Τίτλος του «Blue and Lonesome» βουτώντας πάλι μέσα στα blues. Από εκεί δηλαδή που ξεκίνησαν. Ειδικός καλεσμένος τους ο Eric Clapton που παίζει σε δύο τραγούδια μαζί τους! Τα «κακά παιδιά» της ροκ έκαναν το κέφι τους, στην ουσία και ξαναθυμήθηκαν το ξεκίνημά τους καθώς όλα τα τραγούδια του δίσκου τους είναι διασκευές παλιών blues κομματιών που τους επηρέασαν σε όλη την πορεία τους.
Οι Rolling Stones κυριολεκτικά έκαναν ότι τους άρεσε και αυτή τη φορά, καθώς όταν μπήκαν στο στούντιο να γράψουν καινούργια τραγούδια κανένα δεν τους «έβγαινε» στο τέλος και κανένα δεν βγήκε όπως ήθελαν για το επίπεδο της μπάντας, οπότε το έριξαν σε αυτό που ξέρουν καλά κι έπαιξαν τα blues! Άλλωστε η μεγαλύτερη μπάντα στον κόσμο συνεχίζει εδώ και χρόνια να παίζει γιατί έτσι της αρέσει, το live και οι περιοδείες αναζωογονούν τα μέλη της καθώς κανείς τους δεν πέτυχε ιδιαίτερες επιδόσεις σε σόλο άλμπουμ όλα αυτά τα χρόνια.
Το ότι ο δίσκος τους γράφτηκε με μεράκι ενισχύεται από το γεγονός ότι ηχογραφήθηκε μέσα σε 3 μέρες στα British Grove Studios, που βρίσκονται κοντά στην περιοχή όπου ως blues μπάντα έδωσαν τα πρώτα τους live, στο Richmond (εδώ πρωτόπαιξαν) και στο κοντινό επίσης Eel Pie Island. To Richmond είναι μια πολύ ιδιαίτερη και πανέμορφη περιοχή του Λονδίνου, όπου αν το επισκεφτείς πρέπει απαραίτητα να πάρεις τον underground και να κατεβείς στον τελευταίο σταθμό της πράσινης γραμμής. Εκεί είναι το Richmond. Πανέμορφα γραφικά εγγλέζικα σπίτια που οδηγούν στο ποτάμι, ένα παρακλάδι του Τάμεσι, όπου όταν πιεις τις μπυρίτσες σου και ρεμβάσεις το ποτάμι καθισμένος σε κάποιο παγκάκι, καλό είναι να ανεβείς τη τουριστική βάρκα που κάνεις συνέχεια διαδρομές και για καμιά ώρα θα δεις υπέροχα σπιτάκια διασχίζοντας το ποτάμι. Το πιο ωραίο ίσως, ένας επιβλητικός Πύργος είναι δώρο του Micj Jagger στην Jerry Hall, από τα χρόνια τα όμορφά τους. Ο Mick Jagger έχει δεσμούς με το Richmond.
Όσο για τα blues είναι λίγο πολύ γνωστή η ιστορία ότι όταν ο Jagger πρωτοσυνάντησε σε ένα σταθμό του underground τον Keith Richards είχε ήδη δισκοθήκη με blues δίσκους, ενώ ο Keith κρατούσε στα χέρια του ένα δίσκο του Chuck Berry κι ένα δίσκο του μπλουζίστα Muddy Waters, που τίμησαν οι Stones σε όλη την πορεία τους παίζοντας τραγούδια του.
Το «Blue and Lonesome» περιέχει 12 τραγούδια των Jimmy Reed, Willie Dixon, Eddie Taylor, Little Walter, Howlin’ Wolf και κυκλοφορεί σήμερα σε όλο τον πλανήτη σε όλες τις εκδόσεις: βινύλιο, cd και deluxe έκδοση. Η παραγωγή είναι των Don Was και Glimmer Twins, γνωστών συνεργατών - παραγωγών των Stones.
Επειδή τα αγαπημένα συγκροτήματα, και οι Rolling Stones τυγχάνουν να είναι οι πιο πολυαγαπημένοι, συνδέονται πάντα με ιστορίες μοιράζομαι την περιπέτεια που πέρασα για να φτάσω να τους δω στο Ζάγκρεμπ, αλλά και τον γυρισμό - θρίλερ!
