Οι παίκτες αλλάζουν ομάδα, οι φίλαθλοι αλλάζουν;

Μύθος ή πραγματικότητα να αλλάξεις ομάδα; Μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο;
logo radio
Ogdoo web radio
Live
 
20/01/2019

ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ

Γιάννης Αλεξίου
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Να υποστηρίζεις οπαδικά μια ομάδα και να βρεθείς σε άλλη όχθη και να σηκώνεις σημαία ή να φορέσεις κασκόλ άλλης ομάδας γίνεται; Αυτό στο ποδόσφαιρο θεωρείται «προδοσία».

Μπορεί να συμβεί σε έναν ενήλικα; Μέχρι κάποια ηλικία, συνήθως ως τα 14-15 χρόνια που ανδρώνεται κάποιος και είναι σε θέση να αποκτήσει οπαδική ή φίλαθλη συνείδηση, έχει υποστεί τον συγγενικό περίγυρο που συνήθως προσπαθεί να τον επηρεάσει στα φίλαθλα αισθήματα και να μην αποκλίνει της οικογενειακής παράδοσης.

Υπάρχει περίπτωση να αλλάξει ομάδα στην πορεία, ως ενήλικας; Κάτι σαν έγκλημα ακούγεται. Κάποιος μπορεί να αλλάξει γυναίκα, κόμμα, θρησκεία, αλλά ομάδα, όχι. Φαινομενικά δεν γίνεται αυτό.
ELPIDA PAO
Η τραγουδίστρια Ελπίδα τραγουδά για τον αγαπημένο της Παναθηναϊκό

Ωστόσο υπάρχουν περιπτώσεις που κάποιοι αλλάζουν ομάδα. Κάτω από ποιες συνθήκες μπορεί να συμβεί αυτό; Υπάρχει εξήγηση; Είναι μια διαστροφή του μυαλού; Κάποιοι σταδιακά έχασαν το ενδιαφέρον τους για το ποδόσφαιρο και έκοψαν το γήπεδο κλειδώνοντας τις αναμνήσεις της νεότητάς τους στο χρονοντούλαπο του μυαλού τους. Γιατί εγκατέλειψαν το γήπεδο πολλοί φίλαθλοι ομάδων, φανατικοί μάλιστα υποστηρικτές και σταδιακά αδειάζουν τα γήπεδα; Ο λόγος δεν είναι μόνο οι συνδρομητικές καλύψεις των αγώνων και η άνεση του καναπέ, είναι βαθύτερες οι αιτίες. Κάποιοι άλλοι έχασαν για διάφορους λόγους το ενδιαφέρον για την ομάδα τους και ασπάστηκαν κάποια άλλη.
hooligans
Επεισόδια μετά το ντέρμπυ Ολυμπιακού - ΠΑΟΚ στο ΟΑΚΑ

Υπάρχουν περιπτώσεις που μπορεί να ακολουθήσει μια ομάδα ένας φίλαθλος θαυμάζοντας ένα και μόνο παίκτη. Το ποδοσφαιρικό του ίνδαλμα. Αυτό το φαινόμενο εμφανίστηκε την εποχή του Κώστα Νεστορίδη που όταν πήρε μεταγραφή από τον Πανιώνιο στην ΑΕΚ, απέκτησε προσωπικούς θαυμαστές. Ο παππούς μου έλεγε «εγώ είμαι με τον Νεστορίδη» και παρακολουθούσε την ΑΕΚ. Αυτό συνέβη αργότερα και με άλλους παίκτες που κατάφεραν να προσελκύσουν προσωπικά υποστηρικτές στην ομάδα που αγωνιζόντουσαν. Βέβαια άλλο συμπάθεια και θαυμασμός για ένα ποδοσφαιρικό ίνδαλμα και άλλο υποστήριξη της ομάδας λόγω θαυμασμού σε ένα πρόσωπο. Για παράδειγμα και ο Βασίλης Χατζηπαναγής γέμιζε τα γήπεδα που έπαιζε ο Ηρακλής, αλλά δεν ήταν όλοι αυτοί οι φίλαθλοι Ηρακλειδείς. Όπως συνέβη και κάτι αντίστοιχο με το Νίκο Γκάλη όταν αγωνιζόταν στην μπασκετικό Άρη Θεσσαλονίκης.

Ανατρέχοντας στην παιδική μου ηλικία, μεγαλώνοντας στη Ν. Σμύρνη, αποκαλύπτω - καθώς όλοι γνωρίζουν ότι είμαι ένθερμος υποστηρικτής του Πανιωνίου - ότι ήμουν Παναθηναϊκός, ίσως λόγω του πατέρα μου. Η μητέρα μου και ο θείος μου που με πρωτοπήγε στο γήπεδο και είδα παίκτες όπως οι Θωμάς Μαύρος, Γιώργος Δέδες, Γιώργος Σκρέκης και όλη εκείνη την απίστευτη ομάδα, ήταν Πανιώνιοι. Κι ενώ παρακολουθούσα τον Πανιώνιο την περίοδο 1972-76 με το θείο μου και ενίοτε με τον ξάδερφό μου που ήταν Αιγαλιώτης, αλλά κι εκείνος Πανιώνιος, όμως η καρδιά μου χτυπούσε για το τριφύλλι και είχα ινδάλματα τον Αντώνη Αντωνιάδη, τον Τάκη Οικονομόπουλο, τον Κώστα Ελευθεράκη του οποίου το αυτόγραφο το έχω ακόμη, και μετά τον Όσκαρ Αλβαρέζ.
Gate 3 Panionios 80s
Η παλιά Θύρα 3 του Πανιωνίου, στο πέταλο που βλέπει στον Αγ. Ανδρέα.

