Το 1975 κυκλοφόρησε ένας δίσκος σταθμός στην ιστορία του λαϊκού τραγουδιού. Ο Στέλιος Καζαντζίδης μετά από παύσεις και κόντρες με την εταιρία του, έδινε βροντερό παρόν στη δισκογραφία με το μεγάλο δίσκο 33 στροφών με τον τίτλο «Υπάρχω». Η μουσική ήταν του Χρήστου Νικολόπουλου και οι στίχοι του Πυθαγόρα. Σχεδόν και τα 12 τραγούδια του άλμπουμ έγιναν μεγάλες επιτυχίες ενώ οι πωλήσεις του ξεπέρασαν κάθε όριο στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Για πρώτη φορά στην ιστορία του ελληνικού τραγουδιού, ερμηνευτής, προλόγιζε την εργασία του, απευθυνόμενος σε πρώτο πρόσωπο, προς τους φίλους του.
Κι όμως ο Καζαντζίδης το τόλμησε και πέτυχε, γιατί είχε και τη δύναμη και τα αληθινά γαλόνια, κερδισμένα στις μάχες της καθημερινότητας.
Το άλμπουμ ξεκίναγε με την ομιλία του βάρδου, σαν εξομολόγηση: «ΥΠΑΡΧΩ σαν καλλιτέχνης και σαν άνθρωπος, από τον καιρό που εσείς οι γνωστοί και άγνωστοι φίλοι μου, με αγαπήσατε και με κάνατε δικό σας».
Λίγο αργότερα η κυκλοφορία παρέλυε σε όλη τη χώρα, αφού ο Καζαντζίδης παρουσίαζε ζωντανά τα τραγούδια του «Υπάρχω» σε μια τηλεοπτική εκπομπή που έμεινε στην ιστορία.
Προτελευταίο τραγούδι, στην β’ όψη του δίσκου ήταν και το:
Ξεκινήσαμε με όνειρα χρυσά
Μα χωρίσαμε στου δρόμου τα μισά…
Αυτά πάνω κάτω παραμιλάνε στον Ολυμπιακό για την φετινή ευρωπαϊκή περιπέτειά του. Μια διαδρομή που ξεκίνησε με προσδοκίες, μετά το πέρασμα στους ομίλους και έγινε προβληματική με την ομολογουμένως άτυχη κλήρωση που ακολούθησε. Παρ’ όλα αυτά οι ελπίδες δεν έσβησαν αλλά γκρεμίστηκαν με το καλημέρα στην πρώτη αναμέτρηση με την Σπόρντινγκ στο Καραϊσκάκη, για να λήξουν τραυματικά και οριστικά, πάλι με τον ίδιο αντίπαλο, στη Λισαβόνα.
Ο Λεμονής κλήθηκε να διαχειριστεί μια ήδη άδοξα δρομολογημένη κατάσταση, αλλά με την εμπειρία του και τα δέσιμό μου με την ομάδα, κατάφερε να διατηρήσει ζωντανά τα ανομολόγητα όνειρα.
Όμως χτες, στην κρίσιμη καμπή, νομίζω πως το χάλασε, αφού πήγε να «πάρει» το παιχνίδι με την ανάλογη εντός έδρας τακτική απέναντι στην Μπαρτσελόνα. Μόνο που εκεί ο «Θρύλος» έπεσε απ’ την Ακρόπολη και στάθηκε όρθιος.
Τα θαύματα δεν γίνονται κάθε μέρα. Άλλο το Φάληρο και αλλιώς το εκτός. Δεν έχει νόημα να παίζεις με παίκτες εκτός θέσεως και να καίγεσαι για το αποτέλεσμα. Η παρουσία του Φορτούνη σε ρόλο σέντερ φορ ήταν καμένη από χέρι.
Θα μου πείτε, αν για λίγο ακόμη το ημίχρονο έκλεινε ισόπαλο, μήπως θα είχαμε έναν άλλο αγώνα; Νομίζω πως όχι γιατί το γήπεδο έγερνε και νωρίτερα, πριν τα γκολ. Δεν μπορείς μονίμως να κλέβεις εκκλησίες, παρά την θετική εμφάνιση των ερυθρολεύκων στο πρώτο 40άλεπτο.
Το αποτέλεσμα λέει την αλήθεια για τα όρια και τις δυνατότητες των Πειραιωτών. Το γκολ όμως του Οφόε, όπως και τα άλλα δύο απέναντι στην Σπόρντινγκ στον πρώτο αγώνα, υπογραμμίζουν μια δυναμική που δεν πρέπει να περνά απαρατήρητη. Πάνω σ’ αυτήν πρέπει να χτίσει ο Ολυμπιακός το μετά του…
Σε αντίθετο κλίμα η ΑΕΚ θέλει σήμερα να γιορτάσει την πρόκριση. Το επίπεδο είναι πιο χαμηλό αλλά πάντα Ευρωπαϊκό. Και το συγκεκριμένο σκαλοπάτι λείπει πολύ στη διψασμένη ΑΕΚ… Και θα υποδηλώνει και πολλά. Η Ένωση έχει απουσίες αλλά κρατά την τύχη στα χέρια της… ενώ έχει και αβάντζο. Αν δεν τα καταφέρει κι αυτή, τότε μαζί με τους Πειραιώτες θα πρέπει να τραγουδάνε μαζί με τον Καζαντζίδη:
Ούτε η μοίρα μας τα φταίει
Ούτε ο κόσμος μας μισεί
Φταίμε μόνο τελικά εγώ κι εσύ…
*Το κείμενο προέρχεται από το σημερινό οπισθόφυλλο της Sportday (23-11-17) και είναι μια χορηγία της πίπας Herb.
