Κρήτη… σήμερα ντρέπομαι…

Την Κρήτη του Βενιζέλου, του Καζαντζάκη, του Ξυλούρη, του Κούνδουρου, του Μίκη, του Ελύτη θέλω να τη θυμάμαι για την αξιοπρέπεια και την αντρειοσύνη της
logo radio
Ogdoo web radio
Live
 
τις αξίες της αγάπης και της φιλίας, τη φιλοξενία της, την κουλτούρα και την καλλιέργεια της, τα περήφανα όρη της, την ατέλειωτη θάλασσα της.

Η γραφή μου δεν έχει αφήσει αμφιβολίες πόσο αγαπώ το νησί της μητέρας μου. Τα μισά σχεδόν χρόνια της ζωής μου τα έχω περάσει στον Άγιο Νικόλαο και το Ρέθυμνο, λόγω καταγωγής στον πρώτο και σπουδών στο δεύτερο. Όλα αυτά τα χρόνια έχω αναλώσει χιλιάδες λέξεις, προσπαθώντας να ανιχνεύσω και να αποκρυπτογραφήσω τα πολλά πρόσωπα του αγαπημένου μου τόπου, να αιτιολογήσω συμπεριφορές, ιδιοσυγκρασίες, διαφορές, ομοιότητες, να καταλήξω στα θετικά και τα αρνητικά της κρητικής κουλτούρας.

Ο Άγιος Νικόλαος ήταν πιο εύκολη περίπτωση, μιας και η νοοτροπία της όμορφης «λιμνούπολης» μου ταίριαζε, με ενέπνεε, με έκανε να νιώθω περήφανος, για την κατά το ήμισυ καταγωγή μου. Άνθρωποι γαλουχημένοι μες τον τουρισμό περισσότερο από το καθετί, τις τέχνες, τα γράμματα, τη ναυτιλία, την αλιεία, τις γεωργικές δραστηριότητες. Άνθρωποι - «πολίτες του κόσμου», με ανοιχτό πνεύμα, με καλλιέργεια, άνθρωποι καλοσυνάτοι, φιλόξενοι, νηφάλιοι, ζουν σε μια πόλη η οποία το χειμώνα ηρεμεί υπερβολικά και το καλοκαίρι ενεργοποιείται, αποκτώντας ζωντάνια, δίχως να έχει αλλάξει χρόνια τώρα το χαρακτήρα και τη φιλοσοφία της, δίχως να ‘χει αλλοτριωθεί. Ο Άγιος πάντοτε μου έδινε δύναμη και οξυγόνο, με ωθούσε στην αυτοσυγκέντρωση, την ανασύνταξη, καθάριζε το νου και την ψυχή μου.

Το Ρέθυμνο, αν και ήταν «πολυπολιτισμικά προικισμένο» με την ύπαρξη ενός μεγάλου Πανεπιστημίου και συνάμα αστυνομικής σχολής, δικαστηρίων και στρατοπέδου, δεν κατόρθωσε να με πείσει τα 9 χρόνια, που έζησα εκεί, πως μπορούσε να ξεπεράσει την τοπικιστική και κλειστή νοοτροπία μιας κοινωνίας, που γινόταν πολύ συχνά πολλαπλώς άνω κάτω από την εισβολή «ορεισίβιων», όπως τους λέγαμε αρκετοί φοιτητές, ψευτοκαπετανέων, όπως τους αποκαλούσαν οι ντόπιοι, μαυροντυμένων νταήδων, που την αντρειοσύνη τους την αντλούσαν από τη δύναμη των όπλων που κρατούσαν και που πολλές φορές χρησιμοποιούσαν, είτε για να νιώσουν (τζάμπα) μάγκες, είτε για να εκφοβίσουν, ή ακόμα και για να τραυματίσουν, ή και να σκοτώσουν. Προσοχή! Τα στοιχεία αυτά δεν τα έφεραν οι Ρεθεμνιώτες της πόλης, αλλά οι-όπως όλοι τους μάθαμε, γιατί ως τότε μόνο ακουστά τους είχαμε - «πέτσακες» των γύρω χωριών… Τα αντράκια αυτά του γλυκού νερού, πολλές φορές διαπληκτίζονταν και απειλούσαν τους φοιτητές-αλίμονό του αν έβλεπαν κάποιον «ξένο» φοιτητή με μακριά μαλλιά, ή με σκουλαρίκι!- και δημιουργούσαν φασαρίες στα νυχτερινά club της πόλης, όπου εκεί έκαναν επίδειξη ισχύος δια του ποτού και δια του σιδερικού, που κάπου είχαν κρυμμένο πάνω τους… Η νοοτροπία αυτή δυστυχώς δε ξεχώριζε ηλικίες, στα χωριά του Μυλοποτάμου, αλλά και σε κάποια ορεινά χωριά του Ηρακλείου και των Χανίων, τα παιδιά στο δημοτικό έπαιζαν με ψεύτικα ή ακόμα και με αληθινά άδεια όπλα, έτσι τα διαπαιδαγωγούσαν τα μεγάλα «Petsoboys» του σπιτιού τους… Για εκείνα η απειλή και η βία ήταν λογικά στοιχεία της καθημερινότητάς τους, άρα γιατί όχι να γίνουν και των παιδιών τους…

Αυτή η πλευρά της Κρήτης που γνώρισα σαν φοιτητής, με απώθησε πριν 15 χρόνια να μείνω μόνιμα στο αγαπημένο μου νησί. Παρομοίως το «κράτος εν κράτει» των Ζωνιανών (και κάθε «τύπου Ζωνιανών»), των γνωστών πολιτικών «νταβατζήδων» που υπέθαλπταν για δεκαετίες ολόκληρες εγκληματίες, χασισοκαλλιεργητές, εμπόρους όπλων και ναρκωτικών, μου δημιουργούσε θυμό και ντροπή, για το κακό πρόσωπο της Κρήτης, που την μαγάριζαν με τα νταηλίκια, τις παρανομίες, τις βεντέτες, τους σκοτωμούς, τις νοθευμένες εκλογικές νίκες. Όλα αυτά τα θυμάμαι, δεν τα ξεχνάω.

Όλα αυτά, έρχονται στην επιφάνεια και μου δημιουργούν ξανά θυμό και ντροπή, σήμερα που ο Βαγγέλης Γιακουμάκης, είναι νεκρός, «δολοφονημένος» με ή χωρίς εισαγωγικά, από τον εκφοβισμό, τα βασανιστήρια, τον εξευτελισμό που υπέστηκε, από όλα αυτά τα δήθεν αντράκια, τους καπετάνιους με μασκαρεμένα μουστάκια, τους νταήδες με τα μαύρα μούσια, τα μαύρα ρούχα, τη μαύρη… μοίρα που πρέπει να τους φάει από εδώ και στο εξής. Η τιμωρία τους οφείλεται να είναι παραδειγματική, οι νοοτροπίες και οι πράξεις τους πρέπει να απομονωθούν και να εξοριστούν από την ελληνική κοινωνία. Μαζί με αυτά τα άνανδρα αντράκια, είναι υποχρέωση του κράτους και της δικαιοσύνης να ξεσκεπάσουν και να ονομάσουν τους πολιτικούς λεκέδες, που βρωμίζουν με τις τακτικές τους όλα αυτά τα χρόνια τη ζωή της ελληνικής κοινωνίας, εκτρέφοντας και προστατεύοντας την κάθε μορφής βία, σε οποιοδήποτε επίπεδο κι αν ασκείται.

Την Κρήτη του Βενιζέλου, του Καζαντζάκη, του Ξυλούρη, του Κούνδουρου… Την Κρήτη του Μίκη, του Ελύτη θέλω να τη θυμάμαι για την αξιοπρέπεια και την αντρειοσύνη της, τους αγώνες για την ελευθερία της, την καθαρότητα και την ντομπροσύνη της, τις αξίες της αγάπης και της φιλίας, τη φιλοξενία της, την κουλτούρα και την καλλιέργεια της, τις τέχνες και τα γράμματα της, το μινωικό πολιτισμό της, τα περήφανα όρη της, την ατέλειωτη θάλασσα της… Την Κρήτη των προγόνων μου, θέλω να τη ζω και να τη θυμάμαι για τη λεβεντιά της.

Σήμερα όμως ντρέπομαι, θυμώνω και πενθώ για το Βαγγέλη…

ΤΟ OGDOO.GR ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ

Το τραγούδι αλλιώς, στο email σας!

Ενημερωθείτε πρώτοι για τα τελευταία νέα στο χώρο της καλής μουσικής!