Ο χαρακτηρισμός Φαινόμενο, που δικαίως του αποδόθηκε, μπορεί σε μια πλευρά να επικεντρωθεί και στο ότι κατάφερε να του σφίγγουν με δέος το χέρι οι πρόεδροι των Ηνωμένων Πολιτειών, όπως ο Νίξον ή ο Κέννεντι, ως το κλασικό καλό παλικάρι της Αμερικής, αλλά και στον αντίποδα οι αντιεξουσιαστές πρωτεργάτες του Μάη του ’68 να γράφουν τα καλύτερα για τον Έλβις στα βιβλία τους, αναφέροντας τον ως πραγματικό επαναστάτη. Ενδεικτική είναι η αναφορά του yippie - τουλάχιστον τότε - Τζέρυ Ρούμπιν, ο οποίος αναφέρει στο «Do It» (εκδόθηκε το ’80 στην Ελλάδα από τη Διεθνή Βιβλιοθήκη): «Ο Έλβις γκρέμισε την εικόνα του μπαμπά-Αϊζενχάουζερ ταρακουνώντας μέχρι σκοτωμού τα σπαργανωμένα νεανικά κορμιά μας.
Η άγρια ζωική ενέργεια του ροκ ανάβρυσε, καυτή, από μέσα μας κι ο ρυθμός λευτέρωσε τα στριμωγμένα και καταπατημένα μας πάθη. Μουσική για να ελευθερωθεί το πνεύμα. Μουσική για να ενωθούμε. Ο Έλβις μας έλεγε: «let’ s go» και υπογραμμίζει ότι το ροκενρόλλ σφράγισε το κίνημα της επανάστασης.
Ενδιαφέρουσα είναι και η 3σέλιδη φιλοσοφική αναφορά του Ιταλού Μάριο Μάφι στο βιβλίο του «Underground» (και στη νέα έκδοση του 2000 από τις εκδόσεις «Οδυσσέας» (αναφέρονται αποσπάσματα): Με τον Πρίσλεϊ, το ροκ περνάει κατά κάποιο τρόπο το κατώφλι της ωριμότητας και ταυτόχρονα του καθωσπρεπισμού.
Έλβις ο Ρασπούτιν του Ροκ
Ενδιαφέρουσα είναι και η 3σέλιδη φιλοσοφική αναφορά του Ιταλού Μάριο Μάφι στο βιβλίο του «Underground» (και στη νέα έκδοση του 2000 από τις εκδόσεις «Οδυσσέας» (αναφέρονται αποσπάσματα): Με τον Πρίσλεϊ, το ροκ περνάει κατά κάποιο τρόπο το κατώφλι της ωριμότητας και ταυτόχρονα του καθωσπρεπισμού.
Ο Πρίσλεϋ τα κατάφερε, αφού σκανδάλισε όλους τους μυαλωμένους, τους γονείς, τους εκπαιδευτικούς, τις Κόρες της Αμερικανικής Επανάστασης, και κυρίως τους ιεροκήρυκες, με το συνεχές κυκλικό κούνημα και τίναγμα των γοφών του. Ο Πρίσλεϋ πήρε το ροκ από το χέρι και το οδήγησε στο θυσιαστήριο του καθωσπρεπισμού και με αυτή την πράξη του το θυσίασε. Ύστερα από αυτόν, και εν μέρει εξαιτίας του, ακολούθησαν τρία τέσσερα χρόνια απόλυτου σκότους και κενού, και χρειάστηκαν οι Μπητλς με την προσωπικότητα και τον κυνισμό τους για να ξαναβάλουν τα πάντα σε κίνηση…». Και συνεχίζει: «Μετά τον Πρίσλεϊ, η εξέλιξη δεν θα είναι πια η διαδικασία αναζήτησης μιας ταυτότητας, αλλά δημιουργίας και προσδιορισμού της υποκουλτούρας. Η μουσική θα γίνει λιγότερο διασκέδαση και περισσότερο τρόπος επικοινωνίας μέσα από τη συγκίνηση και τις εικόνες, έναν ορισμένο τρόπο σκέψης και τοποθέτησης απέναντι στην πραγματικότητα. Γι’ αυτό, γι’ αυτή την ενδιάμεση θέση του, για την υπνωτική δύναμή του, γι’ αυτό το έργο έλξης κι απομάκρυνσης, ο Έλβις ονομάστηκε ο «Ρασπούτιν του Ροκ» (Ρίτσαρντ Γκολντστάιν)…».
