Ο Γουίλσον Λίντσεϊ ήταν ένας 16χρονος νέος φωτογράφος από το Ντιτρόιτ όταν ξεκίνησε να φωτογραφίζει όλους τους μουσικούς ογκόλιθους. Ζούσε τα χρόνια της μουσικής έκρηξης στη δεκαετία του '60 και βρισκόταν πάντα στην πρώτη γραμμή φωτογραφίζοντας σόου και αστέρια στη γενέτειρά του, το Ντιτρόιτ.
Ο Λίντσεϊ, σήμερα στα 75 του χρόνια συνεχίζει να καλύπτει με το φακό όσα συμβαίνουν στην ποπ και ροκ μουσική και είναι ελεύθερος επαγγελματίας για την τοπική εφημερίδα Free Press Detroit. Σήμερα, ανατρέχοντας σε εκείνα τα πρώτα χρόνια, ο Lindsey ανοίγει τα αρχεία του συμπεριλαμβανομένων εικόνων που δεν είχαν δημοσιευτεί ποτέ πριν.
Στην μεγάλη του καριέρα βρέθηκε δίπλα σε μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα όπως οι Beatles, Rolling Stones, Jimi Hendrix, Cream, Faces, καθώς και σε όλα τα αστέρια της Motown Records που εδρεύει έως σήμερα στο Ντιτρόιτ.
Οι Beatles δίνουν συνέντευξη Τύπου στο Ντιτρόιτ 6 Σεπτεμβρίου 1964.
«Νομίζω ότι ήμουν απλά απίστευτα τυχερός και το απόλαυσα απόλυτα. Δούλεψα σκληρά και νόμιζα ότι ήμουν αρκετά αξιοπρεπής στη δουλειά μου. Ήταν όμως και πολύ καθαρή τύχη που ήμουν εκεί όταν συνέβαινε», λέει σήμερα ό ίδιος».
Ως έφηβος που είχε επίσης το βλέμμα σε μια μουσική καριέρα - έπαιζε με ένα συγκρότημα του Ντιτρόιτ που ονομαζόταν The Train και θα μπορούσε να είναι απορροφημένος στον μουσικό εαυτό του εκείνες τις μέρες. Όμως τον κέρδισε ο φωτογραφικός φακός.
«Ήμουν πραγματικά ανώριμος. Αλλά μου άρεσε αυτό που έκανα και είχα την ευκαιρία να γνωρίσω ανθρώπους που ήταν πραγματικά είδωλά μου».
Ο Wilson Lindsey στα 75 του, αριστερά και στα πρώτα βήματα του, δεξιά.
Ο Lindsey, άρχιζε να φωτογραφίζει όταν ο παππούς του, τού έδωσε μια παλιά φωτογραφική μηχανή Argus 35 χιλιοστών. Τότε ήταν φανατικός λάτρης της πάλης και ξεκίνησε αποτυπώνοντας στο φακό του παλαιστές, τα τοπικά αστέρια, σε αγώνες.
Ο τοπικός Τύπος εντόπισε τον Λίντσεϊ μετά τη δημοσίευση κάποιων από αυτές τις φωτογραφίες του και η εφημερίδα του Ντιτρόιτ ανέθεσε στον μαθητή του γυμνασίου να ακολουθήσει τον πυγμάχο Κάσιους Κλέι κατά τη διάρκεια μιας επίσκεψης πριν από τον αγώνα του για το πρωτάθλημα βαρέων βαρών το 1964 με τον Σόνι Λιστόν.
Ο Μοχάμεντ Άλι, τότε γνωστός ως Κάσιους Κλέι, φωτογραφήθηκε στο Ντιτρόιτ προωθώντας τον πρώτο του αγώνα με τον Σόνι Λιστόν το 1964.
«Είχα την ευκαιρία να κάνω παρέα μαζί του για τρεις ημέρες», θυμάται ο Λίντσεϊ . «Μου έδωσαν πλήρη πρόσβαση για να τον φωτογραφίσω και απλώς να κάνω παρέα. Ήταν καταπληκτικό αυτό για μένα».