Ξεκινήσαμε δύο εντελώς άφραγκοι, εκείνες τις μέρες, εγώ μαζί με τον φωτογράφο και φίλο Γιάννη Κανελλόπουλο, καθώς όλο το βράδυ ψάχναμε χρήματα, αλλά μια σειρά ατυχιών μας κράτησε στο 0! Τηλεφωνηθήκαμε κατά τις 7 τα ξημερώματα και μοιραστήκαμε τα μηδενικά μας στην τσέπη. Το τρένο έφευγε στις 8.30 το πρωί. Όμως όταν θέλεις κάτι πολύ γίνεται! Μόλις τον άκουσα να λέει: άστο Γιάννη δεν πάμε… Έχω μια ιδέα. Κλείνω και θα σου τηλεφωνήσω. Πήρα τον φίλο μου Τάκη Γερασιμόπουλο, καθόλου πρωινό τύπο τότε, το σήκωσε η μάνα του που την ξύπνησα κι εκείνη ξύπνησε τον Τάκη και του είπα τον πόνο μου: Τάκη θέλω να πάω στους Stones και δεν έχω μία. Έλα από δω να σου δώσω το βιβλιάριό μου, βγάλε όσα χρήματα θέλεις και στο καλό… Μαγικό και σπάνιο! Πετάχτηκα στο Κουκάκι από τη Ν. Σμύρνη, πήρα το βιβλιάριο και έκανα ανάληψη σε μια τράπεζα λίγα χρήματα ίσα - ίσα να πάμε και να γυρίσουμε και να’ σου με τον Κανελλόπουλο στο Σταθμό Λαρίσης να προλαβαίνουμε στο τσακ το τρένο που αν το χάναμε δεν θα γινόταν πάλι η δουλειά…
Μετά από 26 ολόκληρες ώρες ταξιδιού με το τρένο κοντέψαμε να ξεχάσουμε τον προορισμό μας. Αθήνα-Ζάγκρεμπ, κατακαλόκαιρο. Πόθος για τους Rolling Stones. Η συναυλία τους στην Αθήνα δεν είχε οριστικοποιηθεί και αυτή στο Ζάγκρεμπ αρχικά αναβλήθηκε λόγω ατυχήματος του Keith Richards που χτύπησε πέφτοντας από ένα δέντρο (!) και μετατέθηκε απ΄τις 28 Μαΐου 1998 για την Πέμπτη 20 Αυγούστου ’98.
Ποτέ κανείς δεν είναι σίγουρος μαζί τους. Ο φόβος μην και δεν τους δούμε ποτέ, με συνόδευε ως εκεί κάτω από άθλιες συνθήκες ταξιδιού Θεσσαλονίκη-Βελιγράδι και Βελιγράδι-Ζάγκρεμπ μαζί με τον αεικίνητο πάντα φωτογράφο, φίλο και συνεργάτη, Γιάννη Κανελλόπουλο. Όταν πρόκειται μόνο για την μπάντα αυτή δεν νοιάζει κανέναν το οικονομικό όφελος του ταξιδιού γι’ αυτό άλλωστε διαβάζετε τώρα τι έγινε εκεί.
Λίγα χιλιόμετρα έξω από το Ζάγκρεμπ και ενώ η βροχή όλο δυνάμωνε, κάποιοι Κροάτες στους διαδρόμους του τρένου τραγουδούν «Miss You». Η ώρα ήταν 6 και 20 το απόγευμα. Βομβαρδισμένα και γαζωμένα από σφαίρες κτίρια, απομεινάρια του πολέμου. Μύριζε μπαρούτι και όσο φτάναμε όλο και περισσότεροι ανέβαιναν στο τρένο. Όλα τα βαγόνια ήταν γεμάτα παιδιά που έρχονταν από τα γειτονικά χωριά για να δουν τους Stones για πρώτη φορά, όπως κι εμείς. Η Λιλιάνα, ο Φράνκο, ο Σλάτζα παρ’ ότι ζούσαν 200 χιλιόμετρα έξω από την πόλη, βρισκόντουσαν εκεί για πρώτη φορά. Το ίδιο και τα τρία πανέμορφα κορίτσια που βρήκαμε στο βαγόνι μας λίγο πριν πατήσουμε το πόδι μας στο Ζάγκρεμπ. Και εγώ βρέθηκα να παίζω μαζί τους κουμ-καν, πρώτη φορά, έτσι για την παρέα. Ένας κεραυνός «έσκισε» τον ουρανό στο βάθος μιας ακόμα απέραντης φυτείας καλαμποκιού.
