«Να ‘ταν ο πόλεμος χορός - Τα παιχνίδια των παιδιών» είναι ο γενικός τίτλος της νέας δισκογραφικής εργασίας των Παντελή Θαλασσινού & Κώστα Φασουλά, που παρουσιάστηκε το βράδυ της Δευτέρας 22 Φεβρουαρίου 2016, στο κατάμεστο PolisArtCafé.
Οι δύο δημιουργοί, αφού ευχαρίστησαν το κοινό που συγκεντρώθηκε, μίλησαν για τα τραγούδια τους, όπως στην κοινή συνέντευξη που μας παραχώρησαν λίγο καιρό νωρίτερα.
Είχε προηγηθεί ο Μάνος Ελευθερίου, ο οποίος, πάντα καίριος, αναφέρθηκε στη νέα δουλειά, στη γενικότερη κατάσταση της ελληνικής δισκογραφίας, αλλά και παρότρυνε τους δημιουργούς να συνεχίσουν να υποστηρίζουν το ελληνικό τραγούδι με δύναμη κι αγάπη, προτείνοντάς τους, μάλιστα, μια ακόμα κοινή εργασία, αυτή τη φορά για τα παιδιά.
Πιο αναλυτικά, ο κ. Μάνος Ελευθερίου είπε: «Υποπτεύομαι ότι από εδώ και πέρα κάθε παρουσίαση νέων τραγουδιών θα έχει όλα τα χαρακτηριστικά της εορτής, όπως οι ονομαστικές εορτές των αγίων. Σήμερα, λοιπόν, εορτάζουν όχι άγιοι, ούτε όσιοι, αλλά μάρτυρες του ελληνικού τραγουδιού και κυριολεκτώ. Οι δυο τους είναι ανάμεσα, όχι πια στους τεσσαράκοντα μάρτυρες, αλλά ανάμεσα στους τετρακοσίους, τουλάχιστον. Διότι, αυτή τη στιγμή, πρέπει να έχετε πάρει είδηση τι συμβαίνει στην ελληνική δισκογραφία. Τα θαύματά τους, λοιπόν, εορτάζονται σήμερα, και εννοώ την έκδοση των νέων τους τραγουδιών. Του Παντελή Θαλασσινού, σε στίχους του Κώστα Φασουλά, με ερμηνευτές τον ίδιο το λαμπρό συνθέτη, τη Νάνα Μπινοπούλου και τη Φαίδρα Θαλασσινού. Οι δημιουργοί του CD έχουν «ψηθεί» από χρόνια στο τραγούδι, όπως θα ξέρετε όσοι παρακολουθείτε τα ελληνικά, μουσικά δρώμενα και ξέρουν πολύ καλά όλα τα μυστικά, τους γκρεμούς και τα φαράγγια. Ξέρουν τα μονοπάτια που πρέπει να πατήσουν, τις λέξεις, τους ήχους που πρέπει να χρησιμοποιήσουν, σαν μικρή τελετή μαγείας, ας το πούμε έτσι, για να φτάσουν σε ένα καλό αποτέλεσμα. Τα παιχνίδια των παιδιών είναι λίγο - πολύ γνωστά σε ολόκληρη την επικράτεια. Ορισμένα, έχουν καταργηθεί από χρόνια ή τα υλικά τους έχουν μεταποιηθεί και παίζονται παραλλαγμένα στις παιδικές χαρές. Το εύρημα με τα παιχνίδια είναι, κατ’ αρχήν, σπουδαίο. Δεν είναι μνημόσυνο, δεδομένου ότι από κάποιο απ’ όλα αυτά ξεκινά το τραγούδι. Αλλά, στη συνέχεια παίρνει άλλη διάσταση. Μας χαρίζει την τρυφερότητα κι έναν κρυφό ερωτισμό, που συνεχώς πετάει από πάνω μας. Είναι, κυρίως, ο ερωτισμός της μαγείας της μουσικής και όλα εκείνα που κρύβουν οι λέξεις, πέρα από το κυρίως θέμα του τραγουδιού. Αυτό επιτυγχάνεται γιατί και οι δυο είναι δοκιμασμένοι μάστορες στο τραγούδι, που δεν ξεπέφτει σε δήθεν αναμνήσεις, στο «τι ωραία που ήταν τότε». Ποτέ δεν είναι ωραία, τουλάχιστον στην Ελλάδα. Και ποτέ δεν ήταν ωραία τα πράγματα. Ωραία είναι μόνο η παιδική ηλικία, που σπάνια τη θυμόμαστε και σπανιότερα την αναζητάμε. Το περίεργο και το εύρημα είναι ότι, ουσιαστικά, δεν είναι τραγούδια για να τραγουδηθούν από παιδιά, κάτι που εύχομαι να κάνουν σύντομα, σε μια εύφορη στιγμή τους, όχι για να ξεχαστούν όσα τραγούδια έγιναν μέχρι τώρα, αλλά για να πλουτιστεί το ρεπερτόριο των παιδιών. Είναι τραγούδια για μεγάλους και για πολύ μεγάλους. Προσοχή, όχι για να θυμηθούν, τάχα, οι μεγάλοι. Δεν είναι, με λίγα λόγια, μνημόσυνο της παιδικής ηλικίας. Είναι μόνο αναφορά στα παιδικά παιχνίδια κι από εκεί και πέρα, από την αφορμή, δηλαδή, που δίνει ένα παιχνίδι, οι δημιουργοί αρχίζουν τα πετάγματά τους, με την τρυφερότητα και τον κρυφό ερωτισμό που είπα προηγουμένως.
