Ο Jerry Lee Lewis, δηλαδή ο «Killer», γεννήθηκε στις 29 Σεπτεμβρίου του 1935 και παρ’ όλη την έντονη ζωή του στέκεται μια χαρά δίπλα στο πιάνο του και παίζει τα rock’n’roll του, αλλά κυρίως country μουσική, δρόμο που ακολούθησε από τα τέλη περίπου της δεκαετίας του ’60.
Έχει επισκεφτεί δύο φορές την Ελλάδα για συναυλίες. Στο Καλλιμάρμαρο στις 1 Οκτωβρίου του ’88 στα 53 του χρόνια σε μια μαραθώνια συναυλίας της Νέας Γενιάς ενημέρωσης για το aids στην οποία συμμετείχαν επίσης οι Bonnie Tyler (με την επιτυχία της “Total Eclipse Of The Heart”), Joan Jett (που είχε βγάλει τότε το “I Love Rock’n’Roll”), Run D.M.C, Black Uhuru κι έγινε χαμός όταν βγήκε ο «Killer» καθώς εκατοντάδες τσατσάρες εκτοξεύτηκαν στην σκηνή από ροκαμπιλάδες ενώ κυμάτιζαν πολλές σημαίες του νότου και χιλιάδες κόσμος χόρευε μαζί του. Σειόταν κυριολεκτικά το Παναθηναϊκό Στάδιο όση ώρα τραγουδούσε κι έπαιζε! Όλοι οι προβολείς είχαν ανάψει στη διάρκεια της συναυλίας του σε αντίθεση με τα άλλα συγκροτήματα που όση ώρα ήταν στην σκηνή φωτίζονταν μόνο το stage. Ένα πραγματικό πάρτι που είχε και encore!
Ο Jerry Lee Lewis φεύγοντας με μια ανθοδέσμη στο χέρι επέστρεψε ενθουσιασμένος και είπε «Είναι η μόνη φορά που παίζω encore τα τελευταία 20 χρόνια!»
Ο ίδιος έβγαλε τη δική του τσατσάρα και χτενίστηκε πριν καθίσει στο πιάνο του! Περιττό να αναφέρω ότι έκλεψε την παράσταση απ’ όλους τους άλλους που συμμετείχαν στην βραδιά αυτή.
Ακολούθησε η συναυλία - πανδαιμόνιο στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας στις 14 Δεκεμβρίου 1990, στα 55 του χρόνια την οποία είχαν ανοίξει ο Johnny Vavouras με τους Cadillacs (όπως και το ’87 στον Chuck Berry στον Λυκαβηττό)! Το ιδανικό support συγκρότημα. Το εισιτήριο ήταν ακριβό για εκείνον τον καιρό (3.000 δρχ.) και μεγάλος χορηγός της συναυλίας ήταν ο πολύ δυνατός τότε Rock Fm 96.8! Σύμφωνα με τα στοιχεία ο χώρος είχε γεμίσει ασφυκτικά από 12.000 οπαδούς του «Killer».
Η ατμόσφαιρα μύριζε μπριγιαντίνη και πάλι σημαίες του νότου. Ένα πανό έγραφε: «Rock’n’Roll – Jerry Lee Lewis – Southern Teenagers – Rockabilly Rebels» κι ένα άλλο «Killer For Ever». Έπαιξε περίπου 45 λεπτά και δεν ξαναβγήκε για encore ενώ γινόταν χαμός από επευφημίες.
