Αν το καλοσκεφτώ, η Ακτή Πειραιώς είναι ένας χώρος που επισκέπτομαι σχεδόν κάθε χρόνο. Και όχι μια φορά, αλλά περισσότερες.
Και τι δεν έχω δει εκεί: από Γιώργο Νταλάρα (αφιέρωμα στον Σταύρο Κουγιουμτζή - όπου είχα βγάλει «διαρκείας») μέχρι Γιάννη Χαρούλη και τόσους άλλους. Με αυτό σαν δεδομένο, μου φάνηκε οικεία η διαδρομή μέχρι εκεί και χθες (8/11). Πριν μια βδομάδα, εξάλλου, εκεί ήμουν πάλι για την παρουσίαση του τελευταίου δίσκου του Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Και χθες, όμως, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου ήταν εκεί μαζί με τους φίλους του, συνήθεις ύποπτους: Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, Γιάννη Ζουγανέλη, Μιρέλα Πάχου, Φρόσω Στυλιανού και Steve Tesser. Μοναδικός απόντας, ο Δημήτρης Σταρόβας. Όλοι αυτοί θα ξεχειμωνιάσουν στο γνώριμο στέκι παρουσιάζοντας την παράσταση «Να δεις τι σου ‘χω για μετά», που προφανώς πήρε το όνομά της από το ομώνυμο τραγούδι των Λαυρέντη Μαχαιρίτσα και Μιχάλη Γκανά, που πρωτακούσαμε με τις φωνές του συνθέτη του και του Βασίλη Παπακωνσταντίνου το 1993.
Ανοιχτή πρόβα, έλεγε η πρόσκληση. Για τους δημοσιογράφους, έλεγε. Κι έτσι ήταν. Κι αν πιστεύετε ότι είναι κανένα μεγάλο προνόμιο η δυνατότητα παρουσίας σε τέτοιες στιγμές, κάνετε λάθος. Είναι σα να νομίζετε ότι τα γυρίσματα μιας ταινίας είναι όπως το τελικό της αποτέλεσμα. Πολλά ξεκίνα - σταμάτα, πολλές αποσπασματικές στιγμές και εμμονικές επαναλήψεις μιας φράσης και πολλά «γράφουμε» και «στοπ» για τις κάμερες. Αν σε αυτά προσθέσεις το déjà vu που χαρακτηρίζει το σχήμα, εύκολα καταλήγεις στην (επίσης κλισέ και déjà vu) διαπίστωση: it’s a dirty job but someone’s gotta do it. Εξάλλου, την ίδια αντιμετώπιση είχε και ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, που μόλις είχε αφιχθεί από ταξίδι και ήταν κουρασμένος.
Δεν ξέρω τι νόημα έχει, τελικά, τόσο για τους καλλιτέχνες, όσο και για τους δημοσιογράφους μια τέτοια συνάντηση. Μια συνάντηση, μάλιστα, που μοιάζει και λίγο με τη μέρα της μαρμόττας, καθότι η συγκεκριμένη παρέα (με παραλλαγές στη σύνθεση) επαναλαμβάνει τον εαυτό της εδώ και χρόνια στη σκηνή, με -ομολογουμένως- μεγάλη επιτυχία και αποδοχή από το φιλοθεάμον κοινό.
Το φιλοθεάμον κοινό που μοιάζει να μη χορταίνει τον «Τούρκο» και τα «Χαιρετίσματα», τα stand up του Ζούγα και τα «μπινελίκια», τα σκωπτικά (επιεικής χαρακτηρισμός) τραγούδια του Σταρόβα και όλα όσα επαναλαμβάνει η παρέα γράφοντας (ή διαγράφοντας) τη δική της ιστορία.
Καμία σημασία δεν έχουν όλα αυτά. Καμία αξία δεν έχει το σχόλιο το δικό μου, η άποψη της Ζωής ή οι διαπιστώσεις του Γιάννη.
Σημασία έχει ότι το συγκεκριμένο σχήμα είναι «σιγουράκι». Θα πάει καλά.
Ο κόσμος το προτιμά, το στηρίζει, το αγαπά. Και ό,τι κι αν λέω ή αν περιμένω εγώ για να μη γίνω γκρινιάρης, θα το βρω στις ηχογραφήσεις (ευτυχώς υπάρχουν κι αυτές). Γιατί χθες, μόλις γύρισα στο σπίτι μου, έβαλα τα «Γενέθλια ‘86» (μουσική: Θάνος Μικρούτσικος - στίχοι: Κώστας Τριπολίτης - τραγούδι αφιερωμένο στον αυτόχειρα ηθοποιό Νίκο Σκυλοδήμο) που, όσο κι αν διαμαρτύρομαι ή γκρινιάζω στα σημειώματα, ποτέ δεν θα ακούσω σε ένα πρόγραμμα του Βασίλη Παπακωνσταντίνου.
Όπως δεν θα ακούσω ποτέ και το «Φίλησέ μου τα παιδιά» (μουσική: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας - στίχοι: Γιώργος Οικονομέας).
