Γράφει η Αναστασία Βούλγαρη
Νύχτα μαγική χθες βράδυ στον Ιανό, στη μουσική παράσταση για την κυκλοφορία του καινούργιου δίσκου του Στέφανου Κορκολή «Συνάντηση ΙΙ» σε έργα του Μίκη Θεοδωράκη.
Ζήσαμε τρεις ώρες γεμάτες λυρισμό και ομορφιά με τον Στέφανο Κορκολή στο πιάνο-ορχήστρα (έτσι χαρακτηρίζουμε πλέον το πιάνο όταν παίζει ο Κορκολής), με τη Σοφία Μανουσάκη στην καλύτερη μέχρι σήμερα ερμηνεία της, την εξαιρετική τσελίστα Μαριλίζα Παπαδούρη, τον εκπληκτικό φλαουτίστα και σαξοφωνίστα Βασίλη Δεφίγγο και τον σεμνό Θοδωρή Ζήση με τη νοσταλγική λατέρνα του, που μας μετέφερε τρυφερά στα χρόνια της δεκαετίας του 1960 και στα πρώτα λαϊκά τραγούδια τού Μίκη.
Παραβρέθηκε η Μαρία Φαραντούρη, η οποία τραγούδησε μαζί με την Σοφία Μανουσάκη το «Περιγιάλι» και τη «Μαργαρίτα μαγιοπούλα».
«Αυτή είναι η σωστή ερμηνεία!» παρατήρησε ενθουσιασμένη η Μαρία, όταν άκουσε τη Σοφία Μανουσάκη να τραγουδά το «Περιγιάλι».
«Γιατί έχουμε ακούσει τόσους να διαχειρίζονται αυτόν τον πλούτο των μελωδιών του Μίκη, αλλά το κάνουν επιφανειακά» επεσήμανε κι ύστερα, απευθυνόμενη στον Στέφανο Κορκολή τόνισε: «Τόσο βαθιά ερμηνεία κι απ’ τους δυο σας κι από τη φίλη μας, οπωσδήποτε, τη Μαριλίζα και τη Σοφία, είναι καταπληκτικό! Μια νέα γυναίκα να έχει τόση αισθαντικότητα και εσύ [Στέφανε] που δίνεις όλο το πρόσταγμα. Αυτό σπάνια το συναντάς». (Απομαγνητοφωνημένο κείμενο)
Ακούσαμε, σε πρώτη πανελλαδική παρουσίαση, μερικά τραγούδια από τον κύκλο τραγουδιών του Μίκη Θεοδωράκη «Μια θάλασσα γεμάτη μουσική» και, για πρώτη φορά μετά από 26 χρόνια, τραγούδια από τον κύκλο «Χαιρετισμοί», σε μεταγραφή τού Στέφανου Κορκολή. Η παράσταση ολοκληρώθηκε με τη «Μικρή Σουίτα» για πιάνο. (Περισσότερες πληροφορίες για τα έργα στο ένθετο του δίσκου).
Βίντεο: Χρήστος Ζουλιάτης
Ειλικρινά, δεν ξέρω ποιες λέξεις μπορούν να περιγράψουν αυτό που συμβαίνει μέσα μας και γύρω μας όταν ο Κορκολής παίζει πιάνο. Θα μπορούσα να πω «ανύψωση» ή να χρησιμοποιήσω για εκείνον κοινότυπους χαρακτηρισμούς όπως: «υψηλή αισθητική» ή «μεγάλο ταλέντο» κλπ, αλλά είμαι σίγουρη ότι καμία λέξη από όσες γνωρίζω δεν είναι ικανή να περιγράψει αυτό που ζούμε κάθε φορά που παρακολουθούμε τον Στέφανο να μετατρέπει το πιάνο του σε ολόκληρη ορχήστρα. Γι αυτό, νομίζω, το καλύτερο είναι να παραθέσω τα απομαγνητοφωνημένα λόγια της Μαρίας Φαραντούρη κατά τη διάρκεια της χθεσινής παράστασης:
«Δεν είναι ξεχασμένα (σ.σ. τα τραγούδια μιλώντας για το «Μια θάλασσα γεμάτη μουσική»). Δεν είναι λες και κάποτε παίχτηκαν κι ακούστηκαν. Ποτέ, δεν έχουν ακουστεί ποτέ αυτά τα τραγούδια. Μας τα αποκαλύπτετε πρώτη φορά. Είναι μια αποκάλυψη αυτό. Σας ευχαριστούμε πολύ. Βαθιά μέσα από την ψυχή μου σας το λέω. Θεωρώ ότι είναι στα όρια του world music, παρότι φαίνεται σε μερικούς λίγο κλασικό, αλλά είναι πάρα πολύ ωραίο, πιστέψτε με, μπορείς να σταθεί σ’ ένα παγκόσμιο επίπεδο και να μεταφραστεί και να τραγουδηθεί. Είναι η ερμηνεία σας, είναι… πρώτη φορά ακούω Θεοδωράκη και συγκινούμαι βαθιά, πώς να σας το πω…». Ύστερα από λίγο, η Μαρία ζητά το μικρόφωνο και λέει:
«…Κάνετε μία δουλειά, η οποία μπορεί να έχει μέλλον, δηλαδή συναντιούνται αυτά τα τραγούδια με το μέλλον τους, κατάλαβες πως το εννοώ, ότι θα πρέπει να τα βγάλετε με πολλή περηφάνια και δεν έχει σημασία τι θα πω εγώ, ο Μίκης κτλ. Ο Μίκης σαφώς θα συγκινηθεί, πολύ περισσότερο απ’ όλους μας αλλά σημασία έχει ο κόσμος, ο οποίος ακούει, έχει ακούσματα, υπάρχει κόσμος που ακούει αυτό το είδος της μουσικής κι είναι τόσο ωραία τα λόγια κι όμορφα και μιλάνε στην ψυχή του ανθρώπου. Λοιπόν πρέπει να τ’ αποκαλύπτετε αυτά συνέχεια, συνέχεια. Εσύ κάνεις ένα θαύμα (σ.σ. απευθυνόμενη στον Στέφανο) κι είναι πολύ τυχερή η Σοφία που είναι μαζί σου κι εσύ με τη Σοφία. Αυτό είναι μια πολύ καλή ιστορία, πάρα πολύ καλή και έχει καλά αποτελέσματα. Κάνατε τόσο ωραία τη βραδιά μας αυτές τις δύσκολες μέρες, πανδαισία, ομορφιά!»
Όταν η Μανουσάκη τραγουδά, ανοίγει δίαυλο επικοινωνίας με το υπερκόσμιο. Μια Καρυάτιδα σε στάση προσευχής μάς μεταδίδει μελωδικά τη συναισθηματική κατάσταση του Μίκη, τη στιγμή που ο Μανόλης Αναγνωστάκης γράφει τις «Μπαλάντες» και του τις στέλνει στο Παρίσι με τη σημείωση: «Σε αφορούν».
Η Μανουσάκη δεν είχε γεννηθεί το 1973 ούτε γνωρίζει, καθώς τραγουδά το «Δρόμοι παλιοί», ότι ο Θεοδωράκης, κατά τη διάρκεια του αντιδικτατορικού αγώνα στο εξωτερικό, εισπράττει τη σκληρότητα και την άρνηση των συντρόφων του σε τέτοιο βαθμό, ώστε οι στίχοι «και προχωρούσα/ μέσα στη νύχτα/ χωρίς να γνωρίζω κανένα/ κι ούτε κανένας/ με γνώριζε» να τον αφορούν όσο ποτέ άλλοτε.
Πώς γίνεται λοιπόν η νεαρή Σοφία, η οποία δεν γνωρίζει τίποτε από όλ’ αυτά, όταν τραγουδά το συγκεκριμένο τραγούδι να εκφράζει τη συναισθηματική κατάσταση του Μίκη σαν να ήταν τότε παρούσα στα γεγονότα; Πώς γίνεται ένα κορίτσι χωρίς βίωμα ιστορίας να αποδίδει τον «Αντώνη» ή το «Άσμα ασμάτων», από τον κύκλο «Μαουτχάουζεν», με τέτοιον τρόπο, ώστε να σε κάνει να πιστεύεις ότι, πράγματι, έχει ζήσει τα δραματικά γεγονότα των στρατοπέδων; Όταν έθεσα την ερώτηση στον Στέφανο μού απάντησε: «Αυτό είναι θεόσταλτο».
Μετά από μια τέτοια απάντηση τα λόγια περιττεύουν. Γι αυτό, θα κλείσουμε το μικρό μας αφιέρωμα για τη χθεσινή μουσική παράσταση, με τα λόγια της Μαρίας Φαραντούρη: «Αυτός είναι ο Θεοδωράκης του σήμερα».
