Είναι μια σελίδα της ιστορίας του τόπου που χωράει πολύ κουβέντα, για τον τρόπο δράσης των καλλιτεχνών που καλούνταν να εξασκήσουν την τέχνη του σε συνθήκες ζόρικες.
Είναι εύκολο να μιλάς με την ασφάλεια και απόσταση που δίνει ο χρόνος για επιλογές που γίνονται υπό ασφυκτική πίεση.
Κάθε άνθρωπος έχει τα δικά του βάρη να κουβαλήσει, τις δικές του υποχρεώσεις και τις δικές του αντοχές.
Στο πολύ ωραίο diskoryxeion.blogspot.com του Φώντα Τρούσα διάβασα ένα απόσπασμα συνέντευξης του αλησμόνητου Γιάννη Βόγλη στην εθνικιστική κυπριακή εφημερίδα Η Μάχη, όπως αναφέρεται.
Ο Βόγλης, ξάστερος και αφοπλιστικά «γυάλινος», παραδέχεται: «Λεφτά έβγαλα με τη χούντα. Ντρέπομαι που το λέω, αλλά αυτή είναι η αλήθεια».
Η γενικότερη τοποθέτησή του έχει ενδιαφέρον… Λέει λοιπόν ο Βόγλης για εκείνα τα ταραγμένα χρόνια, όπως αποκωδικοποιεί ο Τρούσας:
«Ξέρω ότι η Μελίνα Μερκούρη δεν χώνευε και δεν ήθελε να βλέπει μπροστά της τη Ρένα Βλαχοπούλου. Καθόλου δεν την ήθελε. Κάτι είχε γίνει και είχε ονομάσει, δεν θυμάμαι πώς, η Ρένα την Μελίνα και η Μελίνα την είπε ότι είσαι παλιοχουντικιά. Η Βλαχοπούλου ήταν πάρα πολύ δεξιά.
Δεν ήθελε να βλέπει και τους Ηλιόπουλο, Κωνσταντάρα και Παντελή Ζερβό η Μελίνα. Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας ήταν βασιλικός και πολύ φίλος με τον δημοσιογράφο Σάββα Κωνσταντόπουλο (σ.σ. της χουντικής εφημερίδας Ελεύθερος Κόσμος) από την περίοδο της Κατοχής. Ο Ηλιόπουλος ήταν πάρα πολύ δεξιός, όπως και ο Ζερβός. Μεταξύ μας όμως είχαμε πολύ καλές σχέσεις και δεν κοιτούσαμε αν ο ένας είναι κομμουνιστής ή δεξιός. Αυτά δεν τα κοιτούσαμε εμείς τότε. Εμείς κάναμε ωραίο και αληθινό έργο. Να με τον Λάμπρο, παράδειγμα, ιδεολογικά ήμασταν αντίθετοι, με αγαπούσε όμως και τον αγαπούσα πάρα πολύ.
Ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος μετά το 1967 όποτε τον έβλεπα στα γυρίσματα ή συναντιόμασταν έξω έλεγε συνέχεια: "επιτέλους φύγανε οι κερατάδες και βρήκαμε την ησυχία μας". Κερατάδες έλεγε όλους τους πολιτικούς. Αυτός μαζί με τον Γιάννη Γκιωνάκη ήτανε κάργα χουντικοί και οι δυο τους.
Τεράστιο ταλέντο, μεγάλη μορφή, ιστορία ολόκληρη ήταν ο Γιώργος Οικονομίδης. Ο Γιώργος βοήθησε πάρα πολλούς ηθοποιούς. Έπεσε σε δυσμένεια μετά επειδή ήταν χουντικός. Σε δυσμένεια όχι από εμάς. Ο Καραμανλής τον κυνήγησε πολύ και το Πασόκ τον ισοπέδωσε τελείως.(...) Στις φιέστες που έκανε το στρατιωτικό καθεστώς της 21ης Απριλίου συμμετείχανε οι πάντες, χωρίς να τους πιέσει κανένας. Ο Σταυρίδης ήταν από τους πρώτους που πήγε στις φιέστες. Αυτό το θυμάμαι καλά. Η Μοσχολιού τραγουδούσε τον ύμνο της 21ης Απριλίου σε κάθε επέτειο. Ο Μπιθικώτσης δεν μιλούσε για πολλά χρόνια με τον Μίκη Θεοδωράκη, είχανε παρεξηγηθεί πολύ οι δυο τους για την χούντα.(...) Λεφτά έβγαλα με τη χούντα. Ντρέπομαι που το λέω, αλλά αυτή είναι η αλήθεια».
