1965-2015: 50 Χρόνια Ελληνικό Ροκ (ΜΕΡΟΣ Ά)

Rock made in Greece. Πονεμένη ιστορία. Τις μέρες αυτές 50αρίζει! Οι μουσικοί που το υπερασπίστηκαν και επιμένουν πέρασαν μια ζωή δύσκολη ή «50 χρόνια τράβηγμα»
logo radio
Ogdoo web radio
Live
 
27/01/2015

ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ

Γιάννης Αλεξίου
όπως μας είπε χαρακτηριστικά ένας «παθών». Ωστόσο η ροκ μουσική άνθισε στην Ελλάδα και χαρακτηρίζει σε ένα παράλληλο, μα όχι πια τόσο μοναχικό, τρόπο ζωής, μια κουλτούρα που έβαλε τη στάμπα της σε κάθε δεκαετία. Η ροκ μουσική αποτελεί πάντα μια διεθνή γλώσσα και φέρνει εκατομμύρια νέους πιο κοντά δημιουργώντας ισχυρές φιλίες. 

Ο εναλλακτικός κόσμος, της ροκ στην Ελλάδα, μουσική παντός καιρού, κλείνει ένα σημαντικό κύκλο 50 ετών από την ίδρυση των M.G.C. το 1965 μέχρι την σύσταση των Film, Sigmatropic, την σόλο πορεία των Γιάννη Αγγελάκα και Παύλου Παυλίδη, τους Empty Frame, Jane Doe και τους Playground Theory. Παρ’ ότι το λεγόμενο ελληνικό ροκ πέρασε περιόδους που οι ιθύνοντες της ελληνικής μουσικής βιομηχανίας είχαν καιροσκοπική διάθεση απέναντί του, η δυναμική του παραμένει χαλκέντερη.

Αν και οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες έχουν γερή εγχώρια ροκ σκηνή, όπως η Ισπανία, η Γαλλία, η Ολλανδία, η Ρωσία και φυσικά η Αγγλία. Στην Ελλάδα κυριαρχεί το σύνδρομο του κόμπλεξ που έχει φιμώσει μεγάλα ταλέντα, που περιορίστηκαν σε ένα ή δύο δίσκους. Σπάνια θα αναφερθεί κανείς σε επιρροές ροκ ελληνικών συγκροτημάτων λες και όλοι αυτοί που θέλουν να γίνουν η φωνή της επόμενης γενιάς είναι ουρανοκατέβατοι. Αναφορές σε ονόματα όπως Poll, Socrates, Πουλικάκος, Πελόμα Μποκιού, Σταύρος Λογαρίδης, Γιώργος Ρωμανός, σπανίως γίνονται. Μα γιατί να θυμόμαστε το λεγόμενο ελληνικό ροκ; Για χίλιους και δύο λόγους…

«…Νέος ή γέρος δεν υπάρχει διαφορά…»

Tραγούδησαν τη δεκαετία του ’70 οι Εξαδάκτυλος στέλνοντας το δικό τους μήνυμα, με την ορμή των εφηβικών τους χρόνων. Το Ελληνικό Ροκ ενηλικιώθηκε και 50άρησε πια. Υπάρχουν αρκετοί σοβαροί λόγοι που έκαναν όλα αυτά τα συγκροτήματα να εκφραστούν καλλιτεχνικά μέσα από πολλές δύσκολες καταστάσεις σε μια χώρα που η ροκ μουσική ήταν πάντα παρεξηγημένη, όπως και όσοι ανακατεύτηκαν με αυτή την ιστορία. Για τους περισσότερους όλη αυτή η ιστορία φαντάζει σαν τραβάτε με κι ας κλαίω…