Γραμμή για το «Intercontinental» της πόλης λίγες ώρες πριν την συναυλία. Μας περίμεναν τα εισιτήρια μας κατόπιν της διευκόλυνσης του Χρήστου Καρυώτη από την Virgin. Έγιναν όλα τόσο γρήγορα. Ένα πούλμαν στην είσοδο, υποψία για εμφάνιση των Stones, λίγοι φωτορεπόρτερς, ακόμη λιγότεροι φανς στην είσοδο. «Ορίστε οι προσκλήσεις σας» ακούστηκε ο ρεσεψιονίστ. Γράφουν 28 Μαΐου 1998, την αρχική ημερομηνία. Επιτέλους κρατώ τα «μαγικά χαρτάκια» στα χέρια και ξάφνου δύο αεράτοι Stones περνούν από δίπλα. Ο Keith Richards, ντυμένος στα μαύρα με μαύρο γυαλί και από πίσω ο Ron Wood με την σύζυγό του Τζο και την κόρη του. «Γιάννη, τσίμπα με».
Ο Keith υπογράφει ένα αυτόγραφο και μπαίνουν βιαστικά στο πουλμανάκι που είναι παρκαρισμένο στην είσοδο του ξενοδοχείου. Προλαβαίνω να τους βγάλω δύο φωτογραφίες και να τους πω «Stones I love you» κοιτώντας τον Keith καθισμένο στο παράθυρο. Όλα τέλεια. Η «αποζημίωση» για τις άθλιες συνθήκες ταξιδιού...
Η συνέχεια στο Ιπποδρόμιο του Ζάγκρεμπ με το τραμ. Ένα τεράστιο καταπράσινο πάρκο, έτοιμο να υποδεχθεί 80.000 κόσμο που πλήρωσε 200 κούνες, περίπου 10.000 δρχ. για να τους δει για πρώτη φορά στο μεγαλύτερο μουσικό γεγονός που συνέβη ποτέ εκεί. Η αμοιβή τους 600.000 μάρκα (περίπου 1 δις) και το 75% άνω των 50.000 εισιτηρίων, σύμφωνα με τις εφημερίδες, όπου ο Mick Jagger εμφανιζόταν αγριεμένος στην άφιξη με τους φωτογράφους. Η βροχή σταμάτησε, αλλά τα σύννεφα πάντα απειλητικά. Ποιός νοιαζόταν όμως. Ο κόσμος είχε συγκεντρωθεί από νωρίς. Τρεις κοπελιές χίπισσες παίζουν κιθάρα καθισμένες στο πάρκο. Ο Γιάννης στοιχημάτιζε ότι ήταν οι ίδιες που είδε λίγες μέρες μετά στα Εξάρχεια. Βγήκαν οι Big Country στις 8.15 σαν support και ενθουσίασαν τον κόσμο για μισή ώρα.
Ένα χαρούμενο «τρένο» μάλλον Κροατών χοροπηδάει πιασμένοι ο ένας από την μέση του άλλου και όταν περνούν τραγουδώντας από μπροστά μου. Όμως διαπιστώνω ότι στο πέρασμα τους λείπουν οι βαλίτσες μας και το οι τσάντες με τα φωτογραφικά εργαλεία του Γιάννη που είχε πάει για φωτογράφηση των Stones. Αμάν. Τους κυνηγώ, τους ταρακουνώ και τις παρατάνε κάτω. Ουφ! Όλα είναι εντάξει. Εγώ, οι βαλίτσες, η αγωνία μου και ένας χώρος ασφυκτικά γεμάτος και δύο τεράστιοι διάδρομοι επί της γιγαντιαίας σκηνής που είδαμε και στην Αθήνα, προάγγελος των χιλιομέτρων που θα διάνυε ο Mick Jagger. Τι ωραία! Δέκα παρά τέταρτο εμφανίστηκαν, μόλις 15 λεπτά καθυστερημένοι. Τζέντλεμεν. Ξεκίνησαν με το πιο πιθανό encore τους, το «Satisfaction». Πάντα απρόβλεπτοι.