Όμως όλα αυτά ως τα 12 μου χρόνια, την σεζόν 1978-79, όταν ο συμμαθητής μου και διπλανός στο δημοτικό, Γιώργος Ευαγγελίδης - με τον οποίο ήμασταν και συμπαίκτες τότε στις μικρές κατηγορίες μπάσκετ του Πανιωνίου - με έπεισε να πάμε να δούμε τον Πανιώνιο στον άχαρο εκείνο αγώνα πρωταθλήματος με τον Άρη Θ. στη θύρα 3, στο πέταλο των φανατικών του Πανιωνίου. Μου άρεσε πολύ η ατμόσφαιρα. Τρεις μέρες μετά πήγα μόνος μου στη Θύρα 2 του γηπέδου της Ν. Σμύρνης - εκεί ήταν ο πυρήνας των φανατικών στο ματς αυτό - να δω τον προημιτελικό αγώνα, πάλι Πανιωνίου - Άρη Θ. όπου ο Πανιώνιος νίκησε με το μυθικό τότε 5-1 που φάνταζε εξωπραγματικό πριν αρχίσει ο αγώνας. Έτσι απέκλεισε τον πανίσχυρο και «Ευρωπαίο» τότε Άρη, ανατρέποντας το 5-2 υπέρ του στη Θεσσαλονίκη! Είχα γίνει οπαδός του Πανιώνιου χωρίς αμφιβολία με το αίσθημα της ελευθερίας που βρέθηκα μόνος μου στο γήπεδο σε μια τέτοια στιγμή. Είχα κάνει την επιλογή μου, ήταν η ομάδα της περιοχής μου. Έτσι ξεκίνησα να παρακολουθώ συστηματικά τον Πανιώνιο με τρελό φανατισμό ως μαθητής της πρώτης γυμνασίου. Ήρθε μετά η νίκη με 4-2 επί του Παναθηναϊκού στη Ν. Σμύρνη - επί Δεληκάρη και Αλβαρέζ ο ΠΑΟ - και πανηγύριζα έξαλλα. Μετά έζησα το 2-1 επί του πανίσχυρου Ολυμπιακού στον ημιτελικό κυπέλλου στη Ν. Σμύρνη και βρέθηκα σαν να ζω ένα όνειρο στον τελικό με την ΑΕΚ (3-1) στη Θύρα 6 του Σταδίου Καραϊσκάκη με τον άλλο συμμαθητή και φίλο μου μου Νίκο Καρρά, που ήταν Θεσσαλονικιός και Ηρακλής Θ., αλλά είχε γίνει κι αυτός Πανιώνιος. Ο πατέρας του ανέλαβε να μας πάει στον τελικό, αλλά και να μας φέρει, οπότε με άφησε ο πατέρας μου να πάω. Τρομερή ανάμνηση. Τα ποδοσφαιρικά μου ινδάλματα πια ήταν ο Νόνι Λίμα, ο Νίκος Αναστόπουλος και ο Βασίλης Μωραϊτέλης και όλα εκείνα τα παιδιά που έδωσαν την ψυχή τους να πάρουμε το Κύπελλο στις 9 Ιουνίου 1979.
Panionios Cup 1979
Πανηγύρια στα αποδυτήρια του γηπέδου Καραϊσκάκη μετά τον τελικό Κυπέλλου Ελλάδας 1979, ΑΕΚ - Πανιώνιος 1-3. Διακρίνονται: Κάκκαρης, Σαραβάκος, Μωραϊτέλης, Αναστόπουλος και κάτω ο Βαλλίδης.

Όπως θυμάμαι επίσης τον στενό μου και αείμνηστο φίλο και συμμαθητή Βαγγέλη Γεωργίου που ήταν ο μόνος στην παρέα μας που ήταν Ολυμπιακός, Βαμβακούλας ήταν το παρατσούκλι του, λόγω εμφάνισης, ο οποίος ήταν μέσα στη Θύρα 7 όταν έγινε η τραγωδία εκείνη το Φλεβάρη του 1981, στον αγώνα Ολυμπιακού – ΑΕΚ 6-0. Νοσηλεύτηκε μάλιστα για αρκετό διάστημα λόγω της συμπίεσης θώρακα που υπέστη. Μετά οι γονείς του δεν τον άφηναν να πηγαίνει στους αγώνες του Ολυμπιακού, κι έτσι ερχόταν μαζί μας στον Πανιώνιο. Ε, λοιπόν σύντομα έγινε πιο φανατικός κι από εμάς. Ως το τέλος…

Η… πλάκα είναι ότι ο θείος μου που με μύησε, εκ πρώτης, στον Πανιώνιο, έγινε Παναθηναϊκός γύρω στα 60 του, ίσως για επαγγελματικούς λόγους, αλλά δεν αυτό δεν το χώρεσε ποτέ το μυαλό μου κι είναι τώρα 72 ετών κι ακόμα είναι Παναθηναϊκός! Από εκεί και πέρα ένας στενός μου φίλος που από αντίδραση ίσως στο σχολείο, μαζί με μια χούφτα άλλους όταν έπαιζε ο Πανιώνιος εκείνοι πήγαιναν στην Ριζούπολη να δουν τον Απόλλωνα. Μετά στα μπαράζ του Πανιωνίου έρχονταν στη Θύρα 3 και επί χρόνια στο γήπεδο, ως Πανιώνιος. Έτσι περάσαμε μαζί πολλά, αλλά γύρω στο 2000 έγινε φανατικός Παναθηναϊκός και αντι-Πανιώνιος κάτι που ίσως και να έφερε μια αμηχανία στη φιλία μας που ωστόσο παραμένει, αλλά είναι παγωμένη στο θέμα της ομάδας. Εδώ θα πρέπει να ψαχτούν οι αιτίες που όπως πολλοί αγάπησαν αυτοί την ομάδα, αρκετοί την εμίσησαν και δεν είναι κοντά της από χρόνια, κάτι που ανακάλυψα στην πορεία της έρευνας, αλλά και της προσωπικής εμπειρίας, και που εντόπισα με την συγκεκριμένη ομάδα.
PAOK THIRA 4
Θύρα 4, ο φανατικός πυρήνας του ΠΑΟΚ

Αυτό που αναφέρθηκε ότι για επαγγελματικούς λόγους «αλλάζω ομάδα», είναι δυνατόν να ισχύει; Μα η ομάδα δεν αλλάζει. Κι όμως ισχύει. Πρωτοέπεσε στην αντίληψή μου στη δεκαετία του ’80 όταν ξεκίνησα τη δημοσιογραφία ως αθλητικογράφος, όταν όλα την εποχή αυτή πήραν μια πιο επαγγελματική διάσταση και η Ελλάδα έμπαινε πιο βαθιά στον καπιταλισμό. Αργότερα εντόπισα και άλλες περιπτώσεις αθλητικογράφων που όταν ανέλαβαν το ρεπορτάζ μιας ομάδας, την ασπαζόντουσαν ταυτόχρονα. Σήμερα είναι πολύ έντονο αυτό το φαινόμενο στην επαγγελματική αθλητική δημοσιογραφία και μάλιστα έγινε σύνηθες. Φυσικά και υπάρχουν πολλοί ποδοσφαιριστές που άλλη ομάδα ήταν και άλλη ομάδα αγάπησαν, πάλι λόγω περιστάσεων, όπως ο Στέλιος Γιαννακόπουλος που ήταν γνωστός Παναθηναϊκός. Όπως επίσης υπάρχει εκδότης που έβγαζε εφημερίδα της ΑΕΚ και στη συνέχεια εφημερίδα του Ολυμπιακού. Αλλά δεν θα αναφερθούμε τώρα σε αυτό. Το ερώτημα παραμένει: Οι παίκτες αλλάζουν ομάδα, οι φίλαθλοι αλλάζουν; Οι παραπάνω περιπτώσεις αλλαγής ομάδος, αλλά και άλλες που εντοπίστηκαν στην πορεία της έρευνας, σημειώνονται στο λεγόμενο παλιό ποδόσφαιρο, το ποδόσφαιρο άλλων δεκαετιών.