Ήταν η δεκαετία της αναβίωσης του rock’n’roll στην Ελλάδα και ο Jerry Lee Lewis ήρθε την κατάλληλη εποχή! Μετά την συναυλία με την παρέα μου, αν και με μικρές απώλειες λόγω μέθης, συνεχίσαμε στο «Maze» στους Αμπελόκηπους όπου έβαζε μουσική ο Γρηγόρης Βάϊος και καταλήξαμε στην «Οκτάνα» στα Εξάρχεια, δύο γερά στέκια της εποχής που μάζευαν ροκαμπιλάδες. Που να πας σπίτι μετά από συναυλία του Jerry Lee Lewis;
Ε, την τρίτη φορά, που πέρασαν χρόνια για να ξανάρθει, δεν τα κατάφερε τελικά. Μια ξαφνική επέμβαση έκανε τον Jerry Lee Lewis να ακυρώσει την συναυλία του στο Λυκαβηττό τον Ιούλιο του ’10, αλλά και την πανευρωπαϊκή του πορεία καθώς εισήχθη εσπευσμένα σε κλινική στο Μέμφις και υποβλήθηκε σε τρίωρη χειρουργική επέμβαση. Αυτή η αναβολή ήταν από εκείνες που είχαν πραγματική αιτία να ακυρωθούν. Ωστόσο τον Σεπτέμβριο, ακμαίος, γιόρταζε τότε τα 75 του χρόνια με ένα καινούργιο άλμπουμ «Mean Old Man» στην Verve με την αφρόκρεμα του rock’n’roll να παρελαύνει και να του εύχεται τα χρόνια πολλά. Ο Keith Richards έπαιξε κιθάρα στο «Sweet Virginia», ο Mick Jagger τραγούδησε το «Dead Flowers», αλλά και πολλοί άλλοι (Ronnie Wood, Eric Clapton, Ringo Starr, Willie Nelson, Kid Rock) πλαισίωσαν τον περιώνυμο «Killer», ένα παρατσούκλι που σύμφωνα με την μυθολογία του rock’n’roll απέκτησε όταν ένα βράδυ μεθυσμένος πήγε οπλοφορώντας στο σπίτι του Elvis στην Graceland για να σκοτώσει τον «βασιλιά» καθώς ως θύμα του συντηρητικού καθεστώτος των 50’ς ο Jerry έμεινε τότε στην σκιά του Elvis.
Όμως το ταλέντο του δεν έσβησε ποτέ μέχρι σήμερα και ο «βρώμικος» ήχος του πιάνου του άνοιξε πολλούς δρόμους στην μουσική…
Ένας από τους επιδραστικότερους μουσικούς του rock’n’roll εξομολογείται με αφορμή το επετειακό άλμπουμ του σε συνέντευξη που έγινε με mail και μου απάντησε στην ώρα του, δείχνοντας τον επαγγελματισμό του… Σαν όνειρο μου φαίνεται τώρα, να’ ναι καλά ο Βαγγέλης Περράκης που μας είχε φέρει σ’ επαφή με τον «Killer».
Πώς βλέπετε τον εαυτό σας τώρα μετά από τόσα χρόνια καριέρας, μυθικής για όλους εμάς που γράφουμε για την εξέλιξη της μουσικής;
«Έχω καλή υγεία, εξακολουθώ να έχω αρκετά μαλλιά, ακόμα ροκάρω. Αυτά για μένα είναι τα πιο σημαντικά και είναι περισσότερο από όσα μπορούσα να ζητήσω».
Τι σημαίνει για σας μια συναυλία και πόσο το κοινό μπορεί να σας επηρεάσει κατά την διάρκεια της;
«Η κάθε συναυλία για μένα είναι αξέχαστη εμπειρία. Ανυπομονώ να βρεθώ μπροστά στο κοινό μου. Είναι μια γιορτή για μένα και απολαμβάνω την κάθε στιγμή που βρίσκομαι εκεί πάνω. Δουλεύω σκληρά για να ικανοποιήσω το ακροατήριο μου σε κάθε συναυλία. Παρακολουθώ του ανθρώπους κατά την διάρκεια της συναυλίας, βλέπω τα μάτια τους και προσπαθώ να τους αισθανθώ. Μοιράζομαι τα συναισθήματα τους και χορεύει η καρδιά μου όταν τους βλέπω να χορεύουν. Υπάρχει μια μαγική χημεία με τον κόσμο και γι’ αυτό ξέρω ανά πάσα στιγμή τι αισθάνονται. Αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό».