Ο Mick Jagger φορούσε μαύρο αλήτικο-κακόγουστο δερμάτινο και μια μακριά κίτρινη μαντήλα, αντί ροζ πουκάμισο στην Αθήνα. Οι οπαδοί τους εκεί ψήφισαν στο ίντερνετ, αγαπημένο κομμάτι, το «Time is on my Side», αντί το «She’s a Rainbow», την προτίμηση των Ελλήνων. Το έπαιξαν με ευχαρίστηση ευχαριστώντας το κοινό. Στις 10.30 άρχισε η βροχή. Έκανε ζέστη και δροσιζόμασταν. Η οργάνωση προέβλεψε τη βροχή και δεν υπήρχε πρόβλημα. Άλλωστε οι Stones από μόνοι τους είναι αδιάβροχοι. Στην σκηνή που τους έβγαλε μέσα στον κόσμο, όπως και στην Αθήνα, έπαιξαν ένα καλύτερο απ’ ότι εδώ σετ με δυνατή βροχή και τα «Little Quennie» (Τσακ Μπέρρυ), «Under My Thumb» (δυστυχώς δεν το ακούσαμε στην Αθήνα) και «Anybody Seen My Baby». Επιστροφή στη σκηνή και η εισαγωγή κρουστών προαναγγέλλει το «Sympathy for the Devil». Η βροχή σταματά. Τα πνευστά «ουρλιάζουν», η «μαύρη θεά» Λίζα Φίσερ και πρώην σόου-γούμαν του Πρινς, κινείται με πονηρές διαθέσεις στη μεριά του Mick Jagger που γρατζουνά ανυποψίαστος την ακουστική κιθάρα του και φυσικά δεν χάνει την ευκαιρία να της χαϊδέψει τις υπέροχες γάμπες, να της βγάλει με αργές κινήσεις το δεξί παπούτσι και να της γλύψει με μανία το μεγάλο δάκτυλο του ποδιού της. Τα πλούσια μαύρα μαλλιά της ανέμιζαν, το σώμα της λικνιζόταν και η μπάντα έπαιζε το «Miss You». Φινάλε φωτιά: «Srart Me Up», «Tumbling Dice», «Honky Tonk Women», «Jumpin’ Jack Flash». Καληνύχτα με το «Brown Sugar». Άλλη μια νύχτα οι Rolling Stones έμειναν αδιάβροχοι στο μύθο τους.
Όσο για μας η νύχτα ήταν «μούσκεμα» και ευτυχώς μια ευγενική παρέα δύο κοριτσιών και ενός αγοριού, αν και είχαν να διανύσουν πολλά χιλιόμετρα γιατί ζούσαν εκτός Ζάγκρεμπ, μας βρήκαν ξενοδοχείο με ελεύθερο δωμάτιο να μείνουμε -ήταν δυσεύρετα λόγω ημέρας- μάλιστα προσφέρθηκαν οι ίδιοι, δείγμα άψογης φιλοξενίας και ευγένειας από πλευράς Κροατών που με έκανε να ξεχάσω το περιστατικό με την παραλίγο κλοπή των βαλιτσών.
Αυτό που δεν θα ξεχάσω όμως είναι ότι οι «φίλοι» μας οι Σέρβοι, μας κατέκλεψαν, ζητώντας 72 δολάρια για να περάσουμε τα σύνορα γιατί όπως ισχυρίστηκαν χρειαζόμασταν νέα βίζα, ενώ η βίζα που βγάλαμε στην Αθήνα μας έδινε αβάντα 3 μήνες ακόμη! Δεν ξέρουν και αγγλικά, πέταξαν ένα «nouveau visa» και άντε να συνεννοηθείς, ενώ υπήρχε ο φόβος μη φύγει και το τρένο με τα πράγματά μας μέσα! Ώσπου το ελληνικό δαιμόνιο - καθάρισε ο Κανελλόπουλος - όταν επινόησε να δώσουμε ένα-δυο χιλιάρικα στις «εξωγήινες» πραγματικά γυναίκες που μας παρέπεμψαν να πληρώσουμε το πρόστιμο και μας κοιτούσαν χαζά χωρίς να μας λένε τι πρέπει να κάνουμε παίζοντας με τα νεύρα μας και την αγωνία μας. Στη λίστα τους με αναλυτική καταγραφή των αντιστοιχιών των ξένων νομισμάτων δεν υπήρχε το χιλιάρικο κάτι που μας ευνόησε εκείνη την στιγμή καθώς τους δώσαμε και κάτι σελήνια, κάτι μάρκα, μερικά δολάρια που είχα μαζί μου και την βολέψαμε. Αυτές μας έδωσαν μια απόδειξη που αντί για ποσό 72 δολαρίων, έγραφε το ευτελές 300 δηνάρια. Κλέβουν τους τουρίστες και με το νόμο. Μια αληθινή rock’ n’ roll ιστορία...
