Πιστό στις σχεδόν θεματικές ημέρες του το Release Athens Festival, κι εμείς πιστοί στο ραντεβού μας, κατηφορίσαμε στην Πλατεία Νερού γι’ ακόμα μία ημέρα για να δούμε κάποιους από τους ήρωες της εφηβείας μας, σε συνδυασμό με κάποια από τα πλέον καταξιωμένα ονόματα της Ελληνικής σκηνής.
Σε σχέση με τις υπόλοιπες ημέρες του Release, η 8η (και προτελευταία) είχε από τις μεγαλύτερες “μεσημεριανές” προσελεύσεις, παρά την ζέστη, τον ήλιο και την Δευτέρα, κάτι το οποίο αφενός είναι ενδεικτικό τόσο της συνοχης, όσο και της ανταπόκρισης του κοινού σε αυτήν. Οι Monovine και οι Puta Volcano, αμφότερες μπάντες με πολλά χρόνια “προϋπηρεσίας” κι αρκετά φεστιβαλικά ένσημα, ήξεραν τι να κάνουν και πώς να κινηθούν υπό αυτές τις συνθήκες.
Παίζοντας και οι δύο γύρω στα 40’, πότε grunge-ίζοντας, πότε stoner-ίζοντας μας εξοικείωσαν με τις βαριές αμερικανικές κιθάρες που θα ακούγαμε στην συνέχεια και χωρίς να κάνουν εκπτώσεις στην εμφάνισή τους ικανοποίησαν και εκείνους που ήθελαν να κοπανηθούν μπροστά στην σκηνή, αλλά και αυτούς που ήθελαν να αράξουν στις σκιές και να πιούν τις μπίρες τους.
7μιση ακριβώς ακούστηκε το πρώτο cowbell και η απόβαση της Δυτικής Ακτής ξεκίνησε από τον νότο. Οι Fu Manchu επέστρεψαν στην Αθήνα μετά από σχεδόν 20 χρόνια και όσο να ‘ναι μια συγκίνηση σε πιάνει. Ειδικά όταν σκέφτεσαι ότι βλέπεις ένα από τα συγκροτήματα που ευθύνονται για τον ήχο που ορίζει την ελληνική σκηνή τα τελευταία χρόνια. Για την μία ώρα που βρίσκονταν μπροστά μας, δίδαξαν (ναι, αυτό το ρήμα, ΔΙΔΑΞΑΝ) ήθος το πώς πρέπει να παίζεται το stoner.
Από την διάφανη -πόσο κουλ- κιθάρα του Scott Hill έβγαινε ένας ήχος γλυκός, με συνέχεια και ροή. Χωρίς βαβούρα, χωρίς βρωμιά για την βρωμιά, χωρίς να γίνει βαρετός ούτε στιγμή. Το σετ τους είχε τα πάντα. Από παλιά αγαπημένα όπως το “Evil Eye” και το “California Crossing” μέχρι την καλύτερη-από-το-original διασκευή του “Godzilla” των Blue Oyster Cult και κομμάτια από το περσινό comeback τους με το Clone of the Universe δικαιώνοντας πλήρως την πολύ μεγάλη μερίδα κόσμου που ήρθε για να τους ακούσει.
Από την Καλιφόρνια των 90’s στην Κορινθία της τρέχουσας δεκαετίας και καθώς έπεφτε ο ήλιος βρεθήκαμε να περιμένουμε ένα από τα μεγάλα κεφάλαια της ελληνικής μουσικής παραγωγής στο εξωτερικό. Οι 1000mods ανέβηκαν στην σκηνή μαζί με το μεγάλο κύμα hype που τους ακολουθεί και το εξίσου μεγάλο κοινό τους, αλλά το αποτέλεσμα δεν φάνηκε να ενθουσιάζει. Παίζοντας σε αυτή την θέση του line-up και μάλιστα σε ένα κοινό που δύσκολα αποδέχεται την stoner πέρα από το ιερό τρίπτυχο του ‘90 (Kyuss - Sleep - Fu Manchu), είχε σαν αποτέλεσμα να ακουστεί αρκετή γκρίνια και αρκετός κόσμος να αποσυρθεί προς τα πίσω, ακόμη κι αν καλύφθηκε από έτερο κόσμο που χώθηκε μπροστά και το ευχαριστήθηκε. Βέβαια το line up είναι γνωστό εδώ και μήνες, οπότε η εκάστοτε μουρμούρα κρίνεται ενδεχομένως περιττή και “γκρίνια για την γκρίνια”.
Το setlist τους ισορρόπησε ανάμεσα στο ντεμπούτο τους Super Van Vacation και του πιο πρόσφατου τους άλμπουμ, Repeated Exposure to.. αφήνοντας χώρο για μόλις ένα (“Claws”) από το Vultures αν και ήταν ένας δίσκος με μεγάλη αποδοχή. Οι καλύτερες στιγμές όπως αναμενόταν ήταν τα “Vidage”, “Road to Burn” και “El Rollito”, τραγούδια που βοήθησαν τα μέγιστα στην καθιέρωση του συγκροτήματος.