Είναι αγαπητός σε όλες τις κατηγορίες ανθρώπων, ηλικιών, συστημάτων και χρωμάτων. Ίσως ο μόνος καλλιτέχνης που το κατάφερε αυτό. Η μουσική ενώνει και το γνώριζε πολύ καλά αυτό. Έτσι έγινε και ο πρώτος λευκός που τραγούδησε τραγούδια μαύρων σε ζόρικες εποχές, όσον αφορά το χρώμα που έφερε ο κάθε άνθρωπος. Τραγούδησε Λίτλ Ρίτσαρντ και Φατς Ντόμινο για αρχή φέρνοντας τα πάνω κάτω. Τους Ρόλλινγκ Στόουνς μπορεί να μην τους γνωρίζουν οι γονείς σας γιατί δεν ήταν οπαδοί τους τότε, αλλά τον Έλβις αποκλείετε να μην τον ξέρουν και να μην το χόρεψαν. Ο Έλβις τραγούδησε τα περισσότερα είδη μουσικής από οποιονδήποτε άλλο. Ροκενρόλλ, κάντρι, μπλουζ, μπαλάντες, ροκ, ροκαμπίλυ, χιλμπίλυ, γκόσπελ και άλλα συγγενικά με την ίδια επιτυχία. Η συγχώνευση της country and western και του rhythm’ n’ blues και το πέσιμο κάθε αγοραστικού φραγμού οφείλετε στον Έλβις. Και όλα αυτά παρακολουθώντας πάντα τα νέα μουσικά ρεύματα, όπως τότε οι Μπητλς, τους οποίους διασκεύασε αρκετές φορές.
Τη φωνή του Έλβις την ανακάλυψα την ημέρα του θανάτου. Η είδηση του θανάτου του συγκλόνισε την μητέρα μου και δάκρυσε κινώντας μου την περιέργεια. Αυτό και μόνο με έκανε να μεταφέρω στην παρέα μου που την αποτελούσαν 10-12 χρονών παιδιά. Άκουσα το αφιέρωμα του Γιάννη Πετρίδη το ίδιο μεσημέρι στο μοναδικό «Ποπ Κλαμπ» του στο Πρώτο Πρόγραμμα. Δεν πίστευα στ’ αυτιά μου. Τι φωνή! Η εκπομπή ξεκίνησε με την τελευταία επιτυχία, το «Moody Blue» που έκανε ένα χρόνο πριν το τέλος. Κάπου τότε βρήκα και ένα 45αράκι στο πατάρι με το «Marguerita» από το «Fun in Acapulco» και το «Love Me Tender» ανάμεσα σε άλλα μικρά δισκάκια όπως τα «Blame me it on the Bossa Νova» με την Eddie Gorme, μερικά του Enrico Macias και ένα μεγάλο δίσκο αυτό της μεγάλης κάντρυ τραγουδίστριας Jeannie C. Riley το «Harper Valley P.T.A.».
Ο Έλβις παρέμεινε από τότε αξεπέραστος και κατέχει το πολυτιμότερο κομμάτι της απέραντης δισκοθήκης μου.
Ο Έλβις κατέρρευσε μετά το χωρισμό του με την Πρισίλα-Μπολιέ. Ο συγκινητικός δίσκος του «Separate Ways» του ’73 ήταν αφιερωμένος σε εκείνη. Μπορεί ο Έλβις να είχε συνθέσει μόνο δύο τραγούδια, τα τεράστια «Love Me Tender» και «Jailhouse Rock», ωστόσο οι στίχοι που ερμήνευε ήταν γραμμένοι γι’ αυτόν και την μοναδική φωνή του. Έτσι μας χάρισε από αυτό το δίσκο το «Always on my Mind» όπου βγάζει όλη την πίκρα της ιστορίας του με την μελαχρινή θεά του Πρισίλα.
Γι’ αυτήν μάλλον δεν θα χαμογελά τώρα ο Έλβις, καθώς μάλιστα τελευταία οι φήμες λένε ότι συνδέετε ερωτικά με τον άλλοτε φίλο του και διάσημο τραγουδιστή Τομ Τζόουνς, αλλά μάλλον θα αγωνιά να δει την ταινία στην οποία έγραψε το καθαρά προσωπικό σενάριο αφού πρώτα ενέδωσε σε απίστευτο ποσό. Με τις ευλογίες της λοιπόν η ταινία περιγράφει τη ζωή της με τον Έλβις από τη δική της οπτική ταινία.
Ο Έλβις σε αυτό το θέμα πάντα κράτησε διακριτικότητα και ποτέ του δεν δημοσιοποίησε κάτι αναφορικά με τις σχέσεις τους και το πώς φτάσανε στο χωρισμό. Ωστόσο εξακολουθεί κάθε χρόνο να γίνεται βορά η προσωπική του ζωή και τα όσα «υπέστη» η Πρισίλα από μεγάλη μερίδα του Τύπου, παίρνοντας σαν δεδομένο μαρτυρίες διαφόρων «κολλητών» του που άρπαξαν την ευκαιρία να βγάλουν μερικά λεφτά παραπάνω. Το τραγικό είναι ότι οι περισσότεροι δεν επικαλούνται τις πηγές και φέρονται να τον είδαν να κάνει ακατονόμαστες πράξεις. Όσον αφορά τα χάπια - χρήση αμφεταμινών - φέρεται να τα ξεκίνησε αρκετά νωρίς και κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας αν λάβουμε υπ’ όψη και την ομιλία του που γίνεται γρηγορότερη στην ταινία «G.I. Blues», το 1960. Αν προσέξει κανείς μιλά όλο και πιο γρήγορα στις κινηματογραφικές καταγραφές του στη διάρκεια της δεκαετίας αυτής, συγκριτικά με εκείνες του ’50.
Ο επί 12ετία ελληνικής καταγωγής γιατρός του Έλβις, Τζων Νικόπουλος, γνωστός ως «Δρ. Νικ» που πέθανε το Φεβρουάριο σε ηλικία 88 ετών, του συνταγογραφούσε χιλιάδες χάπια. Ο Νικόπουλος είχε καταγωγή από το Καρπενήσι, γεννήθηκε το 1927 στο Πίτσμπουργκ από Έλληνα μετανάστη στην Αμερική και μεγάλωσε στην Αλαμπάμα. Έχασε την άδεια εξασκήσεως του ιατρικού επαγγέλματος 18 χρόνια μετά τον θάνατο του Πρίσλεϊ το 1977. Η άδειά του ανακλήθηκε μόνιμα από τον ιατρικό σύλλογο το 1995 λόγω υπερσυνταγογράφησης φαρμάκων. Υπήρξε πολύτιμο μέλος του επιτελείου του Πρίσλεϊ και τον συνόδευε στις περιοδείες του.
Ο Νικόπουλος συνάντησε για πρώτη φορά τον Πρίσλεϊ στις 26 Φεβρουαρίου 1967 στην Γκρέισλαντ όπου έμενε με την Πρισίλα όταν τον περιέθαλψε για τις ενοχλήσεις που είχε ο τραγουδιστής λόγω της ιππασίας. Ο Έλβις με την ευκαιρία της συνάντησης αυτής είπε στο Νικόπουλο ότι αντιμετώπιζε χρόνια προβλήματα αϋπνίας και του ζήτησε να του προτείνει υπνωτικά χάπια για να κοιμάται και αμφεταμίνες για να ξυπνάει. Φέρετε ότι του χορηγούσε Του χορηγούσε παυσίπονα όπως Quaalude, Demerol, κωδεΐνη, Percodan, Dilaudid, καθώς μια ποικιλία διεγερτικών και ηρεμιστικών φαρμάκων.
Ο διαβόητος γιατρός έλυσε την σιωπή του πριν το θάνατό του μιλώντας για όσα τον κατηγορούσαν για την υγεία του Έλβις, αλλά και για άγνωστες συνήθειες και παθήσεις του «βασιλιά» σε συνέντευξή του στην δημοσιογράφο Έλγκα Νταϊφά το 2011. Επισήμως ο θάνατος του Έλβις, σύμφωνα με τον ιατροδικαστή, ήταν: καρδιακή αρρυθμία που οφείλετε σε ανεξακρίβωτες αιτίες…
Ο Νικόπουλος αποκάλυψε στην συνέντευξη αυτή ότι η αιτία του θανάτου του Έλβις, δεν είχε καμιά σχέση με την καρδιά του, αλλά με τη χρόνια δυσκοιλιότητα που τον ταλαιπωρούσε. Ο ίδιος αναφέρει σχετικά: «Την περίοδο της νεκροψίας είχα παρατηρήσει ότι το ανωτέρω τμήμα του παχέως εντέρου του Έλβις ήταν πολύ μεγαλύτερο από το συνηθισμένο. Τόσο ως προς το πάχος όσο και προς το μήκος, και είχαμε ευρήματα ότι το έντερό του δεν μπορούσε να λειτουργήσει επαρκώς. Έτσι εξηγούνται οι μεγάλες αυξομειώσεις που παρατηρούνται στο βάρος του αν συγκρίνει κανείς παλιότερες φωτογραφίες του με εκείνες που τραβήχτηκαν λίγες μέρες πριν το θάνατό του. Θυμάμαι πως του είχα πει ότι ήταν απολύτως αναγκαίο να υποβληθεί σε εγχείρηση κολοστομίας, αλλά εκείνος αρνήθηκε. Αν ήμουν περισσότερο πιεστικός, όλα θα ήταν διαφορετικά…».
Ο Νικόπουλος κατέγραψε τα παραπάνω το 2010 στο βιβλίο του, «The King and Dr Nick», όπου αναφέρει ότι ο Έλβις Πρίσλεϊ έπασχε από χρόνια δυσκοιλιότητα και αυτή ήταν η πραγματική αιτία θανάτου. Η μοναδική θεραπεία, σύμφωνα με τον Νικολόπουλο, ήταν η κολοστομία, αλλά ο Πρίσλεϊ ντρεπόταν τόσο για την κατάστασή του που δεν ήθελε ούτε να ακούσει για την επέμβαση. «Αν είχε δεχτεί να κάνει την επέμβαση, θα ήταν ακόμα μαζί μας», υποστήριξε ο Νικολόπουλος....
Στην συνέντευξη του επίσης αναφέρει: «Τον Οκτώβριο του 1971 ο Έλβις μου έκανε δύο σοκαριστικές αποκαλύψεις. Πρώτον ότι είχε ξεκινήσει να παίρνει αμφεταμίνες στις αρχές της δεκαετίας του ’60 και δεύτερον ότι καθημερινά λάμβανε οπιούχες ουσίες και νοβοκαϊνη. Ύστερα από την εξομολόγησή του, αποφάσισα να κάνω τα πάντα για να καθαρίσει…».
Με προτροπή του Νικόπουλου που είχε γίνει σχεδόν μόνιμος κάτοικος της Γκρέισλαντ ενώ από το 1970 τον συνόδευε σε όλες σχεδόν τις περιοδείες του, ο Έλβις γυμναζόταν σχεδόν καθημερινά, έκανε καράτε κι έπαιζε ράκετμπολ, ώστε να είναι σε φόρμα στις συναυλίες του. Ο Έλβις σύμφωνα με τον Νικόπουλο, τα μόνα προβλήματά του ήταν η δυσκοιλιότητα και η διάρροια, ενώ φορούσε σκούρα γυαλιά στις συναυλίες του καθώς έπασχε από γλαύκωμα και οι προβολείς το επιδείνωναν...
Ο Νικόπουλος κατέθεσε, σύμφωνα με το CNN, πως το διαιτολόγιο ναρκωτικών του Πρίσλεϊ όταν βρισκόταν σε περιοδεία περιελάμβανε δέκα φάρμακα όταν ξυπνούσε το απόγευμα, άλλα επτά μία ώρα πριν από τη συναυλία, μια ένεση καφεΐνης ή πλασέμπο καφεΐνης ακριβώς πριν από τη έναρξη της συναυλίας, πέντε φάρμακα μετά τη συναυλία και ηρεμιστικά για την ώρα του ύπνου.
Μαρτυρίες από τη δίκη του Νικόπουλου έδειξαν πως είχε συνταγογραφήσει 19.000 δόσεις για τον Πρίσλεϊ τους τελευταίους 32 μήνες, όμως ο γιατρός είπε πως κάποιες από αυτές προορίζονταν για ανθρώπους που ανήκαν στο περιβάλλον του Πρίσλεϊ.
Το 1980 ο Νικόπουλος κατηγορήθηκε για υπερσυνταγογράφηση στον ηθοποιό Τζέρυ Λιούις και άλλους 14 ασθενείς κάτι που έγινε αφορμή να ξανανοίξει η υπόθεση Έλβις…
Σύμφωνα με όσα αναφέρει ο Νικόπουλος στο βιβλίο του ο Έλβις διάβαζε Χαλίλ Γκιλμπράν, ήταν ερωτευμένος με την Τζίντζερ Άλντεν που τον βρήκε αναίσθητο στο πάτωμα του σπιτιού του, την οποία ήθελε να παντρευτεί αλλά εκείνη αρνιόταν. Επίσης τρελαινόταν με τον Τζέρι Λιούις και τους Μόντι Πάιθονς και είχαν δει μαζί περισσότερες από 20 φορές την ταινία τους Ιππότες της Ελεεινής Τραπέζης και μετά από κάθε προβολής έκανε μιμήσεις, ήταν απίστευτος μίμος.
Για την μοιραία ημέρα, πριν 40 ακριβώς, χρόνια, στις 16 Αυγούστου 1977 αναφέρει: «Ο Έλβις είχε πάει στον οδοντίατρο. Μιλήσαμε στις 2 μ.μ. και μου είπε ότι ακόμα πονούσε. Του πρότεινα να παίξει ράκετμπολ για να ηρεμήσει. Λίγες ώρες αργότερα μου τηλεφώνησε πανικόβλητος ο μάνατζέρ του και μου ζήτησε να πάω γρήγορα στην Γκρέισλαντ γιατί ο Έλβις δεν ένοιωθε καλά. Υποψιάστηκα ότι είχε κουραστεί από το ράκετμπολ. Δεν είχα κανένα απολύτως προαίσθημα ότι κάτι πήγαινε στραβά με την υγεία του, τον κουράριζα άρτια. Όταν έφθασα, το ασθενοφόρο ήταν ήδη εκεί. Πήγα μαζί τους στο νοσοκομείο. Ύστερα από απανωτά ηλεκτροσόκ, ο Έλβις δεν επανήλθε…».
Είναι αγαπητός σε όλες τις κατηγορίες ανθρώπων, ηλικιών, συστημάτων και χρωμάτων. Ίσως ο μόνος καλλιτέχνης που το κατάφερε αυτό. Η μουσική ενώνει και το γνώριζε πολύ καλά αυτό. Έτσι έγινε και ο πρώτος λευκός που τραγούδησε τραγούδια μαύρων σε ζόρικες εποχές, όσον αφορά το χρώμα που έφερε ο κάθε άνθρωπος. Τραγούδησε Λίτλ Ρίτσαρντ και Φατς Ντόμινο για αρχή φέρνοντας τα πάνω κάτω. Τους Ρόλλινγκ Στόουνς μπορεί να μην τους γνωρίζουν οι γονείς σας γιατί δεν ήταν οπαδοί τους τότε, αλλά τον Έλβις αποκλείετε να μην τον ξέρουν και να μην το χόρεψαν. Ο Έλβις τραγούδησε τα περισσότερα είδη μουσικής από οποιονδήποτε άλλο. Ροκενρόλλ, κάντρι, μπλουζ, μπαλάντες, ροκ, ροκαμπίλυ, χιλμπίλυ, γκόσπελ και άλλα συγγενικά με την ίδια επιτυχία. Η συγχώνευση της country and western και του rhythm’ n’ blues και το πέσιμο κάθε αγοραστικού φραγμού οφείλετε στον Έλβις. Και όλα αυτά παρακολουθώντας πάντα τα νέα μουσικά ρεύματα, όπως τότε οι Μπητλς, τους οποίους διασκεύασε αρκετές φορές.