Το ξεκίνημα

Ήταν το 1965, όταν ο πιανίστας Δημήτρης Πολύτιμος μαζί με μια παρέα μουσικών, που βαφτίστηκαν από τον κωμικό Ντίνο Ηλιόπουλο M.G.C. (Modern Greek Combo) σηματοδότησαν την αφετηρία της ελληνικής ροκ σκηνής. Δύο χρόνια μετά ο τότε μπασίστας Δημήτρης Πουλικάκος με την προτροπή του Πολύτιμου ανέλαβε τραγουδιστής του συγκροτήματος μετά την συναυλία των Rollling Stones στην Αθήνα, τον Απρίλιο του 1967. Οι M.G.C. ήταν το απόλυτο ροκ συγκρότημα του ’60 που έκανε ν’ ακουστεί για πρώτη φορά ο ήχος του Jimi Hendrix, των Cream, των Butterfield Blues Band, στην Ελλάδα, γνωρίζοντας μεγάλη αποδοχή από τους Έλληνες τηνέιτζερς.
ELLHNIKO ROCK MGC with Poulikakos
Ψαγμένος ήταν επίσης ο ήχος των We Five με τους Ντέμη Ρούσσο, Μάκη Σαλιάρη, Λάκη Βλαβιανό, Αλέκο Καρακαντά, Σπύρο Μεταξά, ξεφεύγοντας από το γλυκανάλατο κλίμα της εποχής. Από τότε μπήκε το νερό στ’ αυλάκι…

Ο σχηματισμός των Poll το 1970 έφερε την άνοιξη στο ελληνικό ροκ, με την τεράστια απήχησή τους. Μια παρέα μουσικών με χίπικες και χριστιανικές επιρροές τραγούδησαν «Άνθρωπε αγάπα τη φωτιά σταμάτα και τη δύναμή σου δώστε στο φιλί σου…» με ένα ήχο πρωτόγνωρο για τα ελληνικά δεδομένα με κιθάρες, έγχορδα, υπέροχες φωνές από τους Σταύρο Λογαρίδη, Κώστα Τουρνά, Ρόμπερτ Γούιλλιαμς, σε ένα κλίμα φολκ-ροκ. Η τεράστια επιτυχία των πιτσιρικάδων 16-18 ετών, άνοιξε την όρεξη των δισκογραφικών εταιριών και έδωσε βήμα σε αμέτρητα συγκροτήματα να ηχογραφήσουν τη δουλειά τους. Κάτι αντίστοιχο συνέβη αργότερα στη δεκαετία του ’90, με τα Ξύλινα Σπαθιά και τις Τρύπες που δημιούργησαν μια ολόκληρη σχολή με πολλούς μιμητές, αλλά κανέναν καλύτερό τους. Στο κλίμα των Poll και με φωνητικά flower-power κινήθηκαν και οι Νοστράδαμος εμπλουτίζοντας τον ήχο της εποχής.
nostradamos

Δεκαετία ’70

Εκεί κάπου στα τέλη του ’60, μια άλλη παρέα αρχίζει να γράφει ιστορία.

