Η μέρα που πέθανε ο Rory Gallagher ήταν τελειώς διαφορετική για όλους εμάς που τον αγαπήσαμε. Ο Ιρλανδός μουσικός - φαινόμενο που λατρεύεται όσοι λίγοι στην Ελλάδα «έφυγε» στις 14 του Ιούνη το 1995 στα 47 του χρόνια, μετά από προβλήματα που είχε με το αλκοόλ. Γνώρισε επιτυχία κυρίως στην Ευρώπη και ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής στην χώρα μας και στη Γερμανία, σε αντίθεση με την Αγγλία όπου σταδιοδρόμησε, οι πωλήσεις των δίσκων του κυμάνθηκαν σε χαμηλά επίπεδα χωρίς να μπει στα charts! Στην Αμερική είναι σχεδόν άγνωστος κάτι που φαίνεται και στις αμερικάνικες on sales πωλήσεις που όταν αναζητήσεις δίσκους του σε παραπέμπουν στην Ευρώπη!
Προικισμένος μουσικός χαμηλών τόνων που έπιασε την κιθάρα στα 12 του χρόνια όταν πρωτοάκουσε τον Elvis Presley σε μια τηλεοπτική του εμφάνιση που τον επηρέασε σε τέτοιο βαθμό ώστε βρει τον επαγγελματικό του προσανατολισμό μελετώντας μόνος του. Το ταλέντο του ήταν τόσο μεγάλο που έγινε από τους καλύτερους και πιο αυθεντικούς μουσικούς της blues - rock. Έπαιζε με πάθος και ο καλός του χαρακτήρας, που έβγαινε προς τα έξω, δημιούργησε ένα πιστό και φανατικό κοινό.
Προικισμένος μουσικός χαμηλών τόνων που έπιασε την κιθάρα στα 12 του χρόνια όταν πρωτοάκουσε τον Elvis Presley σε μια τηλεοπτική του εμφάνιση που τον επηρέασε σε τέτοιο βαθμό ώστε βρει τον επαγγελματικό του προσανατολισμό μελετώντας μόνος του. Το ταλέντο του ήταν τόσο μεγάλο που έγινε από τους καλύτερους και πιο αυθεντικούς μουσικούς της blues - rock. Έπαιζε με πάθος και ο καλός του χαρακτήρας, που έβγαινε προς τα έξω, δημιούργησε ένα πιστό και φανατικό κοινό.
Ο ίδιος δεν πίστευε ότι είχε κάποιο ιδιαίτερο ταλέντο, ούτε είχε τη φιλοδοξία να γίνει σταρ και αυτό δημιουργούσε ακόμη μεγαλύτερο δέσιμο με τον κόσμο. Στα μέσα των 70ς μάλιστα αρνήθηκε πρόταση των Rolling Stones να γίνει μέλος τους γιατί αυτό θα ήταν αντίθετο στην αντίληψη που είχε για την μουσική. Ήταν η εποχή που οι Stones έψαχναν τον αντικαταστάτη του Mick Taylor και δοκίμαζαν διάφορους κιθαρίστες, όπως τον Harvey Mandel για να καταλήξουν τελικά στον Ron Wood. Όπως επίσης αρνήθηκε o Gallagher να κυκλοφορήσει σε σινγκλ στην Αμερική το «Edged In Blue» που είχε αγαπηθεί από τον κόσμο - πρώτη φορά τραγούδι του εκεί - γιατί το θεωρούσε αναπόσπαστο κομμάτι του άλμπουμ «Calling Card».
