Ο Μίκης Θεοδωράκης, ακούγοντας το Βασίλη Παπακωνσταντίνου, δηλώνει: «Στο πρόσωπό του ανακάλυψα το νέο Μπιθικώτση της Ελλάδας». Έτσι το Δεκέμβρη του 1974, στην ελεύθερη Ελλάδα πλέον, ο Βασίλης συμμετέχει με τέσσερα τραγούδια στο δίσκο «Προδομένος λαός» του Μίκη με στίχους του Βαγγέλη Γκούφα. Ένα χρόνο μετά τραγουδά άλλα τέσσερα στη δουλειά με τα τραγούδια του θεατρικού έργου του Ιάκωβου Καμπανέλλη «Ο εχθρός λαός», ενώ το 1976 ο Θεοδωράκης υπογράφει έναν ολόκληρο δίσκο, που είναι συνάμα κι ένας από τους σημαντικότερους της καριέρας του Παπακωνσταντίνου με τα τραγούδια «Της εξορίας».
Eκείνη τη χρονιά ηχογραφείται, για την 3η επέτειο του Πολυτεχνείου και ο «Ύμνος του φοιτητή - αγωνιστή» σε μουσική του Μίκη Θεοδωράκη και στίχους Γιάννη Γρεβενιώτη. Το τραγούδι αυτό, γραμμένο σε εμβατηριακό ρυθμό, δεν εκδίδεται τότε σε κάποιον δίσκο και βρίσκει τη θέση του πολλά χρόνια αργότερα, το 1994, σε μια συλλογή με σπάνια ηχητικά ντοκουμέντα και τραγούδια εθνικοπατριωτικού περιεχομένου, με τίτλο «Απλά μαθήματα πατριδογνωσίας». Σ’ αυτό τον διπλό δίσκο που βγαίνει από την ΜΒΙ, ακούγονται μεταξύ άλλων οι φωνές μερικών από τους πολιτικούς που σημάδεψαν την ιστορία του τόπου, αλλά και διάφορα εμβατήρια, ύμνοι κλπ.
Στα τέλη του 1978 ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου ηχογραφεί τον πρώτο, ουσιαστικά, προσωπικό του δίσκο, με τίτλο το όνομά του. Εκεί ανάμεσα στις συνθέσεις του Lluis Llach και του Αντώνη Βαρδή σε στίχους Πάνου Φαλάρα, του Διονύση Σαββόπουλου, του Θάνου Μικρούτσικου και της Χαρούλας Αλεξίου βρίσκει θέση και «Το παζάρι του ληστή» του Μίκη Θεοδωράκη και του Μάνου Ελευθερίου από τη δεύτερη «Αρκαδία» του συνθέτη, που ηχογραφείται με την ενορχήστρωση του Κώστα Γανωσέλλη.
Η τελευταία τους συνεργασία γίνεται το 1984 όταν κυκλοφορεί ο «Καρυωτάκης» με ενορχήστρωση του Κώστα Γανωσέλλη, που στηρίζεται κυρίως σε ηλεκτρονικούς ήχους. Ο δίσκος δε θα τύχει ιδιαίτερης αποδοχής… Οι φίλοι του Θεοδωράκη ίσως είναι διστακτικοί σ’ αυτούς τους «δύσκολους» και πειραματικούς ήχους, οι φίλοι πάλι του τραγουδιστή, προτιμούν πλέον την καθαρή ροκ πλευρά του, όπως είχε παρουσιαστεί μέχρι τότε με το «Φοβάμαι» και τη «Διαίρεση».
Παρόλα αυτά το 2000 ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου τραγουδά την «Όμορφη πόλη» και τη «Φαίδρα» στο δίσκο με τις ηχογραφήσεις των εμφανίσεων του με το Θάνο Μικρούτσικο στη «Σφεντόνα», ενώ το 2002 τραγουδά το «Ένα το χελιδόνι» και το «Δόξα τω Θεώ», στη συναυλία αφιέρωμα στο Γρηγόρη Μπιθικώτση στο Σ.Ε.Φ. Από τα δυο τραγούδια, μόνο το πρώτο μπαίνει στο δίσκο που κυκλοφορεί λίγο μετά. Εκεί ακούγεται ο Βασίλης να περιγράφει με γλαφυρό τρόπο την πρώτη συνάντησή του με το Μίκη: «Τι είναι αυτό που πετάει από κλαδί σε κλαδί και τραγουδάει ανεπανάληπτα;» ρωτά ο Μίκης… «Ο Γρηγόρης Μπιθικότσυφας κύριε» απαντά ο Βασίλης και περνά το «τεστ» του συνθέτη…
Το 2004, στο επίσημο άλμπουμ των Ολυμπιακών αγώνων ο Παπακωνσταντίνου αποδίδει με το δικό του τρόπο το «Χάθηκα», από τους «Λιποτάκτες» σε ποίηση Γιάννη Θεοδωράκη, το οποίο έχει «σφραγιστεί» από την πρώτη ερμηνεία με τη φωνή του συνθέτη στις αρχές της δεκαετίας του ’60.
