*Γράφει ο Πέτρος Δραγουμάνος
Είναι φανερό στους ασχολούμενους με τη δισκογραφία ότι ο δίσκος μουσικής, σαν φυσικό προϊόν, πεθαίνει. Είτε CD, είτε LP, είτε οποιοδήποτε άλλο φυσικό format φορέα ήχου, θα εξαφανιστεί. Όλη η μουσική, σημερινή, αυριανή, χθεσινή, θα υπάρχει σε ψηφιακές βιβλιοθήκες, όπως είναι τα Spotify, iTunes, Amazon, YouTube και δεκάδες ακόμη sites που προσφέρουν εκατομμύρια τραγούδια για ακρόαση, δωρεάν ή επί πληρωμή, νόμιμα ή παράνομα. Η τεχνολογία εξελίσσεται, οι συσκευές αναπαραγωγής ήχου αλλάζουν και μαζί τους και οι συνήθειές μας.
Δεν υπάρχει λόγος να κατεβάσουμε και να σώσουμε τα τραγούδια στο PC. Ούτε να τα αντιγράψουμε σε CD για να τα ακούσουμε. Μπορούμε να αναπαράγουμε τη μουσική κατ’ ευθείαν από το cloud στο σπίτι μας, το αυτοκίνητο, το κινητό, το pc ή οποιαδήποτε άλλη συσκευή αναπαραγωγής ήχου. Εγώ που έχω μερικές χιλιάδες δίσκους στο σπίτι, έχω σταματήσει να ανατρέχω στη συλλογή μου για να ακούσω κάποιο τραγούδι. Είναι πιο εύκολο και πιο γρήγορο να το βρω στο internet και να το παίξω στο PC.
H ετήσια παραγωγή ελληνικών δίσκων έφθασε στο μέγιστο, το 2008. Από 2009 και μετά μειώνεται. Το 2014 παρουσίασε μικρή ανάκαμψη και από το 2015 συνέχισε την φθίνουσα πορεία. Οι αριθμοί αφορούν το σύνολο της δισκογραφικής παραγωγής. Δίσκοι με νέα τραγούδια, συλλογές, επανεκδόσεις, παιδικοί, ορχηστρικοί κ.α. Οτιδήποτε τυπώθηκε σε CD ή βινύλιο.
Στις μέρες μας ο δίσκος που θα πουλήσει πάνω από 1000 αντίτυπα, θεωρείται επιτυχημένος. Οι περισσότεροι δίσκοι τυπώνονται σε λιγότερα από 500 κομμάτια. Τα έξοδα παραγωγής είναι συνήθως του τραγουδιστή. Σε αντίθεση με το παρελθόν, αξιόλογο ποσοστό των νέων παραγωγών, δεν κυκλοφορεί από τις γνωστές δισκογραφικές εταιρείες, μεγάλες ή μικρές. Είναι ανεξάρτητες παραγωγές που μοιράζονται σε δημοσιογράφους, ραδιόφωνα, φίλους. Πολλές φορές πωλούνται στην συναυλία ή στο μαγαζί που εμφανίζεται ο καλλιτέχνης. Μερικά αντίτυπα θα πάνε και στα λίγα εναπομείναντα δισκάδικα. Όχι γιατί προσδοκούν σε πωλήσεις, αλλά «να υπάρχουν στο ράφι, να μας δει και κανένας» όπως μου είπε (ειλικρινής) τραγουδίστρια.
Οι ανεξάρτητες παραγωγές που διακινούνται άναρχα, και όχι μέσω των γνωστών εταιρειών διανομής, αποτελούν πρόσθετη δυσκολία στην καταγραφή της ελληνικής δισκογραφικής παραγωγής. Τα σημεία πώλησης δίσκων είναι λιγότερα από 60, πανελληνίως.
Από το 1970 μέχρι το 1990 ένας δίσκος που πωλούσε πάνω από 50.000 αντίτυπα (βινύλια και κασέτες) ανακηρύσσεται χρυσός. Το 1990 το όριο πωλήσεων κατέβηκε στα 30.000 αντίτυπα. Η κάθοδος συνεχίστηκε και από το 2010 και μετά, το όριο είναι 6.000 δίσκοι, που θα πωληθούν στο δισκάδικο, στο περίπτερο ή σε ψηφιακή μορφή. Ελάχιστοι δίσκοι πωλούν περισσότερα από 6.000 αντίτυπα. Οι περισσότερες απονομές χρυσών δίσκων που διαβάζεται ότι έγιναν, είναι διαφημιστικό γεγονός και δεν αντιστοιχεί σε πραγματικές πωλήσεις. Για να ακουστεί για άλλη μια φορά το όνομα του τραγουδιστή.
