκ συναυλία των Uriah Heep και η παρουσιάστρια μιλά για σοβαρά επεισόδια και ανακοινώνει πόσοι τραυματίες υπήρχαν και από τις δύο πλευρές! «Δεν πήρα είδηση τίποτα, θα έγιναν μετά…», δικαιολογήθηκα.
Την άλλη μέρα γράφαμε Αρχαία, προαγωγικές εξετάσεις Λυκείου. Αλλά καμία δύναμη δεν με κρατούσε σπίτι. Δεν έχανα με τίποτα τους Uriah Heep! Η συναυλία που σημάδεψε την εφηβεία μου…
Uriah Heep Demons and Wizards (1972)
