τους, υπό τον ποιητικό τίτλο, «Ο Μότσαρτ στην Αίγυπτο».
Η πολυεθνική, ας πούμε, «Συμφωνία νούμερο 40» – που έγινε και «χασάπικο» από τον Μάνο Χατζιδάκι το ’70, και υπήρξε προσφιλής και στους Άραβες με την εμβληματική φωνή της Φεϊρούζ – ως μια από τις πιο λαοφιλείς στιγμές της δυτικής κλασσικής μουσικής, από τη μια, κι από την άλλη ένα από τα πιο γνωστά κομμάτια της αραβικής κουλτούρας, το «Lama Bada Yatathenna».
Ενδιαφέρον concept του Γάλλου πολυμουσικού και παραγωγού Hughes de Courson (ο οποίος έχει μια ιδιαίτερη παρουσία στο μεσογειακό και ευρωπαϊκό μουσικό χώρο) που περισσότερο κάλυψε τις ανάγκες της δισκογραφίας και ως αποτέλεσμα είχε τη δημιουργία δύο άλμπουμ με το πρώτο να βγαίνει σε μια εποχή που η δισκογραφία παγκοσμίως πάταγε ακόμη γερά, το 1997, και το δεύτερο να ακολουθεί το 2005 λίγο πιο αδύναμο (Mozart in Egypt 1 & 2) μιας και το πρώτο κάλυψε κατά κάποιο τρόπο την ιδέα και υπήρξε πιο εντυπωσιακό, με μια εξαιρετική ορχήστρα που προέκυψε από τη συνένωση της Συμφωνικής Ορχήστρας του Λονδίνου και της Παιδικής Χορωδίας του BBC, με 45 Αιγύπτιους μουσικούς και τραγουδιστές. Το Δυτικό σχήμα με τα πνευστά, τα κρουστά και τα έγχορδα της συμφωνικής ορχήστρας συναντιέται με την ελευθεριότητα της Ανατολής, με τους ζουρνάδες, τις λύρες, τα ούτια, τα τουμπερλέκια, τα οριένταλ και τα μακρόσυρτα ανατολίτικα μοτίβα και τους αμανέδες.
Symphonie N°40 & Lama Bada Yatathenna.
