Να είσαι γραφιάς δεν σημαίνει ότι μπορείς πάντοτε να μεταφέρεις στο χαρτί ένα γεγονός, μια βραδιά, ένα συναίσθημα, μια ανατριχίλα. Είναι φορές που ακόμα και η τηλεοπτική καταγραφή ενός στιγμιότυπου ωχριά μπροστά στην πραγματικότητα και δεν μπορεί να θυμίσει το περιστατικό που απαθανατίζει ούτε στους παρόντες σε αυτό.
Κάπως έτσι, νιώθω ότι, συνέβη και στην εκπομπή με τη Μελίνα Κανά. Ήμουν εκεί. Αυτό είναι σίγουρο. Το έζησα. Τι το έζησα, δηλαδή; Δεν αρκεί το ρήμα αυτό για να περιγράψει τη συγκίνηση και την ευγνωμοσύνη μου απέναντι στη σπουδαία αυτή ερμηνεύτρια.
Όλη μας η κουβέντα ήταν αφοπλιστική. Όλη της η παρουσία από την πρώτη στιγμή που πάτησε το πόδι της στο γύρισμα. Σαν αερικό. Μαγευτήκαμε. Με την αύρα της, αλλά και με το τραγούδι που επέλεξε να τραγουδήσει στο τέλος (a cappella), μας γύρισε πίσω στον πυρήνα και την αφετηρία της καλλιτεχνικής έκφρασης. Συγκίνηση, ανατριχίλα και νοτισμένα μάτια. Μια συγκλονιστική ανάμνηση που κρατάμε ως παράσημο και πολύτιμο φυλακτό. Ευγνώμονες.
Όσο «κλισέ» κι αν σας φαίνεται: μην την χάσετε.
Κάπως έτσι, νιώθω ότι, συνέβη και στην εκπομπή με τη Μελίνα Κανά. Ήμουν εκεί. Αυτό είναι σίγουρο. Το έζησα. Τι το έζησα, δηλαδή; Δεν αρκεί το ρήμα αυτό για να περιγράψει τη συγκίνηση και την ευγνωμοσύνη μου απέναντι στη σπουδαία αυτή ερμηνεύτρια.
Όλη μας η κουβέντα ήταν αφοπλιστική. Όλη της η παρουσία από την πρώτη στιγμή που πάτησε το πόδι της στο γύρισμα. Σαν αερικό. Μαγευτήκαμε. Με την αύρα της, αλλά και με το τραγούδι που επέλεξε να τραγουδήσει στο τέλος (a cappella), μας γύρισε πίσω στον πυρήνα και την αφετηρία της καλλιτεχνικής έκφρασης. Συγκίνηση, ανατριχίλα και νοτισμένα μάτια. Μια συγκλονιστική ανάμνηση που κρατάμε ως παράσημο και πολύτιμο φυλακτό. Ευγνώμονες.
Όσο «κλισέ» κι αν σας φαίνεται: μην την χάσετε.