Στην Ελλάδα η λατρεία για τον Rory Gallagher ήταν αιτία για να γίνει φίλος κάποιος με κάποιον άλλο. Θυμάμαι γνώρισα ένα παιδί, τον Μήτσο, που έπαιζε καλή κιθάρα και όταν μου είπε ότι «σπουδάζει» τα τραγούδια του Rory πήγα να τον ακούσω πώς τα παίζει, στο σπίτι του στο Μοσχάτο. Δεν ήξερα, ούτε έμαθα κάτι άλλο γι’ αυτόν, ο Rory Gallagher ήταν το καλύτερο και αρκετό σημείο επαφής. Όταν ρώτησα τον Σκωτσέζο χίπη Hans Skotty, που ζούσε από το 1969 στα Μάταλα, γνωστός ως ο «τελευταίος χίπης», ποιος ήταν ο αγαπημένος του μουσικός, μου απάντησε ο Rory Gallagher. «Είναι σπουδαίος και ορίτζιναλ», μου είχε πει. Ένας κολλητός φίλος μου στη Νέα Σμύρνη, εμβληματική φυσιογνωμία των ένδοξων χρόνων του ροκ στα 80ς, ο Άγγελος Ευθυμίου, έφερε το παρατσούκλι «Rory Gallagher» και όλοι καταλάβαιναν αμέσως ποιος ήταν πίσω από αυτό το όνομά κι ενώ τα κατορθώματα του εξιστορούσαν οι παρέες. Ήταν κι αυτός αυθεντικός σαν τον Rory και λάτρευε τον Elvis. Ο Rory Gallagher ήταν για πολλούς κάτI περισσότερο από φίλος, τον αισθάνονταν δικό τους άνθρωπο κι ας μην το είχαν δει ποτέ από κοντά. Ο Rory Gallagher ζούσε στο Λονδίνο και του άρεσε να πίνει ήσυχος τα ποτάκια του στις παμπ. Θυμάμαι πόσο χάρηκε που τον πέτυχε σε ένα κυπριακό εστιατόριο ο παιδικός φίλος μου και μουσικός Ανδρέας Γκομόζιας όταν είχε πάει στην Αγγλία. «Καθόταν μόνος σε μια γωνιά κι έπινε ένα μπουκάλι κρασί. Ωραίος τύπος!», μου είχε πει για ένα από τα ινδάλματά του καθώς έπαιζε ανέκαθεν κομμάτια του στα live του. Σε εκείνο το κυπριακό εστιατόριο έπαιζε μουσική ο Κάρολος Κακαράς, ιδρυτής των Hasta Banana, και πήγαινε συχνά να τον ακούσει ο Rory Gallagher. Έμεναν στον ίδιο δρόμο κοντά στο μαγαζί, στη Fullham Road, μια γειτονιά του Λονδίνου…
Στις αρχές των 80΄ς είχα αρχίσει να αγοράζω μετά μανίας δίσκους και η μητέρα μου στα γένέθλιά μου ήθελε να μου κάνει δώρο ένα δίσκο. Μου έδωσε τα χρήματα να πάρω ότι θέλω. Πήγα λοιπόν στο δισκάδικο στην Στοά Κλαυθμώνος και πήρα ένα δίσκο του Rory Gallagher, μια συλλογή στην Pickwick με κομμάτια από τους πρώτους σόλο δίσκους του, η οποία περιείχε το «For The Last Time» το απόλυτο blues κομμάτι του, το οποίο παραμένει το αγαπημένο μου.
Τον Σεπτέμβριο του 1981 τον έφερε το Happening - το δισκάδικο που τότε είχε μπει και στο χώρο των συναυλιών και εκδόσεων δίσκων - με επικεφαλή τον Ιωσήφ Αβράμογλου, για δύο συναυλίες σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Στα πρώτα εισιτήρια που πωλήθηκαν δίνονταν μαζί κι ένα 45άρι δώρο προσφορά του Happening! Από τη μία πλευρά είχε το “Shadow Play” και από την άλλη το “Moonchild” διάρκειας από 6 λεπτά το καθένα, στην ετικέτα της Chrysalis, το οποίο βέβαια είναι άκρως συλλεκτικό σήμερα.
