Το 1969 ο Στέλιος Καζαντζίδης, μετά από μια σειρά ηχογραφήσεων για λογαριασμό της Philips και την άδοξη προσπάθειά του να δημιουργήσει τη δική του δισκογραφική εταιρεία, τα ξαναβρίσκει με τη Minos και κυκλοφορεί για λογαριασμό της στιγμές που γνώρισαν πλατιά αποδοχή. Ανάμεσα στα τραγούδια των βετεράνων συνεργατών του, του Καλδάρα, της Ευτυχίας, του Βασιλειάδη, του Δερβενιώτη, του Πυθαγόρα, του Γκούτη και άλλων μαστόρων, εμπιστεύεται και τον νεαρό σολίστα του μπουζουκιού και συνθέτη Χρήστο Νικολόπουλο που τον «παντρεύει» με το πηγαίο στιχουργό Κώστα Βίρβο.
Νικολόπουλος και Βίρβος, λίγο νωρίτερα, έχουν χαρίσει στον Καζαντζίδη την τεράστια επιτυχία «Νυχτερίδες κι αράχνες».
Αυτή τη φορά γράφουν για το Στελάρα ένα «ξεσηκωτικό» κομμάτι που στην εποχή του ακούστηκε δυνατά:
Κι αν δεν είσαι από τζάκι
Λατρευτή μου αγάπη
Δεν είναι ντροπή…
Δεν είναι από τζάκι, τουλάχιστον σαν κι αυτό του Θρύλου, ο Κισσαμικός, παρ’ όλα αυτά οι Χανιώτες κατάφεραν να αποσπάσουν την ισοπαλία από τον Ολυμπιακό. Κι ας είχαν στις τάξεις τους αρκετούς δανεικούς που μοιραία δεν χωρούν στην πρώτη στρατιά των Πειραιωτών.
Εμ βέβαια, άμα έχεις παικταράδες σαν τον Καρσελά μέσα στο τερέν αλλά και τον Βούκοβιτς που δεν ήταν στην αποστολή, που να φτουρίσουν οι δικοί μας.
Παρ’ όλα αυτά ένας πιτσιρικάς, ο Στάθης Λάμπρου στο σεφτέ μου με την πρώτη ομάδα των ερυθρολεύκων άφησε υποσχέσεις. Εκείνος που έλαμψε, και θετικά και αρνητικά, ήταν ο Ούρος Τζούρτζεβιτς . Ο Σέρβος φαίνεται πως είναι από καλό ποδοσφαιρικό τζάκι, και το ξεμπούκωμά του, είναι σημαντικό για έναν επιθετικό. Όμως με τη συμπεριφορά του στο τέλος του αγώνα αδικεί τον εαυτό του και αμαυρώνει όσα όμορφα πέτυχε εντός γηπέδου, με ένα δυναμικό γκολ και δύο καραμπινάτα δοκάρια.
Είναι κι αυτό ένα χάρισμα, να τα κάνεις όλα μαντάρα, την ώρα που τα «άστρα» σε ευνοούν. Η κίνηση πάντως του Τζούρτζεβιτς σε συνδυασμό και με το Κυριακάτικο «σιωπητήριο» του Μάριν, εγείρουν ζητήματα πειθαρχίας και αποδυτηρίων στο μεγάλο λιμάνι.
Ο Λεμονής μπορεί να ήρθε σαν πυροσβέστης αλλά πλέον είναι το αφεντικό της Πυροσβεστικής. Αν ο «χαβαλές» συνεχιστεί τότε και ο ίδιος θα απαξιωθεί, απαξιώνοντας ταυτόχρονα όσα σημαντικά προσέφερε, αλλά, και το σημαντικότερο, το πρωτάθλημα θα κάνει φτερά. Δεν είναι τόσο ατρόμητος ο Ολυμπιακός, όσο ορισμένοι πιστεύουν. Κι όλα αυτά απέναντι σε μια διψασμένη ΑΕΚ που και κατά τις δηλώσεις του Μπάγιεβιτς, θα ενισχυθεί….