Ένα απόσπασμα από το καινούργιο δίσκο:
Οι Rolling Stones κυριολεκτικά έκαναν ότι τους άρεσε και αυτή τη φορά, καθώς όταν μπήκαν στο στούντιο να γράψουν καινούργια τραγούδια κανένα δεν τους «έβγαινε» στο τέλος και κανένα δεν βγήκε όπως ήθελαν για το επίπεδο της μπάντας, οπότε το έριξαν σε αυτό που ξέρουν καλά κι έπαιξαν τα blues! Άλλωστε η μεγαλύτερη μπάντα στον κόσμο συνεχίζει εδώ και χρόνια να παίζει γιατί έτσι της αρέσει, το live και οι περιοδείες αναζωογονούν τα μέλη της καθώς κανείς τους δεν πέτυχε ιδιαίτερες επιδόσεις σε σόλο άλμπουμ όλα αυτά τα χρόνια.
Το ότι ο δίσκος τους γράφτηκε με μεράκι ενισχύεται από το γεγονός ότι ηχογραφήθηκε μέσα σε 3 μέρες στα British Grove Studios, που βρίσκονται κοντά στην περιοχή όπου ως blues μπάντα έδωσαν τα πρώτα τους live, στο Richmond (εδώ πρωτόπαιξαν) και στο κοντινό επίσης Eel Pie Island. To Richmond είναι μια πολύ ιδιαίτερη και πανέμορφη περιοχή του Λονδίνου, όπου αν το επισκεφτείς πρέπει απαραίτητα να πάρεις τον underground και να κατεβείς στον τελευταίο σταθμό της πράσινης γραμμής. Εκεί είναι το Richmond. Πανέμορφα γραφικά εγγλέζικα σπίτια που οδηγούν στο ποτάμι, ένα παρακλάδι του Τάμεσι, όπου όταν πιεις τις μπυρίτσες σου και ρεμβάσεις το ποτάμι καθισμένος σε κάποιο παγκάκι, καλό είναι να ανεβείς τη τουριστική βάρκα που κάνεις συνέχεια διαδρομές και για καμιά ώρα θα δεις υπέροχα σπιτάκια διασχίζοντας το ποτάμι. Το πιο ωραίο ίσως, ένας επιβλητικός Πύργος είναι δώρο του Micj Jagger στην Jerry Hall, από τα χρόνια τα όμορφά τους. Ο Mick Jagger έχει δεσμούς με το Richmond.
Όσο για τα blues είναι λίγο πολύ γνωστή η ιστορία ότι όταν ο Jagger πρωτοσυνάντησε σε ένα σταθμό του underground τον Keith Richards είχε ήδη δισκοθήκη με blues δίσκους, ενώ ο Keith κρατούσε στα χέρια του ένα δίσκο του Chuck Berry κι ένα δίσκο του μπλουζίστα Muddy Waters, που τίμησαν οι Stones σε όλη την πορεία τους παίζοντας τραγούδια του.
Το «Blue and Lonesome» περιέχει 12 τραγούδια των Jimmy Reed, Willie Dixon, Eddie Taylor, Little Walter, Howlin’ Wolf και κυκλοφορεί σήμερα σε όλο τον πλανήτη σε όλες τις εκδόσεις: βινύλιο, cd και deluxe έκδοση. Η παραγωγή είναι των Don Was και Glimmer Twins, γνωστών συνεργατών - παραγωγών των Stones.
Επειδή τα αγαπημένα συγκροτήματα, και οι Rolling Stones τυγχάνουν να είναι οι πιο πολυαγαπημένοι, συνδέονται πάντα με ιστορίες μοιράζομαι την περιπέτεια που πέρασα για να φτάσω να τους δω στο Ζάγκρεμπ, αλλά και τον γυρισμό - θρίλερ!
Μια ιστορία για τους Rolling Stones!