Νύχτα μαγική χθες βράδυ στον Ιανό, στη μουσική παράσταση για την κυκλοφορία του καινούργιου δίσκου του Στέφανου Κορκολή «Συνάντηση ΙΙ» σε έργα του Μίκη Θεοδωράκη.
Ζήσαμε τρεις ώρες γεμάτες λυρισμό και ομορφιά με τον Στέφανο Κορκολή στο πιάνο-ορχήστρα (έτσι χαρακτηρίζουμε πλέον το πιάνο όταν παίζει ο Κορκολής), με τη Σοφία Μανουσάκη στην καλύτερη μέχρι σήμερα ερμηνεία της, την εξαιρετική τσελίστα Μαριλίζα Παπαδούρη, τον εκπληκτικό φλαουτίστα και σαξοφωνίστα Βασίλη Δεφίγγο και τον σεμνό Θοδωρή Ζήση με τη νοσταλγική λατέρνα του, που μας μετέφερε τρυφερά στα χρόνια της δεκαετίας του 1960 και στα πρώτα λαϊκά τραγούδια τού Μίκη.
Παραβρέθηκε η Μαρία Φαραντούρη, η οποία τραγούδησε μαζί με την Σοφία Μανουσάκη το «Περιγιάλι» και τη «Μαργαρίτα μαγιοπούλα».
«Αυτή είναι η σωστή ερμηνεία!» παρατήρησε ενθουσιασμένη η Μαρία, όταν άκουσε τη Σοφία Μανουσάκη να τραγουδά το «Περιγιάλι».
«Γιατί έχουμε ακούσει τόσους να διαχειρίζονται αυτόν τον πλούτο των μελωδιών του Μίκη, αλλά το κάνουν επιφανειακά» επεσήμανε κι ύστερα, απευθυνόμενη στον Στέφανο Κορκολή τόνισε: «Τόσο βαθιά ερμηνεία κι απ’ τους δυο σας κι από τη φίλη μας, οπωσδήποτε, τη Μαριλίζα και τη Σοφία, είναι καταπληκτικό! Μια νέα γυναίκα να έχει τόση αισθαντικότητα και εσύ [Στέφανε] που δίνεις όλο το πρόσταγμα. Αυτό σπάνια το συναντάς». (Απομαγνητοφωνημένο κείμενο)
Ακούσαμε, σε πρώτη πανελλαδική παρουσίαση, μερικά τραγούδια από τον κύκλο τραγουδιών του Μίκη Θεοδωράκη «Μια θάλασσα γεμάτη μουσική» και, για πρώτη φορά μετά από 26 χρόνια, τραγούδια από τον κύκλο «Χαιρετισμοί», σε μεταγραφή τού Στέφανου Κορκολή. Η παράσταση ολοκληρώθηκε με τη «Μικρή Σουίτα» για πιάνο. (Περισσότερες πληροφορίες για τα έργα στο ένθετο του δίσκου).
Βίντεο: Χρήστος Ζουλιάτης
Μαρία Φαραντούρη: «Συναντιούνται αυτά τα τραγούδια με το μέλλον τους»
Ειλικρινά, δεν ξέρω ποιες λέξεις μπορούν να περιγράψουν αυτό που συμβαίνει μέσα μας και γύρω μας όταν ο Κορκολής παίζει πιάνο. Θα μπορούσα να πω «ανύψωση» ή να χρησιμοποιήσω για εκείνον κοινότυπους χαρακτηρισμούς όπως: «υψηλή αισθητική» ή «μεγάλο ταλέντο» κλπ, αλλά είμαι σίγουρη ότι καμία λέξη από όσες γνωρίζω δεν είναι ικανή να περιγράψει αυτό που ζούμε κάθε φορά που παρακολουθούμε τον Στέφανο να μετατρέπει το πιάνο του σε ολόκληρη ορχήστρα. Γι αυτό, νομίζω, το καλύτερο είναι να παραθέσω τα απομαγνητοφωνημένα λόγια της Μαρίας Φαραντούρη κατά τη διάρκεια της χθεσινής παράστασης:
«Δεν είναι ξεχασμένα (σ.σ. τα τραγούδια μιλώντας για το «Μια θάλασσα γεμάτη μουσική»). Δεν είναι λες και κάποτε παίχτηκαν κι ακούστηκαν. Ποτέ, δεν έχουν ακουστεί ποτέ αυτά τα τραγούδια. Μας τα αποκαλύπτετε πρώτη φορά. Είναι μια αποκάλυψη αυτό. Σας ευχαριστούμε πολύ. Βαθιά μέσα από την ψυχή μου σας το λέω. Θεωρώ ότι είναι στα όρια του world music, παρότι φαίνεται σε μερικούς λίγο κλασικό, αλλά είναι πάρα πολύ ωραίο, πιστέψτε με, μπορείς να σταθεί σ’ ένα παγκόσμιο επίπεδο και να μεταφραστεί και να τραγουδηθεί. Είναι η ερμηνεία σας, είναι… πρώτη φορά ακούω Θεοδωράκη και συγκινούμαι βαθιά, πώς να σας το πω…». Ύστερα από λίγο, η Μαρία ζητά το μικρόφωνο και λέει:
«…Κάνετε μία δουλειά, η οποία μπορεί να έχει μέλλον, δηλαδή συναντιούνται αυτά τα τραγούδια με το μέλλον τους, κατάλαβες πως το εννοώ, ότι θα πρέπει να τα βγάλετε με πολλή περηφάνια και δεν έχει σημασία τι θα πω εγώ, ο Μίκης κτλ. Ο Μίκης σαφώς θα συγκινηθεί, πολύ περισσότερο απ’ όλους μας αλλά σημασία έχει ο κόσμος, ο οποίος ακούει, έχει ακούσματα, υπάρχει κόσμος που ακούει αυτό το είδος της μουσικής κι είναι τόσο ωραία τα λόγια κι όμορφα και μιλάνε στην ψυχή του ανθρώπου. Λοιπόν πρέπει να τ’ αποκαλύπτετε αυτά συνέχεια, συνέχεια. Εσύ κάνεις ένα θαύμα (σ.σ. απευθυνόμενη στον Στέφανο) κι είναι πολύ τυχερή η Σοφία που είναι μαζί σου κι εσύ με τη Σοφία. Αυτό είναι μια πολύ καλή ιστορία, πάρα πολύ καλή και έχει καλά αποτελέσματα. Κάνατε τόσο ωραία τη βραδιά μας αυτές τις δύσκολες μέρες, πανδαισία, ομορφιά!»
Το φαινόμενο Σοφία Μανουσάκη
Όταν η Μανουσάκη τραγουδά, ανοίγει δίαυλο επικοινωνίας με το υπερκόσμιο. Μια Καρυάτιδα σε στάση προσευχής μάς μεταδίδει μελωδικά τη συναισθηματική κατάσταση του Μίκη, τη στιγμή που ο Μανόλης Αναγνωστάκης γράφει τις «Μπαλάντες» και του τις στέλνει στο Παρίσι με τη σημείωση: «Σε αφορούν».
Η Μανουσάκη δεν είχε γεννηθεί το 1973 ούτε γνωρίζει, καθώς τραγουδά το «Δρόμοι παλιοί», ότι ο Θεοδωράκης, κατά τη διάρκεια του αντιδικτατορικού αγώνα στο εξωτερικό, εισπράττει τη σκληρότητα και την άρνηση των συντρόφων του σε τέτοιο βαθμό, ώστε οι στίχοι «και προχωρούσα/ μέσα στη νύχτα/ χωρίς να γνωρίζω κανένα/ κι ούτε κανένας/ με γνώριζε» να τον αφορούν όσο ποτέ άλλοτε.
Πώς γίνεται λοιπόν η νεαρή Σοφία, η οποία δεν γνωρίζει τίποτε από όλ’ αυτά, όταν τραγουδά το συγκεκριμένο τραγούδι να εκφράζει τη συναισθηματική κατάσταση του Μίκη σαν να ήταν τότε παρούσα στα γεγονότα; Πώς γίνεται ένα κορίτσι χωρίς βίωμα ιστορίας να αποδίδει τον «Αντώνη» ή το «Άσμα ασμάτων», από τον κύκλο «Μαουτχάουζεν», με τέτοιον τρόπο, ώστε να σε κάνει να πιστεύεις ότι, πράγματι, έχει ζήσει τα δραματικά γεγονότα των στρατοπέδων; Όταν έθεσα την ερώτηση στον Στέφανο μού απάντησε: «Αυτό είναι θεόσταλτο».
Μετά από μια τέτοια απάντηση τα λόγια περιττεύουν. Γι αυτό, θα κλείσουμε το μικρό μας αφιέρωμα για τη χθεσινή μουσική παράσταση, με τα λόγια της Μαρίας Φαραντούρη: «Αυτός είναι ο Θεοδωράκης του σήμερα».