Τελειώνοντας την ακρόαση του CD και μετά από μια συνομιλία με τους δημιουργούς, εκείνο που ένιωσα ήταν η χαρά και των δυο, για την έξοχη δουλειά τους πρώτα - πρώτα, τη χαρά που μπόρεσαν να κυκλοφορήσουν τα νέα τους τραγούδια στη μέση αυτής της κόλασης που ζούμε, όχι μόνο πολιτικής και κοινωνικής, αλλά της μουσικής αφασίας από τη μια μεριά, και την καταρράκωση γενικά της ελληνικής μουσικής, από την άλλη, όπου κάθε ανόητος - αρκούμαι σε ένα ευγενικό επίθετο - θεωρεί χρέος του να διαδηλώσει τη χαρά του, μπράβο του ως εδώ μόνο, μέσω του διαδικτύου και να προσφέρει δωρεάν όλα τα τραγούδια, για να μην αξιωθεί, να τιμωρηθεί, δηλαδή και ο συνθέτης και ο στιχουργός και να μάθει ότι δεν πρέπει να εισπράξει δεκάρα εκείνος και όσοι έφτυσαν αίμα για κυκλοφορήσει ένα CD. Μοιάζει με εκείνους που παίρνουν το σπρέι και μουτζουρώνουν τα άγια του έθνους και της φυλής, όπως πριν από τέσσερα χρόνια κάποιος μουτζούρωσε την «Κοιμωμένη» του Χαλεπά και άλλα αγάλματα, όπως του Κωστή Παλαμά, τους τελευταίους μήνες του 2015.
Αυτό που μπορώ να ευχηθώ στους δημιουργούς και στους λαμπρούς ερμηνευτές, φυσικά, γιατί κι αυτοί είναι δημιουργοί, είναι να εξακολουθήσουν με την ίδια δύναμη κι αγάπη να υποστηρίζουν το ελληνικό τραγούδι, όπως με αγάπη και δύναμη υποστήριξαν το νέο τους CD: να ‘ταν ο πόλεμος χαρά! Ευχαριστώ».
Ακολούθησε ζωντανή παρουσίαση των τραγουδιών του νέου δίσκου, με τρεις κιθάρες, του Παντελή Θαλασσινού, του Λευτέρη Χαβουτσά & του Πέτρου Βαρθακούρη. Συμμετείχε η Νάνα Μπινοπούλου με το τραγούδι της από το δίσκο, καθώς και η κόρη του Παντελή Θαλασσινού, Φαίδρα, σε μια πολύ ιδιαίτερη και συγκινητική στιγμή.
Αξίζει να σημειωθεί πως τον Παντελή Θαλασσινό & τον Κώστα Φασουλά τίμησαν με την παρουσία τους, εκτός από πλήθος φίλων και ακροατών, πολλοί δημοσιογράφοι, ραδιοφωνικοί παραγωγοί και άλλοι καλλιτέχνες, όπως (με τυχαία σειρά) ο Νίκος Ξυδάκης, ο Δημήτρης Λέντζος, η Λίνα Δημοπούλου, η Βίκυ Καρατζόγλου, οι Άννα & Τάκης Μπουρμάς, ο Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης, ο Απόστολος Ρίζος, ο Νίκος Κολλάρος, ο Γιώργος Τσάμπρας, ο Σιδερής Πρίντεζης, ο Θανάσης Συλιβός, ο Σταμάτης Χατζηευσταθίου, ο Στρατής Καλαφατούδης, η Ευτυχία Μητρίτσα, ο Πάνος Παπαϊωάννου, ο Χρυσόστομος Καραντωνίου, η Καίτη Κουλλιά, η Καλλιόπη Βέτα κ.ά.