Σήμερα αλλάζει η ομάδα για κάποιους; Αυτό που εντοπίζεται πάντως είναι η χαλαρότητα επιρροής του οικογενειακού περιβάλλοντος στα παιδιά τους που αποφασίζουν μόνα τους τι ομάδα θα υποστηρίξουν, μια χαλαρότητα που είναι πιο έντονη σε όσους γονείς έχουν αποστασιοποιηθεί από το γήπεδο και γενικότερα από το ποδόσφαιρο. Οι εποχές άλλαξαν γενικότερα όμως. Υπάρχει η τάση πολλοί πιτσιρικάδες να ακολουθούν τις ισχυρές ομάδες που πρωταγωνιστούν και τους μεταδίδουν ένα αίσθημα υπεροχής. Έτσι ο Ολυμπιακός και εσχάτως η ΑΕΚ τράβηξαν πολύ κόσμο κοντά τους. Όπως υπάρχει και μια τάση πιτσιρικάδες Παναθηναϊκοί να έγιναν ΑΕΚ. Όχι όμως Ολυμπιακοί. Κι αυτό κάτι δείχνει. Αν αλλάξει κανείς ομάδα δεν πηγαίνει σε εχθρικό προς την ομάδα του στρατόπεδο. Έτσι συνέβαινε και παλιότερα; Σε όλα αυτά τα ερωτήματα μας απαντούν ειδικοί μέσα από τις προσωπικές εμπειρίες και βιώματα που έχουν. Αλλάζει η ομάδα;
kamaras mosxoliou
Η Βίκυ Μοσχολιού πανηγυρίζει με τον Αριστείδη Καμάρα την πρόκριση του ΠΑΟ στον τελικό του Γουέμπλεϋ

Νίκος Σαρίδης (αρχισυντάκτης SPORTDAY): «Δεν είναι ο κανόνας, ωστόσο γνωρίζω περιπτώσεις ανθρώπων που -σε διάφορες ηλικίες- από υποστηρικτές της μίας ομάδας έγιναν οπαδοί μίας άλλης. Ορισμένοι κι επώνυμοι. Για παράδειγμα: ο πρώην πρόεδρος του Πανιωνίου, Κωνσταντίνος Τσακίρης, έχει δηλώσει ο ίδιος ότι ως τα δεκαεννιά του ήταν Παναθηναϊκός και μετά έγινε Πανιώνιος. Μία άλλη περίπτωση που μου έρχεται στο μυαλό είναι ο Λουκάς Μπάρλος, ο εμβληματικότερος πρόεδρος της ΑΕΚ, που ως παιδί ήταν Αρειανός... Ή ο άλλοτε επικεφαλής των «Πανθήρων», Κώστας Παπαδάκος, που ήταν, λέει, Απολλωνιστής μικρός... Υπάρχουν και άλλοι, που προσπάθησαν ν' αποκρύψουν τα οπαδικά φρονήματα που κουβαλούσαν πριν την εμφάνισή τους στη δημόσια σφαίρα. Και δεν συμπεριλαμβάνω τους ποδοσφαιριστές ή τους μπασκετμπολίστες -πολλά τα ονόματα που έγιναν «σημαίες» σε συγκεκριμένες ομάδες, αν και νωρίτερα υποστήριζαν κάποιες άλλες... Επίσης, ξέρω και μη διάσημους, που ουδέποτε δηλαδή είχαν θεσμικό ρόλο σε μία ομάδα, οι οποίοι -για κάποιο λόγο- άλλαξαν σε κάποια στιγμή προτίμηση. Ακόμη και Ολυμπιακούς που έγιναν Παναθηναϊκοί και το αντίστροφο. Πιστεύω, και ας διαφωνήσουν πολλοί, ότι όλοι οι φίλαθλοι είναι δυνάμει «προδότες», που υπό προϋποθέσεις θα μπορούσαν ν' αλλάξουν ποδοσφαιρικό χρώμα... Απλώς σπανίως συντρέχουν αυτές οι προϋποθέσεις...».

Γιώργος Βαλαβάνης (Δημοσιογράφος): Το τετριμμένο, δίκην άγραφου κανόνα, υποστηρίζει διαχρονικά για τους φιλάθλους και πολύ περισσότερο για τους οπαδούς ότι σύζυγο αλλάζεις, αυτοκίνητο και οικία αλλάζεις, αλλά ομάδα δεν αλλάζεις ποτέ! Γιατί η ομάδα είναι κάτι το «ιερό» που συγκρίνεται με την θρησκεία για όσους, τουλάχιστον, πιστεύουν σε οποιαδήποτε θεότητα. Αυτό που πιστεύω ακράδαντα είναι ότι κάθε φίλαθλος είτε «γεννήθηκε» να υποστηρίζει μια ομάδα και δεν την αλλάζει ή από μικρή ηλικία έγινε φίλαθλος μίας ομάδας, επειδή με τον πατέρα του, πήγαινε στο γήπεδο, έκανε γνωριμίες και αν ακόμα αυτή η ομάδα δεν του έδινε χαρές και επιτυχίες, «δέθηκε» ψυχολογικά μαζί της και με την ιστορία της. Στην δεύτερη περίπτωση, όμως, υπάρχουν και πάμπολλες εξαιρέσεις που τα παιδιά άλλαξαν «ρότα» και έγιναν φίλαθλοι άλλης ομάδας από την αγαπημένη του πατέρα τους και ακόμα του μεγαλύτερου αντιπάλου της. Στις περιπτώσεις φιλάθλων που σε μικρή ηλικία υποστήριζαν την τάδε ομάδα και ύστερα από κάποια χρόνια, υποστήριξαν άλλη ομάδα και «δέθηκαν» μαζί της, έχει παρατηρηθεί ότι οι λόγοι είναι δυο. Ή κάποιο άσχημο γεγονός, κατά την εκτίμηση τους συνέβη στην πρώτη ομάδα και τους «χάλασε» την ψυχολογία, αποφασίζοντας να αλλάξουν... φανέλα και κασκόλ, είτε -και είναι το πιο σύνηθες- η πρώτη ομάδα τους ήταν σαν την πρώτη αγάπη τους, αξέχαστη, αλλά ήθελαν νίκες, διακρίσεις και τίτλους και έτσι έγιναν φίλαθλοι και οπαδοί μιας πιο επιτυχημένης ομάδας. «Η δεύτερη ομάδα μου θα είναι πάντα η πρώτη που αγάπησα, αλλά η πρώτη ομάδα που ακολουθώ δεν την αλλάζω πλέον» μου είχε πει προ 20σαετίας ένας επιστήθιος φίλος, αλλά όταν τον ρώτησα ποιά ομάδα θα υποστήριζε όταν η πρώτη αγάπη θα ήταν αντίπαλος της δεύτερης ομάδας που υποστήριζε, μου απάντησε με το γνωστό «από δω η γυναίκα μου και από δω η γκόμενα μου». Οι ομάδες δεν είναι σαν τα κόμματα που μπορεί να αλλάζουν τα πουκάμισα οι πολιτευόμενοι και όπως είναι της...μόδας, στα χρόνια της ελληνικής κρίσης, έχοντας «χάσει την μπάλα» από τις πολλές μετακινήσεις και την ιδεολογία τους που είναι χαμαιλέων. Οι ομάδες, λοιπόν, είναι ιδέες και μπορεί τα πάντα να έχουν εμπορευματοποιηθεί, να εξαγοράζονται συνειδήσεις γιατί είναι πολλά τα... μηδενικά, αλλά η εξέδρα δεν αλλάζει. Εκεί είναι «καρφωμένος» κάθε φίλαθλος και οπαδός. Και γι’ αυτόν δεν θα μπορέσει ποτέ να κατανοήσει την κίνηση ενός παίκτη - ινδάλματος που του έδωσε πολλές χαρές με τα αγωνιστικά επιτεύγματα του, να τον βλέπει με την φανέλα του αντιπάλου και να τον «πληγώνει». Ο φίλαθλος και όχι ο φανατικός οπαδός είναι ιδεολόγος και ας δέχεται ειρωνικά σχόλια ότι είναι αθεράπευτα ρομαντικός. Προσωπικά, ουδέποτε κατάλαβα όσους άλλαξαν ομάδα ή είχαν και έχουν και δεύτερη ομάδα. Ομάδα είναι μόνο μία για τους λόγους και τις αιτιάσεις καθενός.
aek
Ο Μίμης Παπαϊωάννου