Επανέρχομαι στους αριθμούς. Έχω καταγράψει 46.214 ελληνικούς δίσκους 33 στροφών και CD που κυκλοφόρησαν από το 1950 ως σήμερα (69 χρόνια). Από τον Ιανουάριο 2000 ως τον Δεκέμβριο 2018 (19 χρόνια) τυπώθηκαν 23.777 ελληνικοί δίσκοι, σχεδόν οι μισοί της συνολικής παραγωγής.
Επιστρέφω στο 2018. Οι δισκογραφικές εταιρείες με περισσότερες από 10 κυκλοφορίες για τη χρονιά που αποχαιρετήσαμε είναι: B Otherside, Cobalt, General, Heaven, Inner Ear, Minos Emi, MLK, Panik, Καθρέφτης, Μετρονόμος, Ogdoo Music Group. Πρώτη σε παραγωγή ήταν η General με 43 δίσκους που περιέχουν κυρίως δημοτικά τραγούδια.
Ως προς τον φορέα του ήχου, 50 δίσκοι τυπώθηκαν αποκλειστικά σε βινύλιο, 22 σε βινύλιο και CD, 18 κυκλοφόρησαν σε βιβλίο με CD και 330 σε CD. Να πω για άλλη μια φορά ότι κάθε δίσκος τυπώνεται συνήθως σε λιγότερα από 500 αντίτυπα. Όταν χρειαστεί δεύτερη έκδοση, ανοίγουν σαμπάνιες.
Η έρευνα και η καταγραφή δεν σταματά. Προφανώς θα προκύψουν κι άλλες κυκλοφορίες του 2018, που θα ανακαλύψω κρυμμένες στα σοκάκια του διαδικτύου. Καλή χρονιά σε όλους.
Πέτρος Δραγουμάνος | Ο μαθηματικός της ελληνικής δισκογραφίας
*Ο Πέτρος Δραγουμάνος καταπιάνεται με την καταγραφή της ελληνικής δισκογραφίας από το 1950 έως σήμερα. Διατέλεσε αρθογράφος επί σειρά ετών σε αναγνωρισμένα μουσικά περιοδικά ενώ έβαλε τη σφραγίδα του και στην τηλεοπτική σειρά Chart Show του Alpha. Είναι δημιουργός του βιβλίου «Οδηγός Ελληνικής Δισκογραφίας» που πλέον κυκλοφορεί σε ψηφιακή μορφή που ανανεώνεται και εμπλουτίζεται συνεχώς καθώς και του μοναδικού site που καταγράφει σε επίπεδο λίστας την ελληνική δισκογραφία musiconline.gr.
Είναι φανερό στους ασχολούμενους με τη δισκογραφία ότι ο δίσκος μουσικής, σαν φυσικό προϊόν, πεθαίνει. Είτε CD, είτε LP, είτε οποιοδήποτε άλλο φυσικό format φορέα ήχου, θα εξαφανιστεί. Όλη η μουσική, σημερινή, αυριανή, χθεσινή, θα υπάρχει σε ψηφιακές βιβλιοθήκες, όπως είναι τα Spotify, iTunes, Amazon, YouTube και δεκάδες ακόμη sites που προσφέρουν εκατομμύρια τραγούδια για ακρόαση, δωρεάν ή επί πληρωμή, νόμιμα ή παράνομα. Η τεχνολογία εξελίσσεται, οι συσκευές αναπαραγωγής ήχου αλλάζουν και μαζί τους και οι συνήθειές μας.
Δεν υπάρχει λόγος να κατεβάσουμε και να σώσουμε τα τραγούδια στο PC. Ούτε να τα αντιγράψουμε σε CD για να τα ακούσουμε. Μπορούμε να αναπαράγουμε τη μουσική κατ’ ευθείαν από το cloud στο σπίτι μας, το αυτοκίνητο, το κινητό, το pc ή οποιαδήποτε άλλη συσκευή αναπαραγωγής ήχου. Εγώ που έχω μερικές χιλιάδες δίσκους στο σπίτι, έχω σταματήσει να ανατρέχω στη συλλογή μου για να ακούσω κάποιο τραγούδι. Είναι πιο εύκολο και πιο γρήγορο να το βρω στο internet και να το παίξω στο PC.
H ετήσια παραγωγή ελληνικών δίσκων έφθασε στο μέγιστο, το 2008. Από 2009 και μετά μειώνεται. Το 2014 παρουσίασε μικρή ανάκαμψη και από το 2015 συνέχισε την φθίνουσα πορεία. Οι αριθμοί αφορούν το σύνολο της δισκογραφικής παραγωγής. Δίσκοι με νέα τραγούδια, συλλογές, επανεκδόσεις, παιδικοί, ορχηστρικοί κ.α. Οτιδήποτε τυπώθηκε σε CD ή βινύλιο.