Τη φωνή του Έλβις την ανακάλυψα την ημέρα του θανάτου. Η είδηση του θανάτου του συγκλόνισε την μητέρα μου και δάκρυσε κινώντας μου την περιέργεια. Αυτό και μόνο με έκανε να μεταφέρω στην παρέα μου που την αποτελούσαν 10-12 χρονών παιδιά. Άκουσα το αφιέρωμα του Γιάννη Πετρίδη το ίδιο μεσημέρι στο μοναδικό «Ποπ Κλαμπ» του στο Πρώτο Πρόγραμμα. Δεν πίστευα στ’ αυτιά μου. Τι φωνή! Η εκπομπή ξεκίνησε με την τελευταία επιτυχία, το «Moody Blue» που έκανε ένα χρόνο πριν το τέλος. Κάπου τότε βρήκα και ένα 45αράκι στο πατάρι με το «Marguerita» από το «Fun in Acapulco» και το «Love Me Tender» ανάμεσα σε άλλα μικρά δισκάκια όπως τα «Blame me it on the Bossa Νova» με την Eddie Gorme, μερικά του Enrico Macias και ένα μεγάλο δίσκο αυτό της μεγάλης κάντρυ τραγουδίστριας Jeannie C. Riley το «Harper Valley P.T.A.».
Ο Έλβις παρέμεινε από τότε αξεπέραστος και κατέχει το πολυτιμότερο κομμάτι της απέραντης δισκοθήκης μου.
Ο χωρισμός του
Ο Έλβις κατέρρευσε μετά το χωρισμό του με την Πρισίλα-Μπολιέ. Ο συγκινητικός δίσκος του «Separate Ways» του ’73 ήταν αφιερωμένος σε εκείνη. Μπορεί ο Έλβις να είχε συνθέσει μόνο δύο τραγούδια, τα τεράστια «Love Me Tender» και «Jailhouse Rock», ωστόσο οι στίχοι που ερμήνευε ήταν γραμμένοι γι’ αυτόν και την μοναδική φωνή του. Έτσι μας χάρισε από αυτό το δίσκο το «Always on my Mind» όπου βγάζει όλη την πίκρα της ιστορίας του με την μελαχρινή θεά του Πρισίλα.
Γι’ αυτήν μάλλον δεν θα χαμογελά τώρα ο Έλβις, καθώς μάλιστα τελευταία οι φήμες λένε ότι συνδέετε ερωτικά με τον άλλοτε φίλο του και διάσημο τραγουδιστή Τομ Τζόουνς, αλλά μάλλον θα αγωνιά να δει την ταινία στην οποία έγραψε το καθαρά προσωπικό σενάριο αφού πρώτα ενέδωσε σε απίστευτο ποσό. Με τις ευλογίες της λοιπόν η ταινία περιγράφει τη ζωή της με τον Έλβις από τη δική της οπτική ταινία.
Ο Έλβις σε αυτό το θέμα πάντα κράτησε διακριτικότητα και ποτέ του δεν δημοσιοποίησε κάτι αναφορικά με τις σχέσεις τους και το πώς φτάσανε στο χωρισμό. Ωστόσο εξακολουθεί κάθε χρόνο να γίνεται βορά η προσωπική του ζωή και τα όσα «υπέστη» η Πρισίλα από μεγάλη μερίδα του Τύπου, παίρνοντας σαν δεδομένο μαρτυρίες διαφόρων «κολλητών» του που άρπαξαν την ευκαιρία να βγάλουν μερικά λεφτά παραπάνω. Το τραγικό είναι ότι οι περισσότεροι δεν επικαλούνται τις πηγές και φέρονται να τον είδαν να κάνει ακατονόμαστες πράξεις. Όσον αφορά τα χάπια - χρήση αμφεταμινών - φέρεται να τα ξεκίνησε αρκετά νωρίς και κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας αν λάβουμε υπ’ όψη και την ομιλία του που γίνεται γρηγορότερη στην ταινία «G.I. Blues», το 1960. Αν προσέξει κανείς μιλά όλο και πιο γρήγορα στις κινηματογραφικές καταγραφές του στη διάρκεια της δεκαετίας αυτής, συγκριτικά με εκείνες του ’50.