Νίκος Σηφάκης (Δημοσιογράφος, Αθλητικογράφος, Κανάλι 1): Έχω δει τέτοιες περιπτώσεις. Είναι παιδιά Δημοτικού, που ένα τυχαίο γεγονός μπορεί να τα αλλάξει. Ωστόσο είμαι βέβαιος ότι στον οικογενειακό τους περίγυρο δεν έχουν κάποιον να τους καθοδηγήσει. Έτσι γίνονται πιο ευάλωτα. Στην εφηβεία πια δεν αλλάζουν.

Διονύσης Βραϊμάκης (Δημοσιογράφος): Κόμμα αλλάζεις, ιδεολογία αλλάζεις (ο θεωρητικός της χούντας, λόγου χάρη, ο Γεωργαλάς, ήταν πρώην κομμουνιστής), σύντροφο αλλάζεις, σπίτι, φίλους, συνεργάτες, αλλάζεις. Αλλά ομάδα δεν αλλάζεις. Αυτός είναι ο κανόνας και όπως κάθε κανόνας έχει τις μικρές εξαιρέσεις του. Ξέρω δημοσιογράφους που άλλαξαν ομάδα, αλλά ήταν λογικό - το λες και αποδεκτό. Ήταν Παναθηναϊκοί ή Ολυμπιακοί, αλλά όταν μπήκαν στο επάγγελμα τους έπεσε το λαχείο να τους δώσουν θέση ρεπόρτερ στην ομάδα που ήταν συναισθηματικός αντίπαλος. Εκεί τι κάνεις; Σου προσφέρουν καριέρα, ανέλιξη, μισθολόγιο. Τα παιδιά πήγαν, κανένα κακό. Και άλλαξαν ομάδα αφού με αυτήν ασχολούνταν τις περισσότερες ώρες του 24ωρου τους. Αλλά ως εκεί. Κατά τα άλλα μπορείς να αλλάξεις χρώμα και φανέλα στα επτά σου, στα οκτώ σου, όταν κάνας δόλιος θείος σε εξαγοράζει με ένα παγωτό, αναλαμβάνει να σε πάει και σε αγώνα της δικής του ομάδας και έτσι, σχεδόν χωρίς να το καταλάβεις, περνάς την κόκκινη γραμμή σου που νόμιζες ότι ήταν απαραβίαστη. Από εκεί και πέρα, σε μεγαλύτερη ηλικία, δεν αλλάζεις. Θυμάμαι πριν από μερικά χρόνια την κινητοποίηση οπαδών μιας ομάδας - δεν έχει σημασία ποιας. Λάνσαραν ένα σλόγκαν που, περίπου, έλεγε: «Το όνομά μου μου το έδωσαν άλλοι, το επώνυμό μου το ίδιο, γονείς και αδέρφια δεν τα επέλεξα, ούτε την πόλη που γεννήθηκα. Εγώ αποφάσισα μόνο για την ομάδα που θα αγαπήσω και αυτό δεν αλλάζει». Ο αγαπητός Γιάννης Αλεξίου μου είπε ότι ήταν Παναθηναϊκός και έγινε Πανιώνιος, από τους πλέον ένθερμους μάλιστα. Είναι και αυτό μια εξαίρεση, μια παράγραφος με ψιλά γράμματα που έχει εξήγηση. Ο Πανιώνιος ήταν και είναι από τις ομάδες που προκαλούν τα ισχυρότερα συναισθήματα, ακόμα και σε «αλλόφυλους». Είναι ομάδα ερωτεύσιμη. Ο Πανιώνιος είναι καταφυγή όταν αρχίζεις να νιώθεις δυσαρέσκεια για τα δικά σου, μπορεί και αποστροφή για όλο σύστημα. Και τον ακολουθείς συναισθηματικά. Δεν γίνεσαι απαραίτητα οπαδός του όταν έχεις μαλλιάσει στα απόκρυφα σημεία και στο πρόσωπο. Αλλά τον εκτιμάς, τον σέβεσαι, τον αγαπάς. Και είσαι στο όριο να τον κάνεις κάτι σαν ομάδα σου - και ας είναι άλλος ο πρώτος μεγάλος συλλογικός σου έρωτας. Πολύ σπάνιο, αλλά γίνεται.
KOUDAS
Ο Κούδας στο γήπεδο της Προοδευτικής, στη Νίκαια.

Μιχάλης Λαδόπουλος (Δημοσιογράφος, ΕΡΑ Σπορ): Κατ’ αρχάς, ξεκινάμε με το δεδομένο ότι τίποτε στη ζωή δεν είναι απόλυτο. Δεύτερο, το μόνο που δεν μπορεί ποτέ να αλλάξει ένας άνθρωπος, είναι οι φυσικοί του γονείς. Με βάση, λοιπόν, αυτά, η απάντηση στο ερώτημα «αλλάζει κάποιος ομάδα;» είναι απλή. Ναι αλλάζει. Ίσως όχι τόσο εύκολα όπως κάποια άλλα πράγματα (ακόμη και σύντροφο), αλλά αλλάζει. Σε πολλές περιπτώσεις, άλλωστε, η αρχική συλλογική προτίμηση κάποιου είναι απόρροια αρκετών παραμέτρων και επιρροών, όπως ο πατέρας, ο θείος, οι συμμαθητές κλπ, κάτι που σημαίνει ότι μεγαλώνοντας και αποκτώντας προσωπική αντίληψη, αυτές οι επιλογές μπορούν να διαφοροποιηθούν. Γι’ αυτό και ως επί το πλείστον, η αλλαγή, όταν γίνεται, γίνεται μέχρι κάποια ηλικία και, κυρίως, μέχρι τα γυμνασιακά χρόνια. Και πάλι, βέβαια, το σημαντικότερο ρόλο τον παίζει ο περίγυρος, αλλά σε πολλές περιπτώσεις υπάρχουν και άλλοι παράγοντες που επηρεάζουν.