Η μεγάλη κιθάρα της ροκ, ο Γιάννης Σπάθας και ο ευφυής μπασίστας και τραγουδιστής Αντώνης Τουρκογιώργης, συμμαθητές στο γυμνάσιο του Πειραιά, παθαίνουν πλάκα με τον Hendrix, που γίνεται αιτία να σχηματίσουν αρχικά τους ελληνόφωνους Persons και αργότερα με αλλαγές στην σύνθεσή τους να βγουν ως τρίο και με την προσθήκη του Ηλία Μπουκουβάλα στα τύμπανα και να δημιουργήσουν τους αγγλόφωνους Socrates Drank The Conium. Ένα γκρουπ που μέχρι σήμερα μαγνητίζει τους ροκάδες κάθε ηλικιών. Οι Socrates, όλα αυτά τα χρόνια έχουν κάνουν σπουδή στα κομμάτια που παίζουν, με την προσθήκη νέων ταλαντούχων μουσικών. Ασφαλώς κάθονται στο βάθρο του μεγαλύτερου ελληνικού ροκ συγκροτήματος με δισκογραφία που αριθμεί 8 υπέροχα άλμπουμ, ενώ έχουν σχεδόν έτοιμο και το καινούργιο υλικό τους με τραγούδια όπως το «Crack in the mirror» που ξεχωρίζει ο Γ. Σπάθας.
Socrates Drank The Conium
Οι Πελόμα Μποκιού με τη δική τους ξεχωριστή παρουσία έφεραν τον ήχο των Santana και των Traffic στην Ελλάδα, και αποτελούσαν μαζί με τους Poll, τους Εξάδακτυλος και τους Socrates το μεγάλο «τετράγωνο» της Αθήνας, παίζοντας καθημερινά σε κλαμπ δικά τους τραγούδια και ξένες διασκευές που ταυτόχρονα τα πρωτοπαρουσίαζαν στη χώρα μας.
ELLHNIKO ROCK Peloma Bokiou
Η μεγάλη φωνή της ροκ, ο Σταύρος Λογαρίδης, σπάνιο ταλέντο, που στα 16 του χρόνια, ήρθε στην Αθήνα από την Πόλη, τελειόφοιτος της Μεγάλης του Γένους Σχολής, μ’ ένα βραβείο τραγουδιού – του πρώτου αγγλόφωνου τουρκικού γκρουπ, τους Sphinx, που κέρδισε στο ετήσιο μεγάλο διαγωνισμό της εφημερίδας Χουριέτ, τραγουδώντας Beatles. Μετά τους Poll, ο Λογαρίδης, σχημάτισε το περιστασιακό σχήμα των Ακρίτας στην πρώτη άτυπη ροκ όπερα για την οποία έγραψε τους στίχους ο σκηνοθέτης του «Ρεμπέτικου» Κώστας Φέρρης. Μετά ακολούθησε σόλο πορεία και ο πρώτος σόλο δίσκο του ήταν μια παραγωγή του Γιάννη Πετρίδη, με την συμμετοχή σημαντικών σολιστών. Η συνεχής ενασχόληση του με τα σύγχρονα μέσα τεχνολογίας υπήρξε όπλο της εξέλιξής του σαν μουσικός. Η διαμάχη του με το Βαγγέλη Παπαθανασίου για το Όσκαρ που κέρδισε ο δεύτερος, λόγω της ομοιότητας της μουσικής του Στ. Λογαρίδη στην «Μενεξεδένια Πολιτεία», έφερε το όνομά του Λογαρίδη στο βιβλίο Γκίνες ! Από τους τελευταίους εκείνης της γενιάς που είχε ποιοτική και συχνή παρουσία στη δισκογραφία.

Τα πράγματα στη δεκαετία του ’70 ήταν πιο άγρια. Η χούντα ανάγκασε πολλά σχήματα σε πρόωρο φινάλε με τα διάφορα πεσίματα που έκανε τότε και έτσι πολλοί μουσικοί αναγκάστηκαν να την «κάνουν» στο εξωτερικό, με προτίμηση τη Γαλλία. Εκεί υπήρχε εύφορο έδαφος από την επιτυχία των Aphrodite’ s Child. Για καλή τους τύχη η μεγάλη απεργία των σιδηροδρομικών και τα γεγονότα του Μάη του ’68 δεν τους επέτρεψαν να φθάσουν στον προορισμό τους. Εκμεταλλευόμενοι το φίμωμα των καλλιτεχνών από το ραδιόφωνο, τραγούδησαν αυτοί, με μοναδικό τρόπο, την διασκευή του «Rain and Tears» και τους έμαθε όλος ο κόσμος. Στο απόγειο τους έβγαλαν το διπλό άλμπουμ τους «666», το 1974, που ως σήμερα θεωρείτε από τα σπουδαιότερα της progressive rock σε παγκόσμιο επίπεδο.

Εκεί λοιπόν στη Γαλλία μαζεύτηκαν πολλοί, έγιναν καλλιτεχνικές ζυμώσεις, παραγωγές και συνεργασίες που δεν οδήγησαν πουθενά, ενώ στην Ελλάδα η κατάσταση έγινε φτωχότερη, ιδιαίτερα μετά την μεταπολίτευση, όταν το πολιτικό τραγούδι έπνιξε το ελληνικό ροκ, και οι μεγάλοι Έλληνες συνθέτες, το απομόνωσαν επιμελώς για να καρπωθούν εκείνοι τη δίψα του κόσμου για μουσική. Ο απολογισμός πολλά μουσικά πρωινά, κυρίως σε κινηματογράφους, και ροκ βραδιές στο Κύτταρο.

