Ο «Sleepwalkin’ Man», o 40χρονος Νορβηγός, που γέμισε δύο μέρες συνεχόμενες το Piraeus 117 Academy, το Σαββατοκύριακο 24-25 Απριλίου - με τη δεύτερη βραδιά έξτρα προγραμματισμένη - είναι είδωλο μιας άλλης γενιάς από τη δική μου, όσων γεννήθηκαν από το 1990 κι ύστερα.
Όλοι αυτοί οι 20άρηδες και 25άρηδες στην πλειονότητα που ήξεραν απ’ έξω κι ανακατωτά τα τραγούδια του άλλοτε τραγουδιστή των Madrugada, από τα σπουδαιότερα συγκροτήματα της τελευταίας 25έτίας, που είχα δει live ένα βράδυ στα Εξάρχεια, αποθέωσαν ένα καραφλό leader, προικισμένο όμως μουσικό που ήξερε να συντονίζει την πιο πρωτότυπη από πλευράς κίνησης μπάντας που έχω δει επί σκηνής. Οι μουσικοί ήταν εναλλασσόμενοι ως μέλη του 5μελούς γκρουπ κι έπιαναν το ένα όργανο κι άφηναν το άλλο. Ο κιθαρίστας γινόταν πιανίστας και μετά μπασίστας. Ο μπασίστας γινόταν κιθαρίστας και ο δεύτερος κιθαρίστας γινόταν μπασίστας, ενώ καμιά δεκαριά μπάσα και κιθάρες τοποθετημένα σε δύο διαφορετικές μεριές τους πήγαιναν κι ερχόντουσαν στα χέρια τους κι άλλαζαν σχεδόν σε κάθε τραγούδι! Συνεσταλμένοι μουσικοί για συνεσταλμένο κοινό. Μουσικοί χωρίς το βλέμμα που… φεύγει και κοινό σεμνό χωρίς την αλητεία μέσα του, που ήξερε να συμμετέχει με το δικό του τρόπο.
Από την πλευρά μου είμαι ακροατής που μεγάλωσε θαυμάζοντας στις συναυλίες leaders όπως οι Lee Brilleaux (Dr. Feelgood), Lou Reed, Eric Clapton, Brian Ferry, Arthur Lee, John Mayall, Peter Green, Steve Windwood ή ακόμα και τον Terry Callier κι όλοι είχαν μαλλιά. Ο Sivert Hoyem μόνο τον τραγουδιστή των Spirit θυμίζει εμφανισιακά από τους παλιότερους, ωστόσο η δυναμική του είναι μεγάλη. Δεν είναι από εκείνες τις συναυλίες που λέμε ότι σε κάποια στιγμή απογειώνουν το κοινό. Είναι από εκείνες τις «επαγγελματικές» με συναίσθημα όμως, που ο leader θα καληνυχτίσει στα 80 λεπτά και μετά θα ξαναβγεί δίνοντας με τον τρόπο του την επιλογή αυτή στα χείλη του κοινού και θα παίξει μετά ακόμη τρία τραγούδια και θα ανανεώσει το ραντεβού του συγκινημένος. Ο Hoyem επέστρεψε την γενναιοδωρία του κοινού εκφράζοντας την χαρά του που εμφανίστηκε στην «πιο όμορφη πόλη του κόσμου!».
Ο Sivert Hoyem ήταν τυχερός που έπαιξε μπροστά σε 3.000 κόσμο το sold-out διήμερο του στο new entry «Piraeus 117 Academy» που αυτή την στιγμή είναι χωρίς αμφιβολία ο καλύτερος live χώρος στην Ελλάδα. Το μαύρο που κυριαρχεί στο γιορτινή κατ’ άλλα αίθουσα φέρνει στο νου το ανεπανάληπτο «Ρόδον» και ο ήχος του χώρος συναγωνίζεται εκείνον το ιστορικού πια κλαμπ της οδού Μάρνη 24 που είναι κορυφαίος στα ελληνικά δεδομένα. Διαθέτει επίσης πολύ καλό εξαερισμό και λειτουργικότητα χώρου με τα μπαρ και την έξοδο στο τέλος της συναυλίας.
Ο Νορβηγός τραγουδιστής - τραγουδοποιός θυμήθηκε τους Madrugada (1999-2008) στο τέταρτο τραγούδι της βραδιάς παίζοντας το «What’s On Your Mind» από το κύκνειο άσμα του συγκροτήματος το 2007 στη διάρκεια της ηχογράφησης του οποίου ο κιθαρίστας τους Robert Burås πέθανε από overdose, αλλά οι υπόλοιποι ολοκλήρωσαν την ηχογράφηση του άλμπουμ και έδωσαν τέλος στην μπάντα καθώς ήταν δυσαναπλήρωτο το κενό του καθώς ήταν ο κύριος συνθέτης και βασικός κιθαρίστας των Madrugada.