Ο γιατρός του
Ο επί 12ετία ελληνικής καταγωγής γιατρός του Έλβις, Τζων Νικόπουλος, γνωστός ως «Δρ. Νικ» που πέθανε το Φεβρουάριο σε ηλικία 88 ετών, του συνταγογραφούσε χιλιάδες χάπια. Ο Νικόπουλος είχε καταγωγή από το Καρπενήσι, γεννήθηκε το 1927 στο Πίτσμπουργκ από Έλληνα μετανάστη στην Αμερική και μεγάλωσε στην Αλαμπάμα. Έχασε την άδεια εξασκήσεως του ιατρικού επαγγέλματος 18 χρόνια μετά τον θάνατο του Πρίσλεϊ το 1977. Η άδειά του ανακλήθηκε μόνιμα από τον ιατρικό σύλλογο το 1995 λόγω υπερσυνταγογράφησης φαρμάκων. Υπήρξε πολύτιμο μέλος του επιτελείου του Πρίσλεϊ και τον συνόδευε στις περιοδείες του.
Ο Νικόπουλος συνάντησε για πρώτη φορά τον Πρίσλεϊ στις 26 Φεβρουαρίου 1967 στην Γκρέισλαντ όπου έμενε με την Πρισίλα όταν τον περιέθαλψε για τις ενοχλήσεις που είχε ο τραγουδιστής λόγω της ιππασίας. Ο Έλβις με την ευκαιρία της συνάντησης αυτής είπε στο Νικόπουλο ότι αντιμετώπιζε χρόνια προβλήματα αϋπνίας και του ζήτησε να του προτείνει υπνωτικά χάπια για να κοιμάται και αμφεταμίνες για να ξυπνάει. Φέρετε ότι του χορηγούσε Του χορηγούσε παυσίπονα όπως Quaalude, Demerol, κωδεΐνη, Percodan, Dilaudid, καθώς μια ποικιλία διεγερτικών και ηρεμιστικών φαρμάκων.
Ο διαβόητος γιατρός έλυσε την σιωπή του πριν το θάνατό του μιλώντας για όσα τον κατηγορούσαν για την υγεία του Έλβις, αλλά και για άγνωστες συνήθειες και παθήσεις του «βασιλιά» σε συνέντευξή του στην δημοσιογράφο Έλγκα Νταϊφά το 2011. Επισήμως ο θάνατος του Έλβις, σύμφωνα με τον ιατροδικαστή, ήταν: καρδιακή αρρυθμία που οφείλετε σε ανεξακρίβωτες αιτίες…
Ο Νικόπουλος αποκάλυψε στην συνέντευξη αυτή ότι η αιτία του θανάτου του Έλβις, δεν είχε καμιά σχέση με την καρδιά του, αλλά με τη χρόνια δυσκοιλιότητα που τον ταλαιπωρούσε. Ο ίδιος αναφέρει σχετικά: «Την περίοδο της νεκροψίας είχα παρατηρήσει ότι το ανωτέρω τμήμα του παχέως εντέρου του Έλβις ήταν πολύ μεγαλύτερο από το συνηθισμένο. Τόσο ως προς το πάχος όσο και προς το μήκος, και είχαμε ευρήματα ότι το έντερό του δεν μπορούσε να λειτουργήσει επαρκώς. Έτσι εξηγούνται οι μεγάλες αυξομειώσεις που παρατηρούνται στο βάρος του αν συγκρίνει κανείς παλιότερες φωτογραφίες του με εκείνες που τραβήχτηκαν λίγες μέρες πριν το θάνατό του. Θυμάμαι πως του είχα πει ότι ήταν απολύτως αναγκαίο να υποβληθεί σε εγχείρηση κολοστομίας, αλλά εκείνος αρνήθηκε. Αν ήμουν περισσότερο πιεστικός, όλα θα ήταν διαφορετικά…».
Ο Νικόπουλος κατέγραψε τα παραπάνω το 2010 στο βιβλίο του, «The King and Dr Nick», όπου αναφέρει ότι ο Έλβις Πρίσλεϊ έπασχε από χρόνια δυσκοιλιότητα και αυτή ήταν η πραγματική αιτία θανάτου. Η μοναδική θεραπεία, σύμφωνα με τον Νικολόπουλο, ήταν η κολοστομία, αλλά ο Πρίσλεϊ ντρεπόταν τόσο για την κατάστασή του που δεν ήθελε ούτε να ακούσει για την επέμβαση. «Αν είχε δεχτεί να κάνει την επέμβαση, θα ήταν ακόμα μαζί μας», υποστήριξε ο Νικολόπουλος....