Πολύ ενδιαφέρον έχει και το video που ακολουθεί παρά τον προβοκατόρικο και μη αντιπροσωπευτικό τίτλο του περιεχομένου του:
Είναι εύκολο να μιλάς με την ασφάλεια και απόσταση που δίνει ο χρόνος για επιλογές που γίνονται υπό ασφυκτική πίεση.
Κάθε άνθρωπος έχει τα δικά του βάρη να κουβαλήσει, τις δικές του υποχρεώσεις και τις δικές του αντοχές.
Στο πολύ ωραίο diskoryxeion.blogspot.com του Φώντα Τρούσα διάβασα ένα απόσπασμα συνέντευξης του αλησμόνητου Γιάννη Βόγλη στην εθνικιστική κυπριακή εφημερίδα Η Μάχη, όπως αναφέρεται.
Ο Βόγλης, ξάστερος και αφοπλιστικά «γυάλινος», παραδέχεται: «Λεφτά έβγαλα με τη χούντα. Ντρέπομαι που το λέω, αλλά αυτή είναι η αλήθεια».
Η γενικότερη τοποθέτησή του έχει ενδιαφέρον… Λέει λοιπόν ο Βόγλης για εκείνα τα ταραγμένα χρόνια, όπως αποκωδικοποιεί ο Τρούσας:
«Ξέρω ότι η Μελίνα Μερκούρη δεν χώνευε και δεν ήθελε να βλέπει μπροστά της τη Ρένα Βλαχοπούλου. Καθόλου δεν την ήθελε. Κάτι είχε γίνει και είχε ονομάσει, δεν θυμάμαι πώς, η Ρένα την Μελίνα και η Μελίνα την είπε ότι είσαι παλιοχουντικιά. Η Βλαχοπούλου ήταν πάρα πολύ δεξιά.
Δεν ήθελε να βλέπει και τους Ηλιόπουλο, Κωνσταντάρα και Παντελή Ζερβό η Μελίνα. Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας ήταν βασιλικός και πολύ φίλος με τον δημοσιογράφο Σάββα Κωνσταντόπουλο (σ.σ. της χουντικής εφημερίδας Ελεύθερος Κόσμος) από την περίοδο της Κατοχής. Ο Ηλιόπουλος ήταν πάρα πολύ δεξιός, όπως και ο Ζερβός. Μεταξύ μας όμως είχαμε πολύ καλές σχέσεις και δεν κοιτούσαμε αν ο ένας είναι κομμουνιστής ή δεξιός. Αυτά δεν τα κοιτούσαμε εμείς τότε. Εμείς κάναμε ωραίο και αληθινό έργο. Να με τον Λάμπρο, παράδειγμα, ιδεολογικά ήμασταν αντίθετοι, με αγαπούσε όμως και τον αγαπούσα πάρα πολύ.
Ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος μετά το 1967 όποτε τον έβλεπα στα γυρίσματα ή συναντιόμασταν έξω έλεγε συνέχεια: "επιτέλους φύγανε οι κερατάδες και βρήκαμε την ησυχία μας". Κερατάδες έλεγε όλους τους πολιτικούς. Αυτός μαζί με τον Γιάννη Γκιωνάκη ήτανε κάργα χουντικοί και οι δυο τους.
Τεράστιο ταλέντο, μεγάλη μορφή, ιστορία ολόκληρη ήταν ο Γιώργος Οικονομίδης. Ο Γιώργος βοήθησε πάρα πολλούς ηθοποιούς. Έπεσε σε δυσμένεια μετά επειδή ήταν χουντικός. Σε δυσμένεια όχι από εμάς. Ο Καραμανλής τον κυνήγησε πολύ και το Πασόκ τον ισοπέδωσε τελείως.(...) Στις φιέστες που έκανε το στρατιωτικό καθεστώς της 21ης Απριλίου συμμετείχανε οι πάντες, χωρίς να τους πιέσει κανένας. Ο Σταυρίδης ήταν από τους πρώτους που πήγε στις φιέστες. Αυτό το θυμάμαι καλά. Η Μοσχολιού τραγουδούσε τον ύμνο της 21ης Απριλίου σε κάθε επέτειο. Ο Μπιθικώτσης δεν μιλούσε για πολλά χρόνια με τον Μίκη Θεοδωράκη, είχανε παρεξηγηθεί πολύ οι δυο τους για την χούντα.(...) Λεφτά έβγαλα με τη χούντα. Ντρέπομαι που το λέω, αλλά αυτή είναι η αλήθεια».
Πολύ ενδιαφέρον έχει και το video που ακολουθεί παρά τον προβοκατόρικο και μη αντιπροσωπευτικό τίτλο του περιεχομένου του:
