Αφήνει τα χνάρια του ωριμάζοντας έξω από κανόνες και συμβάσεις που, συνήθως, «επιβάλλουν» τα χρόνια, αλλάζοντας μουσικές παρέες και ανακατεύοντας χαρμάνια που, ακούσια, ίσως, κοντράρονται μ’ έναν άλλο ελληνικό πολιτισμό ο οποίος αρέσκεται στο να προβάλλει ανεπάρκειες και ήττες κάθε είδους.
Δεν ξέρω που μπορεί να εντάξει κανείς τον Αγγελάκα ή πώς να τον χαρακτηρίσει. «Ταξιδιάρα Ψυχή», ίσως, έτσι για να πάρουμε το νήμα από την αρχή και την εποχή που μας συστηνόταν με τις «Τρύπες», αλλά, και όπως υπογραμμίζει χαρακτηριστικά το πρόσφατο ντοκιμαντέρ- πορτρέτο της μουσικής διαδρομής του. Φλερτάρισε με το πανκ-ροκ, έφτιαξε συγκροτήματα, επικοινώνησε με λαϊκούς και παραδοσιακούς μουσικούς, έπαιξε με την εικόνα του περνώντας στον γοητευτικό κόσμο του σινεμά, συνέθεσε γι αυτό, και ζει την περιπέτεια της μουσικής με το δικό του ανατρεπτικό, αναπάντεχο και ανένταχτο τρόπο.
