Ένας σπουδαίος ροκ - μπλουζ - παραδοσιακός - μποέμ καλλιτέχνης σε μία παράσταση με τραγούδια που αγαπάς και με άλλα που θα αγαπήσεις με βεβαιότητα.
«Όλη μου η ζωή συνενοχή και πως γουστάρω, κάτι απογεύματα με καφέ και τσιγάρο». Ο Μίλτος Πασχαλίδης στη μνήμη μου είναι γραμμένος με αυτόν τον στίχο από τις «Κακές Συνήθειες» του. Τον τραγούδησα στο Γυμνάσιο, τον έγραψα πιθανότατα σε κάποιο θρανίο, τον άκουσα και το Σάββατο 6/5 στην τελευταία του παράσταση στην Κεντρική Σκηνή του Σταυρού του Νότου. Μαζί βέβαια με άλλα παλιά και αγαπημένα τραγούδια του, αλλά και πιο νέα από το CD του, «Περσείδες» που κυκλοφορεί από το Ogdoo Music Group. Περσείδες, δηλαδή πεφταστέρια, δηλαδή μία σπουδή στην απώλεια και το μάταιο των ευχών.
Τον συνοδεύει η Μιρέλα Πάχου με το ακορντεόν της. Ένα κορίτσι γλυκό και εναλλακτικό, αλλά και μία ολοκληρωμένη μουσικός.
«Ανοίγω τα χέρια μου που όλο τον κόσμο χώρεσαν, και τώρα πια χωράνε μόνο εσένα», ο Μίλτος ξεκινά με το ομότιτλο με το CD κομμάτι και εμείς προσπαθούμε να ανοίξουμε μαζί του τα χέρια μας. Έχει πολύ κόσμο για να το καταφέρουμε. Η παράσταση ουσιαστικά αρχίζει με τα ηχογραφημένα λόγια της μικρής του κόρης, της Ευγενίας, «θέλω τα αστέρια, θα μου τα φέρεις;» και κάπως σαν εκείνος να τα έριξε από τον ουρανό με τις Περσείδες του για να της τα δώσει.
Βραδιά τελικού κυπέλλου και η ΑΕΚ έχει μόλις χάσει, φανατικός Αεκτζής το αναφέρει. Λέει τον υπέροχο στίχο «της αγάπης την ουσία, την μετρώ στην απουσία», που εκτός από πολύ όμορφος, έτσι μελωδικά όπως είναι ντυμένος, είναι πέρα για πέρα αληθινός νοηματικά.
«Βαριές κουβέντες», «Ξημερώματα», «Τα μπλουζ της άγριας νιότης». «Ή αλλιώς η μελαγχολία της εφηβείας», λέει ο Μίλτος για αυτό το τραγούδι και συνεχίζει «μου πήρε 22 χρόνια να γράψω δεύτερο μπλουζ, αυτό της ενηλικίωσης». Ο λόγος για το «Ένας φόβος - γιορτή» από το τελευταίο CD του.
Η Μιρέλα, που έχει το πιο μελωδικό όνομα της γης, αποτελούμενο βεβαίως - βεβαίως από τρεις νότες, μεταξύ άλλων, τραγουδά το «Μιρέλα», που της έχει χαρίσει ο Σπύρος Γραμμένος και που μιλάει για πεντάγραμμα, ταραντέλες και γκαρσονιέρες στα Πετράλωνα. Δίνει πολύ (ποιοτικό) κέφι και πολύ χαμόγελο. Μαθαίνουμε από τον Μίλτο ότι το κοινό μουσικό ταξίδι τους σταματάει, αφού είναι η τελευταία συνεργασία τους και ότι η Μιρέλα πρόκειται να συνεχίσει με εμφανίσεις με τον Γιάννη Κότσιρα.
Ζητά ησυχία για τα καινούρια κομμάτια και φασαρία για τα παλιά. Ακούμε το «Αγύριστο Κεφάλι» που από την εισαγωγή του κιόλας αλλάζει την ένταση. Ακολουθούν και άλλοι στίχοι του Άλκη Αλκαίου, που έχουν πρωτοτραγουδηθεί από σπουδαίους ερμηνευτές. Το εξαίσιο «Ερωτικό», το «Πάντα Γελαστοί», τη «Ρόζα».
«Χρωστάω όλες τις Περσείδες και όλη την πνευματική μου ακεραιότητα σε αυτό το τραγούδι», λέει για το «Ελιοματούσα», μία ρομαντική - τόσο απλή όσο χρειάζεται για να είναι αυθεντική - μελωδία για την αγάπη. Μας μιλά για τις Πλάτρες, κείνο το χωριό που αναφέρεται στο κομμάτι. «Το είχα γράψει μια περίοδο που δεν ήμουν στα πολύ καλά μου, όχι ότι τώρα είμαι, αλλά τότε ήμουν χειρότερα», εξομολογείται. Ερμηνεύει φανταστικά ένα μέρος του μπρεγκοβιτσικού Ederlezi, που είναι από τις πιο σπαρακτικές μελωδίες που έχω ακούσει στη ζωή μου και ίσως να φέρει κάποτε στα αλήθεια την άνοιξη.
Τη θέση της εσωτερικότητάς του παίρνει το μικρό γλέντι με το «Σου μιλώ και κοκκινίζεις», «Της λήθης το πηγάδι», το αγαπημένο μου «Καπηλειό», το αξεπέραστο «Ήτανε μια φορά», αλλά το αποκορύφωμα έρχεται με το «Στα είπα όλα», που έχει γράψει για τον Σωκράτη.
Δεν ήταν ποτέ ο αγαπημένος μου, όμως πάντα τα τραγούδια του μου άρεσαν. Και το να φιγουράρουν στις αγαπημένες μου λίστες στο YouTube έχει γίνει συνήθεια. Ίσως αν οι κακές συνήθειες συμπεριλαμβάνουν και Μίλτο Πασχαλίδη, ίσως λέω, να μην χρειάζεται να τις σταματήσουμε. Θα τον ξαναδούμε στον Βύρωνα στις 7 Ιουνίου. Μέχρι τότε ας κοιτάμε τον ουρανό καμιά φορά και ας κάνουμε ευχές στις Περσείδες. Ποτέ δεν ξέρεις αν θα είναι για πάντα μάταιο. Με θύμωσε λίγο που είπε να κάνουμε ησυχία. Θα κλείσω με αυτό που ο ίδιος είχε γράψει «Όταν διαλύεται ένα σύμπαν, ό μόνος τρόπος επιβίωσης είναι να φτιάξεις ένα άλλο για να έχεις κάπου να κατοικήσεις». Και θα κάνω ησυχία.
Φωτογραφίες: Δημήτρης Διολής
Video: Δημήτρης Διολής, Κίκα Ρόκα
«Όλη μου η ζωή συνενοχή και πως γουστάρω, κάτι απογεύματα με καφέ και τσιγάρο». Ο Μίλτος Πασχαλίδης στη μνήμη μου είναι γραμμένος με αυτόν τον στίχο από τις «Κακές Συνήθειες» του. Τον τραγούδησα στο Γυμνάσιο, τον έγραψα πιθανότατα σε κάποιο θρανίο, τον άκουσα και το Σάββατο 6/5 στην τελευταία του παράσταση στην Κεντρική Σκηνή του Σταυρού του Νότου. Μαζί βέβαια με άλλα παλιά και αγαπημένα τραγούδια του, αλλά και πιο νέα από το CD του, «Περσείδες» που κυκλοφορεί από το Ogdoo Music Group. Περσείδες, δηλαδή πεφταστέρια, δηλαδή μία σπουδή στην απώλεια και το μάταιο των ευχών.
Τον συνοδεύει η Μιρέλα Πάχου με το ακορντεόν της. Ένα κορίτσι γλυκό και εναλλακτικό, αλλά και μία ολοκληρωμένη μουσικός.
«Ανοίγω τα χέρια μου που όλο τον κόσμο χώρεσαν, και τώρα πια χωράνε μόνο εσένα», ο Μίλτος ξεκινά με το ομότιτλο με το CD κομμάτι και εμείς προσπαθούμε να ανοίξουμε μαζί του τα χέρια μας. Έχει πολύ κόσμο για να το καταφέρουμε. Η παράσταση ουσιαστικά αρχίζει με τα ηχογραφημένα λόγια της μικρής του κόρης, της Ευγενίας, «θέλω τα αστέρια, θα μου τα φέρεις;» και κάπως σαν εκείνος να τα έριξε από τον ουρανό με τις Περσείδες του για να της τα δώσει.
Βραδιά τελικού κυπέλλου και η ΑΕΚ έχει μόλις χάσει, φανατικός Αεκτζής το αναφέρει. Λέει τον υπέροχο στίχο «της αγάπης την ουσία, την μετρώ στην απουσία», που εκτός από πολύ όμορφος, έτσι μελωδικά όπως είναι ντυμένος, είναι πέρα για πέρα αληθινός νοηματικά.
«Βαριές κουβέντες», «Ξημερώματα», «Τα μπλουζ της άγριας νιότης». «Ή αλλιώς η μελαγχολία της εφηβείας», λέει ο Μίλτος για αυτό το τραγούδι και συνεχίζει «μου πήρε 22 χρόνια να γράψω δεύτερο μπλουζ, αυτό της ενηλικίωσης». Ο λόγος για το «Ένας φόβος - γιορτή» από το τελευταίο CD του.
Η Μιρέλα, που έχει το πιο μελωδικό όνομα της γης, αποτελούμενο βεβαίως - βεβαίως από τρεις νότες, μεταξύ άλλων, τραγουδά το «Μιρέλα», που της έχει χαρίσει ο Σπύρος Γραμμένος και που μιλάει για πεντάγραμμα, ταραντέλες και γκαρσονιέρες στα Πετράλωνα. Δίνει πολύ (ποιοτικό) κέφι και πολύ χαμόγελο. Μαθαίνουμε από τον Μίλτο ότι το κοινό μουσικό ταξίδι τους σταματάει, αφού είναι η τελευταία συνεργασία τους και ότι η Μιρέλα πρόκειται να συνεχίσει με εμφανίσεις με τον Γιάννη Κότσιρα.
Ζητά ησυχία για τα καινούρια κομμάτια και φασαρία για τα παλιά. Ακούμε το «Αγύριστο Κεφάλι» που από την εισαγωγή του κιόλας αλλάζει την ένταση. Ακολουθούν και άλλοι στίχοι του Άλκη Αλκαίου, που έχουν πρωτοτραγουδηθεί από σπουδαίους ερμηνευτές. Το εξαίσιο «Ερωτικό», το «Πάντα Γελαστοί», τη «Ρόζα».
«Χρωστάω όλες τις Περσείδες και όλη την πνευματική μου ακεραιότητα σε αυτό το τραγούδι», λέει για το «Ελιοματούσα», μία ρομαντική - τόσο απλή όσο χρειάζεται για να είναι αυθεντική - μελωδία για την αγάπη. Μας μιλά για τις Πλάτρες, κείνο το χωριό που αναφέρεται στο κομμάτι. «Το είχα γράψει μια περίοδο που δεν ήμουν στα πολύ καλά μου, όχι ότι τώρα είμαι, αλλά τότε ήμουν χειρότερα», εξομολογείται. Ερμηνεύει φανταστικά ένα μέρος του μπρεγκοβιτσικού Ederlezi, που είναι από τις πιο σπαρακτικές μελωδίες που έχω ακούσει στη ζωή μου και ίσως να φέρει κάποτε στα αλήθεια την άνοιξη.
Τη θέση της εσωτερικότητάς του παίρνει το μικρό γλέντι με το «Σου μιλώ και κοκκινίζεις», «Της λήθης το πηγάδι», το αγαπημένο μου «Καπηλειό», το αξεπέραστο «Ήτανε μια φορά», αλλά το αποκορύφωμα έρχεται με το «Στα είπα όλα», που έχει γράψει για τον Σωκράτη.
Δεν ήταν ποτέ ο αγαπημένος μου, όμως πάντα τα τραγούδια του μου άρεσαν. Και το να φιγουράρουν στις αγαπημένες μου λίστες στο YouTube έχει γίνει συνήθεια. Ίσως αν οι κακές συνήθειες συμπεριλαμβάνουν και Μίλτο Πασχαλίδη, ίσως λέω, να μην χρειάζεται να τις σταματήσουμε. Θα τον ξαναδούμε στον Βύρωνα στις 7 Ιουνίου. Μέχρι τότε ας κοιτάμε τον ουρανό καμιά φορά και ας κάνουμε ευχές στις Περσείδες. Ποτέ δεν ξέρεις αν θα είναι για πάντα μάταιο. Με θύμωσε λίγο που είπε να κάνουμε ησυχία. Θα κλείσω με αυτό που ο ίδιος είχε γράψει «Όταν διαλύεται ένα σύμπαν, ό μόνος τρόπος επιβίωσης είναι να φτιάξεις ένα άλλο για να έχεις κάπου να κατοικήσεις». Και θα κάνω ησυχία.
Φωτογραφίες: Δημήτρης Διολής
Video: Δημήτρης Διολής, Κίκα Ρόκα