Ανάμεσα στα καινούργια του τραγούδια ο Hoyem έπαιξε ένα ακόμη Madrugada, το «Honey Bee», από τον ίδιο ομώνυμο δίσκο τους, που όπως είπε «είναι από τα πιο αγαπημένα του» και αργότερα το «Sleepwalkin’ Man», που ανοίγει το πρόσφατο δίσκο του «Lioness».
Όλοι αυτοί οι 20άρηδες και 25άρηδες στην πλειονότητα που ήξεραν απ’ έξω κι ανακατωτά τα τραγούδια του άλλοτε τραγουδιστή των Madrugada, από τα σπουδαιότερα συγκροτήματα της τελευταίας 25έτίας, που είχα δει live ένα βράδυ στα Εξάρχεια, αποθέωσαν ένα καραφλό leader, προικισμένο όμως μουσικό που ήξερε να συντονίζει την πιο πρωτότυπη από πλευράς κίνησης μπάντας που έχω δει επί σκηνής. Οι μουσικοί ήταν εναλλασσόμενοι ως μέλη του 5μελούς γκρουπ κι έπιαναν το ένα όργανο κι άφηναν το άλλο. Ο κιθαρίστας γινόταν πιανίστας και μετά μπασίστας. Ο μπασίστας γινόταν κιθαρίστας και ο δεύτερος κιθαρίστας γινόταν μπασίστας, ενώ καμιά δεκαριά μπάσα και κιθάρες τοποθετημένα σε δύο διαφορετικές μεριές τους πήγαιναν κι ερχόντουσαν στα χέρια τους κι άλλαζαν σχεδόν σε κάθε τραγούδι! Συνεσταλμένοι μουσικοί για συνεσταλμένο κοινό. Μουσικοί χωρίς το βλέμμα που… φεύγει και κοινό σεμνό χωρίς την αλητεία μέσα του, που ήξερε να συμμετέχει με το δικό του τρόπο.
Από την πλευρά μου είμαι ακροατής που μεγάλωσε θαυμάζοντας στις συναυλίες leaders όπως οι Lee Brilleaux (Dr. Feelgood), Lou Reed, Eric Clapton, Brian Ferry, Arthur Lee, John Mayall, Peter Green, Steve Windwood ή ακόμα και τον Terry Callier κι όλοι είχαν μαλλιά. Ο Sivert Hoyem μόνο τον τραγουδιστή των Spirit θυμίζει εμφανισιακά από τους παλιότερους, ωστόσο η δυναμική του είναι μεγάλη. Δεν είναι από εκείνες τις συναυλίες που λέμε ότι σε κάποια στιγμή απογειώνουν το κοινό. Είναι από εκείνες τις «επαγγελματικές» με συναίσθημα όμως, που ο leader θα καληνυχτίσει στα 80 λεπτά και μετά θα ξαναβγεί δίνοντας με τον τρόπο του την επιλογή αυτή στα χείλη του κοινού και θα παίξει μετά ακόμη τρία τραγούδια και θα ανανεώσει το ραντεβού του συγκινημένος. Ο Hoyem επέστρεψε την γενναιοδωρία του κοινού εκφράζοντας την χαρά του που εμφανίστηκε στην «πιο όμορφη πόλη του κόσμου!».
Ο Sivert Hoyem ήταν τυχερός που έπαιξε μπροστά σε 3.000 κόσμο το sold-out διήμερο του στο new entry «Piraeus 117 Academy» που αυτή την στιγμή είναι χωρίς αμφιβολία ο καλύτερος live χώρος στην Ελλάδα. Το μαύρο που κυριαρχεί στο γιορτινή κατ’ άλλα αίθουσα φέρνει στο νου το ανεπανάληπτο «Ρόδον» και ο ήχος του χώρος συναγωνίζεται εκείνον το ιστορικού πια κλαμπ της οδού Μάρνη 24 που είναι κορυφαίος στα ελληνικά δεδομένα. Διαθέτει επίσης πολύ καλό εξαερισμό και λειτουργικότητα χώρου με τα μπαρ και την έξοδο στο τέλος της συναυλίας.
Ο Νορβηγός τραγουδιστής - τραγουδοποιός θυμήθηκε τους Madrugada (1999-2008) στο τέταρτο τραγούδι της βραδιάς παίζοντας το «What’s On Your Mind» από το κύκνειο άσμα του συγκροτήματος το 2007 στη διάρκεια της ηχογράφησης του οποίου ο κιθαρίστας τους Robert Burås πέθανε από overdose, αλλά οι υπόλοιποι ολοκλήρωσαν την ηχογράφηση του άλμπουμ και έδωσαν τέλος στην μπάντα καθώς ήταν δυσαναπλήρωτο το κενό του καθώς ήταν ο κύριος συνθέτης και βασικός κιθαρίστας των Madrugada.
Ανάμεσα στα καινούργια του τραγούδια ο Hoyem έπαιξε ένα ακόμη Madrugada, το «Honey Bee», από τον ίδιο ομώνυμο δίσκο τους, που όπως είπε «είναι από τα πιο αγαπημένα του» και αργότερα το «Sleepwalkin’ Man», που ανοίγει το πρόσφατο δίσκο του «Lioness».