Προσωπικά, τα πρώτα 15 χρόνια της ζωής μου τα πέρασα ως φίλος του Ολυμπιακού. Δεν θυμάμαι το λόγο που επέλεξα τη συγκεκριμένη ομάδα, ίσως λόγω της πειραιώτικης καταγωγής της μητέρας μου (ο πατέρας μου ήταν φίλος της ΑΕΚ), ίσως γιατί οι περισσότεροι συμμαθητές μου στο δημοτικό ήταν το ίδιο. Το 1979, όμως, ΑΕΚ και Ολυμπιακός ισοβάθμησαν στην πρώτη θέση της βαθμολογίας, ο Ολυμπιακός αποφάσισε να μην κατέβει στο μπαράζ, θεωρώντας ότι οι κίτρινες κάρτες που δέχθηκαν οι παίκτες του στο παιχνίδι της τελευταίας αγωνιστικής ήταν «σημαδεμένες» για να απουσιάσουν από το μπαράζ. Είχα αντίθετη άποψη και, μάλιστα, έστειλα επιστολή σε εβδομαδιαία συλλογική εφημερίδα της εποχής, λέγοντας μέσες άκρες ότι «ακόμη κι έτσι είμαστε καλύτεροι και θα το αποδείξουμε στο γήπεδο, κερδίζοντας και παίρνοντας το πρωτάθλημα». Η απάντηση στο επόμενο φύλλο ήταν «ευχαριστούμε για τα καλά σας λόγια» και κάπως έτσι έγινα Πανιώνιος. Μάλιστα, την ίδια «διαδρομή» ακολούθησε κι ένας από τους καλύτερους φίλους μου, εκείνος όχι λόγω του μπαράζ, αλλά γιατί πηγαίναμε μαζί στο γήπεδο.

Στις μέρες μας, βέβαια, αυτά τα πράγματα έχουν αλλάξει αρκετά, αφού πλέον έχει αρχίσει να παίζει πολύ μεγάλο ρόλο ο παράγοντας συμφέρον. Κυρίως στο δικό μας χώρο, υπάρχουν άνθρωποι που μέχρι πριν από λίγο καιρό υποστήριζαν σφόδρα μια ομάδα και ξαφνικά «πέρασαν απέναντι» για προσωπικό τους όφελος. Και όχι απλά το έκαναν, αλλά «στρατεύθηκαν» σε τέτοιο βαθμό που έχουν γίνει… βασιλικότεροι του βασιλέως. Σημεία των καιρών.
Delikaris
Το πρωτοσέλιδο μιας πολύκροτης μεταγραφής

Γιώργος Νάθενας (Συγκοινωνιολόγος, συγγραφέας): Πολύ μικρός, παίζοντας στους χωματόδρομους και τις μικρές αλάνες της Δραπετσώνας, απέναντι από το τσιμεντάδικο, δεν υπήρχε άλλο περιθώριο από το να γίνω αρχικά Ολυμπιακός. Η μητέρα μου πήγαινε στο ίδιο Δημοτικό Σχολείο με τον Γιάννη Βάζο, τον μεγάλο σκόρερ του Ολυμπιακού, την δεκαετία του 40. Βέβαια τότε η ομάδα αυτή, ήταν συνώνυμο της λεβεντιάς και της αγνής Πειραιώτικης μαγκιάς, ήταν η ομάδα του Μπέμπη, του Δαρίβα, του Μουράτη, του Σιδέρη, του Παπάζογλου, του Γιούτσου κοκ. Καμία σχέση με το πώς -και λυπάμαι που το λέω- εξελίχθηκε η ομάδα αυτή τα τελευταία 20 χρόνια. Το 1969 και ενώ ήδη από μερικά χρόνια πριν είχαμε μετακομίσει στην Αθήνα, ο κατά 7 χρόνια μεγαλύτερος αδελφός μου που τον αγαπούσα ιδιαίτερα, απηυδισμένος από την εύνοια με την οποία οι πάντες σχεδόν (διαιτητές, αθλητικές εφημερίδες και δημοσιογράφοι, ΕΠΟ κλπ) περιέβαλαν τις 3 ισχυρές τότε ομάδες του λεγόμενου ΠΟΚ και κυρίως τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό, με προέτρεψε να αλλάξουμε ομάδα και να υποστηρίξουμε κάποια άλλη ομάδα που να είναι μεν καλή και ιστορική, αλλά να μην ανήκει στις λεγόμενες υπερδυνάμεις του ελληνικού ποδοσφαίρου. Εκείνος τότε επέλεξε αρχικά να γίνει Εθνικός (έχοντας ζήσει πιο πολλά χρόνια στον Πειραιά από μένα) και εγώ επέλεξα τον Πανιώνιο. Οι λόγοι που έγινα Πανιώνιος ήταν 3: ήταν μια πολύ καλή ομάδα εκείνα τα χρόνια, που έπαιζε πολύ όμορφο ποδόσφαιρο, με ένα γαλαξία μεγάλων παικτών, διεθνείς οι περισσότεροι, που «έφτανε στην πηγή», αλλά για διάφορους λόγους δεν μπορούσε ή δεν την άφηναν «να πιει νερό». Ο δεύτερος λόγος ήταν η μεγάλη ιστορία της ομάδας αυτής που μου την είχε διηγηθεί με πολλές λεπτομέρειες μια σημαντική προσωπικότητα της εποχής εκείνης, το «αφεντικό» του πατέρα μου στην Ανωτέρα Σχολή Ηλεκτρονικών (Ραδιοτεχνική Σχολή) «Αναστασιάδη» όπου δίδασκε τότε (αφότου είχε αποχωρήσει από την Πολεμική Αεροπορία), δηλαδή ο καθηγητής Ραδιοηλεκτρολογίας και Ηλεκτρονικής Φυσικής το Πανεπιστημίου Αθηνών Μιχαήλ Αναστασιάδης, που ήταν Πανιώνιος, αντιπρόεδρος της Ένωσης Σμυρναίων και φίλος του Αριστοτέλη Ωνάση. Τέλος ο τρίτος λόγος ήταν η μεγάλη εντύπωση που μου έκανε η ομάδα αυτή, στον πρώτο ποδοσφαιρικό αγώνα που είδα ζωντανά στη ζωή μου, μαζί με τον πατέρα μου, στο πρωτάθλημα Α’ Εθνικής 1965-66, Ολυμπιακός-Πανιώνιος 1-4 μέσα στο στάδιο Καραϊσκάκη.
panionios aek
Ο Θεολόγης Παπαδόπουλος μπλοκάρει τη μπάλα μπροστά από τον Βασίλη Γεωργόπουλο υπό το βλέμμα του συμπαίκτη του στον Πανιώνιο, Θωμά Μαύρου, σε αγώνα με την ΑΕΚ στη Ν. Σμύρνη, το 1987.