Τι κρατάτε από εκείνη την ανεπανάληπτη εποχή των 50’ς;
«Εκείνη η εποχή είχε το rock’n’roll. Και το rock’n’roll ήταν η επανάσταση. Ήταν η φωτιά που έκαψε το πιάνο μου αλλά και την ίδια μου την καρδιά. Ευτυχώς έχω κρατήσει αυτή την φωτιά μέσα στην ψυχή μου και παρά τα χρόνια μου, όταν βρίσκομαι μπροστά στο πιάνο, ξανανάβει. Ξέρεις, πάρα πολλοί νέοι έρχονται να με δουν και μετά μου λένε ότι εμπνέονται από αυτή την μουσική. Αυτό σημαίνει ότι δεν τα κουβαλάω απλά ως αναμνήσεις όλα αυτά, είναι σημερινή πραγματικότητα, οι νέοι θέλουν να ζήσουν στη φωτιά και στον ρυθμό που γεννήσαμε εμείς τότε..».
Ο κόσμος σας αντιμετωπίζει και μιλά για σας ως ένα θρυλικό πρόσωπο. Πώς είναι να είσαι θρύλος;
«Δεν το ξέρω ακόμα, φοβάμαι πως όταν το μάθω δεν θα μπορώ να σας το πω…».
Τι είναι τελικά το αυθεντικό Rock and Roll;
«Το Rock and Roll είναι μια ένωση ενέργειας και πάθους που σε ξεσηκώνει και σε κάνει να χορεύεις ακόμα κι όταν κάθεσαι».
Πώς μάθατε πιάνο;
«Υπήρχε σε ένα κλαμπ της γειτονιάς. Όλα τα παιδιά καθόμασταν και το κοιτάζαμε. Μια μέρα στα 8 μου, χωρίς να με καταλάβει κανείς, έκατσα στο πιάνο. Έβαλα τα χέρια μου στις νότες και κατάλαβα ότι αυτό ήθελα να κάνω. Ήταν το δώρο του θεού. Μετά πήγα να κάνω ένα μάθημα με καθηγητή αλλά δεν μου άρεσε καθόλου. Είπα ότι θα μάθω πιάνο μόνος μου. Στα οχτώ μου ήμουν καλός. Στα δέκα μου ήμουν πραγματικά καλός. Στα 15 μου έπαιζα τόσο καλά όπως παίζω πάντα μέχρι σήμερα! Από τότε δεν έχω σταματήσει να λέω πως για μένα, ήταν απλά το δώρο που με έκανε να βρω το δρόμο μου...»
Γιατί σας βγάλανε το παρατσούκλι «Killer»;
«Όλοι είχαμε παρατσούκλια τότε. Πιστεύω πως η τρέλα που έβγαινε στην σκηνή, ήταν αρκετή για να με αποκαλούν έτσι. Όμως δεν ήταν μόνο αυτό, ήταν και ότι στις συναυλίες μου πραγματικά το κοινό δεν σταμάταγε να χορεύει, μέχρι και ασθενοφόρα έφερναν απ’ έξω γιατί κάποιοι δεν άντεχαν και έπρεπε να τους δοθούν πρώτες βοήθειες. Ήταν πραγματικά τρελή εκείνη η εποχή. Χορεύαμε ακόμα και όταν κοιμόμασταν...»
Οι επιτυχίες σας είναι αμέτρητες και πολυδιασκευασμένες. Υπάρχει ένα τραγούδι σας που αγγίζει περισσότερο την ψυχή σας;
«Δεν υπάρχουν αγαπημένα και μη τραγούδια μου. Για μένα όλα μου τα τραγούδια είναι τα διαμάντια μου και η περιουσία μου. Τώρα αν κάποιο διαμάντι είναι λίγο μεγαλύτερο… αυτό θα το κρίνει το κοινό».
Στην Ελλάδα έχετε εμφανιστεί κάποιες φορές. Είστε σε θέση να συγκρίνετε το ελληνικό κοινό με το κοινό άλλων χωρών;
«Είναι γνωστό πως στην Ελλάδα ο κόσμος είναι ιδιαίτερα εξωστρεφής και πολύ ζεστός αυτό είναι όχι μονό δική μου άποψη αλλά και αρκετών άλλων καλλιτεχνών. Στην Ελλάδα αγαπάτε πολύ το Rock and Roll και ξέρετε να ροκάρετε πραγματικά. Για μένα αυτός ο κόσμος είναι ο κόσμος μου που δεν είναι συμβατικός και δεν φοβάται να δείξει την χαρά του…».
