Στα μισά τη δεκαετίας του ’70 ο Στέλιος Βαμβακάρης ήταν μια αναγνωρισμένη περίπτωση με ξεχωριστό γκελ στις γειτονιές της Κοκκινιάς, πρωτίστως, και του γειτονικού Αιγάλεω.
Δυο πολιτείες που στην καρδιά αλλά και τις εφαπτόμενες τροχιές τους, Ιερά Οδός, Λεωφόρος Αθηνών (Καβάλας), Αθηνών – Λαμίας (Εθνική), διέθεταν πολύ δυνατά μπουζουκάδικα όπου εμφανίζονταν σπουδαίοι βετεράνοι αλλά και ανερχόμενοι καλλιτέχνες.
Ο Στέλιος Βαμβακάρης πέρα απ’ τις δισκογραφικές συνεργασίες του με Περπινιάδη και Γκρέυ είχε μόλις δώσει και μια σύνθεσή του, το «Ανεμόσκαλα θα δέσω» σε στίχους του Περιστεριώτη Δημήτρη Γκούτη στο Γιώργο Νταλάρα για τον περιλάλητο δίσκο του «50 χρόνια Ρεμπέτικο Τραγούδι».
Το τραγούδι ακουγόταν δυναμικά τότε και στην πορεία, μαζί με σχεδόν όλα τ’ άλλα, καθώς συνηθίζονταν παλαιότερα, και από το ραδιόφωνο και στις δημόσιες και κατ’ οίκον ακροάσεις.
Οι δίσκοι βλέπετε δεν ήταν το… καταστάλαγμα του ενός τραγουδιού και η κρατική ραδιοφωνία δεν είχε «παρωπίδες» -τουλάχιστον όχι όσες νομίζουν ορισμένοι- ενώ αρκετοί καλοί πειρατικοί σταθμοί επιτελούσαν ανεπίσημα το πολιτισμικό έργο τους.
Ο Στέλιος αποτελούσε μια δυνατή «πηγή» για τον συντοπίτη του και διψασμένο για περαιτέρω «μύηση» -καθότι ήδη «μύστης»- στα άδυτα του ρεμπέτικου Γιώργο Νταλάρα.
Ο τελευταίος, στην εποχή του καθοριστικού ξεπετάγματός του στην κορυφή, θα του δώσει βήμα, να υπογράψει μια ολόκληρη όψη, στον διπλό δίσκου βινυλίου «Οι Μάηδες οι Ήλιοι μου» που θα εκδοθεί το 1978.
Μάλιστα θα λειτουργήσει ως «κουμπάρος» στο σμίξιμο του Βαμβακάρη με τον πολύ Λευτέρη Παπαδόπουλο, ενδεικτικό του πόσο τον εκτιμούσε ο Νταλάρας και «πόνταρε» πάνω του. Άλλωστε ο ερμηνευτής θα αποδείξει συχνά στα χρόνια την αγάπη του και το σεβασμό του για το συνθέτη και μάστορα μπουζουξή.
Γενικά ο Νταλάρας λειτουργούσε αναλόγως δυναμικά και δημιουργικά ήδη από εκείνους τους καιρούς δίνοντας ώθηση και αφορμές σε ταλαντούχους μουσικούς και δημιουργούς να αναδειχθούν.
Ένα απ’ τα τραγούδια που προορίζονταν για εκείνον αλλά τελικά δεν πέρασε με τη φωνή του ήταν και το «Κάλπικα ήταν όλα σου» σε στίχους του Μάνου Ελευθερίου, συνοδοιπόρου και συνεργάτη του ερμηνευτή.
Το παραπάνω μου είχε επιβεβαιώσει ο ίδιος ο Στέλιος Βαμβακάρης σε μια απ’ τις πολλές συναντήσεις και συζητήσεις που είχα μαζί του εδώ και 30 περίπου χρόνια.
Λεπτομέρειες όμως δεν θυμόταν… και δεν θυμάμαι. Τελικά το τραγούδι κυκλοφόρησε απ’ την εταιρεία της Ομόνοιας «Αιγαίον» σε δίσκο 45 στροφών. Στο εξώφυλλο αναγράφεται πως η διεύθυνση ορχήστρας είναι του «σατυρικού» -μεταξύ άλλων- καλλιτέχνη Γιώργου Μπίλλη που είχε «σχέσεις» με την εν λόγω δισκογραφική. Το ερμηνεύει ο Θοδωρής Ζαφειράκης… που κι εκείνος όπως και το τραγούδι έχουν Νταλαρικά χρώματα.