Στις μέρες μας ο δίσκος που θα πουλήσει πάνω από 1000 αντίτυπα, θεωρείται επιτυχημένος. Οι περισσότεροι δίσκοι τυπώνονται σε λιγότερα από 500 κομμάτια. Τα έξοδα παραγωγής είναι συνήθως του τραγουδιστή. Σε αντίθεση με το παρελθόν, αξιόλογο ποσοστό των νέων παραγωγών, δεν κυκλοφορεί από τις γνωστές δισκογραφικές εταιρείες, μεγάλες ή μικρές. Είναι ανεξάρτητες παραγωγές που μοιράζονται σε δημοσιογράφους, ραδιόφωνα, φίλους. Πολλές φορές πωλούνται στην συναυλία ή στο μαγαζί που εμφανίζεται ο καλλιτέχνης. Μερικά αντίτυπα θα πάνε και στα λίγα εναπομείναντα δισκάδικα. Όχι γιατί προσδοκούν σε πωλήσεις, αλλά «να υπάρχουν στο ράφι, να μας δει και κανένας» όπως μου είπε (ειλικρινής) τραγουδίστρια.
Οι ανεξάρτητες παραγωγές που διακινούνται άναρχα, και όχι μέσω των γνωστών εταιρειών διανομής, αποτελούν πρόσθετη δυσκολία στην καταγραφή της ελληνικής δισκογραφικής παραγωγής. Τα σημεία πώλησης δίσκων είναι λιγότερα από 60, πανελληνίως.
Από το 1970 μέχρι το 1990 ένας δίσκος που πωλούσε πάνω από 50.000 αντίτυπα (βινύλια και κασέτες) ανακηρύσσεται χρυσός. Το 1990 το όριο πωλήσεων κατέβηκε στα 30.000 αντίτυπα. Η κάθοδος συνεχίστηκε και από το 2010 και μετά, το όριο είναι 6.000 δίσκοι, που θα πωληθούν στο δισκάδικο, στο περίπτερο ή σε ψηφιακή μορφή. Ελάχιστοι δίσκοι πωλούν περισσότερα από 6.000 αντίτυπα. Οι περισσότερες απονομές χρυσών δίσκων που διαβάζεται ότι έγιναν, είναι διαφημιστικό γεγονός και δεν αντιστοιχεί σε πραγματικές πωλήσεις. Για να ακουστεί για άλλη μια φορά το όνομα του τραγουδιστή.
Επανέρχομαι στους αριθμούς. Έχω καταγράψει 46.214 ελληνικούς δίσκους 33 στροφών και CD που κυκλοφόρησαν από το 1950 ως σήμερα (69 χρόνια). Από τον Ιανουάριο 2000 ως τον Δεκέμβριο 2018 (19 χρόνια) τυπώθηκαν 23.777 ελληνικοί δίσκοι, σχεδόν οι μισοί της συνολικής παραγωγής.
Επιστρέφω στο 2018. Οι δισκογραφικές εταιρείες με περισσότερες από 10 κυκλοφορίες για τη χρονιά που αποχαιρετήσαμε είναι: B Otherside, Cobalt, General, Heaven, Inner Ear, Minos Emi, MLK, Panik, Καθρέφτης, Μετρονόμος, Ogdoo Music Group. Πρώτη σε παραγωγή ήταν η General με 43 δίσκους που περιέχουν κυρίως δημοτικά τραγούδια.
Ως προς τον φορέα του ήχου, 50 δίσκοι τυπώθηκαν αποκλειστικά σε βινύλιο, 22 σε βινύλιο και CD, 18 κυκλοφόρησαν σε βιβλίο με CD και 330 σε CD. Να πω για άλλη μια φορά ότι κάθε δίσκος τυπώνεται συνήθως σε λιγότερα από 500 αντίτυπα. Όταν χρειαστεί δεύτερη έκδοση, ανοίγουν σαμπάνιες.
Η έρευνα και η καταγραφή δεν σταματά. Προφανώς θα προκύψουν κι άλλες κυκλοφορίες του 2018, που θα ανακαλύψω κρυμμένες στα σοκάκια του διαδικτύου. Καλή χρονιά σε όλους.
Πέτρος Δραγουμάνος | Ο μαθηματικός της ελληνικής δισκογραφίας
*Ο Πέτρος Δραγουμάνος καταπιάνεται με την καταγραφή της ελληνικής δισκογραφίας από το 1950 έως σήμερα. Διατέλεσε αρθογράφος επί σειρά ετών σε αναγνωρισμένα μουσικά περιοδικά ενώ έβαλε τη σφραγίδα του και στην τηλεοπτική σειρά Chart Show του Alpha. Είναι δημιουργός του βιβλίου «Οδηγός Ελληνικής Δισκογραφίας» που πλέον κυκλοφορεί σε ψηφιακή μορφή που ανανεώνεται και εμπλουτίζεται συνεχώς καθώς και του μοναδικού site που καταγράφει σε επίπεδο λίστας την ελληνική δισκογραφία musiconline.gr.