Ο Ουζουνίδης είναι από τζάκι… Μπορεί όχι μεγαλόσχημο αλλά μπαρουτοκαπνισμένο. Αντίθετα, η ομάδα της οποίας ηγείται είναι μια από τις πρώτες στην Ελλάδα αλλά και στο «πρόσωπο» της χώρας μας στην Ευρώπη. Όμως, οι καιροί αλλάζουν και παρότι το μαγαζί εξακολουθεί να είναι «γωνία», οι φίλοι αλλά και οι γεννημένοι τζογαδόροι και οι στοχευμένοι επενδυτές δεν δείχνουν «αγωνία» ώστε να κάνουν την κατάλληλη κίνησή τους και να βγάλουν τον ιστορικό σύλλογο απ’ το αδιέξοδο…
Φαίνεται πως τα λογιστικά θα πρέπει να είναι… κατάμαυρα, καμένα στο τζάκι της ανυποληψίας. Διαφορετικά, πώς να ερμηνεύσει κανείς τα ανεξήγητα;
Την ίδια ώρα η ομάδα αποψιλώνεται… αλλά αν γεννηθεί στρατηγική και με τον σωστό καπετάνιο, τι ανάγκη έχεις τους μισθοφόρους; Μόνο για τους πληρώνεις; Δεν είδατε πως τους μπάζει με το κιλό στην πρώτη ομάδα ο Μαρίνος; Ή για να το εκφράσω διαφορετικά, πόσους τυχάρπαστους καλείται να πληρώσει το τριφύλλι, που κυριολεκτικά η προσφορά τους ήταν τιποτένια. Δυστυχώς τα σύμβολα κατάντησαν «εργαλεία» των μανατζαραίων που παραμυθιάζουν ακόμα τους ιθαγενείς. Ξυπνάτε, και απαιτείστε Ελληνάκια ή ξένους που θα έχουν λόγω ύπαρξης.
Αλλιώς συμβιβαστείτε με το «ξέπλυμα».
Ο Καζαντζίδης το είχε πει:
Στα σαλόνια τα μεγάλα
Μη νομίζεις πάντα
Πως θα βρεις χαρά…
*Το κείμενο προέρχεται από το σημερινό οπισθόφυλλο της Sportday (30-11-17) και είναι μια χορηγία της πίπας Herb.
Νικολόπουλος και Βίρβος, λίγο νωρίτερα, έχουν χαρίσει στον Καζαντζίδη την τεράστια επιτυχία «Νυχτερίδες κι αράχνες».
Αυτή τη φορά γράφουν για το Στελάρα ένα «ξεσηκωτικό» κομμάτι που στην εποχή του ακούστηκε δυνατά:
Κι αν δεν είσαι από τζάκι
Λατρευτή μου αγάπη
Δεν είναι ντροπή…
Δεν είναι από τζάκι, τουλάχιστον σαν κι αυτό του Θρύλου, ο Κισσαμικός, παρ’ όλα αυτά οι Χανιώτες κατάφεραν να αποσπάσουν την ισοπαλία από τον Ολυμπιακό. Κι ας είχαν στις τάξεις τους αρκετούς δανεικούς που μοιραία δεν χωρούν στην πρώτη στρατιά των Πειραιωτών.
Εμ βέβαια, άμα έχεις παικταράδες σαν τον Καρσελά μέσα στο τερέν αλλά και τον Βούκοβιτς που δεν ήταν στην αποστολή, που να φτουρίσουν οι δικοί μας.
