«Θέλουμε τους πολεμιστές χορευτές και τους χορευτές να κοροϊδεύουν τον πόλεμο...». Με τη φράση αυτή προλόγισε τα τραγούδια του δίσκου «Να ‘ταν ο πόλεμος χορός» ο στιχουργός Κώστας Φασουλάς και το σίγουρο είναι ότι ο Παντελής Θαλασσινός μας έκανε από πολεμιστές της καθημερινότητας, χορευτές το Σάββατο στον Ιανό.
Σε ένα κατάμεστο χώρο και με εξαιρετικούς μουσικούς στο πλευρό του, ο Παντελής Θαλασσινός κατάφερε από την πρώτη στιγμή να μας ξεσηκώσει και να μας ταξιδέψει. Πρώτα κάναμε μια βόλτα στη Χίο με κομμάτια από την τελευταία δισκογραφική δουλειά του Παντελή με τίτλο «Με δυο ρολόγια». «Με δυο πατρίδες» το κομμάτι που άνοιξε τη βραδιά και μετά το «Μίκρυνε ο κόσμος». Ο ρυθμός διατηρήθηκε σε «χορευτικά» επίπεδα με το ανεβαστικό «Έλα να κάνουμε γιορτή». Μετά από το «Αηδόνι μου» το λόγο πήρε ο Κώστας Φασουλάς που υπογράφει τους στίχους του δίσκου «Να ‘ταν ο πόλεμος χορός».
Ο Κώστας Φασουλάς μας κάλεσε να γίνουμε πάλι παιδιά και μέσα από τα παιχνίδια που έγιναν τραγούδια να βυθιστούμε σε μνήμες από τα παιδικά μας χρόνια που καθρεφτίζονται πλήρως στο παρόν που ζούμε. Στίχοι που μιλούν για τους φίλους που βλέπουμε μετά από καιρό, σαν ένα «κρυφτό» με το «Φτου Ξελευτερία» να είναι η λύτρωση. Το πρώτο τραγούδι από το δίσκο ήταν το «Αιχμάλωτοι και Σκλάβοι» και ακολούθησαν «Τα Πεντόβολα», το «Να ‘ταν ο πόλεμος χορός» και τέλος το ατμοσφαιρικό «Πατίνι», που τρέχει στην κατηφόρα του τάστου της κιθάρας από τους εξαιρετικούς Λευτέρη Χαβουτσά (κλασσική κιθάρα), Πέτρο Βαρθακούρη (ακουστικές κιθάρες, κοντραμπάσο) και φυσικά την ζεστή φωνή του Παντελή Θαλασσινού. Και εκεί όπου «Η μοναξιά με το ένα πόδι γίνεται παιχνίδι» (κουτσό), έλαβε τέλος η περιήγηση στο δίσκο «Να ‘ταν ο πόλεμος χορός» με ένα θερμό χειροκρότημα από το εκδηλωτικό κοινό.
Στη συνέχεια ο Παντελής Θαλασσινός ξεκίνησε το ταξίδι σε γνωστές του επιτυχίες, με αφετηρία το δίσκο «Καλαντάρι» και μία βόλτα από το «Νοέμβρη μήνα» που όλο ταξιδεύει και το «Δόξα Δεκέμβρη μήνα». Ερμήνευσε το «Εισιτήριο στην τσέπη σου» με τη φωνή του κοινού να τον συνοδεύει πριν μας ξεσηκώσει με το «Στη Σέριφο ήσουν πουλί» και το «Ν’ αγαπάς». Με τον Σωτήρη Μαργώνη να βάζει φωτιές στο βιολί του με το δοξάρι του, η πρόσκληση για χορό με το «Κράτα για το τέλος» ήταν ευπρόσδεκτη από πολλούς πριν τα «Σμυρνέικα τραγούδια» και το «Ανάθεμά σε». Μετά το «Του παραδείσου Λεμονιά» και όπως πάντα, ακολούθησαν τα «Δυο Μαύρα Βότσαλα». Κάπου εκεί ο Παντελής Θαλασσινός μας χάρισε το κομμάτι «Πολύχρονο Αηδόνι», το οποίο είναι αφιερωμένο στον Χρόνη Αηδονίδη με τον Παντελή να επισημαίνει πως «καλό είναι να αποδίδουμε τιμή στους ανθρώπους όταν είναι ακόμα εν ζωή για να το χαίρονται κι εκείνοι».
Ακολούθησαν «Τα καράβια Χιώτικα» με τον Φίλιππο Λευκαδίτη στα κρουστά να δίνει το ρυθμό και καθώς η βραδιά έφτανε στο τέλος της και το κοινό ζητούσε «ένα ταξίδι ακόμα», ο Παντελής κρατούσε δύο εκπλήξεις: Πρώτα το «Γουώκμαν» του Δήμου Μούτση και έπειτα το «Την πόρτα ανοίγω το βράδυ» σε μουσική του μοναδικού Μίκη Θεοδωράκη και στίχους Τάσου Λειβαδίτη. Καλύτερο κλείσιμο δεν θα μπορούσε να υπάρξει.
Εν κατακλείδι, ήταν ένα σαββατόβραδο που όσοι ήμασταν εκεί θα θυμόμαστε για πάντα γιατί ο Παντελής Θαλασσινός μας θύμισε ότι είναι ωραίο να ταξιδεύεις. Είναι ωραίο να ταξιδεύεις και να χορεύεις και όπως πάντα να δίνεις σημασία στο ταξίδι και όχι στον προορισμό. Και τα ταξίδια του Παντελή είναι πάντα όμορφα!
Σε ένα κατάμεστο χώρο και με εξαιρετικούς μουσικούς στο πλευρό του, ο Παντελής Θαλασσινός κατάφερε από την πρώτη στιγμή να μας ξεσηκώσει και να μας ταξιδέψει. Πρώτα κάναμε μια βόλτα στη Χίο με κομμάτια από την τελευταία δισκογραφική δουλειά του Παντελή με τίτλο «Με δυο ρολόγια». «Με δυο πατρίδες» το κομμάτι που άνοιξε τη βραδιά και μετά το «Μίκρυνε ο κόσμος». Ο ρυθμός διατηρήθηκε σε «χορευτικά» επίπεδα με το ανεβαστικό «Έλα να κάνουμε γιορτή». Μετά από το «Αηδόνι μου» το λόγο πήρε ο Κώστας Φασουλάς που υπογράφει τους στίχους του δίσκου «Να ‘ταν ο πόλεμος χορός».
Ο Κώστας Φασουλάς μας κάλεσε να γίνουμε πάλι παιδιά και μέσα από τα παιχνίδια που έγιναν τραγούδια να βυθιστούμε σε μνήμες από τα παιδικά μας χρόνια που καθρεφτίζονται πλήρως στο παρόν που ζούμε. Στίχοι που μιλούν για τους φίλους που βλέπουμε μετά από καιρό, σαν ένα «κρυφτό» με το «Φτου Ξελευτερία» να είναι η λύτρωση. Το πρώτο τραγούδι από το δίσκο ήταν το «Αιχμάλωτοι και Σκλάβοι» και ακολούθησαν «Τα Πεντόβολα», το «Να ‘ταν ο πόλεμος χορός» και τέλος το ατμοσφαιρικό «Πατίνι», που τρέχει στην κατηφόρα του τάστου της κιθάρας από τους εξαιρετικούς Λευτέρη Χαβουτσά (κλασσική κιθάρα), Πέτρο Βαρθακούρη (ακουστικές κιθάρες, κοντραμπάσο) και φυσικά την ζεστή φωνή του Παντελή Θαλασσινού. Και εκεί όπου «Η μοναξιά με το ένα πόδι γίνεται παιχνίδι» (κουτσό), έλαβε τέλος η περιήγηση στο δίσκο «Να ‘ταν ο πόλεμος χορός» με ένα θερμό χειροκρότημα από το εκδηλωτικό κοινό.
Στη συνέχεια ο Παντελής Θαλασσινός ξεκίνησε το ταξίδι σε γνωστές του επιτυχίες, με αφετηρία το δίσκο «Καλαντάρι» και μία βόλτα από το «Νοέμβρη μήνα» που όλο ταξιδεύει και το «Δόξα Δεκέμβρη μήνα». Ερμήνευσε το «Εισιτήριο στην τσέπη σου» με τη φωνή του κοινού να τον συνοδεύει πριν μας ξεσηκώσει με το «Στη Σέριφο ήσουν πουλί» και το «Ν’ αγαπάς». Με τον Σωτήρη Μαργώνη να βάζει φωτιές στο βιολί του με το δοξάρι του, η πρόσκληση για χορό με το «Κράτα για το τέλος» ήταν ευπρόσδεκτη από πολλούς πριν τα «Σμυρνέικα τραγούδια» και το «Ανάθεμά σε». Μετά το «Του παραδείσου Λεμονιά» και όπως πάντα, ακολούθησαν τα «Δυο Μαύρα Βότσαλα». Κάπου εκεί ο Παντελής Θαλασσινός μας χάρισε το κομμάτι «Πολύχρονο Αηδόνι», το οποίο είναι αφιερωμένο στον Χρόνη Αηδονίδη με τον Παντελή να επισημαίνει πως «καλό είναι να αποδίδουμε τιμή στους ανθρώπους όταν είναι ακόμα εν ζωή για να το χαίρονται κι εκείνοι».
Ακολούθησαν «Τα καράβια Χιώτικα» με τον Φίλιππο Λευκαδίτη στα κρουστά να δίνει το ρυθμό και καθώς η βραδιά έφτανε στο τέλος της και το κοινό ζητούσε «ένα ταξίδι ακόμα», ο Παντελής κρατούσε δύο εκπλήξεις: Πρώτα το «Γουώκμαν» του Δήμου Μούτση και έπειτα το «Την πόρτα ανοίγω το βράδυ» σε μουσική του μοναδικού Μίκη Θεοδωράκη και στίχους Τάσου Λειβαδίτη. Καλύτερο κλείσιμο δεν θα μπορούσε να υπάρξει.
Εν κατακλείδι, ήταν ένα σαββατόβραδο που όσοι ήμασταν εκεί θα θυμόμαστε για πάντα γιατί ο Παντελής Θαλασσινός μας θύμισε ότι είναι ωραίο να ταξιδεύεις. Είναι ωραίο να ταξιδεύεις και να χορεύεις και όπως πάντα να δίνεις σημασία στο ταξίδι και όχι στον προορισμό. Και τα ταξίδια του Παντελή είναι πάντα όμορφα!