Στο μουσικό μέτωπο, ήταν μια περίοδος μετάβασης για τις εφημερίδες της πόλης από την αυγή της εποχής του rock 'n' roll μια δεκαετία νωρίτερα στην ποπ μουσική που είχε καλυφθεί σε μεγάλο βαθμό ως μια νεανική περιέργεια.
Τώρα τα πράγματα άλλαζαν. Μια νεαρή δημοσιογράφος η Λορέιν Άλτερμαν , έπιασε δουλειά στην εφημερίδα του Detroit, αναλαμβάνοντας να καλύψει την ποπ και τη ροκ μουσική. Με τον Λίντσεϊ συχνά στο πλευρό της, κατέγραψε τη σκηνή αυτή παρουσιάζοντας όλη την μουσική κίνηση της εποχής.
«Η Λορέιν ήταν μια πολύ προοδευτική και στοχαστική δημοσιογράφος σε ένα συντηρητικό περιβάλλον», λέει ο Λίντσεϊ. «Ήξερε να επικοινωνήσει με τους μουσικούς εκείνη την εποχή στην κουλτούρα των χίπηδων».
Ο Bob Seger εμφανίζεται σε ένα άρθρο του Detroit Free Press στις 30 Ιουνίου 1967 με μια φωτογραφία του ελεύθερου επαγγελματία Wilson Lindsey.
Ο Λίντσεϊ βρισκόταν συχνά στα παρασκήνια, κουβεντιάζοντας με μουσικούς μέχρι τη στιγμή που ξεκίνησε την καριέρα του σε δισκογραφική εταιρία, λίγα χρόνια αργότερα.
«Η πρόσβαση ήταν πολύ διαφορετική τότε», λέει. «Απλώς κάναμε παρέα με πολλούς από αυτούς τους ανθρώπους. Μετά άλλαξαν τα πρωτόκολλα…».
Ο Ken Settle, ο οποίος ασχολήθηκε με τη ροκ φωτογραφία στις αρχές της δεκαετίας του '70 ως ένας από τους κορυφαίους βετεράνους του Ντιτρόιτ στον τομέα αυτό, θυμάται «ένα μικρό παιδί που τριγυρνούσε στο Free Press Detroit κάθε μέρα, ήταν ο Wilson Lindsey».
Σήμερα, ο Settle θεωρεί το Λίντσεϊ, μαζί με τον Φρανκ Πέτις, ως πρωτοπόρους που δημιούργησαν μια σχολή για επαγγελματίες φωοτγράφους όπως ο ίδιος.
«Είναι ένας θησαυρός για εμάς τους ντόπιους θαυμαστές της μουσικής και τους φωτογράφους», λέει ο Settle. «Ο Wilson και ο Frank ήταν οι δύο τύποι που είχαν την αίσθηση ότι αυτή η μουσική ήταν σημαντική και έπρεπε να καταγραφεί σε φωτογραφίες. Μπορείτε να νιώσετε αυτή την απήχηση στη δουλειά τους. Πραγματικά έθεσαν το πρότυπο για τους φωτογράφους που ακολούθησαν».
Ο Έρικ Κλάπτον την εποχή των Cream δίνει συνέντευξη στον ντισκ τζόκει Τεντ Λούκας στο Ντιτρόιτ.
O Λίντσεϊ συνέχισε να εργάζεται για διάφορες δισκογραφικές, συμπεριλαμβανομένης της θητείας του στα μέσα της δεκαετίας του '70 ως περιφερειακός διευθυντής πωλήσεων της Motown Midwest. Επίσης εργάστηκε στο εθνικό τμήμα προωθήσεων της Mercury Records.
Οι παλιές φωτογραφίες είναι όσες άντεξαν στο χρόνο καθώς πριν από είκοσι χρόνια, ενώ ζούσε στο Hamtramck, τα περισσότερα από τα αρχεία του καταστράφηκαν σε μια πλημμύρα στο υπόγειο όπου βρισκόταν το αρχείο του.
«Η απώλεια ήταν αποκαρδιωτική», λέει ο Λίντσεϊ. Όμως παραμένει περήφανος και νοσταλγός για τη δουλειά που έκανε, ακόμα κι αν δεν γνώριζε τότε την ιστορική σημασία.