Ξεκινήσαμε δύο εντελώς άφραγκοι, εκείνες τις μέρες, εγώ μαζί με τον φωτογράφο και φίλο Γιάννη Κανελλόπουλο, καθώς όλο το βράδυ ψάχναμε χρήματα, αλλά μια σειρά ατυχιών μας κράτησε στο 0! Τηλεφωνηθήκαμε κατά τις 7 τα ξημερώματα και μοιραστήκαμε τα μηδενικά μας στην τσέπη. Το τρένο έφευγε στις 8.30 το πρωί. Όμως όταν θέλεις κάτι πολύ γίνεται! Μόλις τον άκουσα να λέει: άστο Γιάννη δεν πάμε… Έχω μια ιδέα. Κλείνω και θα σου τηλεφωνήσω. Πήρα τον φίλο μου Τάκη Γερασιμόπουλο, καθόλου πρωινό τύπο τότε, το σήκωσε η μάνα του που την ξύπνησα κι εκείνη ξύπνησε τον Τάκη και του είπα τον πόνο μου: Τάκη θέλω να πάω στους Stones και δεν έχω μία. Έλα από δω να σου δώσω το βιβλιάριό μου, βγάλε όσα χρήματα θέλεις και στο καλό… Μαγικό και σπάνιο! Πετάχτηκα στο Κουκάκι από τη Ν. Σμύρνη, πήρα το βιβλιάριο και έκανα ανάληψη σε μια τράπεζα λίγα χρήματα ίσα - ίσα να πάμε και να γυρίσουμε και να’ σου με τον Κανελλόπουλο στο Σταθμό Λαρίσης να προλαβαίνουμε στο τσακ το τρένο που αν το χάναμε δεν θα γινόταν πάλι η δουλειά…
Μετά από 26 ολόκληρες ώρες ταξιδιού με το τρένο κοντέψαμε να ξεχάσουμε τον προορισμό μας. Αθήνα-Ζάγκρεμπ, κατακαλόκαιρο. Πόθος για τους Rolling Stones. Η συναυλία τους στην Αθήνα δεν είχε οριστικοποιηθεί και αυτή στο Ζάγκρεμπ αρχικά αναβλήθηκε λόγω ατυχήματος του Keith Richards που χτύπησε πέφτοντας από ένα δέντρο (!) και μετατέθηκε απ΄τις 28 Μαΐου 1998 για την Πέμπτη 20 Αυγούστου ’98.
Ποτέ κανείς δεν είναι σίγουρος μαζί τους. Ο φόβος μην και δεν τους δούμε ποτέ, με συνόδευε ως εκεί κάτω από άθλιες συνθήκες ταξιδιού Θεσσαλονίκη-Βελιγράδι και Βελιγράδι-Ζάγκρεμπ μαζί με τον αεικίνητο πάντα φωτογράφο, φίλο και συνεργάτη, Γιάννη Κανελλόπουλο. Όταν πρόκειται μόνο για την μπάντα αυτή δεν νοιάζει κανέναν το οικονομικό όφελος του ταξιδιού γι’ αυτό άλλωστε διαβάζετε τώρα τι έγινε εκεί.
Λίγα χιλιόμετρα έξω από το Ζάγκρεμπ και ενώ η βροχή όλο δυνάμωνε, κάποιοι Κροάτες στους διαδρόμους του τρένου τραγουδούν «Miss You». Η ώρα ήταν 6 και 20 το απόγευμα. Βομβαρδισμένα και γαζωμένα από σφαίρες κτίρια, απομεινάρια του πολέμου. Μύριζε μπαρούτι και όσο φτάναμε όλο και περισσότεροι ανέβαιναν στο τρένο. Όλα τα βαγόνια ήταν γεμάτα παιδιά που έρχονταν από τα γειτονικά χωριά για να δουν τους Stones για πρώτη φορά, όπως κι εμείς. Η Λιλιάνα, ο Φράνκο, ο Σλάτζα παρ’ ότι ζούσαν 200 χιλιόμετρα έξω από την πόλη, βρισκόντουσαν εκεί για πρώτη φορά. Το ίδιο και τα τρία πανέμορφα κορίτσια που βρήκαμε στο βαγόνι μας λίγο πριν πατήσουμε το πόδι μας στο Ζάγκρεμπ. Και εγώ βρέθηκα να παίζω μαζί τους κουμ-καν, πρώτη φορά, έτσι για την παρέα. Ένας κεραυνός «έσκισε» τον ουρανό στο βάθος μιας ακόμα απέραντης φυτείας καλαμποκιού.