Eκείνη τη χρονιά ηχογραφείται, για την 3η επέτειο του Πολυτεχνείου και ο «Ύμνος του φοιτητή - αγωνιστή» σε μουσική του Μίκη Θεοδωράκη και στίχους Γιάννη Γρεβενιώτη. Το τραγούδι αυτό, γραμμένο σε εμβατηριακό ρυθμό, δεν εκδίδεται τότε σε κάποιον δίσκο και βρίσκει τη θέση του πολλά χρόνια αργότερα, το 1994, σε μια συλλογή με σπάνια ηχητικά ντοκουμέντα και τραγούδια εθνικοπατριωτικού περιεχομένου, με τίτλο «Απλά μαθήματα πατριδογνωσίας». Σ’ αυτό τον διπλό δίσκο που βγαίνει από την ΜΒΙ, ακούγονται μεταξύ άλλων οι φωνές μερικών από τους πολιτικούς που σημάδεψαν την ιστορία του τόπου, αλλά και διάφορα εμβατήρια, ύμνοι κλπ.
Στα τέλη του 1978 ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου ηχογραφεί τον πρώτο, ουσιαστικά, προσωπικό του δίσκο, με τίτλο το όνομά του. Εκεί ανάμεσα στις συνθέσεις του Lluis Llach και του Αντώνη Βαρδή σε στίχους Πάνου Φαλάρα, του Διονύση Σαββόπουλου, του Θάνου Μικρούτσικου και της Χαρούλας Αλεξίου βρίσκει θέση και «Το παζάρι του ληστή» του Μίκη Θεοδωράκη και του Μάνου Ελευθερίου από τη δεύτερη «Αρκαδία» του συνθέτη, που ηχογραφείται με την ενορχήστρωση του Κώστα Γανωσέλλη.
Η τελευταία τους συνεργασία γίνεται το 1984 όταν κυκλοφορεί ο «Καρυωτάκης» με ενορχήστρωση του Κώστα Γανωσέλλη, που στηρίζεται κυρίως σε ηλεκτρονικούς ήχους. Ο δίσκος δε θα τύχει ιδιαίτερης αποδοχής… Οι φίλοι του Θεοδωράκη ίσως είναι διστακτικοί σ’ αυτούς τους «δύσκολους» και πειραματικούς ήχους, οι φίλοι πάλι του τραγουδιστή, προτιμούν πλέον την καθαρή ροκ πλευρά του, όπως είχε παρουσιαστεί μέχρι τότε με το «Φοβάμαι» και τη «Διαίρεση».
Παρόλα αυτά το 2000 ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου τραγουδά την «Όμορφη πόλη» και τη «Φαίδρα» στο δίσκο με τις ηχογραφήσεις των εμφανίσεων του με το Θάνο Μικρούτσικο στη «Σφεντόνα», ενώ το 2002 τραγουδά το «Ένα το χελιδόνι» και το «Δόξα τω Θεώ», στη συναυλία αφιέρωμα στο Γρηγόρη Μπιθικώτση στο Σ.Ε.Φ. Από τα δυο τραγούδια, μόνο το πρώτο μπαίνει στο δίσκο που κυκλοφορεί λίγο μετά. Εκεί ακούγεται ο Βασίλης να περιγράφει με γλαφυρό τρόπο την πρώτη συνάντησή του με το Μίκη: «Τι είναι αυτό που πετάει από κλαδί σε κλαδί και τραγουδάει ανεπανάληπτα;» ρωτά ο Μίκης… «Ο Γρηγόρης Μπιθικότσυφας κύριε» απαντά ο Βασίλης και περνά το «τεστ» του συνθέτη…
Το 2004, στο επίσημο άλμπουμ των Ολυμπιακών αγώνων ο Παπακωνσταντίνου αποδίδει με το δικό του τρόπο το «Χάθηκα», από τους «Λιποτάκτες» σε ποίηση Γιάννη Θεοδωράκη, το οποίο έχει «σφραγιστεί» από την πρώτη ερμηνεία με τη φωνή του συνθέτη στις αρχές της δεκαετίας του ’60.