«Εκείνες τις μέρες, όταν έβγαζα αυτές τις φωτογραφίες, ειλικρινά, απλώς περνούσα καλά κάνοντας το», λέει. «Ποτέ δεν πίστευα ότι θα υπήρχε ενδιαφέρον για το υλικό αυτό πολλά χρόνια αργότερα. Χαίρομαι που υπάρχει ακόμα ένα μέρος του αρχείου μου».
Τζίμι Χέντριξ
«Τον φωτογράφισα στο Fifth Dimension στο Ann Arbor, στο Μίτσιγκαν, το 1967, κάτι που ήταν συγκλονιστικό. Η προσμονή ήταν εκπληκτική - ο (πρώτος) δίσκος του δεν είχε βγει ακόμα. Η φήμη του είχε κυκλοφορήσει από στόμα σε στόμα. Ήταν απίστευτο. Είχα την ευκαιρία να τον γνωρίσω και να φωτογραφίσω αυτή την εκπληκτική παράσταση. Ήταν τόσο ήρεμος, τόσο φιλικός και ανοιχτός. Απλώς ανέβηκα στη σκηνή και άρχισα να βγάζω φωτογραφίες. Τα παιδιά της μπάντας δεν έδωσαν σημασία.
The Jimi Hendrix Experience 15 Αυγούστου 1967, στο Fifth Dimension στο Ann Arbor, Michigan
Και μετά υπήρξε το σόου του στο Flint (το 1968), το οποίο ήταν καταστροφή σε κάθε επίπεδο. Ο Χέντριξ ήταν τόσο θυμωμένος και απογοητευμένος. Έμοιαζε πραγματικά σαν να περνούσε πολλές προσωπικές αναταραχές στα παρασκήνια πριν ν’ ανεβεί στην σκηνή. Μετά βγήκε εκεί και έσπασε ένα κορδόνι και αυτό ήταν το τέλος του σετ. ..
O Jimi Hendrix στο καμαρίνι του, Φλιντ, Μίτσιγκαν 1968
Ποτέ δεν κατάλαβα πραγματικά ποιο ήταν το πρόβλημα με αυτόν εκείνη τη μέρα. Αλλά ήταν εντελώς διαφορετικός άνθρωπος από τον φίλο που είχα δει στο Fifth Dimension».
55 φωτογραφίες από το αρχείο του Lindsey.
Οι πληροφορίες είναι από το Detroit Free Press
Ο Λίντσεϊ, σήμερα στα 75 του χρόνια συνεχίζει να καλύπτει με το φακό όσα συμβαίνουν στην ποπ και ροκ μουσική και είναι ελεύθερος επαγγελματίας για την τοπική εφημερίδα Free Press Detroit. Σήμερα, ανατρέχοντας σε εκείνα τα πρώτα χρόνια, ο Lindsey ανοίγει τα αρχεία του συμπεριλαμβανομένων εικόνων που δεν είχαν δημοσιευτεί ποτέ πριν.
Στην μεγάλη του καριέρα βρέθηκε δίπλα σε μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα όπως οι Beatles, Rolling Stones, Jimi Hendrix, Cream, Faces, καθώς και σε όλα τα αστέρια της Motown Records που εδρεύει έως σήμερα στο Ντιτρόιτ.
Οι Beatles δίνουν συνέντευξη Τύπου στο Ντιτρόιτ 6 Σεπτεμβρίου 1964.
«Νομίζω ότι ήμουν απλά απίστευτα τυχερός και το απόλαυσα απόλυτα. Δούλεψα σκληρά και νόμιζα ότι ήμουν αρκετά αξιοπρεπής στη δουλειά μου. Ήταν όμως και πολύ καθαρή τύχη που ήμουν εκεί όταν συνέβαινε», λέει σήμερα ό ίδιος».
Ως έφηβος που είχε επίσης το βλέμμα σε μια μουσική καριέρα - έπαιζε με ένα συγκρότημα του Ντιτρόιτ που ονομαζόταν The Train και θα μπορούσε να είναι απορροφημένος στον μουσικό εαυτό του εκείνες τις μέρες. Όμως τον κέρδισε ο φωτογραφικός φακός.
