Οι κινηματογραφικές ταινίες που αφορούν μορφές της μουσικής και στηρίζουν την πλοκή τους σε συμβάντα που χάραξαν την ιστορία του τραγουδιού πληθαίνουν.
Η εμπορική απήχηση μάλιστα του ολοκαίνουργιου “Rocketman” για τον Elton Jonh και του αμέσως προηγούμενου “Bohemian Rhapsody” για τον Freddie Mercury υπογραμμίζει περίτρανα πως η τάση θα έχει και συνέχεια.
Τα είδωλα και η μυθολογία τους, αποτελούν πρόσφορο έδαφος για εύκολη διαφήμιση και το σημαντικότερο… εισιτήρια και γενικότερα κέρδη.
Όμως το δίπολο εμπορικότητα και καλλιτέχνες δάφνες είναι δύσκολο να «δεθεί» και να λειτουργήσει.
Όπως επίσης το να αποτυπωθεί στο φιλμ η αλήθεια και η ουσιαστική προσωπικότητα, τα ζητούμενα και τα θέλω των καλλιτεχνών και όσων έδρασαν μαζί τους.
Άλλωστε αυτό λίγες φορές αποτέλεσε «θέμα» στο σινεμά…
Τηρώντας μια χρονολογική ιεραρχία -απ’ το σήμερα στο χτες-, οι ταινίες της κατηγορίας που τα κατάφεραν καλύτερα –σε πολλαπλά επίπεδα- την τελευταία δεκαπενταετία.
Rocketman (2019)
Απευθύνεται στους πολλούς δίχως να υποτιμά τους γνώστες. Mainstream αλλά με αξιώσεις.
Σε σκηνοθεσία του Dexter Fletcher ο οποίος πλέον έχει πάρει το «κολάι», με την υπογραφή του Lee Hal (Billy Elliot) και με πρωταγωνιστή τον «ανεβασμένο» και πολύ καλό στο συγκεκριμένο ρόλο Taron Egerton.
Bohemian Rhapsody (2018)
Το «γέννησε» και το ξεκίνησε ο Bryan Singer αλλά το ολοκλήρωσε ο Dexter Fletcher.
Πειστικός ο Rami Malek στον ρόλο της καριέρας του, τουλάχιστον μέχρι στιγμής, που του απέφερε και Όσκαρ ερμηνείας. Η ταινία κέρδισε ακόμη τρία μαζί με σειρά από άλλες τιμητικές διακρίσεις.
Love and Mercy (2014)
Με κεντρικό θέμα τον leader των Beach Boys Brian Wilson και την διαταραχή του. Αμφιλεγόμενη για πολλά σημαία της αλλά κεντρίζει τον θεατή, τον «ρίχνει» στα δίχτυα της.
Η εμπορική απήχηση μάλιστα του ολοκαίνουργιου “Rocketman” για τον Elton Jonh και του αμέσως προηγούμενου “Bohemian Rhapsody” για τον Freddie Mercury υπογραμμίζει περίτρανα πως η τάση θα έχει και συνέχεια.
Τα είδωλα και η μυθολογία τους, αποτελούν πρόσφορο έδαφος για εύκολη διαφήμιση και το σημαντικότερο… εισιτήρια και γενικότερα κέρδη.
Όμως το δίπολο εμπορικότητα και καλλιτέχνες δάφνες είναι δύσκολο να «δεθεί» και να λειτουργήσει.
Όπως επίσης το να αποτυπωθεί στο φιλμ η αλήθεια και η ουσιαστική προσωπικότητα, τα ζητούμενα και τα θέλω των καλλιτεχνών και όσων έδρασαν μαζί τους.
Άλλωστε αυτό λίγες φορές αποτέλεσε «θέμα» στο σινεμά…
Τηρώντας μια χρονολογική ιεραρχία -απ’ το σήμερα στο χτες-, οι ταινίες της κατηγορίας που τα κατάφεραν καλύτερα –σε πολλαπλά επίπεδα- την τελευταία δεκαπενταετία.
