Το Ηρώδειο εξοικειώνεται όλο και περισσότερο με τη ροκ μουσική και ο Bryan Ferry με το ευγενικό του ροκ ήταν ο πιο κατάλληλος για τη μεταβατική αυτή πορεία, που έχει πυκνώσει τα τελευταία χρόνια. Μέσα σ’ ένα κατάμεστο Ηρώδειο, ο «δανδής», 36 χρόνια μετά την πρώτη του εμφάνιση στην Ελλάδα, στην αποχαιρετιστήρια περιοδεία των Roxy Music με τίτλο το κύκνειο άσμα τους «Avalon» που έκανε στάση στο γήπεδο της Ριζούπολης το καλοκαίρι του 1982, απέδειξε ότι παραμένει ένας μεγάλος περφόρμερ με γοητευτικό ρεπερτόριο.
Είναι από τους λίγους leader ενός συγκροτήματος που έκανε τόσο πετυχημένη σόλο πορεία και κατάφερε ίσως να ξεπεράσει τη φήμη του συγκροτήματος που ξεκίνησε. Ο άλλος που το πέτυχε είναι μάλλον ο Sting που επίσης φέτος εμφανίστηκε στο Ηρώδειο.
Κομψός και όπως πάντα καλοντυμένος, ως γνήσιος Εγγλέζος τζέντλεμαν, φορούσε το μαύρο σακάκι του με ένα άσπρο πουκάμισο από μέσα. Το προσεγμένο ντύσιμο το κουβαλά ανέκαθεν στην πορεία του και συμβολίζει για εκείνον το γύρισμα σελίδας στην πολύ φτωχική παιδική ζωή του, όταν έβγαζε το ψωμί του πουλώντας εφημερίδες στο δρόμο.
Πάντα, κάθε συναυλία του Bryan Ferry στην Ελλάδα ήταν ένα μεγάλο μουσικό γεγονός, που τραβούσε πολύ κόσμο. Όπως τότε στο γήπεδο του Απόλλωνα (η πρώτη συναυλία στην Ελλάδα που χρησιμοποιήθηκαν σεκιούριτι), αλλά και στον Λυκαβηττό το 2000 στη φοβερή αυτή συναυλία που χόρευαν και τα… βραχάκια εκεί ψηλά, αλλά και τα καλοκαίρια του 2004 (στις Electron Nights) και 2008. Η αδυναμία του στο ωραίο φύλλο φάνηκε για άλλη μία φορά και επί σκηνής, καθώς ανάμεσα στα 8 άτομα που τον πλαισίωσαν στο Ηρώδειο, οι 4 ήταν γυναίκες. Δύο «μαύρες» τραγουδίστριες στα φωνητικά και δύο «λευκές», η μία σαξοφωνίστρια που έπαιζε και κήμπορντ και η άλλη βιολονίστρια. Επίσης μαζί του είχε έναν κιθαρίστα, έναν κημπορντίστα, έναν μπασίστα κι έναν ντράμερ, εξαιρετικοί μουσικοί όλοι τους.
Ήταν η πρώτη φορά που σε συναυλία του στην Ελλάδα ο Brian Ferry έπαιξε πιάνο. Στα περισσότερα τραγούδια, από το τέταρτο κομμάτι έως το τέλος έδειξε τις ικανότητές του στο όργανο που ήταν τοποθετημένο μπροστά στη σκηνή.
Είναι κι αυτό το μοναδικό στυλ που έχει όταν τραγουδά και χορεύει. Αν δει τη σκιά του, από τις κινήσεις και μόνο, θα καταλάβει κανείς, αν τον γνωρίζει, ότι είναι ο Brian Ferry. Με ένα εντελώς δικό του τρόπο κουνά τα χέρια και το κεφάλι, κάτι που τον κάνει ακόμη πιο γοητευτικό στη σκηνή. Τον Σεπτέμβριο θα κλείσει τα 73 του χρόνια, αλλά δεν τον νοιάζει…
Πολλές από τις μεγάλες επιτυχίες του ρεπερτορίου του με τους Roxy Music, αλλά και της σόλο πορείας του, ήταν στο σετ του -πού να χωρέσουν όλες- προσαρμοσμένες στο σήμερα, τραγούδια που έχουν περάσει από γενιά σε γενιά: Slave to love, Don’t stop the rain, My only love, Is there is something (από το πρώτο δίσκο των Roxy Music, 1972), More than this, Avalon, Love is the drug, Do the strand… Μετά απ’ όλα αυτά το encore ήταν σίγουρο: Let’s Stick Together, Jealous Guy και το Pyjamarama (το σιγνκλ για την προώθηση του άλμπουμ των Roxy Music «For Your Pleasure» του 1973) που έκλεισε μια όμορφη καλοκαιρινή βραδιά που απόλαυσε τόσο το κοινό, αλλά και ο ίδιος ο Bryan Ferry που πρέπει να έπαθε πλάκα με το Ηρώδειο, κάτι που έδειξε στη διάρκεια της συναυλίας με το δικό του τρόπο.
Όση ώρα παρακολουθούσα τον Bryan Ferry επανήλθε το απωθημένο. Μακάρι να δούμε και κάποτε τον Tom Jones στο Ηρώδειο σε πρώτη εμφάνιση στην Ελλάδα. Μόνο εκεί τον φαντάζομαι. Κάποτε υπήρξε ενδιαφέρον, αλλά ήταν πανάκριβος. Μήπως να το ξαναδούμε αυτό;
Ο Bryan Ferry εμφανίζεται αύριο στο Θέατρο Δάσους, στη Θεσσαλονίκη στις 9 μ.μ.
Φωτογραφίες: NDP Photo Agency
Είναι από τους λίγους leader ενός συγκροτήματος που έκανε τόσο πετυχημένη σόλο πορεία και κατάφερε ίσως να ξεπεράσει τη φήμη του συγκροτήματος που ξεκίνησε. Ο άλλος που το πέτυχε είναι μάλλον ο Sting που επίσης φέτος εμφανίστηκε στο Ηρώδειο.
Κομψός και όπως πάντα καλοντυμένος, ως γνήσιος Εγγλέζος τζέντλεμαν, φορούσε το μαύρο σακάκι του με ένα άσπρο πουκάμισο από μέσα. Το προσεγμένο ντύσιμο το κουβαλά ανέκαθεν στην πορεία του και συμβολίζει για εκείνον το γύρισμα σελίδας στην πολύ φτωχική παιδική ζωή του, όταν έβγαζε το ψωμί του πουλώντας εφημερίδες στο δρόμο.
Πάντα, κάθε συναυλία του Bryan Ferry στην Ελλάδα ήταν ένα μεγάλο μουσικό γεγονός, που τραβούσε πολύ κόσμο. Όπως τότε στο γήπεδο του Απόλλωνα (η πρώτη συναυλία στην Ελλάδα που χρησιμοποιήθηκαν σεκιούριτι), αλλά και στον Λυκαβηττό το 2000 στη φοβερή αυτή συναυλία που χόρευαν και τα… βραχάκια εκεί ψηλά, αλλά και τα καλοκαίρια του 2004 (στις Electron Nights) και 2008. Η αδυναμία του στο ωραίο φύλλο φάνηκε για άλλη μία φορά και επί σκηνής, καθώς ανάμεσα στα 8 άτομα που τον πλαισίωσαν στο Ηρώδειο, οι 4 ήταν γυναίκες. Δύο «μαύρες» τραγουδίστριες στα φωνητικά και δύο «λευκές», η μία σαξοφωνίστρια που έπαιζε και κήμπορντ και η άλλη βιολονίστρια. Επίσης μαζί του είχε έναν κιθαρίστα, έναν κημπορντίστα, έναν μπασίστα κι έναν ντράμερ, εξαιρετικοί μουσικοί όλοι τους.
Ήταν η πρώτη φορά που σε συναυλία του στην Ελλάδα ο Brian Ferry έπαιξε πιάνο. Στα περισσότερα τραγούδια, από το τέταρτο κομμάτι έως το τέλος έδειξε τις ικανότητές του στο όργανο που ήταν τοποθετημένο μπροστά στη σκηνή.
Είναι κι αυτό το μοναδικό στυλ που έχει όταν τραγουδά και χορεύει. Αν δει τη σκιά του, από τις κινήσεις και μόνο, θα καταλάβει κανείς, αν τον γνωρίζει, ότι είναι ο Brian Ferry. Με ένα εντελώς δικό του τρόπο κουνά τα χέρια και το κεφάλι, κάτι που τον κάνει ακόμη πιο γοητευτικό στη σκηνή. Τον Σεπτέμβριο θα κλείσει τα 73 του χρόνια, αλλά δεν τον νοιάζει…
Πολλές από τις μεγάλες επιτυχίες του ρεπερτορίου του με τους Roxy Music, αλλά και της σόλο πορείας του, ήταν στο σετ του -πού να χωρέσουν όλες- προσαρμοσμένες στο σήμερα, τραγούδια που έχουν περάσει από γενιά σε γενιά: Slave to love, Don’t stop the rain, My only love, Is there is something (από το πρώτο δίσκο των Roxy Music, 1972), More than this, Avalon, Love is the drug, Do the strand… Μετά απ’ όλα αυτά το encore ήταν σίγουρο: Let’s Stick Together, Jealous Guy και το Pyjamarama (το σιγνκλ για την προώθηση του άλμπουμ των Roxy Music «For Your Pleasure» του 1973) που έκλεισε μια όμορφη καλοκαιρινή βραδιά που απόλαυσε τόσο το κοινό, αλλά και ο ίδιος ο Bryan Ferry που πρέπει να έπαθε πλάκα με το Ηρώδειο, κάτι που έδειξε στη διάρκεια της συναυλίας με το δικό του τρόπο.
Όση ώρα παρακολουθούσα τον Bryan Ferry επανήλθε το απωθημένο. Μακάρι να δούμε και κάποτε τον Tom Jones στο Ηρώδειο σε πρώτη εμφάνιση στην Ελλάδα. Μόνο εκεί τον φαντάζομαι. Κάποτε υπήρξε ενδιαφέρον, αλλά ήταν πανάκριβος. Μήπως να το ξαναδούμε αυτό;
Ο Bryan Ferry εμφανίζεται αύριο στο Θέατρο Δάσους, στη Θεσσαλονίκη στις 9 μ.μ.
Φωτογραφίες: NDP Photo Agency