Θανάσης Γιαννόπουλος (Κινηματογραφικός παραγωγός, σεναριογράφος): Η επιλογή της ομάδας που υποστηρίζεις στο ποδόσφαιρο (εννοώ τη βασική ομάδα) έχει να κάνει με τις εγγραφές του καθενός στο ασυνείδητο και με το πέρασμα από την παιδικότητα στην εφηβεία (το σημαντικότερο στάδιο κοινωνικοποίησης δηλαδή). Η επιλογή είναι δυναμική, σε διαμορφώνει και εσύ διαμορφώνεις την προσωπική σου οπτική για την ομάδα. Για αυτό και δεν αλλάζεις ομάδα, μπορεί να σταματήσεις να υποστηρίζεις, να την κόψεις την έξη, αλλά όχι να γίνεις κάτι άλλο από αυτό που ξεκίνησες. Προσωπικά, θεωρώ την αλλαγή ομάδας ως αδιάψευστο κριτήριο περί του ότι ο άλλος είναι μαλάκας. Μιλάμε για όσους ασχολούνται φανατικά κι αρρωστημένα με το θέμα, όχι για τους περαστικούς, έτσι;
ATROMHTOS ATHINON 1981
Ο Ατρόμητος Αθηνών το 1981

Παύλος Κατώνης (Στέλεχος ΠΑΕ Ατρόμητος): Συνηθίζουμε να λέμε ότι «πολιτικό κόμμα αλλάζεις», «γυναίκα αλλάζεις» αλλά ομάδα δεν αλλάζεις! Πάντα όμως σε κάθε κανόνα υπάρχει και η εξαίρεση, ακόμη και ομάδα αλλάζεις. Όχι βέβαια το συντριπτικό ποσοστό αλλά στο πέρασμα των χρόνων έχω δει και ανθρώπους να αλλάζουν ομάδα. Καταρχήν αλλάζουν με ή χωρίς εισαγωγικά ομάδα, άνθρωποι που γεννήθηκαν να υποστηρίζουν μια ομάδα αλλά η μοίρα το θέλησε να αποκτήσουν επαγγελματική σχέση με μια άλλη και να γίνουν φανατικοί υποστηρικτές της. Το φαινόμενο αυτό είναι πιο συχνό σε ποδοσφαιριστές και σε δημοσιογράφους που πράγματι έχουν αλλάξει ομάδα. Τη βασική τους ομάδα. Από εκεί και πέρα στις λεγόμενες μικρές και μικρομεσαίες είναι πολύ εύκολη η αλλαγή ομάδας και έχει παρατηρηθεί πολλές φορές. Υπάρχουν άνθρωποι που γίνονται όψιμοι υποστηρικτές στις επιτυχίες της, πολλές φορές γίνονται φανατικοί αλλά μόλις αρχίσουν οι αποτυχίες «δραπετεύουν» και στρέφονται σε κάποια από τις μεγάλες ομάδες. Έχουν τη βασική τους ομάδα ανάλογα με τις επιτυχίες της. Και αυτοί είναι πάρα πολύ. Εξαίρεση αποτελούν οι οργανωμένοι φίλαθλοι της κάθε ομάδας. Τουλάχιστον στην περίπτωση του Ατρόμητου είναι διαπιστωμένο. Οι οργανωμένοι Fentagin είναι Ατρόμητος και μόνο Ατρόμητος. Δεν τους ενδιαφέρει πρωτίστως η κατηγορία που παίζει η ομάδα τους. Τους ενδιαφέρει να βρίσκονται δίπλα στην ομάδα της πόλης τους σε όποια κατηγορία και αν παίζει. Αν είναι στη Σούπερ Λίγκα και παίζει στην Ευρώπη τόσο στο καλύτερο γιατί είναι και πιο εύκολο τα περιστεριωτόπουλα να έρχονται κοντά στον Ατρόμητο και να γίνουν μόνο Ατρόμητο. Ξέρουν ότι πρωτάθλημα δεν θα πάρουν ποτέ αλλά έχουν διαμορφωμένη κουλτούρα ότι στην πόλη τους δεν υπάρχει άλλη ομάδα εκτός από τον Ατρόμητο όπως γίνεται σε πολλές χώρες της Ευρώπης αλλά όχι στην Ελλάδα.
Mitsaras
O Μητσάρας Μαυρίκης πανηγυρίζει έξαλλα ένα γκολ του.

Μιχάλης Παυλίδης (πρώην μπασκετμπολίστας του Πανιωνίου): Προσωπικά ο θείος μου προσπάθησε να με κάνει γαύρο. Σε ηλικία 9 με 10 χρονών είχα δει όλα τα ματς του Ολυμπιακού. Με ομαδάρα τότε: Γκαϊτατζής, Συνετόπουλος, Περσιδης, Βιέρα, Αργυρούδης, Υβ, Γιούτσος, Μποτίνος, Αϊδινίου, Κρητικόπουλος, Λοσάντα, Παμπουλής, Κελεσίδης Πουπάκης... Πήγαινα στο γήπεδο Καραϊσκάκη και είχα κολλημένο το αυτό στο ραδιοφωνάκι ν’ ακούσω τι κάνει ο Πανιώνιος. Κάποια στιγμή φωνάζω γκολ και ακούω αμέσως: μικρέ ο θρύλος παίζει μην ξανακούσω κάτι. Στην θύρα 9 αυτό τότε. Αυτό με έκανε να πω στον θείο μου: δεν ξανάρχομαι. Ξέρω άτομα που άλλαξαν ομάδα στα 12-17 χρόνια τους ειδικά βάζελους που έγιναν Πανιώνιοι, Απολλωνιστές που έγιναν Πανιώνιοι, Πανιώνιους που έγιναν ΑΕΚ ή γαύροι, λίγοι αυτοί. Τότε ο Πανιώνιος είχε χάσει παίκτες τεράστιους: Δέδε, Σκρέκη, Θεοφιλόπουλο, που ήμασταν πολύ συνδεδεμένοι, έρχονταν σπίτι και τρώγαμε μαζί. Ο Δέδες με πήγε να δω ΑΕΚ που έπαιζε και του είπα Γιώργο δεν σου πάνε τα χρώματα. Πήγα με τον Αδελφό μου και την γιαγιά μου την Καίτη και τον Θάνο, την γυναίκα του και το γιο του και καθίσαμε δίπλα στον Μπάρλο. Πιο δίπλα ήταν ο σκάουτερ της Νόττινχαμ Φόρεστ ή της Ντέρμπι Κάουντι δεν θυμάμαι με ποια από τις δύο έπαιζε η ΑΕΚ Ουέφα. Και μάλιστα όταν είδα τα σχέδια που έφτιαχνε Έπιασα κουβέντα μαζί του. Του είχε κάνει εντύπωση ότι καταλάβαινα αν και πιτσιρικάς τα σχέδια.
ARHS 70s
Ο Άρης της δεκαετίας του ’70

Γιώργος Φουξ (Αθλητικός Ραδιοφωνικός Παραγωγός): Κατ’ εμέ ΟΧΙ δεν αλλάζει, αν κι έχω παράδειγμα φίλου που στα 12 του όταν πήγε ο Μάικ Γαλάκος στον ΠΑΟ άλλαξε ομάδα! Είναι το γκελ το ηλικιακό που ο καθένας έχει μνήμες. Όταν είδα τον Δεληκάρη κι εγώ στα 12 να του τραβάει τα μαλλιά ο… Κυράστας στο 1-0 με το φάουλ του Περόνε είχα ανάμικτα συναισθήματα. Πολλές φορές παίζει ρόλο ο θαυμασμός πρωτίστως σε παίκτη απ’ όπου ένας μικρός μπορεί ΚΑΙ ν’ αλλάξει ομάδα, πχ έγινα ΜΠΑΡΤΣΑ λόγω ΚΡΟΫΦ το’74 εκτός από ΑΓΙΑΞ, ΜΑΝ ΓΙΟΥΝΑΙΤΕΝΤ λόγω ΜΠΕΣΤ αλλά και ΓΟΥΙΛΛΥ ΜΟΡΓΚΑΝ, ΤΟΡΙΝΟ λόγω ΠΟΥΛΙΤΣΙ που έβλεπα κάτι Σάββατα απόγευμα μετά το σχολείο στην ΥΕΝΕΔ, ΣΑΙΝΤ ΕΤΙΕΝ όταν… αδικήθηκε στον τελικό της Γλασκώβης το ’76 και… μίσησα την ΜΠΑΓΕΡΝ και υποστήριξα με θέρμη το, τότε, αντίπαλο δέος την ΓΚΛΑΝΤΜΠΑΧ! Παραδείγματα πολλά, ΘΡΥΛΟΣ έγινα με ενσυναίσθηση το ’73 λόγω ΡΟΜΑΙΝ ΑΡΓΥΡΟΥΔΗ αλλά και ΛΟΣΑΝΤΑ! Όταν στο διακοπέν 3-2 το Μάρτη του ’73 οι ΣΟΥΡΠΗΣ & ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ τσάκισαν στις κλωτσιές τον ΧΟΥΛΙΟ! Εκεί είπα στο γερό μπαμπά γίνομαι ΟΛΥΜΠΙΑΚΑΡΑ! Την άλλη μέρα μου πήρε μια μάλλινη φανέλα made by Davilas Sport! Κάπου στην οδό Γερανίου με το 3 του ΑΓΓΕΛΗ στην πλάτη! Έως τότε ο ΑΤΡΟΜΗΤΟΣ, λόγω γειτνίασης, ήταν η πρώτη επαφή με το σπορ! Το ξερό του Περιστερίου και οι μυθικοί ΚΟΤΣΑΛΟΣ - ΑΦΟΙ ΜΙΣΑΗΛΙΔΗ - ΙΣΤΟΡΙΟΣ - ΖΑΝΤΕΡΟΓΛΟΥ - ΤΣΙΒΓΟΥΛΗΣ κλπ., αλλά για έναν περίεργο λόγο συμπαθούσα τον ΠΑΟΚ! Ίσως λόγω ΚΟΥΔΑ! Δεν ξέρω.
OSFP 1984
Ο Ολυμπιακός το 1984

