Σαφώς διανύουμε την εποχή της ανάκαμψης του βινυλίου, η οποία ξεκίνησε το 2009 και, με μια σταθερά ανοδική πορεία που συνεχίζεται εδώ και μια 10ετία, βρίσκεται σήμερα στην κορυφή των πωλήσεων σε σύγκριση με τον ψηφιακό δίσκο. Ωστόσο δεν πρέπει να αγνοούμε ότι ένα μέρος των μουσικόφιλων εξακολουθεί να αγοράζει CD και να επιμένει σε αυτό.
Ο ψηφιακός δίσκος δεν αποσύρθηκε από τα περισσότερα δισκάδικα, αλλά εξακολουθεί να καταλαμβάνει ένα κομμάτι του χώρου στα ράφια. Μπορεί να είναι παραγκωνισμένο στα καταστήματα δίσκων, αλλά εξακολουθεί να υπάρχει και να εμπλουτίζεται εφ’ όσον υπάρχουν αγοραστές που προτιμούν κυρίως τα μεταχειρισμένα cd, με παλιότερο μουσικό υλικό που αποτελούν τον κυρίως όγκο των δισκάδικων. Ας μην ξεχνάμε ότι από την εμφάνιση του cd στην αγορά, το 1992, έχουν περάσει 27 χρόνια και πολύς κόσμος έχει μεγαλώσει με αυτά και η δισκοθήκη του αποτελείται από ψηφιακούς δίσκους, τους οποίους δεν αντικατέστησε με τον αναλογικό ήχο.
Τον ίδιο παραγκωνισμό υφίσταται το cd και στα παζάρια δίσκων, όπου το βινύλιο έχει την πρωτοκαθεδρία, άλλωστε αυτό προτείνει και η επωνυμία των παζαριών βινυλίου, όπου υποστηρίζεται το υλικό που ψάχνει περισσότερο ο κόσμος που τα επισκέπτεται. Ωστόσο σε αρκετούς πάγκους υπάρχει μικρός αριθμός CD μαζί με άλλο μουσικό υλικό ώστε να καλυφθεί η όποια αγοραστική ανάγκη. Επίσης, υπάρχει ένας αριθμός επισκεπτών που μάταια αναζητεί cd στα παζάρια δίσκων και τα όποια λίγα υπάρχουν δεν τον ικανοποιούν.
Τελευταία παρατηρείται μια τάση οι πωλητές να φέρνουν περισσότερα CD στους πάγκους τους και μία εκδοχή είναι ότι λόγω των πολλών παζαριών δίσκων που γίνονται έχει καταντήσει κουραστικό το κουβάλημα, από τη στιγμή που συμμετέχουν οι ίδιοι πάνω - κάτω πωλητές, που αποτελούν τον κυρίως πυρήνα τους, κι έτσι με τα CD που είναι πιο ελαφρά των βινυλίων γλυτώνουν την επιβάρυνση της μέσης τους.
Η άλλη εκδοχή είναι ότι το CD συμφέρει τον έμπορο, καθώς το αγοράζει σε εξευτελιστική πια τιμή και μπορεί να κάνει απόσβεση πολλαπλάσια της αγοράς του στην πώληση, μια που το βινύλιο θέλει μεγάλη οικονομική αντοχή στις μέρες μας ώστε να αποδώσει σημαντικό κέρδος. Ακόμη και οι on line πωλήσεις έχουν μειωθεί σε ένα σημαντικό βαθμό.
Αν προσέξει κανείς, σε μια περιήγησή του στα κορυφαία ιντερντετικά καταστήματα πώλησης μουσικού υλικού, οι τιμές των «καλών» CD έχουν κρατηθεί σε υψηλά επίπεδα, σε σχέση με την πώλησή τους στην ελληνική αγορά.
