Θυμάμαι, πολύ έντονα, τα τελευταία του παιχνίδια, στα τέλη της δεκαετίας του ΄70, μ’ εκείνη την σπουδαία ομάδα που πήρε δυο διαδοχικά πρωταθλήματα χάριν, κυρίως, της φοβερής επιθετικής τριάδας της: του θρυλικού Μίμη Παπαϊωάννου, του καθηλωτικού Ντούσαν Μπάγιεβιτς, αλλά και του χαρισματικού γκολτζή Θωμά Μαύρου. Ο Μίμης Παπαϊωάννου δεν υπήρξε μόνο από τις μεγάλες σημαίες της Α.Ε.Κ. αλλά και από τους μεγαλύτερους ποδοσφαιριστές όλων των εποχών, που έχαιρε του σεβασμού όλων των αντιπάλων. Κάποτε έτσι συνέβαινε με τους σπουδαίους. Ακόμη μνημονεύουμε με φίλους, πιτσιρικάδες τότε, τα φοβερά άλματα του Μίμη και το πόσα γκολ είχε βάλει με κεφαλιές! Περνώντας τα χρόνια τον ξαναβρήκαμε μπροστά μας, αλλά, με την άλλη του ιδιότητα, πια. Όταν ψάχναμε το παλιό λαϊκό τραγούδι, τα παλιά δισκάκια και τον Καζαντζίδη, μοιραία πέσαμε πάνω του. Πριν από κάποια χρόνια είδα με χαρά και την αυτοβιογραφία του. Ακόμη μεγαλύτερη χαρά ένοιωσα όταν διάβασα για τη σχέση του με το τραγούδι και, κυρίως, τις εύστοχες επισημάνσεις του για τον Στέλιο Καζαντζίδη. Ακολουθούν κάποια μικρά αποσπάσματα. (Ψάξτε το βιβλίο, Ραντεβού στον αέρα, εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, τέτοιες προσωπικότητες υπερβαίνουν τα οπαδιλίκια).
Όταν ήμουν στο χωριό, είχα «λόξα» με τα λαϊκά τραγούδια. Μου άρεσε πολύ ο Στέλιος Καζαντζίδης. Ήταν βλέπεις, πέρα από τραγουδισταράς και Πόντιος, κι αυτός λαϊκός. Είχα κι ένα μπουζούκι και προσπαθούσα να μάθω, αλλά δεν τα κατάφερνα, παιδευόμουνα πολύ και το αποτέλεσμα όχι αυτό που ποθούσε η ψυχή μου. Πολύ πιο δύσκολο απ’ το να ντριπλάρω με το αριστερό ή να στέλνω τη μπάλα στα δίχτυα. Κάπου εκεί προέκυψε η γνωριμία μου με το Χρήστο Νικολόπουλο, ο οποίος βάσταγε από ένα γειτονικό χωριό, το Καψοχώρι. Επειδή, λοιπόν, ο Νικολόπουλος έπαιζε πολύ ωραίο μπουζούκι, τον φώναζαν στα πανηγύρια και στα χωριά. Και τα πανηγύρια την εποχή εκείνη αποτελούσαν τη μοναδική μας διασκέδαση. Πηγαίναμε κι εμείς μαζί του, η ομάδα του χωριού και επειδή συνήθως έπαιζε Καζαντζίδη, έλεγα κι εγώ ένα-δυο τραγουδάκια και χόρευαν οι φίλοι μου. Όταν όμως ήρθα στην Αθήνα, γνώρισα τον Στέλιο Καζαντζίδη. Ήταν αεκτζής, τον γνώριζε ο Νεστορίδης και αργότερα, όταν κατέβηκε από το χωριό ο Νικολόπουλος γνωρίστηκε και αυτός με το μεγάλο βάρδο και έπαιξε μαζί του.