Φωτογραφίες: George Spanos Photography
Οι δύο δημιουργοί, αφού ευχαρίστησαν το κοινό που συγκεντρώθηκε, μίλησαν για τα τραγούδια τους, όπως στην κοινή συνέντευξη που μας παραχώρησαν λίγο καιρό νωρίτερα.
Είχε προηγηθεί ο Μάνος Ελευθερίου, ο οποίος, πάντα καίριος, αναφέρθηκε στη νέα δουλειά, στη γενικότερη κατάσταση της ελληνικής δισκογραφίας, αλλά και παρότρυνε τους δημιουργούς να συνεχίσουν να υποστηρίζουν το ελληνικό τραγούδι με δύναμη κι αγάπη, προτείνοντάς τους, μάλιστα, μια ακόμα κοινή εργασία, αυτή τη φορά για τα παιδιά.
Πιο αναλυτικά, ο κ. Μάνος Ελευθερίου είπε: «Υποπτεύομαι ότι από εδώ και πέρα κάθε παρουσίαση νέων τραγουδιών θα έχει όλα τα χαρακτηριστικά της εορτής, όπως οι ονομαστικές εορτές των αγίων. Σήμερα, λοιπόν, εορτάζουν όχι άγιοι, ούτε όσιοι, αλλά μάρτυρες του ελληνικού τραγουδιού και κυριολεκτώ. Οι δυο τους είναι ανάμεσα, όχι πια στους τεσσαράκοντα μάρτυρες, αλλά ανάμεσα στους τετρακοσίους, τουλάχιστον. Διότι, αυτή τη στιγμή, πρέπει να έχετε πάρει είδηση τι συμβαίνει στην ελληνική δισκογραφία. Τα θαύματά τους, λοιπόν, εορτάζονται σήμερα, και εννοώ την έκδοση των νέων τους τραγουδιών. Του Παντελή Θαλασσινού, σε στίχους του Κώστα Φασουλά, με ερμηνευτές τον ίδιο το λαμπρό συνθέτη, τη Νάνα Μπινοπούλου και τη Φαίδρα Θαλασσινού. Οι δημιουργοί του CD έχουν «ψηθεί» από χρόνια στο τραγούδι, όπως θα ξέρετε όσοι παρακολουθείτε τα ελληνικά, μουσικά δρώμενα και ξέρουν πολύ καλά όλα τα μυστικά, τους γκρεμούς και τα φαράγγια. Ξέρουν τα μονοπάτια που πρέπει να πατήσουν, τις λέξεις, τους ήχους που πρέπει να χρησιμοποιήσουν, σαν μικρή τελετή μαγείας, ας το πούμε έτσι, για να φτάσουν σε ένα καλό αποτέλεσμα. Τα παιχνίδια των παιδιών είναι λίγο - πολύ γνωστά σε ολόκληρη την επικράτεια. Ορισμένα, έχουν καταργηθεί από χρόνια ή τα υλικά τους έχουν μεταποιηθεί και παίζονται παραλλαγμένα στις παιδικές χαρές. Το εύρημα με τα παιχνίδια είναι, κατ’ αρχήν, σπουδαίο. Δεν είναι μνημόσυνο, δεδομένου ότι από κάποιο απ’ όλα αυτά ξεκινά το τραγούδι. Αλλά, στη συνέχεια παίρνει άλλη διάσταση. Μας χαρίζει την τρυφερότητα κι έναν κρυφό ερωτισμό, που συνεχώς πετάει από πάνω μας. Είναι, κυρίως, ο ερωτισμός της μαγείας της μουσικής και όλα εκείνα που κρύβουν οι λέξεις, πέρα από το κυρίως θέμα του τραγουδιού. Αυτό επιτυγχάνεται γιατί και οι δυο είναι δοκιμασμένοι μάστορες στο τραγούδι, που δεν ξεπέφτει σε δήθεν αναμνήσεις, στο «τι ωραία που ήταν τότε». Ποτέ δεν είναι ωραία, τουλάχιστον στην Ελλάδα. Και ποτέ δεν ήταν ωραία τα πράγματα. Ωραία είναι μόνο η παιδική ηλικία, που σπάνια τη θυμόμαστε και σπανιότερα την αναζητάμε. Το περίεργο και το εύρημα είναι ότι, ουσιαστικά, δεν είναι τραγούδια για να τραγουδηθούν από παιδιά, κάτι που εύχομαι να κάνουν σύντομα, σε μια εύφορη στιγμή τους, όχι για να ξεχαστούν όσα τραγούδια έγιναν μέχρι τώρα, αλλά για να πλουτιστεί το ρεπερτόριο των παιδιών. Είναι τραγούδια για μεγάλους και για πολύ μεγάλους. Προσοχή, όχι για να θυμηθούν, τάχα, οι μεγάλοι. Δεν είναι, με λίγα λόγια, μνημόσυνο της παιδικής ηλικίας. Είναι μόνο αναφορά στα παιδικά παιχνίδια κι από εκεί και πέρα, από την αφορμή, δηλαδή, που δίνει ένα παιχνίδι, οι δημιουργοί αρχίζουν τα πετάγματά τους, με την τρυφερότητα και τον κρυφό ερωτισμό που είπα προηγουμένως.