Όμορφο, όπως και οι στίχοι του αλησμόνητου «δάσκαλου».
*Η φωτογραφία είναι από το ethnos.gr
Ο Στέλιος Βαμβακάρης πέρα απ’ τις δισκογραφικές συνεργασίες του με Περπινιάδη και Γκρέυ είχε μόλις δώσει και μια σύνθεσή του, το «Ανεμόσκαλα θα δέσω» σε στίχους του Περιστεριώτη Δημήτρη Γκούτη στο Γιώργο Νταλάρα για τον περιλάλητο δίσκο του «50 χρόνια Ρεμπέτικο Τραγούδι».
Το τραγούδι ακουγόταν δυναμικά τότε και στην πορεία, μαζί με σχεδόν όλα τ’ άλλα, καθώς συνηθίζονταν παλαιότερα, και από το ραδιόφωνο και στις δημόσιες και κατ’ οίκον ακροάσεις.
Οι δίσκοι βλέπετε δεν ήταν το… καταστάλαγμα του ενός τραγουδιού και η κρατική ραδιοφωνία δεν είχε «παρωπίδες» -τουλάχιστον όχι όσες νομίζουν ορισμένοι- ενώ αρκετοί καλοί πειρατικοί σταθμοί επιτελούσαν ανεπίσημα το πολιτισμικό έργο τους.
Ο Στέλιος αποτελούσε μια δυνατή «πηγή» για τον συντοπίτη του και διψασμένο για περαιτέρω «μύηση» -καθότι ήδη «μύστης»- στα άδυτα του ρεμπέτικου Γιώργο Νταλάρα.
Ο τελευταίος, στην εποχή του καθοριστικού ξεπετάγματός του στην κορυφή, θα του δώσει βήμα, να υπογράψει μια ολόκληρη όψη, στον διπλό δίσκου βινυλίου «Οι Μάηδες οι Ήλιοι μου» που θα εκδοθεί το 1978.
Μάλιστα θα λειτουργήσει ως «κουμπάρος» στο σμίξιμο του Βαμβακάρη με τον πολύ Λευτέρη Παπαδόπουλο, ενδεικτικό του πόσο τον εκτιμούσε ο Νταλάρας και «πόνταρε» πάνω του. Άλλωστε ο ερμηνευτής θα αποδείξει συχνά στα χρόνια την αγάπη του και το σεβασμό του για το συνθέτη και μάστορα μπουζουξή.
Γενικά ο Νταλάρας λειτουργούσε αναλόγως δυναμικά και δημιουργικά ήδη από εκείνους τους καιρούς δίνοντας ώθηση και αφορμές σε ταλαντούχους μουσικούς και δημιουργούς να αναδειχθούν.
Ένα απ’ τα τραγούδια που προορίζονταν για εκείνον αλλά τελικά δεν πέρασε με τη φωνή του ήταν και το «Κάλπικα ήταν όλα σου» σε στίχους του Μάνου Ελευθερίου, συνοδοιπόρου και συνεργάτη του ερμηνευτή.
Το παραπάνω μου είχε επιβεβαιώσει ο ίδιος ο Στέλιος Βαμβακάρης σε μια απ’ τις πολλές συναντήσεις και συζητήσεις που είχα μαζί του εδώ και 30 περίπου χρόνια.
Λεπτομέρειες όμως δεν θυμόταν… και δεν θυμάμαι. Τελικά το τραγούδι κυκλοφόρησε απ’ την εταιρεία της Ομόνοιας «Αιγαίον» σε δίσκο 45 στροφών. Στο εξώφυλλο αναγράφεται πως η διεύθυνση ορχήστρας είναι του «σατυρικού» -μεταξύ άλλων- καλλιτέχνη Γιώργου Μπίλλη που είχε «σχέσεις» με την εν λόγω δισκογραφική. Το ερμηνεύει ο Θοδωρής Ζαφειράκης… που κι εκείνος όπως και το τραγούδι έχουν Νταλαρικά χρώματα.
Όμορφο, όπως και οι στίχοι του αλησμόνητου «δάσκαλου».
*Η φωτογραφία είναι από το ethnos.gr