Τότε μόλις είχα τελειώσει τη Δευτέρα γυμνασίου και δεν με άφηνε με τίποτα ο πατέρας μου να πάω στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας να δω τον Rory Gallagher. Γινόταν μάλιστα και προπαγάνδα από τα μέσα ότι θα γίνουν φασαρίες και άλλα τέτοια. Περισσότερες πιθανότητες είχαν παιδιά της ηλικίας μου να πάνε στην συναυλία μόνο εάν είχαν μεγαλύτερους συγγενείς ή έμπιστους στην οικογένεια μεγαλύτερους φίλους. Όπως ο επιστήθιος φίλος και συμμαθητής μου, Βαγγέλης Γεωργίου, που θα πήγαινε με τον ξάδερφό του, ο οποίος ήταν δυο-τρία χρόνια μεγαλύτερος. Πήγαμε μαζί με το Βαγγέλη και πήρε τα εισιτήρια και το δώρο δισκάκι από το δισκοπωλείο «Music Inn» που διατηρούσε ο γνωστός μουσικός Μιχάλης Νικολούδης στην οδό Βρυούλων στη Ν. Σμύρνη. Τελικά αυτό το δισκάκι έφτασε στα χέρια μου μετά από τόσα χρόνια μόλις πέρυσι και μου το χάρισε ο «Rory» Άγγελος! Στην συναυλία, όπως με πληροφόρησαν φίλοι που ήταν εκεί, βγήκε νωρίς αυθαίρετα στην αρχή ο Νικόλας Άσιμος στην σκηνή κι έλεγε τα δικά του! Έβριζε τον κόσμο λέγοντας: «Είστε όλοι μαλάκες που πληρώνετε εισιτήριο και δεν έρχεστε στην μπουάτ που τραγουδάω. Έχετε εμπορευματοποιηθεί. Σας πουλάνε κουτόχορτο…». Τον κατέβασαν κάτω με τις κλωτσιές.
O Rory Gallagher την προπαραμονή της συναυλίας του, την Πέμπτη 10 Σεπτεμβρίου 1981 φιλοξενήθηκε ζωντανά στο στούντιο στο «Ποπ Κλαμπ» του Γιάννη Πετρίδη, που είχε τεράστια ακροαματικότητα εκείνη την εποχή, όπου ο Ιρλανδός κιθαρίστας, τραγουδιστής και συνθέτης διάλεξε αγαπημένα του τραγούδια κυρίως blues και μίλησε για τη ζωή του και τις επιρροές του. Στα πλαίσια του προμότιον της συναυλίας του βγήκε ζωντανά και στην ΕΡΤ στην εκπομπή «Κάθε Μεσημέρι» με παρουσιαστή τον Χρήστο Οικονόμου!
Η συναυλία έγινε το Σάββατο 12 Σεπτεμβρίου 1981 στην Αθήνα και τα εισιτήρια κόστιζαν 450 και 500 δραχμές. Η σκηνή ήταν στην μέση του γηπέδου προς το πέταλο της Θύρας 21 της ΑΕΚ που ήταν κατάμεστο, όπως και ο αγωνιστικός χώρος. Κόπηκαν 18.000 εισιτήρια και υπήρχαν και δυο-τρεις χιλιάδες τζαμπατζήδες, σύμφωνα με την μαρτυρία του έγκυρου μουσικού δημοσιογράφου της εποχής Αλέξανδρου Ριχάρδου, προς αποκατάσταση της αλήθειας σε αναφορές περί 40.000 κόσμου. Τα επεισόδια ξεκίνησαν στο encore κι ενώ έπαιζε ένα medley από το rock’n’roll, το «Lucille» και άλλα, όταν άναψε κάποιος θεατής ένα καπνογόνο και επενέβη η αστυνομία που εκείνο τον καιρό έψαχνε αφορμή για να σπάσει στο ξύλο τους ροκάδες που τους θεωρούσε αναρχικά στοιχεία και χούλιγκανς. Πολλές φορές το έκανε χωρίς καμιά αιτία. Θυμάμαι ακόμη τα κόκκινα μάτια μαθητών στο σχολείο από τα καπνογόνα που άναψαν όταν διακόπηκε η συναυλία του Gallagher! Ήταν η εποχή που δεν υπήρχε εφηβικό δωμάτιο ροκά χωρίς την αφίσα του Rory Gallagher στον τοίχο. Ο ίδιος ο Rory και οι μουσικοί του αισθάνθηκαν άσχημα που έγιναν φασαρίες, οι οποίες συνεχίστηκαν στην επίσης επεισοδιακή συναυλία του στη Θεσσαλονίκη, στο Παλαί Ντε Σπόρ, τη Δευτέρα 14 Σεπτεμβρίου 1981.