Γραμμή για το «Intercontinental» της πόλης λίγες ώρες πριν την συναυλία. Μας περίμεναν τα εισιτήρια μας κατόπιν της διευκόλυνσης του Χρήστου Καρυώτη από την Virgin. Έγιναν όλα τόσο γρήγορα. Ένα πούλμαν στην είσοδο, υποψία για εμφάνιση των Stones, λίγοι φωτορεπόρτερς, ακόμη λιγότεροι φανς στην είσοδο. «Ορίστε οι προσκλήσεις σας» ακούστηκε ο ρεσεψιονίστ. Γράφουν 28 Μαΐου 1998, την αρχική ημερομηνία. Επιτέλους κρατώ τα «μαγικά χαρτάκια» στα χέρια και ξάφνου δύο αεράτοι Stones περνούν από δίπλα. Ο Keith Richards, ντυμένος στα μαύρα με μαύρο γυαλί και από πίσω ο Ron Wood με την σύζυγό του Τζο και την κόρη του. «Γιάννη, τσίμπα με».
Ο Keith υπογράφει ένα αυτόγραφο και μπαίνουν βιαστικά στο πουλμανάκι που είναι παρκαρισμένο στην είσοδο του ξενοδοχείου. Προλαβαίνω να τους βγάλω δύο φωτογραφίες και να τους πω «Stones I love you» κοιτώντας τον Keith καθισμένο στο παράθυρο. Όλα τέλεια. Η «αποζημίωση» για τις άθλιες συνθήκες ταξιδιού...
Η συνέχεια στο Ιπποδρόμιο του Ζάγκρεμπ με το τραμ. Ένα τεράστιο καταπράσινο πάρκο, έτοιμο να υποδεχθεί 80.000 κόσμο που πλήρωσε 200 κούνες, περίπου 10.000 δρχ. για να τους δει για πρώτη φορά στο μεγαλύτερο μουσικό γεγονός που συνέβη ποτέ εκεί. Η αμοιβή τους 600.000 μάρκα (περίπου 1 δις) και το 75% άνω των 50.000 εισιτηρίων, σύμφωνα με τις εφημερίδες, όπου ο Mick Jagger εμφανιζόταν αγριεμένος στην άφιξη με τους φωτογράφους. Η βροχή σταμάτησε, αλλά τα σύννεφα πάντα απειλητικά. Ποιός νοιαζόταν όμως. Ο κόσμος είχε συγκεντρωθεί από νωρίς. Τρεις κοπελιές χίπισσες παίζουν κιθάρα καθισμένες στο πάρκο. Ο Γιάννης στοιχημάτιζε ότι ήταν οι ίδιες που είδε λίγες μέρες μετά στα Εξάρχεια. Βγήκαν οι Big Country στις 8.15 σαν support και ενθουσίασαν τον κόσμο για μισή ώρα.
Ένα χαρούμενο «τρένο» μάλλον Κροατών χοροπηδάει πιασμένοι ο ένας από την μέση του άλλου και όταν περνούν τραγουδώντας από μπροστά μου. Όμως διαπιστώνω ότι στο πέρασμα τους λείπουν οι βαλίτσες μας και το οι τσάντες με τα φωτογραφικά εργαλεία του Γιάννη που είχε πάει για φωτογράφηση των Stones. Αμάν. Τους κυνηγώ, τους ταρακουνώ και τις παρατάνε κάτω. Ουφ! Όλα είναι εντάξει. Εγώ, οι βαλίτσες, η αγωνία μου και ένας χώρος ασφυκτικά γεμάτος και δύο τεράστιοι διάδρομοι επί της γιγαντιαίας σκηνής που είδαμε και στην Αθήνα, προάγγελος των χιλιομέτρων που θα διάνυε ο Mick Jagger. Τι ωραία! Δέκα παρά τέταρτο εμφανίστηκαν, μόλις 15 λεπτά καθυστερημένοι. Τζέντλεμεν. Ξεκίνησαν με το πιο πιθανό encore τους, το «Satisfaction». Πάντα απρόβλεπτοι.