«Ήμουν πραγματικά ανώριμος. Αλλά μου άρεσε αυτό που έκανα και είχα την ευκαιρία να γνωρίσω ανθρώπους που ήταν πραγματικά είδωλά μου».
Ο Wilson Lindsey στα 75 του, αριστερά και στα πρώτα βήματα του, δεξιά.
Ο Lindsey, άρχιζε να φωτογραφίζει όταν ο παππούς του, τού έδωσε μια παλιά φωτογραφική μηχανή Argus 35 χιλιοστών. Τότε ήταν φανατικός λάτρης της πάλης και ξεκίνησε αποτυπώνοντας στο φακό του παλαιστές, τα τοπικά αστέρια, σε αγώνες.
Ο τοπικός Τύπος εντόπισε τον Λίντσεϊ μετά τη δημοσίευση κάποιων από αυτές τις φωτογραφίες του και η εφημερίδα του Ντιτρόιτ ανέθεσε στον μαθητή του γυμνασίου να ακολουθήσει τον πυγμάχο Κάσιους Κλέι κατά τη διάρκεια μιας επίσκεψης πριν από τον αγώνα του για το πρωτάθλημα βαρέων βαρών το 1964 με τον Σόνι Λιστόν.
Ο Μοχάμεντ Άλι, τότε γνωστός ως Κάσιους Κλέι, φωτογραφήθηκε στο Ντιτρόιτ προωθώντας τον πρώτο του αγώνα με τον Σόνι Λιστόν το 1964.«Είχα την ευκαιρία να κάνω παρέα μαζί του για τρεις ημέρες», θυμάται ο Λίντσεϊ . «Μου έδωσαν πλήρη πρόσβαση για να τον φωτογραφίσω και απλώς να κάνω παρέα. Ήταν καταπληκτικό αυτό για μένα».
Στο μουσικό μέτωπο, ήταν μια περίοδος μετάβασης για τις εφημερίδες της πόλης από την αυγή της εποχής του rock 'n' roll μια δεκαετία νωρίτερα στην ποπ μουσική που είχε καλυφθεί σε μεγάλο βαθμό ως μια νεανική περιέργεια.
Τώρα τα πράγματα άλλαζαν. Μια νεαρή δημοσιογράφος η Λορέιν Άλτερμαν , έπιασε δουλειά στην εφημερίδα του Detroit, αναλαμβάνοντας να καλύψει την ποπ και τη ροκ μουσική. Με τον Λίντσεϊ συχνά στο πλευρό της, κατέγραψε τη σκηνή αυτή παρουσιάζοντας όλη την μουσική κίνηση της εποχής.
«Η Λορέιν ήταν μια πολύ προοδευτική και στοχαστική δημοσιογράφος σε ένα συντηρητικό περιβάλλον», λέει ο Λίντσεϊ. «Ήξερε να επικοινωνήσει με τους μουσικούς εκείνη την εποχή στην κουλτούρα των χίπηδων».
Ο Bob Seger εμφανίζεται σε ένα άρθρο του Detroit Free Press στις 30 Ιουνίου 1967 με μια φωτογραφία του ελεύθερου επαγγελματία Wilson Lindsey.
Ο Λίντσεϊ βρισκόταν συχνά στα παρασκήνια, κουβεντιάζοντας με μουσικούς μέχρι τη στιγμή που ξεκίνησε την καριέρα του σε δισκογραφική εταιρία, λίγα χρόνια αργότερα.
«Η πρόσβαση ήταν πολύ διαφορετική τότε», λέει. «Απλώς κάναμε παρέα με πολλούς από αυτούς τους ανθρώπους. Μετά άλλαξαν τα πρωτόκολλα…».
Ο Ken Settle, ο οποίος ασχολήθηκε με τη ροκ φωτογραφία στις αρχές της δεκαετίας του '70 ως ένας από τους κορυφαίους βετεράνους του Ντιτρόιτ στον τομέα αυτό, θυμάται «ένα μικρό παιδί που τριγυρνούσε στο Free Press Detroit κάθε μέρα, ήταν ο Wilson Lindsey».
Σήμερα, ο Settle θεωρεί το Λίντσεϊ, μαζί με τον Φρανκ Πέτις, ως πρωτοπόρους που δημιούργησαν μια σχολή για επαγγελματίες φωοτγράφους όπως ο ίδιος.
