Κάθε φορά που θα ακούσω live τους Scorpions, δύο πράγματα μου κάνουν εντύπωση. Τα ίδια δύο που συγκράτησα και στη χθεσινοβραδυνή τους (16/7) «εμφατική» συναυλία στο Καλλιμάρμαρο. Και θα καταλάβετε παρακάτω για την αποκαλώ έτσι. Λοιπόν, με εντυπωσιάζει το κοινό και με «ξυπνάει» σα μουσικολόγο το «Wind of change». Κάθε φορά. Να τα πάρουμε, όμως, με τη σειρά.
Ας ξεκινήσουμε από το κοινό. Χάζευα πάλι χθες τις κατάμεστες κερκίδες του Σταδίου. Άνθρωποι όλων των ηλικιών (και πάρα πολλοί πιτσιρικάδες – σε βαθμό που σε κάνει να αναρωτιέσαι, καθώς μιλάμε για ανθρώπους αγέννητους ακόμα και όταν οι Scorpions συμπλήρωναν 25 – 30 χρόνια καριέρας), χαμογελαστοί, ευδιάθετοι και κυρίως συμμετέχοντες στη συναυλία. Άνθρωποι που τραγουδούν, αγκαλιάζονται, λικνίζονται και συγκινούνται με τραγούδια παμπάλαια, αλλά πασίγνωστα. Χιτάκια, πως το λένε; Άνθρωποι με λαχτάρα να ακούσουν ένα συγκρότημα – κατά πολλούς παρωχημένο – υπεύθυνο για τη δημιουργία στιγμών και τραγουδιών παγκοσμίου εμβέλειας που κάτι έχει «γράψει» (προφανώς) μέσα τους. Ένα ψηφιδωτό ανθρώπων από διαφορετικές «φυλές» των μουσικών προτιμήσεων: από μαυροφορεμένους μεταλλάδες μέχρι «φλωράκια» με γυαλιά και τσαντάκια μασχάλης κι από πιτσιρικάδες με κάλτσες ως τη μέση της γάμπας και φαρδιές βερμούδες, μέχρι γιαγιάδες με παντελόνια. Και αυτή η πολυμορφία είναι θαυμάσια!
Κατάμεστο το στάδιο, παρότι οι γερόλυκοι Scorpions έχουν έρθει αμέτρητες φορές στη χώρα μας. Τυχαίο; Αποκλείεται. Ίσως, δε, η εξήγηση να βρίσκεται σε αυτό που πάντοτε παρατηρώ όταν παίζουν το «Wind of change»: αν υπάρχει μια σχολή που διδάσκει τραγουδοποιία, οι Scorpions πρέπει να ανακηρυχθούν (ή καλύτερα, θα έπρεπε να έχουν ανακηρυχθεί) επίτιμοι διδάκτορες. Και μόνο για αυτό το τραγούδι. Κι ας έχουν κι άλλα δεκαπέντε (ενδεχομένως καλύτερα) τέτοια. Τι να πει κανείς για αυτή την «κατασκευή»: στίχος συγκινητικός, ταιριαστός στην εποχή του, αλλά και διαχρονικά. Επιλογή ηχοχρωμάτων και παιξιμάτων για σεμινάριο. Κουπλέ – ρεφραίν – φρένο/ανάσα – κουπλέ – ρεφραίν – σόλο – «σπάσιμο» - γέφυρα – ρεφραίν, καληνύχτα σας γατάκια. Ο ορισμός της μπαλάντας από ανατολή στη δύση και από βορά στο νότο. Για «κερασάκι στην τούρτα» το σφύριγμα της εισαγωγής πάνω από την «τσιμπιτή» κιθάρα. Ναι, αυτό είναι οι Scorpions. Ειδήμονες στην παραγωγή μπαλάντας και ανατριχίλας. Εμπορικοί. Ε και;
Αν αφήσουμε την ουσία και πάμε στις λεπτομέρειες, θα πρέπει να επισημάνω ότι οι Scorpions έχουν μια λαϊκίστικη διάθεση «παινέματος» του κοινού (σ.σ. συνηθισμένη τακτική από καλλιτέχνες του εξωτερικού – ένα «καλησπέρα», ένα «ευχαριστώ», και τι όμορφη η χώρα σας και τι φανταστικό κοινό κλπ). Ωστόσο οι Scorpions το παρακάνουν με ελληνικές σημαίες και διάφορα τέτοια που – προσωπικά – με ενοχλούν. Ωστόσο, δεν μπορώ να παραβλέψω (λόγω της επαναλαμβανόμενης παρουσίας τους στη χώρα μας) ότι μπορεί και να είναι απλώς μια ένδειξη ευγνωμοσύνης. Από εκεί και πέρα, συγκρατώ το αφιέρωμα – έκπληξη στο Lemmy και τους Motorhead (έπαιξαν το Over Kill), το «Wind of Change» βεβαίως, αλλά και την εξαιρετική εμφάνιση της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών στο ξεκίνημα της συναυλίας.
Η Κ.Ο.Α. τα πήγε πολύ καλά στην εκτέλεση ολόκληρου του «Moment of Glory» (τις ενορχηστρώσεις για συμφωνική ορχήστρα του Κρίστιαν Κολόνοβιτς πάνω στα τραγούδια της μπάντας), ειδικά στο πολυαγαπημένο μου «Rock you like a hurricane» με τη συμμετοχή – έκπληξη του Ρούντολφ Σένκερ στην κιθάρα. Αν είχε βγει και ο Klaus Meine να το τραγουδήσει θα είχαμε το τέλειον! Δεν πειράζει. Κάποια επόμενη φορά (που αποκλείεται να μην υπάρξει). Μπράβο στην Κ.Ο.Α.