Έχει επισκεφτεί δύο φορές την Ελλάδα για συναυλίες. Στο Καλλιμάρμαρο στις 1 Οκτωβρίου του ’88 στα 53 του χρόνια σε μια μαραθώνια συναυλίας της Νέας Γενιάς ενημέρωσης για το aids στην οποία συμμετείχαν επίσης οι Bonnie Tyler (με την επιτυχία της “Total Eclipse Of The Heart”), Joan Jett (που είχε βγάλει τότε το “I Love Rock’n’Roll”), Run D.M.C, Black Uhuru κι έγινε χαμός όταν βγήκε ο «Killer» καθώς εκατοντάδες τσατσάρες εκτοξεύτηκαν στην σκηνή από ροκαμπιλάδες ενώ κυμάτιζαν πολλές σημαίες του νότου και χιλιάδες κόσμος χόρευε μαζί του. Σειόταν κυριολεκτικά το Παναθηναϊκό Στάδιο όση ώρα τραγουδούσε κι έπαιζε! Όλοι οι προβολείς είχαν ανάψει στη διάρκεια της συναυλίας του σε αντίθεση με τα άλλα συγκροτήματα που όση ώρα ήταν στην σκηνή φωτίζονταν μόνο το stage. Ένα πραγματικό πάρτι που είχε και encore!
Ο Jerry Lee Lewis φεύγοντας με μια ανθοδέσμη στο χέρι επέστρεψε ενθουσιασμένος και είπε «Είναι η μόνη φορά που παίζω encore τα τελευταία 20 χρόνια!»
Ο ίδιος έβγαλε τη δική του τσατσάρα και χτενίστηκε πριν καθίσει στο πιάνο του! Περιττό να αναφέρω ότι έκλεψε την παράσταση απ’ όλους τους άλλους που συμμετείχαν στην βραδιά αυτή.
Ακολούθησε η συναυλία - πανδαιμόνιο στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας στις 14 Δεκεμβρίου 1990, στα 55 του χρόνια την οποία είχαν ανοίξει ο Johnny Vavouras με τους Cadillacs (όπως και το ’87 στον Chuck Berry στον Λυκαβηττό)! Το ιδανικό support συγκρότημα. Το εισιτήριο ήταν ακριβό για εκείνον τον καιρό (3.000 δρχ.) και μεγάλος χορηγός της συναυλίας ήταν ο πολύ δυνατός τότε Rock Fm 96.8! Σύμφωνα με τα στοιχεία ο χώρος είχε γεμίσει ασφυκτικά από 12.000 οπαδούς του «Killer».
Η ατμόσφαιρα μύριζε μπριγιαντίνη και πάλι σημαίες του νότου. Ένα πανό έγραφε: «Rock’n’Roll – Jerry Lee Lewis – Southern Teenagers – Rockabilly Rebels» κι ένα άλλο «Killer For Ever». Έπαιξε περίπου 45 λεπτά και δεν ξαναβγήκε για encore ενώ γινόταν χαμός από επευφημίες.
