Η λατρεία του Λαυρέντη για το βινύλιο

Ο Λαυρέντης είχε αδυναμία στη rock μουσική, ιδιαίτερα στους Thin Lizzy, Eloy, Led Zeppelin, Pink Floyd, Guns n’ Roses και φυσικά στους Soft Machine και Focus, συγκροτήματα τραγούδια των οποίων είχε διασκευάσει με ελληνικό στίχο στη δισκογραφία του. Άλλη μεγάλη και γνωστή αδυναμία του ήταν το ιταλικό και γαλλικό τραγούδι το οποίο επίσης καταλάμβανε σημαντικό μέρος της δισκοθήκης του.

O δίσκος των Focus «II» που περιείχε το «Hocus Pocus» ήταν από τους αγαπημένους του και από τους πρώτους που άκουσε και τον είχαν επηρεάσει. Το κομμάτι αυτό ήταν που τον έβαλε στη rock μουσική και το απέδωσε στα ελληνικά σε σύμπραξη με τη σοπράνο Σόνια Θεοδωρίδου με τίτλο «Τι Είναι το Φως» στο άλμπουμ του «Ήρωες Με Καρμπόν» του 2006.

Επίσης, από τους αγαπημένους δίσκους ήταν το «Softs» των Soft Machine από το οποίο διασκεύασε στα ελληνικά το «Tales Of Taliesyn» σε στίχους του Ισαάκ Σούση. Ο τίτλος του τραγουδιού «Η Ενοχή Των Αμνών» ήταν και ο τίτλος του άλμπουμ του που κυκλοφόρησε το 2010.

Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας χωρίς αμφιβολία υπήρξε από τους σημαντικότερους και πιο αγαπητούς τραγουδοποιούς της γενιάς του. Τα τραγούδια του πέρασαν στα χείλη του κόσμου. Η μουσική υπήρξε άγκυρα σε μια ταραγμένη εφηβεία στην οποία κανένα γυμνάσιο δεν τον χωρούσε και καμιά στρατιωτική ποινή δεν τον απασχολούσε. Ένας ατίθασος χαρακτήρας που έβγαλε όλη την «τρέλα» του στο τραγούδι.

Για την ιδιαίτερη σχέση του με το βινύλιο είχε πει σε συνέντευξη που μου παραχώρησε τον Ιούλιο του 2005 στη διάρκεια της καλοκαιρινής του περιοδείας μαζί με το Διονύση Τσακνή: «Αυτό που κράτησε πενήντα χρόνια ήταν το φετίχ του βινυλίου που ήταν μια ιδιόμορφη κατάσταση. Έπαιρνα το δίσκο και ήθελα να τρέξω σπίτι να τον ακούσω, να παρατηρήσω το εξώφυλλο. Ε, αυτό δεν υπάρχει σήμερα. Όσο καλό και να είναι το cd, είναι υποβαθμισμένο. Πώς ν’ ανακαλύψεις στο ίντερνετ το πέμπτο τραγούδι από τη δεύτερη πλευρά του δίσκου; Αναγκαστικά θα ακούσεις μόνο τα σουξέ. Υπάρχουν δίσκοι που βγάζουν στην πορεία μέχρι και δέκα επιτυχίες γιατί εκτός από την πρώτη ανάγνωση υπάρχει και η δεύτερη και η τρίτη… Πώς θα παίζαμε το The Wall των Pink Floyd που έχει είκοσι τραγουδάρες, εάν όλα σταματούσαν στο Another Brick In The Wall; Άρα το ίδιο το προϊόν είναι υποβαθμισμένο και ταιριάζει να κατέβει και σαν ένα τραγούδι από το ίντερνετ. Και μάλιστα μικρής διάρκειας. Θυμάμαι το Mistreated των Rainbow ήταν μια πλευρά τραγούδι... Αλλά και το Διδυμότειχο Μπλουζ ήταν επτά λεπτά τραγούδι».

Ένας άλλος δίσκος που είχε περίοπτη θέση στη δισκοθήκη του Λαυρέντη ήταν το «Zorba The Freak» του Παύλου Σιδηρόπουλου με τους Απροσάρμοστους, μια παραγωγή του Δημήτρη Πουλικάκου, απ’ όπου το τραγούδι «Rock’n’Roll Στο Κρεβάτι» ήταν από τα standards των συναυλιών του, όπως και των συναυλιών του με τους Τερμίτες που φυλούσε για το τέλος.