Ο Rory Gallagher ξεκίνησε την μουσική πορεία του με τους Taste ένα δυναμικό blues - rock τρίο από την Ιρλανδία, που από το 1966 έως το 1970 κυκλοφόρησε δύο στούντιο δίσκους και δύο live. Έπαιξαν σε σημαντικά φεστιβάλ όπως το Isle Of White και περιόδευσαν στην Αμερική. O Rory ήταν ο τραγουδιστής και κιθαρίστας τους. Μαζί του έπαιζαν οι Eric Kitteringham μπάσο και Norman Damery ντραμς. Από το 1971 έως το 1990 κυκλοφόρησε 11 στούντιο δίσκους και 3 live, αλλά κυκλοφόρησαν και άλλες 4 ζωντανές ηχογραφήσεις του μετά θάνατο. Αχώριστος μουσικός και φίλος του ήταν ο μπασίστας Jerry McAvoy που ηγείται έως σήμερα τα μουσικά αφιερώματα στον Rory Gallagher σε συναυλίες που γίνονται και στην Ελλάδα, στο «Κύτταρο». Ο Rory Gallagher πέθανε στις 14 Ιουνίου 1995 μετά από χρόνια προβλήματα από το αλκοόλ. Είχε υποβληθεί σε μεταμόσχευση του ύπατος και μετά από επιπλοκές ήρθε το τέλος.
Στην Ελλάδα η λατρεία για τον Rory Gallagher ήταν αιτία για να γίνει φίλος κάποιος με κάποιον άλλο. Θυμάμαι γνώρισα ένα παιδί, τον Μήτσο, που έπαιζε καλή κιθάρα και όταν μου είπε ότι «σπουδάζει» τα τραγούδια του Rory πήγα να τον ακούσω πώς τα παίζει, στο σπίτι του στο Μοσχάτο. Δεν ήξερα, ούτε έμαθα κάτι άλλο γι’ αυτόν, ο Rory Gallagher ήταν το καλύτερο και αρκετό σημείο επαφής. Όταν ρώτησα τον Σκωτσέζο χίπη Hans Skotty, που ζούσε από το 1969 στα Μάταλα, γνωστός ως ο «τελευταίος χίπης», ποιος ήταν ο αγαπημένος του μουσικός, μου απάντησε ο Rory Gallagher. «Είναι σπουδαίος και ορίτζιναλ», μου είχε πει. Ένας κολλητός φίλος μου στη Νέα Σμύρνη, εμβληματική φυσιογνωμία των ένδοξων χρόνων του ροκ στα 80ς, ο Άγγελος Ευθυμίου, έφερε το παρατσούκλι «Rory Gallagher» και όλοι καταλάβαιναν αμέσως ποιος ήταν πίσω από αυτό το όνομά κι ενώ τα κατορθώματα του εξιστορούσαν οι παρέες. Ήταν κι αυτός αυθεντικός σαν τον Rory και λάτρευε τον Elvis. Ο Rory Gallagher ήταν για πολλούς κάτI περισσότερο από φίλος, τον αισθάνονταν δικό τους άνθρωπο κι ας μην το είχαν δει ποτέ από κοντά. Ο Rory Gallagher ζούσε στο Λονδίνο και του άρεσε να πίνει ήσυχος τα ποτάκια του στις παμπ. Θυμάμαι πόσο χάρηκε που τον πέτυχε σε ένα κυπριακό εστιατόριο ο παιδικός φίλος μου και μουσικός Ανδρέας Γκομόζιας όταν είχε πάει στην Αγγλία. «Καθόταν μόνος σε μια γωνιά κι έπινε ένα μπουκάλι κρασί. Ωραίος τύπος!», μου είχε πει για ένα από τα ινδάλματά του καθώς έπαιζε ανέκαθεν κομμάτια του στα live του. Σε εκείνο το κυπριακό εστιατόριο έπαιζε μουσική ο Κάρολος Κακαράς, ιδρυτής των Hasta Banana, και πήγαινε συχνά να τον ακούσει ο Rory Gallagher. Έμεναν στον ίδιο δρόμο κοντά στο μαγαζί, στη Fullham Road, μια γειτονιά του Λονδίνου…
Στις αρχές των 80΄ς είχα αρχίσει να αγοράζω μετά μανίας δίσκους και η μητέρα μου στα γένέθλιά μου ήθελε να μου κάνει δώρο ένα δίσκο. Μου έδωσε τα χρήματα να πάρω ότι θέλω. Πήγα λοιπόν στο δισκάδικο στην Στοά Κλαυθμώνος και πήρα ένα δίσκο του Rory Gallagher, μια συλλογή στην Pickwick με κομμάτια από τους πρώτους σόλο δίσκους του, η οποία περιείχε το «For The Last Time» το απόλυτο blues κομμάτι του, το οποίο παραμένει το αγαπημένο μου.
