Ο Μάλαμας με την κιθάρα στο χέρι πλησιάζει στο μικρόφωνο και αρχίζει να τραγουδά: Φέρνει η νύχτα το πρωί/ κι ο ήλιος πάει να φανεί/ ήμουν μικρός και ξέχασα/ γλυκό πουλί μου σε έχασα. Οι πιστοί παραληρούν, δεν θέλουν να τελειώσει η μυσταγωγία: «Ρε Σωκράτη, τι λες τώρα, που θα παίζεις ως τις 4 η ώρα» και συνεχίζουν μαζί τον τραγουδοποιό: Tα φτερά μου ανοίγω στον αέρα/ ότι απομένει απ' τη ζωή είναι μια μέρα/ είν' ένας κήπος με λουλούδια και με φίδια/ δυο χελιδόνια που γυρνάν ξανά στα ίδια.
Στο στριμωγμένο αθηναϊκό στέκι, με το όνομά του παρμένο από την λατρεμένη Ανατολή, επικρατεί κάτι σαν ιεροτελεστία. Οι συζητήσεις έχουν παγώσει, όλοι ακούν και μεταλαβαίνουν. Ο Μάλαμας συνεχίζει με την τραχιά αλλά αληθινή, δική του φωνή: Του θολωμένου μου μυαλού/ τους εφιάλτες τραγουδώ/ κι αν σας επίκρανα ως εδώ φταίει το πάθος του τρελού/ φταίει το πάθος του τρελού/του θολωμένου μου μυαλού. Άλλοι τραγουδούν δυνατά και άλλοι σιγοψιθυρίζουν μαζί του. Κι η αλήθεια είναι πως ούτε στιγμή δεν μας είχε πικράνει ο μετρημένος τραγουδοποιός. Ίσα ίσα μας είχε γιατρέψει τα εσώψυχα, μας είχε φτιάξει να το πω αλλιώς, με λαϊκά τραγούδια μέσα από την σεμνή αλλά εξαιρετική δισκογραφική διαδρομή του, που άφησε στο πέρασμα της διαμάντια που μπήκαν στα χείλη και τις καρδιές του κόσμου ανά την Ελλάδα και που κατάφεραν σε δύσκολους καιρούς κα κερδίσουν την μάχη με τον χρόνο.
Αυτό που γίνεται με το Μάλαμα στο Καζαμπλάνκα, θυμίζει μπουζούκια, στην ωραία τους εκδοχή. Ο κόσμος, φοιτητές αλλά και ώριμες κλάσεις, δείχνει να απολαμβάνει την ειλικρίνεια και λαϊκότητα που αποπνέει ο καλλιτέχνης και τα παιδιά του, τα τραγούδια του. Φίσκα κάθε Παρασκευοσάββατο και χοροί ακόμα και πάνω στα τραπέζια, ειδικά όταν παίξει η Πριγκιπέσσα. Και τα καινούργια του άσματα, από το Πέρασμα, σε στίχους Άλκη Αλκαίου, έχουν ήδη περάσει στο dna θαμώνων. Εδώ δεν τα τραγουδά με την Μελίνα Κανά, όπως συμβαίνει στον δίσκο, αλλά με την αιθέρια Μαρία Δακανάλη. Διακριτική η ερμηνευτική παρουσία της Φωτεινής Λαμπρίδη.
Ο Μάλαμας, ομολογουμένως στα καλύτερά του από όλες τις απόψεις, κλείνει με δυο ακόμα εκπλήξεις: Όμορφη πόλη όπου είναι συγκλονιστικός και Ξημερώνει: Μια καρδιά έχω μόνο μια καρδιά/ που για σένα κλαίει κάθε βραδιά…/ Που να είσαι, ποια χέρια σε κοιμίζουνε/ ποια τραγούδια σε νανουρίζουνε…
Mενέλαος Λιόντος
Φωτό 2: Γιώργος Βιτσαρόπουλος
Στο στριμωγμένο αθηναϊκό στέκι, με το όνομά του παρμένο από την λατρεμένη Ανατολή, επικρατεί κάτι σαν ιεροτελεστία. Οι συζητήσεις έχουν παγώσει, όλοι ακούν και μεταλαβαίνουν. Ο Μάλαμας συνεχίζει με την τραχιά αλλά αληθινή, δική του φωνή: Του θολωμένου μου μυαλού/ τους εφιάλτες τραγουδώ/ κι αν σας επίκρανα ως εδώ φταίει το πάθος του τρελού/ φταίει το πάθος του τρελού/του θολωμένου μου μυαλού. Άλλοι τραγουδούν δυνατά και άλλοι σιγοψιθυρίζουν μαζί του. Κι η αλήθεια είναι πως ούτε στιγμή δεν μας είχε πικράνει ο μετρημένος τραγουδοποιός. Ίσα ίσα μας είχε γιατρέψει τα εσώψυχα, μας είχε φτιάξει να το πω αλλιώς, με λαϊκά τραγούδια μέσα από την σεμνή αλλά εξαιρετική δισκογραφική διαδρομή του, που άφησε στο πέρασμα της διαμάντια που μπήκαν στα χείλη και τις καρδιές του κόσμου ανά την Ελλάδα και που κατάφεραν σε δύσκολους καιρούς κα κερδίσουν την μάχη με τον χρόνο.
Αυτό που γίνεται με το Μάλαμα στο Καζαμπλάνκα, θυμίζει μπουζούκια, στην ωραία τους εκδοχή. Ο κόσμος, φοιτητές αλλά και ώριμες κλάσεις, δείχνει να απολαμβάνει την ειλικρίνεια και λαϊκότητα που αποπνέει ο καλλιτέχνης και τα παιδιά του, τα τραγούδια του. Φίσκα κάθε Παρασκευοσάββατο και χοροί ακόμα και πάνω στα τραπέζια, ειδικά όταν παίξει η Πριγκιπέσσα. Και τα καινούργια του άσματα, από το Πέρασμα, σε στίχους Άλκη Αλκαίου, έχουν ήδη περάσει στο dna θαμώνων. Εδώ δεν τα τραγουδά με την Μελίνα Κανά, όπως συμβαίνει στον δίσκο, αλλά με την αιθέρια Μαρία Δακανάλη. Διακριτική η ερμηνευτική παρουσία της Φωτεινής Λαμπρίδη.
Ο Μάλαμας, ομολογουμένως στα καλύτερά του από όλες τις απόψεις, κλείνει με δυο ακόμα εκπλήξεις: Όμορφη πόλη όπου είναι συγκλονιστικός και Ξημερώνει: Μια καρδιά έχω μόνο μια καρδιά/ που για σένα κλαίει κάθε βραδιά…/ Που να είσαι, ποια χέρια σε κοιμίζουνε/ ποια τραγούδια σε νανουρίζουνε…
Mενέλαος Λιόντος
Φωτό 2: Γιώργος Βιτσαρόπουλος
