Πριν μερικά χρόνια, ο Νίκος Αναγνωστάκης έγραψε τους στίχους, που στα όρια του τραγουδιού, σκιαγραφούσαν, τον ακριβό φίλο του Μάνο Ελευθερίου.
Φόρεσε το μανδύα του
Και το χρυσό καπέλο
Και να η ζωή αξίωσε
Να παίξει τον Οθέλλο
Στα βλέμματα των θεατών
Τη νιότη του γυρεύει
Και της ζωής του την κλωστή
Στα δάχτυλα μαζεύει
Γνωστή η λατρεία του Ελευθερίου για το θέατρο και σταθερή αναφορά του στον Σαίξπηρ… Και βαθιά μέσα του το ανεκπλήρωτο όνειρο της σκηνής.
Παίζει ο γέρος ποιητής
Το ρόλο της ζωής του
Αυτόν που κράταγε κρυφό
Βαθιά μεσ' στην ψυχή του
Ταιριαστή η μουσική του πηγαίου Ανδρέα Κατσιγιάννη και πάντα ξεχωριστή η Γιώτα Νέγκα. Κι αυτά το τόσο μεστά και καίρια λόγια…
Χρόνια των στίχων γητευτής
Τις ρίμες ξεκαρφώνει
Ρομαντικός πραματευτής
Στο τζάμπα τις σκοτώνει
Αψήφησε τη μοίρα του
Κάθε λογής κανόνες
Κι έτσι στο τέλος της γιορτής
Θα 'ναι στους επιζώντες
Φόρεσε το μανδύα του
Και το χρυσό καπέλο
Και να η ζωή αξίωσε
Να παίξει τον Οθέλλο
Στα βλέμματα των θεατών
Τη νιότη του γυρεύει
Και της ζωής του την κλωστή
Στα δάχτυλα μαζεύει
Γνωστή η λατρεία του Ελευθερίου για το θέατρο και σταθερή αναφορά του στον Σαίξπηρ… Και βαθιά μέσα του το ανεκπλήρωτο όνειρο της σκηνής.
Παίζει ο γέρος ποιητής
Το ρόλο της ζωής του
Αυτόν που κράταγε κρυφό
Βαθιά μεσ' στην ψυχή του
Ταιριαστή η μουσική του πηγαίου Ανδρέα Κατσιγιάννη και πάντα ξεχωριστή η Γιώτα Νέγκα. Κι αυτά το τόσο μεστά και καίρια λόγια…
Χρόνια των στίχων γητευτής
Τις ρίμες ξεκαρφώνει
Ρομαντικός πραματευτής
Στο τζάμπα τις σκοτώνει
Αψήφησε τη μοίρα του
Κάθε λογής κανόνες
Κι έτσι στο τέλος της γιορτής
Θα 'ναι στους επιζώντες