Rocketman (2019)
Απευθύνεται στους πολλούς δίχως να υποτιμά τους γνώστες. Mainstream αλλά με αξιώσεις.
Σε σκηνοθεσία του Dexter Fletcher ο οποίος πλέον έχει πάρει το «κολάι», με την υπογραφή του Lee Hal (Billy Elliot) και με πρωταγωνιστή τον «ανεβασμένο» και πολύ καλό στο συγκεκριμένο ρόλο Taron Egerton.
Bohemian Rhapsody (2018)
Το «γέννησε» και το ξεκίνησε ο Bryan Singer αλλά το ολοκλήρωσε ο Dexter Fletcher.
Πειστικός ο Rami Malek στον ρόλο της καριέρας του, τουλάχιστον μέχρι στιγμής, που του απέφερε και Όσκαρ ερμηνείας. Η ταινία κέρδισε ακόμη τρία μαζί με σειρά από άλλες τιμητικές διακρίσεις.
Love and Mercy (2014)
Με κεντρικό θέμα τον leader των Beach Boys Brian Wilson και την διαταραχή του. Αμφιλεγόμενη για πολλά σημαία της αλλά κεντρίζει τον θεατή, τον «ρίχνει» στα δίχτυα της.
Το νεαρό και ώριμο ήρωα υποδύονται οι Paul Dano (πολύ καλός) και John Cusack. Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Bill Pohlad.
Get on up (2014)
O «πολύς» James Brown δια… κάμερας Tate Taylor με τον Chadwick Boseman σε πολύ δυνατές στιγμές να υποδύεται μια «ζόρικη» προσωπικότητα.
Κάπου όμως η ταινία χάνει και σε ρυθμό και σε…σκιαγράφηση.
Jimi: All is by my side (2013)
Πω σαν κλείσεις το «πυροβολικό» του Hendrix σε συγκεκριμένο πεδίο βολής. Ακόμη κι αν εστιάζεις σε μια «φέτα» της σύντομης -αλλά εκρηκτικής και για αυτό ίσως και απερίγραπτης εντέλει- ζήσης και δράσης του.
Ο σκηνοθέτης John Ridley περισσότερο δίχασε παρά έπεισε. Πάντως το φιλμ έχει το ενδιαφέρον του ενώ και οικονομικά πήγε καλά, δεδομένου ότι ήταν low budget.
La Vie en Rose (2007)
Δεν είναι εύκολο μια ολόκληρη ζωή ενός χαρισματικού και «λαβωμένου» συνάμα καλλιτέχνη που γνώρισε παγκόσμια αποδοχή να χωρέσει σε μια έστω και μακράς διάρκειας ταινία.
H εξαιρετική Marion Cotillard «κέντησε» ως Édith Piaf και «τσίμπησε» το Όσκαρ και όχι μόνο.
Control (2007)
O Ian Curtis των Joy Division από τον Anton Corbijn που ξέρει και από εικόνες και από μουσική. «Καλοφτιαγμένη» ταινία.
Όπως δήλωσε και το ο Stephen Morris, μέλος της μπάντας και στη συνέχειά της, «η πραμγατικότητα είναι τόσο βαρετή».
I'm Not There (2007)
Στιγμές του Bob Dylan μέσα από την ευρηματική ματιά του «ανεξάρτητου» κινηματογραφιστή Todd Haynes.
Μια πραγματικά καλή ταινία. Να τη δείτε… κι ας μην είναι εκεί ο ήρωάς της. Οι πρωταγωνιστές όμως σε πολλές περιπτώσεις «γράφουν».
Ray (2004)
O βετεράνος Taylor Hackford γνωρίζει καλά τη δουλειά του και ξέρει να κρατά τις ισορροπίες.
Γι’ αυτό «κεντράρει» καλά στο «φιλέτο» της ζήσης του μυθικού Ray Charles δίνοντας την ευκαιρία στον Jamie Foxx να ξεδιπλώσει τις αρετές του και να κερδίσει και το Όσκαρ ερμηνείας και άλλα σημαντικά βραβεία.
Δυστυχώς ο βιογραφούμενος έφυγε λίγους μήνες πριν την προβολή της ταινίας.
Walk the line (2005)
Το ξεπέταγμα του Johnny Cash και ο έρωτάς του με την June Carter, σε σκηνοθεσία του «ανισοβαρή» James Mangold.
Με τους Joaquin Phoenix που ήταν και υποψήφιος για Όσκαρ και την Reese Witherspoon που το κέρδισε.
Get on up (2014)
O «πολύς» James Brown δια… κάμερας Tate Taylor με τον Chadwick Boseman σε πολύ δυνατές στιγμές να υποδύεται μια «ζόρικη» προσωπικότητα.
Κάπου όμως η ταινία χάνει και σε ρυθμό και σε…σκιαγράφηση.
Jimi: All is by my side (2013)
Πω σαν κλείσεις το «πυροβολικό» του Hendrix σε συγκεκριμένο πεδίο βολής. Ακόμη κι αν εστιάζεις σε μια «φέτα» της σύντομης -αλλά εκρηκτικής και για αυτό ίσως και απερίγραπτης εντέλει- ζήσης και δράσης του.
Ο σκηνοθέτης John Ridley περισσότερο δίχασε παρά έπεισε. Πάντως το φιλμ έχει το ενδιαφέρον του ενώ και οικονομικά πήγε καλά, δεδομένου ότι ήταν low budget.
La Vie en Rose (2007)
Δεν είναι εύκολο μια ολόκληρη ζωή ενός χαρισματικού και «λαβωμένου» συνάμα καλλιτέχνη που γνώρισε παγκόσμια αποδοχή να χωρέσει σε μια έστω και μακράς διάρκειας ταινία.
H εξαιρετική Marion Cotillard «κέντησε» ως Édith Piaf και «τσίμπησε» το Όσκαρ και όχι μόνο.
Control (2007)
O Ian Curtis των Joy Division από τον Anton Corbijn που ξέρει και από εικόνες και από μουσική. «Καλοφτιαγμένη» ταινία.
Όπως δήλωσε και το ο Stephen Morris, μέλος της μπάντας και στη συνέχειά της, «η πραμγατικότητα είναι τόσο βαρετή».
I'm Not There (2007)
Στιγμές του Bob Dylan μέσα από την ευρηματική ματιά του «ανεξάρτητου» κινηματογραφιστή Todd Haynes.
Μια πραγματικά καλή ταινία. Να τη δείτε… κι ας μην είναι εκεί ο ήρωάς της. Οι πρωταγωνιστές όμως σε πολλές περιπτώσεις «γράφουν».
Ray (2004)
O βετεράνος Taylor Hackford γνωρίζει καλά τη δουλειά του και ξέρει να κρατά τις ισορροπίες.
Γι’ αυτό «κεντράρει» καλά στο «φιλέτο» της ζήσης του μυθικού Ray Charles δίνοντας την ευκαιρία στον Jamie Foxx να ξεδιπλώσει τις αρετές του και να κερδίσει και το Όσκαρ ερμηνείας και άλλα σημαντικά βραβεία.
Δυστυχώς ο βιογραφούμενος έφυγε λίγους μήνες πριν την προβολή της ταινίας.
Walk the line (2005)
Το ξεπέταγμα του Johnny Cash και ο έρωτάς του με την June Carter, σε σκηνοθεσία του «ανισοβαρή» James Mangold.
Με τους Joaquin Phoenix που ήταν και υποψήφιος για Όσκαρ και την Reese Witherspoon που το κέρδισε.
Κόστισε λίγα απέφερε πολλά περισσότερα.