Ήταν η δεκαετία της αναβίωσης του rock’n’roll στην Ελλάδα και ο Jerry Lee Lewis ήρθε την κατάλληλη εποχή! Μετά την συναυλία με την παρέα μου, αν και με μικρές απώλειες λόγω μέθης, συνεχίσαμε στο «Maze» στους Αμπελόκηπους όπου έβαζε μουσική ο Γρηγόρης Βάϊος και καταλήξαμε στην «Οκτάνα» στα Εξάρχεια, δύο γερά στέκια της εποχής που μάζευαν ροκαμπιλάδες. Που να πας σπίτι μετά από συναυλία του Jerry Lee Lewis;
Ε, την τρίτη φορά, που πέρασαν χρόνια για να ξανάρθει, δεν τα κατάφερε τελικά. Μια ξαφνική επέμβαση έκανε τον Jerry Lee Lewis να ακυρώσει την συναυλία του στο Λυκαβηττό τον Ιούλιο του ’10, αλλά και την πανευρωπαϊκή του πορεία καθώς εισήχθη εσπευσμένα σε κλινική στο Μέμφις και υποβλήθηκε σε τρίωρη χειρουργική επέμβαση. Αυτή η αναβολή ήταν από εκείνες που είχαν πραγματική αιτία να ακυρωθούν. Ωστόσο τον Σεπτέμβριο, ακμαίος, γιόρταζε τότε τα 75 του χρόνια με ένα καινούργιο άλμπουμ «Mean Old Man» στην Verve με την αφρόκρεμα του rock’n’roll να παρελαύνει και να του εύχεται τα χρόνια πολλά. Ο Keith Richards έπαιξε κιθάρα στο «Sweet Virginia», ο Mick Jagger τραγούδησε το «Dead Flowers», αλλά και πολλοί άλλοι (Ronnie Wood, Eric Clapton, Ringo Starr, Willie Nelson, Kid Rock) πλαισίωσαν τον περιώνυμο «Killer», ένα παρατσούκλι που σύμφωνα με την μυθολογία του rock’n’roll απέκτησε όταν ένα βράδυ μεθυσμένος πήγε οπλοφορώντας στο σπίτι του Elvis στην Graceland για να σκοτώσει τον «βασιλιά» καθώς ως θύμα του συντηρητικού καθεστώτος των 50’ς ο Jerry έμεινε τότε στην σκιά του Elvis.
Όμως το ταλέντο του δεν έσβησε ποτέ μέχρι σήμερα και ο «βρώμικος» ήχος του πιάνου του άνοιξε πολλούς δρόμους στην μουσική…
Ένας από τους επιδραστικότερους μουσικούς του rock’n’roll εξομολογείται με αφορμή το επετειακό άλμπουμ του σε συνέντευξη που έγινε με mail και μου απάντησε στην ώρα του, δείχνοντας τον επαγγελματισμό του… Σαν όνειρο μου φαίνεται τώρα, να’ ναι καλά ο Βαγγέλης Περράκης που μας είχε φέρει σ’ επαφή με τον «Killer».
Πώς βλέπετε τον εαυτό σας τώρα μετά από τόσα χρόνια καριέρας, μυθικής για όλους εμάς που γράφουμε για την εξέλιξη της μουσικής;
«Έχω καλή υγεία, εξακολουθώ να έχω αρκετά μαλλιά, ακόμα ροκάρω. Αυτά για μένα είναι τα πιο σημαντικά και είναι περισσότερο από όσα μπορούσα να ζητήσω».
Τι σημαίνει για σας μια συναυλία και πόσο το κοινό μπορεί να σας επηρεάσει κατά την διάρκεια της;
«Η κάθε συναυλία για μένα είναι αξέχαστη εμπειρία. Ανυπομονώ να βρεθώ μπροστά στο κοινό μου. Είναι μια γιορτή για μένα και απολαμβάνω την κάθε στιγμή που βρίσκομαι εκεί πάνω. Δουλεύω σκληρά για να ικανοποιήσω το ακροατήριο μου σε κάθε συναυλία. Παρακολουθώ του ανθρώπους κατά την διάρκεια της συναυλίας, βλέπω τα μάτια τους και προσπαθώ να τους αισθανθώ. Μοιράζομαι τα συναισθήματα τους και χορεύει η καρδιά μου όταν τους βλέπω να χορεύουν. Υπάρχει μια μαγική χημεία με τον κόσμο και γι’ αυτό ξέρω ανά πάσα στιγμή τι αισθάνονται. Αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό».
