Η ιστορία σ’ ένα παιχνίδισμα ηχητικό και συναισθηματικό με λούπες και σάμπλς. Κάτι που γίνεται παγκοσμίως.
Προσωπικά, δεν καταλαβαίνω από καμιά «ιερότητα» του παρελθόντος, δηλαδή, δεν το θεωρώ ανέγγιχτο – άλλωστε αυτό έχει κριθεί και δεν έχει να φοβάται τίποτα πια – και δεν θα είχα καμία αντίρρηση αν δοκιμάζανε μέχρις εσχάτων τα όρια και τις αντοχές του. Από εκεί και πέρα μετρά το ταλέντο και η γνώση, αλλά και το συναίσθημα, που είναι διάχυτο στους Ιμάμ Μπαϊλντί (από το 2007 μέχρι σήμερα πλαισιώθηκαν από μουσικούς που έβαλαν και τις δικές τους πινελιές) οι οποίοι αγγίζουν ένα κομμάτι του δικού τους παρελθόντος και της δικής τους ιστορίας και μαζί της δικής μας, φέρνοντάς την ελκυστικά στα νεότερα ακροατήρια, αλλά και ανασυνθέτοντας ή συνθέτοντας το δικό τους μουσικό παζλ από παλιούς και νέους ήχους του δρόμου και του κόσμου.
