ξεκινάει το νέο site akispanou.com μαζί με ένα βιογραφικό που παραθέτουμε στο τέλος και περιγράφει την ζωή του ως το 1958. Αδιαμφισβήτητα ο Άκης Πάνου υπήρξε μια προσωπικότητα του λαϊκού τραγουδιού και άφησε από τα τέλη του ‘50 μέχρι το 2000, που έφυγε από την ζωή, έναν αξιοπρόσεκτο αριθμό ηχογραφήσεων που στο μεγαλύτερο ποσοστό τους θα μπορούσαν να θεωρηθούν ξεχωριστές και πετυχημένες. Κατάφερε να συνεργαστεί με τους μεγαλύτερους έλληνες τραγουδιστές αλλά το κυριότερο είναι ότι τα τραγούδια του έχουν δικό τους χαρακτήρα και αποτελούν υπόδειγμα τραγουδοποιοίας τόσο για τους στίχους τους, που πάντα υπέγραφε ο ίδιος, αλλά και για την μουσική, την ενορχήστρωση, και τους σολίστες του μπουζουκιού που «συμπρωταγωνιστούσαν» σε αυτά. Η μυθολογία των στίχων του, άμεση και αιχμηρή είτε αναφέρονταν στον έρωτα είτε στην πίκρα της ζωής, τα παράπονά και τους προσωπικούς στοχασμούς του.
Εκτός όμως από τραγουδοποιός και εξαίρετος χειροτέχνης (ξυλογλύπτης, οργανοποιός κλπ) υπήρξε και μια «παράξενη» προσωπικότητα, για μας που τον γνωρίσαμε μόνο εξ’ αποστάσεως μέσα από το έργο του, το περιοδικό Ντέφι όπου αρθρογραφούσε με πάθος αλλά και τις λιγοστές τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές συνεντεύξεις του μέχρι και την προβολή της τελευταίας δυσάρεστης περιόδου της ζωής του (φόνος, αναπαράσταση, φυλακή, δικαστήριο κλπ).
Παθιασμένος και ιδιόμορφα εγωιστής, υπερασπίστηκε όμως με ξεχωριστή τιμιότητα το έργο του χωρίς διαπλοκές με την εξουσία, τον τύπο τα κόμματα και με ανθρώπους που δεν ανεχόταν. Αν ήθελε θα μπορούσε να είχε αποκομίσει πολλαπλάσια οφέλη δίνοντας τραγούδια σε τραγουδιστές και ηχογραφώντας ακόμη συχνότερα. Προτίμησε να αποσυρθεί και να μετακομίσει στην Ξάνθη και σιγά σιγά αυτοπεριορίστηκε σε λιγοστές εμφανίσεις και συναυλίες στο κέντρο της Αθήνας, μια στο τόσο, και μερικές φορές τέλος μαζί με τον Μανώλη Ρασούλη στην Κρήτη και όπου αλλού.
Με μια σχετική μελαγχολία σκέφτομαι όλη αυτή την διαδρομή ενός ανθρώπου που ίσως να δικαιούτο ένα happy end σε αυτή την πολυτάραχη ζωή του που λίγο πολύ αναδύεται μέσα από τα, όσο πρέπει, «σπαραχτικά» τραγούδια του.
Αυτό που μένει τελικά μετά από τόσα δημιουργικά χρόνια είναι τα 300 τόσα τραγούδια του που κατάφεραν να νικήσουν το χρόνο και τα όποια αρνητικά συναισθήματα δημιουργήθηκαν από τα δυσάρεστα γεγονότα.
Από εκπομπή με την Μαλβίνα Κάραλη
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΑΠΟ ΤΟ SITE
Γεννήθηκε στις 15/12/1933 στην Αθήνα στου Χαροκόπου και ήταν ο τέταρτος από τα πέντε παιδία της οικογένειας. Ο πατέρας του Στέφανος Πάνου εργαζόταν ως διαχειριστής της βασιλικής φρουράς και η μητέρα του Ελευθερία Σακελλαριάδη ασχολείτο με τα οικιακά. Μεγάλωσε σε γειτονιά με πολλούς πρόσφυγες και από μικρό παιδί έζησε μέσα στη μουσική, στους κεμεντζέδες και στα τραγούδια των Ποντίων. Απέκτησε ακούσματα από τα ρεμπέτικα που ήταν διάχυτα παντού στην περιοχή αλλά και από τον αδελφό της Μητέρας του Περικλή Σακελλαριάδη που έπαιζε κλασική κιθάρα. Μέσα στα δύσκολα χρόνια της κατοχής προσπαθεί να επιβιώσει πουλώντας τσιγάρα και κάνοντας διάφορες δουλειές ενώ παράλληλα μυείται από τον μεγαλύτερο αδελφό του Ευάγγελο και τον φίλο του Λευτέρη Ευσταθιάδη στον κόσμο της μουσικής και των οργάνων. Από εννέα ετών ξεκινάει να παίζει μαντολίνο και κιθάρα και την άνοιξη του 1947 γνωρίζεται με τον Γιάννη Σταματίου (Σπόρος), μαζί του κάνει την πρώτη του επαγγελματική εμφάνιση στην ταβέρνα του Σιλιβάνη στο Κουκάκι με αμοιβή το όποιο φιλοδώρημα των πελατών και ένα πιάτο φαγητό. Το 1948 ανεβαίνει ως ταλέντο στο Αλκαζάρ, στη Φρεγάδα του Λάσκου και παίζει κιθάρα μαζί με τον αδελφό του ενώ η αδελφή του τραγουδάει και αργότερα σμίγει με τον φίλο του τον Λευτέρη και μαζί παίζουν στα πάρτι και στους χορούς. Εκείνη την εποχή γνωρίζεται με τον Νίκο Καρανικόλα τον Κώστα Σιμόπουλο και τον Ορφέα Κρεούζη και μαζί παίζουν σε διάφορα μέρη της Αθήνας και της επαρχίας. Για μια περίπου δεκαετία ο Άκης Πάνου αρχίζει την περιπλάνηση του με όλους τους καλλιτέχνες της εποχής σε διάφορα κέντρα, ενδεικτικά αναφέρουμε τους Γιώργο Τσιμπίδη, Αντώνη Μουστάκα, Γιώργο Χατζηδάκη, Βαγγέλη Νταράλα, Σεβάς Χανούμ, Σταύρο Τζουανάκο, Κώστα Παπαδόπουλο, Βούλα Γκίκα και πολλούς άλλους. Το 1957-58 παίζει στο κέντρο «Απόψε φίλα με» του Χρήστου Κολοκοτρώνη όπου τα ονόματα του μαγαζιού είναι η Σωτηρία Μπέλλου, ο Καραπατάκης και ο Μανώλης Αγγελόπουλος. Το τελευταίο κέντρο που εμφανίζεται είναι «ο Θείος» το 1958.
*Οι φωτογραφίες είναι από το akispanou.com