Όταν λοιπόν προέκυψε η κόντρα μου στην ΑΕΚ για το θέμα της Ρεάλ, Καζαντζίδης και Νικολόπουλος έφτιαχναν σχήμα, ώστε με συγκρότημα να πάνε στη Γερμανία για τουρνέ. «Αφού η ΑΕΚ δε σε θέλει, έλα μαζί μας» μου είπε ο Στέλιος και με επηρέασε. Έτσι, ξεκίνησα πρόβες, μπήκα στο συγκρότημα. […] Ο Χρήστος ήταν ο «αυτουργός», ώστε να με πάρουν μαζί στην περιοδεία, η οποία κράτησε δύο μήνες. Τις πρώτες έξι εβδομάδες δίναμε συναυλίες για τους ομογενείς σε ειδικά διαμορφωμένους χώρους και όχι σε λαϊκά μαγαζιά. Είπαν τότε κάποιοι ότι τραγουδούσα κάθε βράδυ σε μπουζουξίδικα. Λάθος. Ουσιαστικά κάναμε συναυλίες. Μια παράσταση την Παρασκευή, μία το Σάββατο και ακόμη μία το απόγευμα της Κυριακής. Ήταν πολύ μεγάλη εμπειρία για μένα, αφού από τη μία έκανα το κέφι μου και από την άλλη γνώριζα κόσμο. Το πιο σημαντικό όμως ήταν ότι δεν ξενυχτούσα. […] Ήμουν τυχερός στη ζωή μου, που υπήρξα φίλος του Στέλιου Καζαντζίδη. Όχι τόσο επειδή υπήρξε ο μεγαλύτερος λαϊκός τραγουδιστής που ανέδειξε ποτέ η Ελλάδα, όσο για το γεγονός ότι από αυτόν το μέγιστο βάρδο, έμαθα να μετράω την ψυχή περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στη ζωή. […]
Ο Στέλιος όταν βρισκόμουν σε δίλημμα για το τι ακριβώς έπρεπε να αποφασίσω να κάνω στη ζωή μου, ήταν ο φίλος που μου έδωσε τη σωστή συμβουλή. «Μίμη, στο τραγούδι το παλεύεις, θα είσαι βιοπαλαιστής. Έχω την εντύπωση πως πρέπει να γυρίσεις σ’ αυτό που ξέρεις να κάνεις καλά και είμαι βέβαιος πως θα δικαιωθείς. Πήγαινε να παίξεις ποδόσφαιρο και κάποια μέρα θα με θυμηθείς». Μου το είπε απλά, και μόνον όταν του ζήτησα τη γνώμη του. […] Μετά από χρόνια, όταν ξαναβρεθήκαμε, τότε με τη μεγάλη φασαρία και τη δίκαιη έκρηξή του για την «αιχμαλωσία», όπως έλεγε αναφερόμενος στις διαφορές του με τη δισκογραφική εταιρία, νομίζω πως ήταν η κατάλληλη ευκαιρία να ανταποδώσω τη συμβουλή, χωρίς να ήμουν ο σοφός ή ο σωστός κριτής των πραγμάτων. (σ.σ. Ο Καζαντζίδης είχε αποφασίσει να μην ξανατραγουδήσει) […] Μετά από λίγες μέρες, προέκυψε η καταπληκτική δουλειά του Στέλιου με το Υπάρχω, ένα θυελλώδη δίσκο, που έβγαλε ένα χείμαρρο πόνου, μια ρωμαλέα φωνή, μια διαδρομή του καλλιτέχνη που καθήλωνε. Νομίζω πως λίγοι έχουν δικαίωμα να μιλούν για τον Καζαντζίδη και πολύ λιγότεροι να θεωρούν τον εαυτό τους φίλο του. Ο Καζαντζίδης ήταν κοντινός και ταυτόχρονα μακρινός στους ανθρώπους. Άφηνε τη φωνή του να επικοινωνεί μαζί τους και αυτό το έκανε με ξεχωριστό τρόπο.
Τα 7 τραγούδια με τη φωνή του Μίμη Παπαϊωάννου ηχογραφήθηκαν στην Polyphone την περίοδο 1971-1972 με τη συνεργασία του Χρήστου Νικολόπουλου και του Στέλιου Καζαντζίδη.
Μεσ’ τη φωτιά μου (Στ. Καζαντζίδη – Γ. Βασιλόπουλου)
Α.Ε.Κ. (Στ. Καζαντζίδη – Χρ. Κολοκοτρώνη) ηχογράφηση 19 Ιουνίου 1971
Σαν πουλί κυνηγημένο (Στ. Καζαντζίδη – Γ. Βασιλόπουλου)
Έχω ελαττώματα (Χρ. Νικολόπουλου – Πυθαγόρα)
Σαν θεατρίνος (Στ. Καζαντζίδη – Ευάγ. Ατραϊδη)
Φτάνουν οι πίκρες (Στ. Καζαντζίδη – Ευάγ. Ατραϊδη)
Μάρτυρες οι πίκρες μου (Χρ. Νικολόπουλου – Γ. Βασιλόπουλου)