Τη δεκαετία αυτή σημάδεψε η φιγούρα του…

Παύλου Σιδηρόπουλου, που αποτελεί μέχρι σήμερα σύμβολο αυθεντικότητας για πολλούς νέους. Δυστυχώς εγκλωβίστηκε στο στενό του κόσμο και δεν είναι σήμερα κοντά μας. Η στιχουργική του προσέγγιση ήταν σαφώς επηρεασμένη από το πάθος του και ίσως θα μπορούσε να δώσει πολλά περισσότερα, μα ήταν εκεί. Δεν υπήρξε μεγάλος τραγουδιστής, αλλά ασκούσε μεγάλη επιρροή πάντα σε όσους γοητεύονταν από την παρουσία του. Είπε αλήθειες για την ελληνική πραγματικότητα και τραγουδήθηκε, ίσως, όσο κανείς άλλος Έλληνας ρόκερ. Χάθηκε την ίδια μέρα που έδινε συναυλία ο Robert Plant, η φωνή των Led Zeppelin, στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, το 1990. 
ELLHNIKO ROCK Pavlos Aprosarmostoi
Ο Δημήτρης Πουλικάκος, μια πολύπλευρη καλλιτεχνική φιγούρα, με πεδίο στη μουσική, το ραδιόφωνο, τον κινηματογράφο, τη λογοτεχνία συρρίκνωσε όλο το ταλέντο του σε ένα δίσκο – σταθμό στο ελληνικό ροκ, το «Μεταφοραί Εκδρομαί ο Μήτσος», που κυκλοφόρησε τον Μάρτιο του 1976, προχωρημένη παραγωγή στην εποχή της. Ο «Θείος Νώντας», όπως ήταν γνωστός και από τις θρυλικές ραδιοφωνικές εκπομπές του στην ελληνική ραδιοφωνία. Υπήρξε η επιδραστικότερη μορφή για αρκετούς που ήταν μέσα στην μουσική. Οι επιρροές του από τους Frank Zappa, Captain Biefheart, Rolling Stones, Cream, Muddy Waters, έβγαλαν κάτι εντελώς προσωπικό που έγραψε. Κρίμα που δεν έβγαλε περισσότερους δίσκους. Μέχρι σήμερα «οργώνει» την Ελλάδα, παρέα με τον λόγιο ρόκερ Πολύτιμο, συνεργάτη του Πουλίκα, όσο θυμάται τον εαυτό του μουσικό.
POULIKAKOS COVER
Οι φιγούρες της ελληνικής ροκ σκηνής ήταν αρκετές. Ο Τζίμης ο Βατικιώτης, ένας φλογερός κιθαρίστας, που βγήκε την εποχή των Dire Straits και σχημάτισε το φλογερό τρίο των S.O.S. (από το Sultans of Swing) στα τέλη του ’70 με τους Τάσο Φωτοδήμο και Χρήστο Χήρα και οι τουρίστες πάθαιναν πλάκα με το παίξιμό του στην Πλάκα. Ήταν ο πρώτος που απαίτησε και πήρε τότε μεροκάματο ένα χιλιάρικο. Μετοίκησε στην Αγγλία, όπου ζει μέχρι σήμερα. Στις μεγάλες κιθάρες της ροκ συγκαταλέγεται ο Δήμης Παπαχρήστου, που έπαιξε πολλά και διαφορετικά πράγματα, όσο κανένας άλλος, και ήταν παρών σε όλες τα ροκ προσκλητήρια. Επίσης ο Αλέκος Καρακαντάς, που το ατύχημα με τους Juniors, τον έκανε να αφήσει την κιθάρα, πρόωρα.

ΤΟ OGDOO.GR ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ

Το τραγούδι αλλιώς, στο email σας!

Ενημερωθείτε πρώτοι για τα τελευταία νέα στο χώρο της καλής μουσικής!