Τελειώνοντας την ακρόαση του CD και μετά από μια συνομιλία με τους δημιουργούς, εκείνο που ένιωσα ήταν η χαρά και των δυο, για την έξοχη δουλειά τους πρώτα - πρώτα, τη χαρά που μπόρεσαν να κυκλοφορήσουν τα νέα τους τραγούδια στη μέση αυτής της κόλασης που ζούμε, όχι μόνο πολιτικής και κοινωνικής, αλλά της μουσικής αφασίας από τη μια μεριά, και την καταρράκωση γενικά της ελληνικής μουσικής, από την άλλη, όπου κάθε ανόητος - αρκούμαι σε ένα ευγενικό επίθετο - θεωρεί χρέος του να διαδηλώσει τη χαρά του, μπράβο του ως εδώ μόνο, μέσω του διαδικτύου και να προσφέρει δωρεάν όλα τα τραγούδια, για να μην αξιωθεί, να τιμωρηθεί, δηλαδή και ο συνθέτης και ο στιχουργός και να μάθει ότι δεν πρέπει να εισπράξει δεκάρα εκείνος και όσοι έφτυσαν αίμα για κυκλοφορήσει ένα CD. Μοιάζει με εκείνους που παίρνουν το σπρέι και μουτζουρώνουν τα άγια του έθνους και της φυλής, όπως πριν από τέσσερα χρόνια κάποιος μουτζούρωσε την «Κοιμωμένη» του Χαλεπά και άλλα αγάλματα, όπως του Κωστή Παλαμά, τους τελευταίους μήνες του 2015.
Αυτό που μπορώ να ευχηθώ στους δημιουργούς και στους λαμπρούς ερμηνευτές, φυσικά, γιατί κι αυτοί είναι δημιουργοί, είναι να εξακολουθήσουν με την ίδια δύναμη κι αγάπη να υποστηρίζουν το ελληνικό τραγούδι, όπως με αγάπη και δύναμη υποστήριξαν το νέο τους CD: να ‘ταν ο πόλεμος χαρά! Ευχαριστώ».
Ακολούθησε ζωντανή παρουσίαση των τραγουδιών του νέου δίσκου, με τρεις κιθάρες, του Παντελή Θαλασσινού, του Λευτέρη Χαβουτσά & του Πέτρου Βαρθακούρη. Συμμετείχε η Νάνα Μπινοπούλου με το τραγούδι της από το δίσκο, καθώς και η κόρη του Παντελή Θαλασσινού, Φαίδρα, σε μια πολύ ιδιαίτερη και συγκινητική στιγμή.
Αξίζει να σημειωθεί πως τον Παντελή Θαλασσινό & τον Κώστα Φασουλά τίμησαν με την παρουσία τους, εκτός από πλήθος φίλων και ακροατών, πολλοί δημοσιογράφοι, ραδιοφωνικοί παραγωγοί και άλλοι καλλιτέχνες, όπως (με τυχαία σειρά) ο Νίκος Ξυδάκης, ο Δημήτρης Λέντζος, η Λίνα Δημοπούλου, η Βίκυ Καρατζόγλου, οι Άννα & Τάκης Μπουρμάς, ο Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης, ο Απόστολος Ρίζος, ο Νίκος Κολλάρος, ο Γιώργος Τσάμπρας, ο Σιδερής Πρίντεζης, ο Θανάσης Συλιβός, ο Σταμάτης Χατζηευσταθίου, ο Στρατής Καλαφατούδης, η Ευτυχία Μητρίτσα, ο Πάνος Παπαϊωάννου, ο Χρυσόστομος Καραντωνίου, η Καίτη Κουλλιά, η Καλλιόπη Βέτα κ.ά.
Φωτογραφίες: George Spanos Photography