Παρ’ όλα αυτά ένας πιτσιρικάς, ο Στάθης Λάμπρου στο σεφτέ μου με την πρώτη ομάδα των ερυθρολεύκων άφησε υποσχέσεις. Εκείνος που έλαμψε, και θετικά και αρνητικά, ήταν ο Ούρος Τζούρτζεβιτς . Ο Σέρβος φαίνεται πως είναι από καλό ποδοσφαιρικό τζάκι, και το ξεμπούκωμά του, είναι σημαντικό για έναν επιθετικό. Όμως με τη συμπεριφορά του στο τέλος του αγώνα αδικεί τον εαυτό του και αμαυρώνει όσα όμορφα πέτυχε εντός γηπέδου, με ένα δυναμικό γκολ και δύο καραμπινάτα δοκάρια.
Είναι κι αυτό ένα χάρισμα, να τα κάνεις όλα μαντάρα, την ώρα που τα «άστρα» σε ευνοούν. Η κίνηση πάντως του Τζούρτζεβιτς σε συνδυασμό και με το Κυριακάτικο «σιωπητήριο» του Μάριν, εγείρουν ζητήματα πειθαρχίας και αποδυτηρίων στο μεγάλο λιμάνι.
Ο Λεμονής μπορεί να ήρθε σαν πυροσβέστης αλλά πλέον είναι το αφεντικό της Πυροσβεστικής. Αν ο «χαβαλές» συνεχιστεί τότε και ο ίδιος θα απαξιωθεί, απαξιώνοντας ταυτόχρονα όσα σημαντικά προσέφερε, αλλά, και το σημαντικότερο, το πρωτάθλημα θα κάνει φτερά. Δεν είναι τόσο ατρόμητος ο Ολυμπιακός, όσο ορισμένοι πιστεύουν. Κι όλα αυτά απέναντι σε μια διψασμένη ΑΕΚ που και κατά τις δηλώσεις του Μπάγιεβιτς, θα ενισχυθεί….
Ο Ουζουνίδης είναι από τζάκι… Μπορεί όχι μεγαλόσχημο αλλά μπαρουτοκαπνισμένο. Αντίθετα, η ομάδα της οποίας ηγείται είναι μια από τις πρώτες στην Ελλάδα αλλά και στο «πρόσωπο» της χώρας μας στην Ευρώπη. Όμως, οι καιροί αλλάζουν και παρότι το μαγαζί εξακολουθεί να είναι «γωνία», οι φίλοι αλλά και οι γεννημένοι τζογαδόροι και οι στοχευμένοι επενδυτές δεν δείχνουν «αγωνία» ώστε να κάνουν την κατάλληλη κίνησή τους και να βγάλουν τον ιστορικό σύλλογο απ’ το αδιέξοδο…
Φαίνεται πως τα λογιστικά θα πρέπει να είναι… κατάμαυρα, καμένα στο τζάκι της ανυποληψίας. Διαφορετικά, πώς να ερμηνεύσει κανείς τα ανεξήγητα;
Την ίδια ώρα η ομάδα αποψιλώνεται… αλλά αν γεννηθεί στρατηγική και με τον σωστό καπετάνιο, τι ανάγκη έχεις τους μισθοφόρους; Μόνο για τους πληρώνεις; Δεν είδατε πως τους μπάζει με το κιλό στην πρώτη ομάδα ο Μαρίνος; Ή για να το εκφράσω διαφορετικά, πόσους τυχάρπαστους καλείται να πληρώσει το τριφύλλι, που κυριολεκτικά η προσφορά τους ήταν τιποτένια. Δυστυχώς τα σύμβολα κατάντησαν «εργαλεία» των μανατζαραίων που παραμυθιάζουν ακόμα τους ιθαγενείς. Ξυπνάτε, και απαιτείστε Ελληνάκια ή ξένους που θα έχουν λόγω ύπαρξης.
Αλλιώς συμβιβαστείτε με το «ξέπλυμα».
Ο Καζαντζίδης το είχε πει:
Στα σαλόνια τα μεγάλα
Μη νομίζεις πάντα
Πως θα βρεις χαρά…
*Το κείμενο προέρχεται από το σημερινό οπισθόφυλλο της Sportday (30-11-17) και είναι μια χορηγία της πίπας Herb.