«Είναι ένας θησαυρός για εμάς τους ντόπιους θαυμαστές της μουσικής και τους φωτογράφους», λέει ο Settle. «Ο Wilson και ο Frank ήταν οι δύο τύποι που είχαν την αίσθηση ότι αυτή η μουσική ήταν σημαντική και έπρεπε να καταγραφεί σε φωτογραφίες. Μπορείτε να νιώσετε αυτή την απήχηση στη δουλειά τους. Πραγματικά έθεσαν το πρότυπο για τους φωτογράφους που ακολούθησαν».
Ο Έρικ Κλάπτον την εποχή των Cream δίνει συνέντευξη στον ντισκ τζόκει Τεντ Λούκας στο Ντιτρόιτ.
O Λίντσεϊ συνέχισε να εργάζεται για διάφορες δισκογραφικές, συμπεριλαμβανομένης της θητείας του στα μέσα της δεκαετίας του '70 ως περιφερειακός διευθυντής πωλήσεων της Motown Midwest. Επίσης εργάστηκε στο εθνικό τμήμα προωθήσεων της Mercury Records.
Οι παλιές φωτογραφίες είναι όσες άντεξαν στο χρόνο καθώς πριν από είκοσι χρόνια, ενώ ζούσε στο Hamtramck, τα περισσότερα από τα αρχεία του καταστράφηκαν σε μια πλημμύρα στο υπόγειο όπου βρισκόταν το αρχείο του.
«Η απώλεια ήταν αποκαρδιωτική», λέει ο Λίντσεϊ. Όμως παραμένει περήφανος και νοσταλγός για τη δουλειά που έκανε, ακόμα κι αν δεν γνώριζε τότε την ιστορική σημασία.
«Εκείνες τις μέρες, όταν έβγαζα αυτές τις φωτογραφίες, ειλικρινά, απλώς περνούσα καλά κάνοντας το», λέει. «Ποτέ δεν πίστευα ότι θα υπήρχε ενδιαφέρον για το υλικό αυτό πολλά χρόνια αργότερα. Χαίρομαι που υπάρχει ακόμα ένα μέρος του αρχείου μου».
Τζίμι Χέντριξ
«Τον φωτογράφισα στο Fifth Dimension στο Ann Arbor, στο Μίτσιγκαν, το 1967, κάτι που ήταν συγκλονιστικό. Η προσμονή ήταν εκπληκτική - ο (πρώτος) δίσκος του δεν είχε βγει ακόμα. Η φήμη του είχε κυκλοφορήσει από στόμα σε στόμα. Ήταν απίστευτο. Είχα την ευκαιρία να τον γνωρίσω και να φωτογραφίσω αυτή την εκπληκτική παράσταση. Ήταν τόσο ήρεμος, τόσο φιλικός και ανοιχτός. Απλώς ανέβηκα στη σκηνή και άρχισα να βγάζω φωτογραφίες. Τα παιδιά της μπάντας δεν έδωσαν σημασία.
The Jimi Hendrix Experience 15 Αυγούστου 1967, στο Fifth Dimension στο Ann Arbor, Michigan
Και μετά υπήρξε το σόου του στο Flint (το 1968), το οποίο ήταν καταστροφή σε κάθε επίπεδο. Ο Χέντριξ ήταν τόσο θυμωμένος και απογοητευμένος. Έμοιαζε πραγματικά σαν να περνούσε πολλές προσωπικές αναταραχές στα παρασκήνια πριν ν’ ανεβεί στην σκηνή. Μετά βγήκε εκεί και έσπασε ένα κορδόνι και αυτό ήταν το τέλος του σετ. ..
O Jimi Hendrix στο καμαρίνι του, Φλιντ, Μίτσιγκαν 1968
Ποτέ δεν κατάλαβα πραγματικά ποιο ήταν το πρόβλημα με αυτόν εκείνη τη μέρα. Αλλά ήταν εντελώς διαφορετικός άνθρωπος από τον φίλο που είχα δει στο Fifth Dimension».
55 φωτογραφίες από το αρχείο του Lindsey.
Οι πληροφορίες είναι από το Detroit Free Press