Για πρώτη φορά στην ιστορία του ελληνικού τραγουδιού, ερμηνευτής, προλόγιζε την εργασία του, απευθυνόμενος σε πρώτο πρόσωπο, προς τους φίλους του.
Κι όμως ο Καζαντζίδης το τόλμησε και πέτυχε, γιατί είχε και τη δύναμη και τα αληθινά γαλόνια, κερδισμένα στις μάχες της καθημερινότητας.
Το άλμπουμ ξεκίναγε με την ομιλία του βάρδου, σαν εξομολόγηση: «ΥΠΑΡΧΩ σαν καλλιτέχνης και σαν άνθρωπος, από τον καιρό που εσείς οι γνωστοί και άγνωστοι φίλοι μου, με αγαπήσατε και με κάνατε δικό σας».
Λίγο αργότερα η κυκλοφορία παρέλυε σε όλη τη χώρα, αφού ο Καζαντζίδης παρουσίαζε ζωντανά τα τραγούδια του «Υπάρχω» σε μια τηλεοπτική εκπομπή που έμεινε στην ιστορία.
Προτελευταίο τραγούδι, στην β’ όψη του δίσκου ήταν και το:
Ξεκινήσαμε με όνειρα χρυσά
Μα χωρίσαμε στου δρόμου τα μισά…
Αυτά πάνω κάτω παραμιλάνε στον Ολυμπιακό για την φετινή ευρωπαϊκή περιπέτειά του. Μια διαδρομή που ξεκίνησε με προσδοκίες, μετά το πέρασμα στους ομίλους και έγινε προβληματική με την ομολογουμένως άτυχη κλήρωση που ακολούθησε. Παρ’ όλα αυτά οι ελπίδες δεν έσβησαν αλλά γκρεμίστηκαν με το καλημέρα στην πρώτη αναμέτρηση με την Σπόρντινγκ στο Καραϊσκάκη, για να λήξουν τραυματικά και οριστικά, πάλι με τον ίδιο αντίπαλο, στη Λισαβόνα.
Ο Λεμονής κλήθηκε να διαχειριστεί μια ήδη άδοξα δρομολογημένη κατάσταση, αλλά με την εμπειρία του και τα δέσιμό μου με την ομάδα, κατάφερε να διατηρήσει ζωντανά τα ανομολόγητα όνειρα.
Όμως χτες, στην κρίσιμη καμπή, νομίζω πως το χάλασε, αφού πήγε να «πάρει» το παιχνίδι με την ανάλογη εντός έδρας τακτική απέναντι στην Μπαρτσελόνα. Μόνο που εκεί ο «Θρύλος» έπεσε απ’ την Ακρόπολη και στάθηκε όρθιος.
Τα θαύματα δεν γίνονται κάθε μέρα. Άλλο το Φάληρο και αλλιώς το εκτός. Δεν έχει νόημα να παίζεις με παίκτες εκτός θέσεως και να καίγεσαι για το αποτέλεσμα. Η παρουσία του Φορτούνη σε ρόλο σέντερ φορ ήταν καμένη από χέρι.
Θα μου πείτε, αν για λίγο ακόμη το ημίχρονο έκλεινε ισόπαλο, μήπως θα είχαμε έναν άλλο αγώνα; Νομίζω πως όχι γιατί το γήπεδο έγερνε και νωρίτερα, πριν τα γκολ. Δεν μπορείς μονίμως να κλέβεις εκκλησίες, παρά την θετική εμφάνιση των ερυθρολεύκων στο πρώτο 40άλεπτο.
Το αποτέλεσμα λέει την αλήθεια για τα όρια και τις δυνατότητες των Πειραιωτών. Το γκολ όμως του Οφόε, όπως και τα άλλα δύο απέναντι στην Σπόρντινγκ στον πρώτο αγώνα, υπογραμμίζουν μια δυναμική που δεν πρέπει να περνά απαρατήρητη. Πάνω σ’ αυτήν πρέπει να χτίσει ο Ολυμπιακός το μετά του…
Σε αντίθετο κλίμα η ΑΕΚ θέλει σήμερα να γιορτάσει την πρόκριση. Το επίπεδο είναι πιο χαμηλό αλλά πάντα Ευρωπαϊκό. Και το συγκεκριμένο σκαλοπάτι λείπει πολύ στη διψασμένη ΑΕΚ… Και θα υποδηλώνει και πολλά. Η Ένωση έχει απουσίες αλλά κρατά την τύχη στα χέρια της… ενώ έχει και αβάντζο. Αν δεν τα καταφέρει κι αυτή, τότε μαζί με τους Πειραιώτες θα πρέπει να τραγουδάνε μαζί με τον Καζαντζίδη:
Ούτε η μοίρα μας τα φταίει
Ούτε ο κόσμος μας μισεί
Φταίμε μόνο τελικά εγώ κι εσύ…
*Το κείμενο προέρχεται από το σημερινό οπισθόφυλλο της Sportday (23-11-17) και είναι μια χορηγία της πίπας Herb.