Καλό χειμώνα να έχουμε.
Φωτογραφίες: Χάρης Σφακιανάκης
Και τι δεν έχω δει εκεί: από Γιώργο Νταλάρα (αφιέρωμα στον Σταύρο Κουγιουμτζή - όπου είχα βγάλει «διαρκείας») μέχρι Γιάννη Χαρούλη και τόσους άλλους. Με αυτό σαν δεδομένο, μου φάνηκε οικεία η διαδρομή μέχρι εκεί και χθες (8/11). Πριν μια βδομάδα, εξάλλου, εκεί ήμουν πάλι για την παρουσίαση του τελευταίου δίσκου του Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Και χθες, όμως, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου ήταν εκεί μαζί με τους φίλους του, συνήθεις ύποπτους: Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, Γιάννη Ζουγανέλη, Μιρέλα Πάχου, Φρόσω Στυλιανού και Steve Tesser. Μοναδικός απόντας, ο Δημήτρης Σταρόβας. Όλοι αυτοί θα ξεχειμωνιάσουν στο γνώριμο στέκι παρουσιάζοντας την παράσταση «Να δεις τι σου ‘χω για μετά», που προφανώς πήρε το όνομά της από το ομώνυμο τραγούδι των Λαυρέντη Μαχαιρίτσα και Μιχάλη Γκανά, που πρωτακούσαμε με τις φωνές του συνθέτη του και του Βασίλη Παπακωνσταντίνου το 1993.
Ανοιχτή πρόβα, έλεγε η πρόσκληση. Για τους δημοσιογράφους, έλεγε. Κι έτσι ήταν. Κι αν πιστεύετε ότι είναι κανένα μεγάλο προνόμιο η δυνατότητα παρουσίας σε τέτοιες στιγμές, κάνετε λάθος. Είναι σα να νομίζετε ότι τα γυρίσματα μιας ταινίας είναι όπως το τελικό της αποτέλεσμα. Πολλά ξεκίνα - σταμάτα, πολλές αποσπασματικές στιγμές και εμμονικές επαναλήψεις μιας φράσης και πολλά «γράφουμε» και «στοπ» για τις κάμερες. Αν σε αυτά προσθέσεις το déjà vu που χαρακτηρίζει το σχήμα, εύκολα καταλήγεις στην (επίσης κλισέ και déjà vu) διαπίστωση: it’s a dirty job but someone’s gotta do it. Εξάλλου, την ίδια αντιμετώπιση είχε και ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, που μόλις είχε αφιχθεί από ταξίδι και ήταν κουρασμένος.
Δεν ξέρω τι νόημα έχει, τελικά, τόσο για τους καλλιτέχνες, όσο και για τους δημοσιογράφους μια τέτοια συνάντηση. Μια συνάντηση, μάλιστα, που μοιάζει και λίγο με τη μέρα της μαρμόττας, καθότι η συγκεκριμένη παρέα (με παραλλαγές στη σύνθεση) επαναλαμβάνει τον εαυτό της εδώ και χρόνια στη σκηνή, με -ομολογουμένως- μεγάλη επιτυχία και αποδοχή από το φιλοθεάμον κοινό.
Το φιλοθεάμον κοινό που μοιάζει να μη χορταίνει τον «Τούρκο» και τα «Χαιρετίσματα», τα stand up του Ζούγα και τα «μπινελίκια», τα σκωπτικά (επιεικής χαρακτηρισμός) τραγούδια του Σταρόβα και όλα όσα επαναλαμβάνει η παρέα γράφοντας (ή διαγράφοντας) τη δική της ιστορία.
Καμία σημασία δεν έχουν όλα αυτά. Καμία αξία δεν έχει το σχόλιο το δικό μου, η άποψη της Ζωής ή οι διαπιστώσεις του Γιάννη.
Σημασία έχει ότι το συγκεκριμένο σχήμα είναι «σιγουράκι». Θα πάει καλά.
Ο κόσμος το προτιμά, το στηρίζει, το αγαπά. Και ό,τι κι αν λέω ή αν περιμένω εγώ για να μη γίνω γκρινιάρης, θα το βρω στις ηχογραφήσεις (ευτυχώς υπάρχουν κι αυτές). Γιατί χθες, μόλις γύρισα στο σπίτι μου, έβαλα τα «Γενέθλια ‘86» (μουσική: Θάνος Μικρούτσικος - στίχοι: Κώστας Τριπολίτης - τραγούδι αφιερωμένο στον αυτόχειρα ηθοποιό Νίκο Σκυλοδήμο) που, όσο κι αν διαμαρτύρομαι ή γκρινιάζω στα σημειώματα, ποτέ δεν θα ακούσω σε ένα πρόγραμμα του Βασίλη Παπακωνσταντίνου.
Όπως δεν θα ακούσω ποτέ και το «Φίλησέ μου τα παιδιά» (μουσική: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας - στίχοι: Γιώργος Οικονομέας).
Καλό χειμώνα να έχουμε.
Φωτογραφίες: Χάρης Σφακιανάκης
