Το 1968 ο κιθαρίστας και τραγουδοποιός David Crosby τα είχε σπάσει με τους Byrds. Ομοίως οι συνοδοιπόροι του Stephen Stills με τους Buffalo Springfield και Graham Nash με τους Hollies.
Το καλοκαίρι σε ένα πάρτυ στο σπίτι της Joni Mitchell «μπλέξαν» τις κιθάρες και τις φωνές τους και… όλοι αντιλήφθηκαν ότι εδώ… κάτι γίνεται.
Η Apple Records των Beatles τους απέρριψε αλλά η Atlantic Records το είδε αλλιώς. Αντί όμως για «μπάντα» τους πρότειναν τα ονόματα τους έτσι ώστε αν το «έσπαγαν» το σχήμα να μην προχωρούσε χωρίς αυτούς, όπως συνέβαινε με τα πρώην συγκροτήματά τους. Άλλωστε μιλάμε για μουσικούς που είχαν τα γαλόνια τους.
Με τη βοήθεια δύο ικανών μάνατζερ, του Elliot Roberts που «ίσιωνε» τις ταραχώδεις συχνά σχέσεις των τριών -βλέπετε η «κοινοπραξία» μεταξύ πρωταγωνιστών δεν είναι εύκολη υπόθεση- και τον «καρχαρία» David Geffen να ρυθμίζει τις «εμπορικές» δουλειές, το νερό μπήκε στα αυλάκι.
29 Μαΐου του 1969 κυκλοφόρησε ο δίσκος Crosby, Stills & Nash (CSN) που οριοθέτησε μια ολόκληρη εποχή και χάραξε το μετά… Το άλμπουμ αποτέλεσε και αποτελεί διαρκή επιρροή στην Αμερικάνικη μουσική και κουλτούρα και όχι μόνο.
Και πούλησε φτάνοντας στο Νο.6, και στέριωσε στον κατάλογο επιτυχιών για…πολλά φεγγάρια, και δυο δυνατά single έβγαλε ("Suite: Judy Blue Eyes" στο Νο.21, "Marrakesh Express" στο Νο.28) που έμειναν στα χρόνια, όπως παντοτινά παραμένουν και σχεδόν όλα τα υπόλοιπα κομμάτια.
Οι φωνητικές αρμονίες, τα δεσίματα των οργάνων (κιθάρες και όχι μόνο), το ταξίδεμα και ο «ακτιβισμός» των στίχων, το δημιουργικό «πάντρεμα» των τριών είναι απαράμιλλο.
Η αισθητική της όλης εργασίας την κάνει ξεχωριστή.
Είναι μια πρόταση, περίτεχνη αλλά όχι ακαδημαϊκή, ριζοσπαστική δίχως να κραυγάζει, απαιτητική αλλά δίχως να χάνει την αμεσότητάς της.
Μια ροκ επιτομή, το California sound, στην πιο ωραία εκδοχή του, όπου πάνω του πάτησαν οι Eagles, ο Jackson Browne, οι Fleetwood Mac στη δεύτερη καριέρα τους και αμέτρητοι ακόμη καλλιτέχνες.
Και μετά ήρθε ένας άλλος μεγάλος για να δημιουργήσουν, οι τέσσερις πλέον, την επόμενη χρονιά μια ακόμη μοναδική δισκογραφική στιγμή…
Το καλοκαίρι σε ένα πάρτυ στο σπίτι της Joni Mitchell «μπλέξαν» τις κιθάρες και τις φωνές τους και… όλοι αντιλήφθηκαν ότι εδώ… κάτι γίνεται.
Η Apple Records των Beatles τους απέρριψε αλλά η Atlantic Records το είδε αλλιώς. Αντί όμως για «μπάντα» τους πρότειναν τα ονόματα τους έτσι ώστε αν το «έσπαγαν» το σχήμα να μην προχωρούσε χωρίς αυτούς, όπως συνέβαινε με τα πρώην συγκροτήματά τους. Άλλωστε μιλάμε για μουσικούς που είχαν τα γαλόνια τους.
Με τη βοήθεια δύο ικανών μάνατζερ, του Elliot Roberts που «ίσιωνε» τις ταραχώδεις συχνά σχέσεις των τριών -βλέπετε η «κοινοπραξία» μεταξύ πρωταγωνιστών δεν είναι εύκολη υπόθεση- και τον «καρχαρία» David Geffen να ρυθμίζει τις «εμπορικές» δουλειές, το νερό μπήκε στα αυλάκι.
29 Μαΐου του 1969 κυκλοφόρησε ο δίσκος Crosby, Stills & Nash (CSN) που οριοθέτησε μια ολόκληρη εποχή και χάραξε το μετά… Το άλμπουμ αποτέλεσε και αποτελεί διαρκή επιρροή στην Αμερικάνικη μουσική και κουλτούρα και όχι μόνο.
Και πούλησε φτάνοντας στο Νο.6, και στέριωσε στον κατάλογο επιτυχιών για…πολλά φεγγάρια, και δυο δυνατά single έβγαλε ("Suite: Judy Blue Eyes" στο Νο.21, "Marrakesh Express" στο Νο.28) που έμειναν στα χρόνια, όπως παντοτινά παραμένουν και σχεδόν όλα τα υπόλοιπα κομμάτια.
Οι φωνητικές αρμονίες, τα δεσίματα των οργάνων (κιθάρες και όχι μόνο), το ταξίδεμα και ο «ακτιβισμός» των στίχων, το δημιουργικό «πάντρεμα» των τριών είναι απαράμιλλο.
Η αισθητική της όλης εργασίας την κάνει ξεχωριστή.
Είναι μια πρόταση, περίτεχνη αλλά όχι ακαδημαϊκή, ριζοσπαστική δίχως να κραυγάζει, απαιτητική αλλά δίχως να χάνει την αμεσότητάς της.
Μια ροκ επιτομή, το California sound, στην πιο ωραία εκδοχή του, όπου πάνω του πάτησαν οι Eagles, ο Jackson Browne, οι Fleetwood Mac στη δεύτερη καριέρα τους και αμέτρητοι ακόμη καλλιτέχνες.
Και μετά ήρθε ένας άλλος μεγάλος για να δημιουργήσουν, οι τέσσερις πλέον, την επόμενη χρονιά μια ακόμη μοναδική δισκογραφική στιγμή…
