Διασκευάζοντας το διήγημα «Η τιμή και το χρήμα» του ποιητή και λόγιου Κωνσταντίνου Θεοτόκη (1872-1923), το έργο αφηγείται την ιστορία μιας αγάπης που προδόθηκε για το χρήμα, επιλέγοντας να μιλήσει για το παρόν μέσα από το παρελθόν. Σύμφωνα με το story η γυναίκα ενός αλκοολικού και μητέρα τεσσάρων παιδιών δουλεύει εργάτρια σε εργοστάσιο, στην Κέρκυρα των αρχών του 20ού αιώνα. Ένας άντρας από ξεπεσμένο σπίτι θέλει να παντρευτεί τη μεγάλη κόρη της και να καρπωθεί τις ελάχιστες οικονομίες που υπάρχουν. Απαγάγει την κοπέλα, με τη θέλησή της, και διαφωνεί με τη μητέρα για την προίκα. Η κοπέλα αρνείται να τον παντρευτεί, όταν διαπιστώνει πως είναι ένας ποταπός συμφεροντολόγος, κι αποφασίζει να εργαστεί και να μεγαλώσει μόνη το παιδί που περιμένει.
Η ταινία απέσπασε θερμές κριτικές και εισιτήρια και γνώρισε ξεχωριστές διακρίσεις. Κατέκτησε τα Κρατικά βραβεία καλύτερης ταινίας, σεναρίου, Α΄ γυναικείου ρόλου, φωτογραφίας, κοστουμιών, μουσικής και μακιγιάζ στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, τη Χρυσή Ελιά στο Φεστιβάλ Μεσογειακού Κινηματογράφου στη Γαλλία το 1984 καθώς και τιμητική προβολή στο Φεστιβάλ Καλκούτας στην Ινδία την ίδια χρονιά. Το τραγούδι των τίτλων ερμήνευε η Δήμητρα Γαλάνη σε μουσική της Ελένης Καραΐνδρου και στίχους της σκηνοθέτιδας.
Τιμή δεν έχει η αγάπη
Τιμή δεν έχει κι η ζωή…
Το τραγούδι θα μπορούσε να αποτελεί την καλύτερη απάντηση στις αποχαιρετιστήριες δηλώσεις του Μπεργκ προς τον Παναθηναϊκό. Και την ίδια ώρα σε αυτές του συλλόγου προς τον προπονητή. Γραπτά λόγια, γιατί έτσι έπρεπε να γίνει, για το καθώς πρέπει. Μόνο που με όσα προηγήθηκαν όχι μόνο δεν ψήνουνε κανένα αλλά στην ουσία προσβάλλουνε και τους νοήμονες φιλάθλους. Γενικά το αθλητικό ρεπορτάζ στερείται πρωτοτυπίας, ευρηματικότητας και αλήθειας. Φταίει το πλαίσιο, φταίνε οι συμμετέχοντες και ποιος ξέρει ποιος άλλος και τι. Η όλη ατμόσφαιρα θυμίζει προτηγανισμένο και κακοσυντηρημένο συνάμα φαγητό. Ξέρεις από πριν όσα θα ακούσεις αλλά και πως θα ειπωθούν. Και μετά οι αρμόδιοι και εμπλεκόμενοι παραπονιούνται για την ελλιπή διαδραστικότητα του προϊόντος. Μα αφού πουλάς νεκρό κοριό, τι ντόρο προσδοκάς αρχηγέ μου; Το προϊόν είναι που είναι σε γενικές γραμμές, και παρά τις εξαιρέσεις για τα μπάζα, η μόστρα του ταφόπλακα, τι άλλο μπορεί να συμβεί στο χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου; Τίποτα άλλο πέρα απ’ το αυτονόητο μοιραίο…Η τιμή της αγάπης φαίνεται πως εμποδίζει τον Ολυμπιακό να πραγματοποιήσει μεταγραφικές κινήσεις ανάλογες του κοντινού χτες του. Δεύτερα ονόματα πλασάρονται σαν οι Ριβάλντο και οι Καρεμπέ του σήμερα, μόνο που παρά το όποιο ταλέντο τους, δεν έχουν ομοιότητες με τα «βουνά». Την ίδια ώρα κάτι κουρασμένα παλικάρια, δεύτερης γραμμής, ακούγονται για σωτήρες και το Θρύλου και του ΠΑΟΚ. Βέβαια υπάρχει και το πρώτος στο χωριό… Όπως υπάρχουν και αρκετοί ισοδύναμοί τους Έλληνες παίκτες που δυστυχώς δεν σχετίζονται με τους μανατζαραίους που κάνουν μεγάλες δουλειές με μικρά ή μικρομέγαλα υλικά… Κάπως έτσι άλλωστε δεν ξελάσπωσε ο Ολυμπιακός με Καστίγιο και Σία και μετά. Το φαίνεσται επικρατεί της ουσίας σε όλο τον πλανήτη αφού το χρήμα πρέπει να γυρίσει, να αλλάξει χέρια, να μπερδέψει τις πηγές του. Ποιος νοιάζεται για την τιμή;
Ποιος την πουλά, ποιος αγοράζει;
Ποιος τήνε βγάζει στο σφυρί…
...μπάλα μετά μουσικής
Το άρθρο προέρχεται από το οπισθόφυλλο της Sportday (29/6/2017) και είναι μια χορηγία του cer’ 8 (τσερότο).
Μπορείτε να το διαβάσετε και μέσα από το pdf που ακολουθεί.
Η ταινία απέσπασε θερμές κριτικές και εισιτήρια και γνώρισε ξεχωριστές διακρίσεις. Κατέκτησε τα Κρατικά βραβεία καλύτερης ταινίας, σεναρίου, Α΄ γυναικείου ρόλου, φωτογραφίας, κοστουμιών, μουσικής και μακιγιάζ στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, τη Χρυσή Ελιά στο Φεστιβάλ Μεσογειακού Κινηματογράφου στη Γαλλία το 1984 καθώς και τιμητική προβολή στο Φεστιβάλ Καλκούτας στην Ινδία την ίδια χρονιά. Το τραγούδι των τίτλων ερμήνευε η Δήμητρα Γαλάνη σε μουσική της Ελένης Καραΐνδρου και στίχους της σκηνοθέτιδας.
Τιμή δεν έχει η αγάπη
Τιμή δεν έχει κι η ζωή…
Το τραγούδι θα μπορούσε να αποτελεί την καλύτερη απάντηση στις αποχαιρετιστήριες δηλώσεις του Μπεργκ προς τον Παναθηναϊκό. Και την ίδια ώρα σε αυτές του συλλόγου προς τον προπονητή. Γραπτά λόγια, γιατί έτσι έπρεπε να γίνει, για το καθώς πρέπει. Μόνο που με όσα προηγήθηκαν όχι μόνο δεν ψήνουνε κανένα αλλά στην ουσία προσβάλλουνε και τους νοήμονες φιλάθλους. Γενικά το αθλητικό ρεπορτάζ στερείται πρωτοτυπίας, ευρηματικότητας και αλήθειας. Φταίει το πλαίσιο, φταίνε οι συμμετέχοντες και ποιος ξέρει ποιος άλλος και τι. Η όλη ατμόσφαιρα θυμίζει προτηγανισμένο και κακοσυντηρημένο συνάμα φαγητό. Ξέρεις από πριν όσα θα ακούσεις αλλά και πως θα ειπωθούν. Και μετά οι αρμόδιοι και εμπλεκόμενοι παραπονιούνται για την ελλιπή διαδραστικότητα του προϊόντος. Μα αφού πουλάς νεκρό κοριό, τι ντόρο προσδοκάς αρχηγέ μου; Το προϊόν είναι που είναι σε γενικές γραμμές, και παρά τις εξαιρέσεις για τα μπάζα, η μόστρα του ταφόπλακα, τι άλλο μπορεί να συμβεί στο χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου; Τίποτα άλλο πέρα απ’ το αυτονόητο μοιραίο…Η τιμή της αγάπης φαίνεται πως εμποδίζει τον Ολυμπιακό να πραγματοποιήσει μεταγραφικές κινήσεις ανάλογες του κοντινού χτες του. Δεύτερα ονόματα πλασάρονται σαν οι Ριβάλντο και οι Καρεμπέ του σήμερα, μόνο που παρά το όποιο ταλέντο τους, δεν έχουν ομοιότητες με τα «βουνά». Την ίδια ώρα κάτι κουρασμένα παλικάρια, δεύτερης γραμμής, ακούγονται για σωτήρες και το Θρύλου και του ΠΑΟΚ. Βέβαια υπάρχει και το πρώτος στο χωριό… Όπως υπάρχουν και αρκετοί ισοδύναμοί τους Έλληνες παίκτες που δυστυχώς δεν σχετίζονται με τους μανατζαραίους που κάνουν μεγάλες δουλειές με μικρά ή μικρομέγαλα υλικά… Κάπως έτσι άλλωστε δεν ξελάσπωσε ο Ολυμπιακός με Καστίγιο και Σία και μετά. Το φαίνεσται επικρατεί της ουσίας σε όλο τον πλανήτη αφού το χρήμα πρέπει να γυρίσει, να αλλάξει χέρια, να μπερδέψει τις πηγές του. Ποιος νοιάζεται για την τιμή;
Ποιος την πουλά, ποιος αγοράζει;
Ποιος τήνε βγάζει στο σφυρί…
...μπάλα μετά μουσικής
Το άρθρο προέρχεται από το οπισθόφυλλο της Sportday (29/6/2017) και είναι μια χορηγία του cer’ 8 (τσερότο).
Μπορείτε να το διαβάσετε και μέσα από το pdf που ακολουθεί.
Συνημμένα αρχεία:
- sportday_40_296.pdf (353 Λήψεις)