Στην ίδια συνέντευξη είχε αναφέρει σχετικά: «To Rock’n’Roll Στο Κρεβάτι θα το παίζω πάντα. Είναι σαν ένα τραγούδι που θα ακούσουν πάντα οι παλιοί συμμαθητές όταν μαζευτούν. Μου θυμίζει όλο αυτό το σκληρό πράγμα που έκανα όλα αυτά τα χρόνια. Η μουσική που γούσταρα περισσότερο. Θα ήθελα πολύ να το είχα γράψει. Ένα τραγούδι αφιερωμένο στη γυναίκα και στην κόρη μου».

Για το ρόλο που έπαιξε η μουσική στη ζωή του: «Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό που ζω από τη μουσική. Αλλιώς θα ήμουν ρεμπέτ ασκέρ και θα ήμουν στην ανέχεια. Έκανα παλαβομάρες που θα μπορούσαν να μου βγουν σε μεγάλο κακό. Αποβλήθηκα στην Πέμπτη γυμνασίου απ’ όλα τα γυμνάσια της χώρας. Στο στρατό με πήξαν στη φυλακή. Δεν δουλεύω τόσο με τη λογική, όσο με το συναίσθημα. Ωστόσο, θα μπορούσα να κάνω κάποιες δουλειές εκτός μουσικής. Αλλά αυτά τα καταπιεστικά με τα ωράρια δεν τ’ αντέχω. Θα μου άρεσε να ήμουν αθλητικογράφος και να πηγαίνω ταξίδια σε διάφορα μέρη να μεταδίδω αγώνες. Μου αρέσει πολύ ο αθλητισμός. Επίσης να είχα ένα ταξιδιωτικό γραφείο…».

Για τους Τερμίτες και τους συναδέλφους του που τον επηρέασαν ανέφερε: «Αισθάνομαι πολύ ευτυχής που έκανα όλα αυτά τα τραγούδια, όπως και το Διδυμότειχο Μπλουζ, ένα καθοριστικό τραγούδι που πέρασε στον κόσμο, ένα βιωματικό τραγούδι όπου αφηγήθηκα τις ιστορίες μου στο στρατό. Από εκεί που πηγαίναμε τα πρωινά στους κινηματογράφους με τους Τερμίτες και ξαφνικά βρέθηκα να κάνω συναυλίες και να μαζεύονται δυο χιλιάδες άνθρωποι, είπα θα μπω στο χορό και θα το κάνω. Οφείλω ορισμένα πράγματα σε κάποιους άλλους ανθρώπους. Ο Γερμανός μου έδειξε με τα τραγούδια του ένα τρόπο για το πώς μπορώ να κάνω κάποια τραγούδια στα ελληνικά. Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου μου έδειξε πως μπορεί ένας άνθρωπος που παίζει αυτή τη μουσική στην Ελλάδα να καθιερωθεί. Μπορεί να γίνει. Το έκανα κι εγώ. Έφθασα σε ένα σημείο που εκπλήρωσα πολλά απωθημένα από αυτά που είχα στο κεφάλι μου. Τώρα φτιάχνω το κερασάκι στην τούρτα…».

Επίσης, δεν άφηνε rock συναυλία των παιδικών ινδαλμάτων που να μην πάει όταν μπορούσε, όπως αυτή του Roger Waters, όταν τον Ιούλιο του 2013 παρουσίασε το The Wall στο κλειστό του Ο.Α.ΚΑ. και δεν ήταν η πρώτη φορά καθώς είχε δει συναυλίες του και στο εξωτερικό. Τη συναυλία αυτή την παρακολουθούσαμε παρέα με τον Λαυρέντη και τον αχώριστο φίλο του Γιάννη Μαύρο, όπως και τη συναυλία του Santana στο Ολυμπιακό Στάδιο.

Ο Λαυρέντης είχε ετοιμάσει και μια συλλογή καινούργιων τραγουδιών τα οποία θα αποτελούσαν το υλικό νέου του δίσκου και είναι άγνωστο σε τι φάση βρισκόταν το mastering και ποια θα είναι η τύχη τους μετά την ξαφνική και άδικη απώλειά του.

Φωτογραφίες από τη συναυλία του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα μαζί με τον Γιώργο Νταλάρα στην Πλατεία Ν. Σμύρνης 30.4.2018: Γ. Αλεξίου

Κεντρική φωτογραφία: Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας με τον Γιάννη Μαύρο και τον Μιχάλη Μυτακίδη.