Με τι παρηγοριέται ο Παναθηναϊκός

Στη μαγεμένη Αραπιά!

Στο χώρο του λαϊκού τραγουδιού, λίγοι είναι εκείνοι που ασχολήθηκαν με όλες τις πτυχές της καλλιτεχνικής έκφρασης και κυμάνθηκαν ταυτόχρονα σε υψηλές στάθμες δημιουργίας. Ο Γιώργος Μητσάκης, στην πρώτη μεταπολεμική περίοδο, ξεχώρισε αμέσως για την δύναμη των στίχων του, την πολυποίκιλη μουσική του φλέβα, την σωστή ερμηνεία του και την μαστοριά του στο μπουζούκι. Άλλοτε στιβαρός και δωρικός κι άλλοτε αρχοντορεμπέτης και περιπαικτικός, ο Μητσάκης είχε το χάρισμα να διαφοροποιείται από τους ομότεχνους του. Ακόμα και σαν προσωπικότητα αλλά και σαν φιγούρα πάνω στο πάλκο «πέρασε» το δικό του ύφος. Χωρίς υπερβολή πέρα από τον κοινότοπη αλλά εύστοχη ετικέτα «Δάσκαλος» που του απένειμαν πολλοί, θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως ένας πηγαίος εστέτ του πενταγράμμου. Κι είναι κρίμα που μεγάλα μέρη από το εύρος του έργου του παραμένουν ανεξερεύνητα κι ας έχουν δεκάδες τραγούδια του κερδίσει την μάχη με τον χρόνο. Γιατί πέρα από την αναγνώριση που χαίρει στον ευρύτερο μουσικό κύκλο, ο Μητσάκης δεν έχει «παρασημοφορηθεί» όσο άλλοι ισοδύναμοί του. Κι αυτό ίσως συμβαίνει γιατί τα media αλλά και η έρευνα, από άγνοια ή ακόμη και σκοπιμότητα, αποδίδουν τα εύσημα σε λιγοστούς και ορισμένους. Το 1959 ο Μητσάκης στις μεγάλες του δόξες, δισκογράφησε το περίφημο άσμα του «Στη μαγεμένη Αραπιά» που σε πρώτη εκτέλεση τραγούδησαν ο Δημήτρης Ρουμελιώτης με την Νότα Παπανικολάου: 

Έλα μικρό μου ταίρι
Να πάμε σ’ άλλα μέρη
Που θα ‘ναι καλοκαίρι, ωωω…

Με αυτούς τους στίχους συντάχθηκαν ο κύριος και η κυρία Μπεργκ και ταξιδεύουν στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, για τα τελευταία κατά πως φαίνεται χρυσοπληρωμένα ένσημα του Σουηδού ποδοσφαιριστή αφού ο Παναθηναϊκός δεν είναι σε θέση να του υποσχεθεί ένα καλύτερο μέλλον από τα πετροδόλαρα της Αλ Αΐν. Τώρα για να λέμε την αλήθεια, καλοκαίρια σαν τα ελληνικά δύσκολα να ματαβρούνε οι Μάρκους & family, αλλά τι απέχει η Ελλάδα; Λίγες ώρες δρόμο με το αεροπλάνο. Να δείτε που σε τα μας θα κάνουν τις διακοπές τους…Η αποχώρηση του Μπεργκ παρά τα φράγκα που αποφέρει σε συνδυασμό με τη μετακίνηση του Κλωναρίδη στην ΑΕΚ υπογραμμίζει τη δεινή θέση στην οποία έχει περιέλθει το τριφύλλι. Όσο μάστορας και να ‘ναι ο προπονητής θα χρειαστούν πολλά, πολύ και πολλοί για να επανέλθουν οι πράσινοι στα επίπεδα που τους αρμόζουν. Μόνη παρηγοριά η γενικότερη στένεψη, που οδηγεί και τους αντιπάλους σε στεγνές επιλογές. Όχι όμως στο βαθμό του Παναθηναϊκού. Η ΑΕΚ κινείται περισσότερο, ο ΠΑΟΚ και ο Ολυμπιακός, ο καθένας με τα όρια του το ψάχνουν ακόμη. Στις υπόλοιπες ομάδες καταφθάνουν ξένοι για τους οποίους λίγα γνωρίζουμε και περισσότερα προσδοκάμε. Η ελπίδα βλέπετε πεθαίνει τελευταία. Είναι κι αυτές οι κεντραρισμένες πρόσφατες επιλογές του Πανιωνίου, οι παλαιότερες του Αστέρα και της Ξάνθης που σε κάνουν να λες: μπας και…Πάντως καθημερινά, σε συνδυασμό με όσα παράλογα έχουν συσσωρευτεί εδώ και χρόνια, το ελληνικό πρωτάθλημα υποβαθμίζεται σταθερά και αμετάκλητα. Η κρίση επιδεινώνει την κατάπτωση, τη φτήνια, τα αδιέξοδα. Κι αν φέτος η συνδρομητική που στηρίζει την διοργάνωση ζητά εκπτώσεις, του χρόνου βλέπω να παρακαλά για απαλλαγή… Στον τόπο μας τα θαύματα έχουν γερή ρίζα και οι μεταπτώσεις είναι τρόπος ζωής. Μια αναλαμπή μπορεί να δυναμιτίσει καταστάσεις. Μακάρι κάτι ανάλογο να ‘ρθει και να γλυκάνει τη ζοφερή και αρρωστημένη κατάσταση που επικρατεί. Προς το παρόν μόνη διαφυγή η ονειροπόληση σε τόπους μαγικούς κι ονειρεμένους, σαν αυτούς που πάει ο Μπεργκ και σκιαγραφεί ο Μητσάκης:

Εκεί που όλα είν’ ωραία…

...μπάλα μετά μουσικής

Το άρθρο προέρχεται από το οπισθόφυλλο της Sportday (28/6/2017) και είναι μια χορηγία της πίπας Herb. Μπορείτε να το διαβάσετε και μέσα από το pdf που ακολουθεί.