«Χρήστος Νικολόπουλος»
Ο Χρήστος Νικολόπουλος, συνθέτης και δεξιοτέχνης του μπουζουκιού, αυτοβιογραφείται στο «Μονόγραμμα» της Δευτέρας 17 Δεκεμβρίου.
Ο Χρήστος Νικολόπουλος, σέρνει πίσω του ένα σημαντικό κομμάτι της ιστορίας σ’ αυτό που ονομάζουμε ελληνικό λαϊκό τραγούδι με εμφανή στοιχεία από τις ρίζες της παράδοσης. Ωστόσο, παραμένει σεμνός, διακριτικός και συγκροτημένος, σ’ έναν χώρο που αυτός ο συνδυασμός σπανίζει…
Γεννήθηκε στο Καψοχώρι, μία συνοικία της Αλεξάνδρειας του Γιδά, στο νομό Ημαθίας. Κανείς από την οικογένεια δεν ήταν μουσικός, οι μουσικές ήταν μέσα του, προέρχονταν από άγνωστες πανάρχαιες καταβολές. Μαγευόταν από τα συγκροτήματα που έρχονταν στο χωριό του στα πανηγύρια, από τον ξάδελφο που αγόρασε ακορντεόν, και του το ζητούσε να παίξει κι αυτός.
Το χωριό μικρό, η οικογένειά του αγροτική, φτωχή, δεν γινόταν λόγος για σπουδές. Ούτε άλλωστε ο Χρήστος Νικολόπουλος είχε αυτό κατά νου.
Έτσι, το 1963, σε ηλικία μόλις δεκαέξι ετών, με τα λιγοστά λεφτά και την ευχή του πατέρα του ως μόνο εφόδιο, έφτασε στην Αθήνα. Έσπευσε φυσικά στην οδό Βερανζέρου στην Ομόνοια, στο θρυλικό «Καφενείο των Μουσικών». Εκεί γνώρισε μουσικούς που τον βοήθησαν και άρχισε να παίζει σε δίσκους μικρών εταιρειών.
«Στην αρχή πήγαινα στα στούντιο κι έπαιζα τσάμπα, έπαιζα για να με γνωρίσουν» λέει. Τελικά, ο Στέλιος Ζαφειρίου, δεξιοτέχνης στο μπουζούκι τον άκουσε και του πρότεινε να παίζουν μαζί στις ηχογραφήσεις των μεγαλύτερων εταιρειών της εποχής εκείνης.
Ένας από τους μουσικούς που γνώρισε κατόπιν, ο Πάνος Ιατρού, τον σύστησε στον Στέλιο Καζαντζίδη που τραγουδούσε στο κέντρο «Η Τριάνα του Χειλά», το καλύτερο κέντρο της εποχής εκείνης. Ο Καζαντζίδης έψαχνε για μπουζούκι κι έτσι έγινε το μεγάλο άνοιγμα στην καριέρα του, «η αλλαγή ας πούμε κατηγορίας», όπως λέει.
Μετά τον Καζαντζίδη που αποσύρθηκε ξαφνικά, ο Χρήστος Νικολόπουλος συνέχισε την πορεία του αυτόνομα, γνώρισε και εργάστηκε σχεδόν με όλους τους ρεμπέτες της εποχής, τον Βασίλη Τσιτσάνη, τον Γιάννη Παπαϊωάννου, τον Γιώργο Κυριαζή, τον Μάρκο Βαμβακάρη, τον Σταύρο Κουγιουμτζή.
Το 1968 ήταν όταν ξεκίνησε να γράφει τα πρώτα δικά του τραγούδια.
Κατά τη διάρκεια της καριέρας του, ο Χρήστος Νικολόπουλος, έγραψε κορυφαία τραγούδια που σφράγισαν τη συλλογική μας μνήμη. Το «Υπάρχω», «Κάτω απ’ το πουκάμισό μου», το «Ξημέρωμα», που τραγουδάει ο Λιδάκης, τις «Νταλίκες», «Στων αγγέλων τα μπουζούκια», το «Κάτσε καλά», το «Ποδήλατο», «Ψίθυροι καρδιάς», «Όλες του κόσμου οι Κυριακές» σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου.
Συνεργάστηκε με εξαίρετους στιχουργούς, όπως με τον Μάνο Ελευθερίου, με τον Πυθαγόρα (πάνω από 40 τραγούδια, πολύ μεγάλες επιτυχίες), τη Σώτια Τσώτου, την Τασούλα Θωμαΐδη και πολλούς άλλους, τους οποίους χαρακτηρίζει εξαιρετικούς στιχουργούς με τους οποίους έκανε κι εξαιρετικές συνεργασίες.
Μία από τις κορυφαίες στιγμές στην καριέρα του θεωρεί την εποχή που έπαιξε με τον Μανώλη Χιώτη. Ο Χιώτης ήταν το ίνδαλμά του και βρέθηκε να παίζει μία ολόκληρη σεζόν μαζί του στο «Ακροπόλ», απέναντι από το Πολυτεχνείο.
Στη συνέχεια με τον Ζαμπέτα, ο οποίος συνήθιζε να τον αποκαλεί και «γιο του», που έπαιξε σχεδόν στο 80% της δισκογραφίας του μαζί του, σαν δεύτερο μπουζούκι.
Κορυφαία στιγμή επίσης, θεωρεί -και είναι- η παρουσία του στο Ηρώδειο, καθώς το μπουζούκι ήταν ταμπού για το Ηρώδειο, με αποτέλεσμα να μην μπορέσουν ποτέ να μπουν οι παλαιότεροι σπουδαίοι καλλιτέχνες.
Δούλεψε με όλους τους μεγάλους τραγουδιστές και τραγουδίστριες, όπως οι Πόλυ Πάνου, Καίτη Γκρέυ, Τόλη Βοσκόπουλο, Γρηγόρη Μπιθικώτση, Γιάννη Πουλόπουλο, Γιάννη Καλατζή, Χαρούλα Αλεξίου, Γιώργο Νταλάρα, Ελευθερία Αρβανιτάκη, Πασχάλη Τερζή αλλά και νεότερους, οι οποίοι αναδείχτηκαν από τα τραγούδια του, όπως ο Κώστας Μακεδόνας, ο Δημήτρης Μπάσης κ.ά.
Παραγωγός: Γιώργος Σγουράκης
Σκηνοθεσία: Κιμ Ντίμον
Δημοσιογραφική επιμέλεια: Ιωάννα Κολοβού
Διεύθυνση φωτογραφίας: Στάθης Γκόβας
Ηχοληψία: Λάμπρος Γόβατζης
Μοντάζ: Σταμάτης Μαργέτης
Διεύθυνση παραγωγής: Στέλιος Σγουράκης
ΕΡΤ2
Ημερομηνία μετάδοσης: Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2018, στις 19:30