Η συναυλία στην Αθήνα και ο Άσιμος
Τον Σεπτέμβριο του 1981 τον έφερε το Happening - το δισκάδικο που τότε είχε μπει και στο χώρο των συναυλιών και εκδόσεων δίσκων - με επικεφαλή τον Ιωσήφ Αβράμογλου, για δύο συναυλίες σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Στα πρώτα εισιτήρια που πωλήθηκαν δίνονταν μαζί κι ένα 45άρι δώρο προσφορά του Happening! Από τη μία πλευρά είχε το “Shadow Play” και από την άλλη το “Moonchild” διάρκειας από 6 λεπτά το καθένα, στην ετικέτα της Chrysalis, το οποίο βέβαια είναι άκρως συλλεκτικό σήμερα.
Τότε μόλις είχα τελειώσει τη Δευτέρα γυμνασίου και δεν με άφηνε με τίποτα ο πατέρας μου να πάω στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας να δω τον Rory Gallagher. Γινόταν μάλιστα και προπαγάνδα από τα μέσα ότι θα γίνουν φασαρίες και άλλα τέτοια. Περισσότερες πιθανότητες είχαν παιδιά της ηλικίας μου να πάνε στην συναυλία μόνο εάν είχαν μεγαλύτερους συγγενείς ή έμπιστους στην οικογένεια μεγαλύτερους φίλους. Όπως ο επιστήθιος φίλος και συμμαθητής μου, Βαγγέλης Γεωργίου, που θα πήγαινε με τον ξάδερφό του, ο οποίος ήταν δυο-τρία χρόνια μεγαλύτερος. Πήγαμε μαζί με το Βαγγέλη και πήρε τα εισιτήρια και το δώρο δισκάκι από το δισκοπωλείο «Music Inn» που διατηρούσε ο γνωστός μουσικός Μιχάλης Νικολούδης στην οδό Βρυούλων στη Ν. Σμύρνη. Τελικά αυτό το δισκάκι έφτασε στα χέρια μου μετά από τόσα χρόνια μόλις πέρυσι και μου το χάρισε ο «Rory» Άγγελος! Στην συναυλία, όπως με πληροφόρησαν φίλοι που ήταν εκεί, βγήκε νωρίς αυθαίρετα στην αρχή ο Νικόλας Άσιμος στην σκηνή κι έλεγε τα δικά του! Έβριζε τον κόσμο λέγοντας: «Είστε όλοι μαλάκες που πληρώνετε εισιτήριο και δεν έρχεστε στην μπουάτ που τραγουδάω. Έχετε εμπορευματοποιηθεί. Σας πουλάνε κουτόχορτο…». Τον κατέβασαν κάτω με τις κλωτσιές.