Ποιοι άλλοι λόγοι όμως κάνουν κάποιους να εξακολουθούν να αγοράζουν CD, εκτός αυτού που προαναφέρθηκε; Ένας βασικός λόγος είναι, ότι είναι πιο φθηνά από το βινύλιο. Κάποιοι άλλοι αγοράζουν τα λεγόμενα «σπάνια cd», που έχουν κυκλοφορήσει την πρώτη περίοδο που βγήκαν στην αγορά, έως τις αρχές του 2000, τα οποία δεν ανατυπώθηκαν και έχουν ενδιαφέρον έξτρα μουσικό υλικό, δηλαδή για καθαρά συλλεκτικούς λόγους. Κάποιοι άλλοι γιατί τα χρησιμοποιούν λόγω ευκολίας στο αυτοκίνητό τους. CD αγοράζουν ακόμη και φανατικοί συλλέκτες βινυλίου, σύμφωνα με την έρευνα αυτή, κυρίως συλλογές αγαπημένων τους συγκροτημάτων, ώστε να ακούν σε ειδικές στιγμές τους ένα best of. Ακόμη φτασμένοι συλλέκτες που έχουν «κλείσει» σε ένα μεγάλο βαθμό τη συλλογή τους παίρνουν CD για να προεκτείνουν το μουσικό υλικό τους, ψάχνοντας υλικό από τα 90ς, που δεν έχει εκδοθεί σε βινύλιο.
«Ο σωστός έμπορος πρέπει να υποστηρίζει και τα δύο format, βινύλιο και cd, εφόσον υπάρχει η όποια ζήτηση για CD», αναφέρει παλιός δισκοπώλης. Αυτό που έχει απαξιωθεί τελείως από την αγορά είναι η κασέτα. Μετρημένοι πια στα δάκτυλα είναι εκείνοι που ψάχνουν κασέτες, όπως και δίσκους 78 στροφών. Αν και έγινε ένα μικρό come back της κασσέτας στα μέσα της δεκαετίας που διανύουμε, στον απόηχο της επανάκαμψης του βινυλίου, το οποίο υποστηρίχθηκε από κάποια εγχώρια και ξένα ονόματα, δεν είχε συνέχεια κι έσβησε γρήγορα.
Επίσης αναφορικά με τον όρο Παζάρι Δίσκου, πρέπει να αναθεωρηθεί η λέξη παζάρι, καθώς στα διάφορες εκδηλώσεις δεν ισχύει πρακτικά αυτό και τις περισσότερες φορές δεν γίνεται παζάρι στις τιμές που είναι φιξ.
Στην πιο δύσκολη θέση βρίσκονται οι Έλληνες καλλιτέχνες που, αφού βίωσαν την καταστροφή του ψηφιακού ήχου ως format μαζί με το κλείσιμο των μεγάλων δισκογραφικών εταιριών, ακολουθούν το ρεύμα της εποχής που λέει: βινύλιο. Έτσι μπαίνουν στη διαδικασία να κυκλοφορήσουν το καινούργιο υλικό τους σε βινύλιο ώστε να έχουν τον καλύτερο δυνατό αριθμό πωλήσεων. Όμως διαπιστώνουν, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, ότι δεν πουλάνε. Και αυτό γιατί ο κόσμος ενδιαφέρεται για παλιότερο μουσικό υλικό. Το ίδιο και οι ανεξάρτητες δισκογραφικές εταιρίες που βοηθούν τα μέγιστα στην επανάκαμψη του βινυλίου, αναζητούν ανέκδοτο υλικό καλλιτεχνών από τα βάθη του χρόνου ή επανεκδόσεις σημαντικού υλικού του παρελθόντος, το οποίο κυκλοφορούν κατά κόρον και στο άκουσμα έκδοσης καινούργιου δεν είναι συγκαταβατικοί με τη δική τους οικονομική επιβάρυνση.
Υπάρχουν επίσης ακόμη Έλληνες μουσικοί που κυκλοφορούν τη δουλειά τους σε CD γιατί έχει μικρότερο κόστος και αναλαμβάνουν οι ίδιοι τη διανομή καθώς δεν υπάρχουν καταστήματα να την υποστηρίξουν. Αυτά όλα στην ελληνική πραγματικότητα. Στο εξωτερικό υπάρχει πολύ περισσότερο κοινό που υποστηρίξει μια νέα κυκλοφορία σε CD.
Το CD είναι επόμενο να έχει απαξιωθεί στην ελληνική αγορά από τη στιγμή που μπήκε σωρηδόν στις εφημερίδες, που έφθασαν μάλιστα στο σημείο να απονείμουν χρυσούς δίσκους, ανάλογα με τις πωλήσεις των εφημερίδων(!), και να έχουν κυκλοφορήσει χιλιάδες συλλογές καλλιτεχνών και σημαντικά άλμπουμ τους, καθώς και ολοκληρωμένες δισκογραφίες τους σε CD, επί σειρά ετών. Κάτι που απαξίωσε επίσης και τα βινύλια των καλλιτεχνών αυτών. Αλλά αυτό είναι μια γνωστή ιστορία πια…