Τι κρατάτε από εκείνη την ανεπανάληπτη εποχή των 50’ς;
«Εκείνη η εποχή είχε το rock’n’roll. Και το rock’n’roll ήταν η επανάσταση. Ήταν η φωτιά που έκαψε το πιάνο μου αλλά και την ίδια μου την καρδιά. Ευτυχώς έχω κρατήσει αυτή την φωτιά μέσα στην ψυχή μου και παρά τα χρόνια μου, όταν βρίσκομαι μπροστά στο πιάνο, ξανανάβει. Ξέρεις, πάρα πολλοί νέοι έρχονται να με δουν και μετά μου λένε ότι εμπνέονται από αυτή την μουσική. Αυτό σημαίνει ότι δεν τα κουβαλάω απλά ως αναμνήσεις όλα αυτά, είναι σημερινή πραγματικότητα, οι νέοι θέλουν να ζήσουν στη φωτιά και στον ρυθμό που γεννήσαμε εμείς τότε..».
Ο κόσμος σας αντιμετωπίζει και μιλά για σας ως ένα θρυλικό πρόσωπο. Πώς είναι να είσαι θρύλος;
«Δεν το ξέρω ακόμα, φοβάμαι πως όταν το μάθω δεν θα μπορώ να σας το πω…».
Τι είναι τελικά το αυθεντικό Rock and Roll;
«Το Rock and Roll είναι μια ένωση ενέργειας και πάθους που σε ξεσηκώνει και σε κάνει να χορεύεις ακόμα κι όταν κάθεσαι».
Πώς μάθατε πιάνο;
«Υπήρχε σε ένα κλαμπ της γειτονιάς. Όλα τα παιδιά καθόμασταν και το κοιτάζαμε. Μια μέρα στα 8 μου, χωρίς να με καταλάβει κανείς, έκατσα στο πιάνο. Έβαλα τα χέρια μου στις νότες και κατάλαβα ότι αυτό ήθελα να κάνω. Ήταν το δώρο του θεού. Μετά πήγα να κάνω ένα μάθημα με καθηγητή αλλά δεν μου άρεσε καθόλου. Είπα ότι θα μάθω πιάνο μόνος μου. Στα οχτώ μου ήμουν καλός. Στα δέκα μου ήμουν πραγματικά καλός. Στα 15 μου έπαιζα τόσο καλά όπως παίζω πάντα μέχρι σήμερα! Από τότε δεν έχω σταματήσει να λέω πως για μένα, ήταν απλά το δώρο που με έκανε να βρω το δρόμο μου...»
Γιατί σας βγάλανε το παρατσούκλι «Killer»;
«Όλοι είχαμε παρατσούκλια τότε. Πιστεύω πως η τρέλα που έβγαινε στην σκηνή, ήταν αρκετή για να με αποκαλούν έτσι. Όμως δεν ήταν μόνο αυτό, ήταν και ότι στις συναυλίες μου πραγματικά το κοινό δεν σταμάταγε να χορεύει, μέχρι και ασθενοφόρα έφερναν απ’ έξω γιατί κάποιοι δεν άντεχαν και έπρεπε να τους δοθούν πρώτες βοήθειες. Ήταν πραγματικά τρελή εκείνη η εποχή. Χορεύαμε ακόμα και όταν κοιμόμασταν...»
Οι επιτυχίες σας είναι αμέτρητες και πολυδιασκευασμένες. Υπάρχει ένα τραγούδι σας που αγγίζει περισσότερο την ψυχή σας;
«Δεν υπάρχουν αγαπημένα και μη τραγούδια μου. Για μένα όλα μου τα τραγούδια είναι τα διαμάντια μου και η περιουσία μου. Τώρα αν κάποιο διαμάντι είναι λίγο μεγαλύτερο… αυτό θα το κρίνει το κοινό».
Στην Ελλάδα έχετε εμφανιστεί κάποιες φορές. Είστε σε θέση να συγκρίνετε το ελληνικό κοινό με το κοινό άλλων χωρών;
«Είναι γνωστό πως στην Ελλάδα ο κόσμος είναι ιδιαίτερα εξωστρεφής και πολύ ζεστός αυτό είναι όχι μονό δική μου άποψη αλλά και αρκετών άλλων καλλιτεχνών. Στην Ελλάδα αγαπάτε πολύ το Rock and Roll και ξέρετε να ροκάρετε πραγματικά. Για μένα αυτός ο κόσμος είναι ο κόσμος μου που δεν είναι συμβατικός και δεν φοβάται να δείξει την χαρά του…».