Ο Mick Jagger φορούσε μαύρο αλήτικο-κακόγουστο δερμάτινο και μια μακριά κίτρινη μαντήλα, αντί ροζ πουκάμισο στην Αθήνα. Οι οπαδοί τους εκεί ψήφισαν στο ίντερνετ, αγαπημένο κομμάτι, το «Time is on my Side», αντί το «She’s a Rainbow», την προτίμηση των Ελλήνων. Το έπαιξαν με ευχαρίστηση ευχαριστώντας το κοινό. Στις 10.30 άρχισε η βροχή. Έκανε ζέστη και δροσιζόμασταν. Η οργάνωση προέβλεψε τη βροχή και δεν υπήρχε πρόβλημα. Άλλωστε οι Stones από μόνοι τους είναι αδιάβροχοι. Στην σκηνή που τους έβγαλε μέσα στον κόσμο, όπως και στην Αθήνα, έπαιξαν ένα καλύτερο απ’ ότι εδώ σετ με δυνατή βροχή και τα «Little Quennie» (Τσακ Μπέρρυ), «Under My Thumb» (δυστυχώς δεν το ακούσαμε στην Αθήνα) και «Anybody Seen My Baby». Επιστροφή στη σκηνή και η εισαγωγή κρουστών προαναγγέλλει το «Sympathy for the Devil». Η βροχή σταματά. Τα πνευστά «ουρλιάζουν», η «μαύρη θεά» Λίζα Φίσερ και πρώην σόου-γούμαν του Πρινς, κινείται με πονηρές διαθέσεις στη μεριά του Mick Jagger που γρατζουνά ανυποψίαστος την ακουστική κιθάρα του και φυσικά δεν χάνει την ευκαιρία να της χαϊδέψει τις υπέροχες γάμπες, να της βγάλει με αργές κινήσεις το δεξί παπούτσι και να της γλύψει με μανία το μεγάλο δάκτυλο του ποδιού της. Τα πλούσια μαύρα μαλλιά της ανέμιζαν, το σώμα της λικνιζόταν και η μπάντα έπαιζε το «Miss You». Φινάλε φωτιά: «Srart Me Up», «Tumbling Dice», «Honky Tonk Women», «Jumpin’ Jack Flash». Καληνύχτα με το «Brown Sugar». Άλλη μια νύχτα οι Rolling Stones έμειναν αδιάβροχοι στο μύθο τους.
Όσο για μας η νύχτα ήταν «μούσκεμα» και ευτυχώς μια ευγενική παρέα δύο κοριτσιών και ενός αγοριού, αν και είχαν να διανύσουν πολλά χιλιόμετρα γιατί ζούσαν εκτός Ζάγκρεμπ, μας βρήκαν ξενοδοχείο με ελεύθερο δωμάτιο να μείνουμε -ήταν δυσεύρετα λόγω ημέρας- μάλιστα προσφέρθηκαν οι ίδιοι, δείγμα άψογης φιλοξενίας και ευγένειας από πλευράς Κροατών που με έκανε να ξεχάσω το περιστατικό με την παραλίγο κλοπή των βαλιτσών.
Αυτό που δεν θα ξεχάσω όμως είναι ότι οι «φίλοι» μας οι Σέρβοι, μας κατέκλεψαν, ζητώντας 72 δολάρια για να περάσουμε τα σύνορα γιατί όπως ισχυρίστηκαν χρειαζόμασταν νέα βίζα, ενώ η βίζα που βγάλαμε στην Αθήνα μας έδινε αβάντα 3 μήνες ακόμη! Δεν ξέρουν και αγγλικά, πέταξαν ένα «nouveau visa» και άντε να συνεννοηθείς, ενώ υπήρχε ο φόβος μη φύγει και το τρένο με τα πράγματά μας μέσα! Ώσπου το ελληνικό δαιμόνιο - καθάρισε ο Κανελλόπουλος - όταν επινόησε να δώσουμε ένα-δυο χιλιάρικα στις «εξωγήινες» πραγματικά γυναίκες που μας παρέπεμψαν να πληρώσουμε το πρόστιμο και μας κοιτούσαν χαζά χωρίς να μας λένε τι πρέπει να κάνουμε παίζοντας με τα νεύρα μας και την αγωνία μας. Στη λίστα τους με αναλυτική καταγραφή των αντιστοιχιών των ξένων νομισμάτων δεν υπήρχε το χιλιάρικο κάτι που μας ευνόησε εκείνη την στιγμή καθώς τους δώσαμε και κάτι σελήνια, κάτι μάρκα, μερικά δολάρια που είχα μαζί μου και την βολέψαμε. Αυτές μας έδωσαν μια απόδειξη που αντί για ποσό 72 δολαρίων, έγραφε το ευτελές 300 δηνάρια. Κλέβουν τους τουρίστες και με το νόμο. Μια αληθινή rock’ n’ roll ιστορία...
Ένα απόσπασμα από το καινούργιο δίσκο:
