Στις 16 Ιουνίου συνέβη στο Καλλιμάρμαρο κάτι μοναδικό, που τουλάχιστον, όλοι όσοι είναι κάτω από σαράντα ετών, σίγουρα δεν έχουν βιώσει. Ένας μεγάλος αριθμός τραγουδιστών «πρώτης γραμμής» βρέθηκε στο Παναθηναϊκό στάδιο προκειμένου να δώσει το παρών στο κάλεσμα του μέγιστου Σταύρου Ξαρχάκου και της ένωσης «Όλοι μαζί μπορούμε», ώστε να μαζευτούν τρόφιμα για όλους εκείνους που το έχουν ανάγκη.
Οι Χάρις Αλεξίου, Ελένη Βιτάλη, Ελεωνόρα Ζουγανέλη, Σταμάτης Κραουνάκης, Μανώλης Μητσιάς, Γιώργος Νταλάρας, Μίλτος Πασχαλίδης, Άλκηστις Πρωτοψάλτη και Ηρώ Σαΐα πρόσφεραν στους χιλιάδες θεατές μια βραδιά που θα τους μείνει αξέχαστη… Δε χρειάζεται να πούμε περισσότερες λεπτομέρειες για το πρόγραμμα και τις ερμηνείες, αφού ο συνεργάτης Θανάσης Γιώγλου έγραψε μια αναλυτικότατη και εμπεριστατωμένη ανταπόκριση, στην οποία αναφέρονται όλα όσα πρέπει να αναφερθούν. Σε αυτό το άρθρο θα μιλήσουμε για το κλίμα των παρασκηνίων, μια και είχαμε την ευκαιρία να είμαστε και εκεί.
Μπορεί να ακουστεί εντελώς κοινότοπη η παρακάτω φράση, αλλά είναι απόλυτα αληθινή. Στη συναυλία αυτή περνούσαν καλά στα παρασκήνια κι αυτό φαινόταν μέχρι έξω. Κυριολεκτικά. Ο ένας αγκαλιάζονταν με τον άλλον, κουβέντιαζαν με θέρμη και ενδιαφέρον, χαιρόντουσαν όλοι με τις καλές ερμηνείες του άλλου, χόρευαν όταν δεν ήταν εκείνοι στη σκηνή και γενικά, με τη συμπεριφορά τους θα μπορούσαν να διδάξουν στους νεότερους καλλιτέχνες ότι, άλλο είναι το να είσαι πραγματικός μεγάλος καλλιτέχνης και άλλο να προσποιείσαι ότι είσαι σταρ.
Ο Σταμάτης Κραουνάκης, καθισμένος σε μια γωνία, δε σταμάτησε να μιλάει με όλους, ο Γιώργος Νταλάρας κουβέντιαζε με τον καθένα ξεχωριστά για αρκετή ώρα, η Ελένη Βιτάλη χόρευε στα ρυθμικά τραγούδια, η Χάρις Αλεξίου παρακολουθούσε με προσοχή τους συναδέλφους της στη σκηνή, ο Μίλτος Πασχαλίδης και η Άλκηστις Πρωτοψάλτη γελούσαν και έδειχναν ότι περνούσαν καλά, ενώ ο Μανώλης Μητσιάς με την Ηρώ Σαΐα και την Ελεωνόρα Ζουγανέλη ήταν η ήρεμη δύναμη της ομάδας που απολάμβανε όλη αυτή τη φάση.
Φυσικά, δε θα μπορούσε να μην αναφερθεί ο Σταύρος Ξαρχάκος, ο οποίος δευτερόλεπτα πριν ανέβει στη σκηνή, με το γνωστό ήρεμο ύφος του, παρατηρούσε τα πάντα και τους πάντες, συζητώντας χαμηλόφωνα με πολύ κόσμο.
Ίσως στη δημιουργία όλου αυτού του θετικού κλίματος να βοήθησε το γεγονός ότι ο στόχος επετεύχθη και μαζεύτηκαν από τον κόσμο 120 τόνοι φαγητού, ξεπερνώντας κατά πολύ τις προσδοκίες των διοργανωτών. Ίσως επίσης, η «νίκη» αυτή να ήταν απλά η αφορμή για να αποδείξουν όλοι αυτοί οι μεγάλοι καλλιτέχνες που ακούμε εδώ και πολλές δεκαετίες, μπορούν να βρίσκονται ακόμα και σήμερα μαζί στη σκηνή για να κεράσουν αναμνήσεις όλους εκείνους που ανήκουν στη νεότερη γενιά.
Η ουσία είναι ότι, η συναυλία αυτή απόδειξε περίτρανα ότι οι Έλληνες ξέρουν να ξεχωρίζουν τα σημαντικά γεγονότα και παρ’ όλες τις δυσκολίες να είναι εκεί για να τα στηρίξουν και να τα υψώσουν στην κλίμακα που τους αρμόζει.
Φωτογραφίες: Καλή Βανδώρου & Μάρω Χρυσανθοπούλου
Οι Χάρις Αλεξίου, Ελένη Βιτάλη, Ελεωνόρα Ζουγανέλη, Σταμάτης Κραουνάκης, Μανώλης Μητσιάς, Γιώργος Νταλάρας, Μίλτος Πασχαλίδης, Άλκηστις Πρωτοψάλτη και Ηρώ Σαΐα πρόσφεραν στους χιλιάδες θεατές μια βραδιά που θα τους μείνει αξέχαστη… Δε χρειάζεται να πούμε περισσότερες λεπτομέρειες για το πρόγραμμα και τις ερμηνείες, αφού ο συνεργάτης Θανάσης Γιώγλου έγραψε μια αναλυτικότατη και εμπεριστατωμένη ανταπόκριση, στην οποία αναφέρονται όλα όσα πρέπει να αναφερθούν. Σε αυτό το άρθρο θα μιλήσουμε για το κλίμα των παρασκηνίων, μια και είχαμε την ευκαιρία να είμαστε και εκεί.
Μπορεί να ακουστεί εντελώς κοινότοπη η παρακάτω φράση, αλλά είναι απόλυτα αληθινή. Στη συναυλία αυτή περνούσαν καλά στα παρασκήνια κι αυτό φαινόταν μέχρι έξω. Κυριολεκτικά. Ο ένας αγκαλιάζονταν με τον άλλον, κουβέντιαζαν με θέρμη και ενδιαφέρον, χαιρόντουσαν όλοι με τις καλές ερμηνείες του άλλου, χόρευαν όταν δεν ήταν εκείνοι στη σκηνή και γενικά, με τη συμπεριφορά τους θα μπορούσαν να διδάξουν στους νεότερους καλλιτέχνες ότι, άλλο είναι το να είσαι πραγματικός μεγάλος καλλιτέχνης και άλλο να προσποιείσαι ότι είσαι σταρ.
Ο Σταμάτης Κραουνάκης, καθισμένος σε μια γωνία, δε σταμάτησε να μιλάει με όλους, ο Γιώργος Νταλάρας κουβέντιαζε με τον καθένα ξεχωριστά για αρκετή ώρα, η Ελένη Βιτάλη χόρευε στα ρυθμικά τραγούδια, η Χάρις Αλεξίου παρακολουθούσε με προσοχή τους συναδέλφους της στη σκηνή, ο Μίλτος Πασχαλίδης και η Άλκηστις Πρωτοψάλτη γελούσαν και έδειχναν ότι περνούσαν καλά, ενώ ο Μανώλης Μητσιάς με την Ηρώ Σαΐα και την Ελεωνόρα Ζουγανέλη ήταν η ήρεμη δύναμη της ομάδας που απολάμβανε όλη αυτή τη φάση.
Φυσικά, δε θα μπορούσε να μην αναφερθεί ο Σταύρος Ξαρχάκος, ο οποίος δευτερόλεπτα πριν ανέβει στη σκηνή, με το γνωστό ήρεμο ύφος του, παρατηρούσε τα πάντα και τους πάντες, συζητώντας χαμηλόφωνα με πολύ κόσμο.
Ίσως στη δημιουργία όλου αυτού του θετικού κλίματος να βοήθησε το γεγονός ότι ο στόχος επετεύχθη και μαζεύτηκαν από τον κόσμο 120 τόνοι φαγητού, ξεπερνώντας κατά πολύ τις προσδοκίες των διοργανωτών. Ίσως επίσης, η «νίκη» αυτή να ήταν απλά η αφορμή για να αποδείξουν όλοι αυτοί οι μεγάλοι καλλιτέχνες που ακούμε εδώ και πολλές δεκαετίες, μπορούν να βρίσκονται ακόμα και σήμερα μαζί στη σκηνή για να κεράσουν αναμνήσεις όλους εκείνους που ανήκουν στη νεότερη γενιά.
Η ουσία είναι ότι, η συναυλία αυτή απόδειξε περίτρανα ότι οι Έλληνες ξέρουν να ξεχωρίζουν τα σημαντικά γεγονότα και παρ’ όλες τις δυσκολίες να είναι εκεί για να τα στηρίξουν και να τα υψώσουν στην κλίμακα που τους αρμόζει.
Φωτογραφίες: Καλή Βανδώρου & Μάρω Χρυσανθοπούλου