Εις το επανιδείν φίλτατοι Σκορπιοί. Κι ευχαριστούμε. Φίλοι κι εχθροί (αν υπάρχουν τέτοιοι στη μουσική).
Ας ξεκινήσουμε από το κοινό. Χάζευα πάλι χθες τις κατάμεστες κερκίδες του Σταδίου. Άνθρωποι όλων των ηλικιών (και πάρα πολλοί πιτσιρικάδες – σε βαθμό που σε κάνει να αναρωτιέσαι, καθώς μιλάμε για ανθρώπους αγέννητους ακόμα και όταν οι Scorpions συμπλήρωναν 25 – 30 χρόνια καριέρας), χαμογελαστοί, ευδιάθετοι και κυρίως συμμετέχοντες στη συναυλία. Άνθρωποι που τραγουδούν, αγκαλιάζονται, λικνίζονται και συγκινούνται με τραγούδια παμπάλαια, αλλά πασίγνωστα. Χιτάκια, πως το λένε; Άνθρωποι με λαχτάρα να ακούσουν ένα συγκρότημα – κατά πολλούς παρωχημένο – υπεύθυνο για τη δημιουργία στιγμών και τραγουδιών παγκοσμίου εμβέλειας που κάτι έχει «γράψει» (προφανώς) μέσα τους. Ένα ψηφιδωτό ανθρώπων από διαφορετικές «φυλές» των μουσικών προτιμήσεων: από μαυροφορεμένους μεταλλάδες μέχρι «φλωράκια» με γυαλιά και τσαντάκια μασχάλης κι από πιτσιρικάδες με κάλτσες ως τη μέση της γάμπας και φαρδιές βερμούδες, μέχρι γιαγιάδες με παντελόνια. Και αυτή η πολυμορφία είναι θαυμάσια!
Κατάμεστο το στάδιο, παρότι οι γερόλυκοι Scorpions έχουν έρθει αμέτρητες φορές στη χώρα μας. Τυχαίο; Αποκλείεται. Ίσως, δε, η εξήγηση να βρίσκεται σε αυτό που πάντοτε παρατηρώ όταν παίζουν το «Wind of change»: αν υπάρχει μια σχολή που διδάσκει τραγουδοποιία, οι Scorpions πρέπει να ανακηρυχθούν (ή καλύτερα, θα έπρεπε να έχουν ανακηρυχθεί) επίτιμοι διδάκτορες. Και μόνο για αυτό το τραγούδι. Κι ας έχουν κι άλλα δεκαπέντε (ενδεχομένως καλύτερα) τέτοια. Τι να πει κανείς για αυτή την «κατασκευή»: στίχος συγκινητικός, ταιριαστός στην εποχή του, αλλά και διαχρονικά. Επιλογή ηχοχρωμάτων και παιξιμάτων για σεμινάριο. Κουπλέ – ρεφραίν – φρένο/ανάσα – κουπλέ – ρεφραίν – σόλο – «σπάσιμο» - γέφυρα – ρεφραίν, καληνύχτα σας γατάκια. Ο ορισμός της μπαλάντας από ανατολή στη δύση και από βορά στο νότο. Για «κερασάκι στην τούρτα» το σφύριγμα της εισαγωγής πάνω από την «τσιμπιτή» κιθάρα. Ναι, αυτό είναι οι Scorpions. Ειδήμονες στην παραγωγή μπαλάντας και ανατριχίλας. Εμπορικοί. Ε και;
Αν αφήσουμε την ουσία και πάμε στις λεπτομέρειες, θα πρέπει να επισημάνω ότι οι Scorpions έχουν μια λαϊκίστικη διάθεση «παινέματος» του κοινού (σ.σ. συνηθισμένη τακτική από καλλιτέχνες του εξωτερικού – ένα «καλησπέρα», ένα «ευχαριστώ», και τι όμορφη η χώρα σας και τι φανταστικό κοινό κλπ). Ωστόσο οι Scorpions το παρακάνουν με ελληνικές σημαίες και διάφορα τέτοια που – προσωπικά – με ενοχλούν. Ωστόσο, δεν μπορώ να παραβλέψω (λόγω της επαναλαμβανόμενης παρουσίας τους στη χώρα μας) ότι μπορεί και να είναι απλώς μια ένδειξη ευγνωμοσύνης. Από εκεί και πέρα, συγκρατώ το αφιέρωμα – έκπληξη στο Lemmy και τους Motorhead (έπαιξαν το Over Kill), το «Wind of Change» βεβαίως, αλλά και την εξαιρετική εμφάνιση της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών στο ξεκίνημα της συναυλίας.
Η Κ.Ο.Α. τα πήγε πολύ καλά στην εκτέλεση ολόκληρου του «Moment of Glory» (τις ενορχηστρώσεις για συμφωνική ορχήστρα του Κρίστιαν Κολόνοβιτς πάνω στα τραγούδια της μπάντας), ειδικά στο πολυαγαπημένο μου «Rock you like a hurricane» με τη συμμετοχή – έκπληξη του Ρούντολφ Σένκερ στην κιθάρα. Αν είχε βγει και ο Klaus Meine να το τραγουδήσει θα είχαμε το τέλειον! Δεν πειράζει. Κάποια επόμενη φορά (που αποκλείεται να μην υπάρξει). Μπράβο στην Κ.Ο.Α.
Εις το επανιδείν φίλτατοι Σκορπιοί. Κι ευχαριστούμε. Φίλοι κι εχθροί (αν υπάρχουν τέτοιοι στη μουσική).