O Rory Gallagher την προπαραμονή της συναυλίας του, την Πέμπτη 10 Σεπτεμβρίου 1981 φιλοξενήθηκε ζωντανά στο στούντιο στο «Ποπ Κλαμπ» του Γιάννη Πετρίδη, που είχε τεράστια ακροαματικότητα εκείνη την εποχή, όπου ο Ιρλανδός κιθαρίστας, τραγουδιστής και συνθέτης διάλεξε αγαπημένα του τραγούδια κυρίως blues και μίλησε για τη ζωή του και τις επιρροές του. Στα πλαίσια του προμότιον της συναυλίας του βγήκε ζωντανά και στην ΕΡΤ στην εκπομπή «Κάθε Μεσημέρι» με παρουσιαστή τον Χρήστο Οικονόμου!
Η συναυλία έγινε το Σάββατο 12 Σεπτεμβρίου 1981 στην Αθήνα και τα εισιτήρια κόστιζαν 450 και 500 δραχμές. Η σκηνή ήταν στην μέση του γηπέδου προς το πέταλο της Θύρας 21 της ΑΕΚ που ήταν κατάμεστο, όπως και ο αγωνιστικός χώρος. Κόπηκαν 18.000 εισιτήρια και υπήρχαν και δυο-τρεις χιλιάδες τζαμπατζήδες, σύμφωνα με την μαρτυρία του έγκυρου μουσικού δημοσιογράφου της εποχής Αλέξανδρου Ριχάρδου, προς αποκατάσταση της αλήθειας σε αναφορές περί 40.000 κόσμου. Τα επεισόδια ξεκίνησαν στο encore κι ενώ έπαιζε ένα medley από το rock’n’roll, το «Lucille» και άλλα, όταν άναψε κάποιος θεατής ένα καπνογόνο και επενέβη η αστυνομία που εκείνο τον καιρό έψαχνε αφορμή για να σπάσει στο ξύλο τους ροκάδες που τους θεωρούσε αναρχικά στοιχεία και χούλιγκανς. Πολλές φορές το έκανε χωρίς καμιά αιτία. Θυμάμαι ακόμη τα κόκκινα μάτια μαθητών στο σχολείο από τα καπνογόνα που άναψαν όταν διακόπηκε η συναυλία του Gallagher! Ήταν η εποχή που δεν υπήρχε εφηβικό δωμάτιο ροκά χωρίς την αφίσα του Rory Gallagher στον τοίχο. Ο ίδιος ο Rory και οι μουσικοί του αισθάνθηκαν άσχημα που έγιναν φασαρίες, οι οποίες συνεχίστηκαν στην επίσης επεισοδιακή συναυλία του στη Θεσσαλονίκη, στο Παλαί Ντε Σπόρ, τη Δευτέρα 14 Σεπτεμβρίου 1981.
Ο Rory Gallagher ξεκίνησε την μουσική πορεία του με τους Taste ένα δυναμικό blues - rock τρίο από την Ιρλανδία, που από το 1966 έως το 1970 κυκλοφόρησε δύο στούντιο δίσκους και δύο live. Έπαιξαν σε σημαντικά φεστιβάλ όπως το Isle Of White και περιόδευσαν στην Αμερική. O Rory ήταν ο τραγουδιστής και κιθαρίστας τους. Μαζί του έπαιζαν οι Eric Kitteringham μπάσο και Norman Damery ντραμς. Από το 1971 έως το 1990 κυκλοφόρησε 11 στούντιο δίσκους και 3 live, αλλά κυκλοφόρησαν και άλλες 4 ζωντανές ηχογραφήσεις του μετά θάνατο. Αχώριστος μουσικός και φίλος του ήταν ο μπασίστας Jerry McAvoy που ηγείται έως σήμερα τα μουσικά αφιερώματα στον Rory Gallagher σε συναυλίες που γίνονται και στην Ελλάδα, στο «Κύτταρο». Ο Rory Gallagher πέθανε στις 14 Ιουνίου 1995 μετά από χρόνια προβλήματα από το αλκοόλ. Είχε υποβληθεί σε μεταμόσχευση του ύπατος και μετά από επιπλοκές ήρθε το τέλος.