Στην συνέντευξη του επίσης αναφέρει: «Τον Οκτώβριο του 1971 ο Έλβις μου έκανε δύο σοκαριστικές αποκαλύψεις. Πρώτον ότι είχε ξεκινήσει να παίρνει αμφεταμίνες στις αρχές της δεκαετίας του ’60 και δεύτερον ότι καθημερινά λάμβανε οπιούχες ουσίες και νοβοκαϊνη. Ύστερα από την εξομολόγησή του, αποφάσισα να κάνω τα πάντα για να καθαρίσει…».
Με προτροπή του Νικόπουλου που είχε γίνει σχεδόν μόνιμος κάτοικος της Γκρέισλαντ ενώ από το 1970 τον συνόδευε σε όλες σχεδόν τις περιοδείες του, ο Έλβις γυμναζόταν σχεδόν καθημερινά, έκανε καράτε κι έπαιζε ράκετμπολ, ώστε να είναι σε φόρμα στις συναυλίες του. Ο Έλβις σύμφωνα με τον Νικόπουλο, τα μόνα προβλήματά του ήταν η δυσκοιλιότητα και η διάρροια, ενώ φορούσε σκούρα γυαλιά στις συναυλίες του καθώς έπασχε από γλαύκωμα και οι προβολείς το επιδείνωναν...
Ο Νικόπουλος κατέθεσε, σύμφωνα με το CNN, πως το διαιτολόγιο ναρκωτικών του Πρίσλεϊ όταν βρισκόταν σε περιοδεία περιελάμβανε δέκα φάρμακα όταν ξυπνούσε το απόγευμα, άλλα επτά μία ώρα πριν από τη συναυλία, μια ένεση καφεΐνης ή πλασέμπο καφεΐνης ακριβώς πριν από τη έναρξη της συναυλίας, πέντε φάρμακα μετά τη συναυλία και ηρεμιστικά για την ώρα του ύπνου.
Μαρτυρίες από τη δίκη του Νικόπουλου έδειξαν πως είχε συνταγογραφήσει 19.000 δόσεις για τον Πρίσλεϊ τους τελευταίους 32 μήνες, όμως ο γιατρός είπε πως κάποιες από αυτές προορίζονταν για ανθρώπους που ανήκαν στο περιβάλλον του Πρίσλεϊ.
Το 1980 ο Νικόπουλος κατηγορήθηκε για υπερσυνταγογράφηση στον ηθοποιό Τζέρυ Λιούις και άλλους 14 ασθενείς κάτι που έγινε αφορμή να ξανανοίξει η υπόθεση Έλβις…
Σύμφωνα με όσα αναφέρει ο Νικόπουλος στο βιβλίο του ο Έλβις διάβαζε Χαλίλ Γκιλμπράν, ήταν ερωτευμένος με την Τζίντζερ Άλντεν που τον βρήκε αναίσθητο στο πάτωμα του σπιτιού του, την οποία ήθελε να παντρευτεί αλλά εκείνη αρνιόταν. Επίσης τρελαινόταν με τον Τζέρι Λιούις και τους Μόντι Πάιθονς και είχαν δει μαζί περισσότερες από 20 φορές την ταινία τους Ιππότες της Ελεεινής Τραπέζης και μετά από κάθε προβολής έκανε μιμήσεις, ήταν απίστευτος μίμος.
Για την μοιραία ημέρα, πριν 40 ακριβώς, χρόνια, στις 16 Αυγούστου 1977 αναφέρει: «Ο Έλβις είχε πάει στον οδοντίατρο. Μιλήσαμε στις 2 μ.μ. και μου είπε ότι ακόμα πονούσε. Του πρότεινα να παίξει ράκετμπολ για να ηρεμήσει. Λίγες ώρες αργότερα μου τηλεφώνησε πανικόβλητος ο μάνατζέρ του και μου ζήτησε να πάω γρήγορα στην Γκρέισλαντ γιατί ο Έλβις δεν ένοιωθε καλά. Υποψιάστηκα ότι είχε κουραστεί από το ράκετμπολ. Δεν είχα κανένα απολύτως προαίσθημα ότι κάτι πήγαινε στραβά με την υγεία του, τον κουράριζα άρτια. Όταν έφθασα, το ασθενοφόρο ήταν ήδη εκεί. Πήγα μαζί τους στο νοσοκομείο. Ύστερα από απανωτά ηλεκτροσόκ, ο Έλβις δεν επανήλθε…».