Κώστας Δαμίγος (Ραδιοφωνικός Παραγωγός, Μουσικάνθρωπος): Μέχρι και γυναίκα αλλάζεις, ομάδες δεν αλλάζεις. Υπάρχει πολύς κόσμος που έχει αλλάξει ομάδα, αλλά είναι η μειοψηφία και τοις εκατό πάρα πολύ μικρό από τους ανθρώπους που μένουν σταθεροί. Αλλάζουν ομάδα κυρίως όσοι δεν ασχολούνται με τα ομαδικά αθλήματα, δεν είναι οπαδοί, δεν έχουν μάθει στην οπαδοποίηση και κάποια ξαδέρφια ή κάποια αδέρφια τους κάνανε την άλφα ομάδα και στην συνέχεια έγιναν απλοί φίλαθλοι και αλλάζουν ομάδα γιατί παίζει η τάδε ομάδα στην Ευρώπη και υποστηρίζουν όλες τις ομάδες που παίζουν στην Ευρώπη. Είναι αγνοί φίλαθλοι. Προσωπικά είμαι Ολυμπιακός και γέννημα θρέμμα Αμπελοκηπιώτης. Ο πατέρας μου γεννήθηκε στον Πειραιά και ήταν από μικρό παιδάκι Ολυμπιακός. Ήρθε στους Αμπελόκηπους έξι χρονών τότε με τους βομβαρδισμούς στον Πειραιά. Παρ’ όλα αυτά συνάντησα από το δημοτικό τεράστιο πυρήνα του Ολυμπιακού στους Αμπεολόκηπους. Όλα τα παιδάκια εκείνη την εποχή ήταν Ολυμπιακοί. Παίζαμε τότε ομάδες, Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός, κι εμείς συμπληρώναμε εντεκάδα, ενώ οι Παναθηναϊκοί παίρνανε και Ακετσήδες για να συμπληρώσουν εντεκάδες. Αργότερα στα γυμνασιακά χρόνια αυτός ο πυρήνας έγινε αναλλοίωτος και μάλιστα μεγεθύνθηκε κιόλας, κι έγινε μια πανστρατιά των Ολυμπιακών και σηκώσαμε το μεγαλύτερο πανό στο Καραϊσκάκη που έγραφε: Αμπελογκάρντεν 7! Άσπρο με κόκκινα γράμματα. Το πανό αυτό έπιανε από τη Θύρα 6 μέχρι τη Θύρα 7. Είχαμε βάλει από πενήντα - εκατό δραχμές ο καθένας για να σηκώσουμε όλο αυτό το μεγαθήριο. Δεκαετία 70 ήτανε και το έβλεπα μέχρι προσφάτως. Στα γυμνασιακά χρόνια έμαθα το γιατί οι Αμπελόκηποι είναι συνοικία του Ολυμπιακού και το συνειδητοποίησα αργότερα αυτό. Οι Αμπελόκηποι έχουν τρία - τέσσερα μεγάλα σωματεία. Το Αθλητικό όμιλο Αμπελοκήπων (Α.Ο.Α.), την Αθλητική Ένωση Αμπελοκήπων και την Πέρα Κλουμπ. Υπήρχε και η Άμυνα Αμπελοκήπων, η οποία ατόνισε κάποια στιγμή. Όλα ιστορικά σωματεία. Για παράδειγμα το γυναικείο μπάσκετ του Α.Ο.Α. πήρε το πρώτο κύπελλο γυναικών. Οι ορίτζιναλ Αμπελοκηπιώτες αγαπάνε και πονάνε όλοι αυτό το σωματείο. Έλα όμως που ο Παναθηναϊκός τα θέλει όλα αυτά τα σωματεία, όπως όλες οι μεγάλες ομάδες, τα έχει υπό για να τραβάει φυτώριο. Και το κάνει εμφανώς. Έτσι πάντα υπήρχε μια τεράστια κόντρα Α.Ο.Α. και Παναθηναϊκού. Όποτε έπαιζαν μεταξύ τους τα δύο αυτά σωματεία, στο μπάσκετ. τα ασθενοφόρα πηγαινοερχόντουσαν από το ξύλο. Μιλάμε για πολύ ξύλο όμως. Αυτό ωθεί τους ορίτζιναλ Αμπελοκηπιώτες να πάνε κόντρα σε οτιδήποτε αντίθετο με τον Παναθηναϊκό. Άρα ποιο είναι το πιο κόκκινο πανί για τον Παναθηναϊκό; Ο Ολυμπιακός! Το Γκύζη, για παράδειγμα, είναι του Παναθηναϊκού γιατί δεν έχει ομάδα παρά μόνο το Α.Ο. Γκύζη, του Ζωγράφου είναι Παναθηναϊκοί, όπως και τα Ιλίσια και το Γουδί. Οι Αμπελόκηποι όμως είναι Ολυμπιακοί. Όταν το «εξπρές των Αμπελοκήπων» που ανέβηκε τέσσερις κατηγορίες σερί στην Α 1, όταν έπαιζαν οι Αμπελόκηποι με τον Παναθηναϊκό, ο Παναθηναϊκός είχε ήττες. Άλλο χαρακτηριστικό που λέμε ήταν της μοίρας, κάρμα, την τελευταία χρονιά που έπαιζαν οι Αμπελόκηποι στην Α1 είχαμε έδρα το Μετς καθώς όταν ήθελαν να φτιάξουν γήπεδο του Α.Ο.Α. για μία ψήφο, του Παναθηναϊκού, που ψήφισε να γίνει αλλού το κλειστό, με βαρύτητα ψήφου 2. Και χάσαμε για μία ψήφο. Έτσι το γήπεδο έγινε στου Ζωγράφου και πήραμε έδρα το Μετς. Η κόντρα βαστάει χρόνια. Την τελευταία αγωνιστική που έφυγε ο Γκάλης από την ενεργό δράση, αν και έχασαν οι Αμπελόκηποι, ήταν με τους Αμπελόκηπους! Ο αγώνας αυτός ήταν που έφυγε ο Γκάλης από την ενεργό δράση. Δεν τον έβαλε στην πεντάδα ο Πολίτης, και όταν μπήκε στον αγώνα έγινε αλλαγή. Ο Γκάλης εμφανώς τσαντίστηκε, βγήκε στο δρόμο και μέσα στη βροχή σταμάτησε ένα ταξί και έφυγε… Και μάλιστα σηκώθηκε όλη η κερκίδα των Αμπελοκήπων και φώναζε: Νίκος Γκάλης!
Saravakos PAO
Δημήτρης Σαραβάκος

Σπύρος Μποζίκης (Ερευνητής των 80ς, ειδικός στο σινεμά, μουσική 70- 80): Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Νεάπολη των Εξαρχείων. Από το καιρό που θυμάμαι τον εαυτό μου ήμουν Παναθηναϊκός. Σε αυτό δύο πράγματα καθόρισαν την επιλογή μου. Η Λεωφόρος και ο Σαραβάκος.Το γήπεδο της Λεωφόρου ήταν κοντά στο σπίτι μου. Όποτε περνούσαμε απέξω - από ότι μου λέγανε και οι γονείς μου αργότερα - ενθουσιαζόμουνα και ήθελα να μπω να δω πως είναι μέσα. Μάλιστα υπήρχε και μια διαφήμιση σοκολάτας που ήταν γυρισμένη μέσα στο γήπεδο και σύμφωνα με τους γονείς, όπως μου λέγανε όταν μεγάλωσα, με το που την έδειχνε η ΕΡΤ φώναζα ΤΟ ΓΗΠΕΔΟ ΜΑΣ ΤΟ ΓΗΠΕΔΟ ΜΑΣ! Μετά από χρόνια ξαναείδα την διαφήμιση και το ντέρμπι της Ίον. Φυσικά καθοριστικό ρόλο έπαιξε και η περιοχή που μεγάλωσα. Ήμουν βέρος Αθηναίος αγαπούσα την Αθήνα ο ΠΑΟ ήταν η ομάδα της και μένα η Αθήνα οι ρίζες μου. Αργότερα πάντα Παναθηναϊκός καθώς τελείωνα την πρώτη δημοτικού στον τελικό κυπέλου με τον γαύρο ο Παναθηναϊκός κερδίζει με 4-0. Ήμουνα ευτυχισμένος περήφανος. Ο Σαραβάκος στις δόξες του και όλα τα παιδιά να αγοράζουμε αφίσες και φωτογραφίες του. Τα επόμενα χρόνια καθώς μεγάλωνα ο πατέρας μου καθότι φανατικός Αεκτζής με πήγε αρκετές φορές Φιλαδέλφεια προσπαθώντας να με αλλάξει. Μάταια όμως, η ομάδα δεν αλλάζει. Παρέμεινα Παναθηναϊκός και θα παραμείνω όσο ζω. Εντάξει την ΑΕΚ την συμπαθώ δεν έχω πρόβλημα μαζί της. Δεν θα μπορούσα όμως ποτέ να γίνω Ολυμπιακός η Παοκτζής. Είναι άλλοι κόσμοι διαφορετικοί. Είναι σαν να πουλάς την ιστορία σου, τις ρίζες σου και ένα κομμάτι της ζωής σου… Γίνεται; Όχι βέβαια.
Komic
Γυναίκα αλλάζεις, κόμμα αλλάζεις, θρησκεία αλλάζεις, ομάδα δεν αλλάζεις!

ΤΟ OGDOO.GR ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ

Το τραγούδι αλλιώς, στο email σας!

Ενημερωθείτε πρώτοι για τα τελευταία νέα στο χώρο της καλής μουσικής!