Συνηθισμένος από τις υπόλοιπες ημέρες και προσπαθώντας να το παίξω γνώστης έχοντας διαβεβαιώσει την παρέα ότι οι Alice in Chains θα εμφανιστούν 11 ακριβώς (sharp όπως λέμε και στο χωριό μου), έμαθα να μην το παίζω γνώστης γιατί άργησαν περίπου 10’. Χρόνο που όμως υπερκάλυψαν, αφού δεν σταμάτησαν να παίζουν πριν την 1 το βράδυ. Η μεγάλη ανησυχία που πλανιόταν πριν την συναυλία, το “μα δεν είναι ο Layne” εξαφανίστηκε από το πρώτο κιόλας τραγούδι, αφού η κιθάρα του Jerry του Cantrell στο “Bleed the Freak” με το οποίο έδωσαν τον τόνο, ήταν υπεραρκετή για να τρελαθούμε, ενώ τα φωνητικά του DuVall ήταν άρτια καθόλη την εμφάνισή τους, προφέροντας τους στίχους του Staley με τον μεγαλύτερο σεβασμό και εντυπωσιακή εγγύτητα στην φωνή. “Check my Brain” και ξέσπασε ένας μικρός χαμούλης που κράτησε για αρκετά κομμάτια, περνώντας από το “Again”, το “Never Fade”, το “Them Bones” (ΑΑΑ) και το “Dam that River”.
Μετά από το ξέσπασμα κιθάρας, αφού το κοινό ηρέμησε λίγο κι αφού ο DuVall φώναξε για κάποιον ανεξήγητο λόγο “Η Ελλαδα ποτέ δεν πεθαίνει” για να πωρώσει μερικούς και να αφήσει προβληματισμένους κάποιους άλλους, το σετ πήρε μία πιο σκοτεινή στροφή με το “Your Decision” και τα κομμάτια που τόσο αγαπήσαμε από το MTV Unplugged τους, όπως το “Down in a Hole” και το “No Excuses”.
Τα αίματα άναψαν ξανά με το “We Die Young” και το “Angry Chair” για να κορυφωθούν με το “Man in the Box” με το οποίο έκλεισαν την κανονική διάρκεια του προγράμματός τους (πόσο δημοσιογραφική φράση) και το κοινό να ουρλιάζει “denyyyyy your maker”. Το encore δεν άργησε να έρθει, εμείς δεν τολμήσαμε να κουνηθούμε κι επιβραβευτήκαμε με το “Would” και το “Rooster” που νομίζω πώς ήταν η καλύτερη στιγμή της ημέρας. Τόσο σκοτεινή, τόσο βρώμικη, τόσο grunge όσο έπρεπε.
Παράπονα ακούστηκαν όπως πάντα ακούγονται, κυρίως όσον αφορά τον ήχο -κάτι που διορθώθηκε βέβαια από τα πρώτα κιόλας κομμάτια- αλλά επρόκειτο για μια συναυλία που ήταν ακριβώς αυτό που περιμέναμε. Ένα πολύ καλό σέτλιστ, ακόμα κι αν έλειψε το διπλό ρεφρέν του “Sea of Sorrow” ή η αρρώστια στην κιθάρα του “Dirt”, ένα πολύ καλό performance, χωρίς ιδιαίτερο κοπάνημα γιατί όπως και να κάνουμε, όσο κι αν ακουμπάει, δεν είναι μέταλ και το feeling που είχες όταν έλιωνες το Dirt και το Facelift στην εφηβεία σου. Αυτό που σε μία μικρή παράφραση θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε “all that grunge”.
Setlist:
Bleed the Freak
Check My Brain
Again
Never Fade
Them Bones
Dam That River
Hollow
Your Decision
Rainier Fog
Down in a Hole
No Excuses
Grind
Stone
We Die Young
Nutshell
Angry Chair
Man in the Box
(Encore)
The One You Know
Got Me Wrong
Would?
Rooster
Σε σχέση με τις υπόλοιπες ημέρες του Release, η 8η (και προτελευταία) είχε από τις μεγαλύτερες “μεσημεριανές” προσελεύσεις, παρά την ζέστη, τον ήλιο και την Δευτέρα, κάτι το οποίο αφενός είναι ενδεικτικό τόσο της συνοχης, όσο και της ανταπόκρισης του κοινού σε αυτήν. Οι Monovine και οι Puta Volcano, αμφότερες μπάντες με πολλά χρόνια “προϋπηρεσίας” κι αρκετά φεστιβαλικά ένσημα, ήξεραν τι να κάνουν και πώς να κινηθούν υπό αυτές τις συνθήκες.
Παίζοντας και οι δύο γύρω στα 40’, πότε grunge-ίζοντας, πότε stoner-ίζοντας μας εξοικείωσαν με τις βαριές αμερικανικές κιθάρες που θα ακούγαμε στην συνέχεια και χωρίς να κάνουν εκπτώσεις στην εμφάνισή τους ικανοποίησαν και εκείνους που ήθελαν να κοπανηθούν μπροστά στην σκηνή, αλλά και αυτούς που ήθελαν να αράξουν στις σκιές και να πιούν τις μπίρες τους.
7μιση ακριβώς ακούστηκε το πρώτο cowbell και η απόβαση της Δυτικής Ακτής ξεκίνησε από τον νότο. Οι Fu Manchu επέστρεψαν στην Αθήνα μετά από σχεδόν 20 χρόνια και όσο να ‘ναι μια συγκίνηση σε πιάνει. Ειδικά όταν σκέφτεσαι ότι βλέπεις ένα από τα συγκροτήματα που ευθύνονται για τον ήχο που ορίζει την ελληνική σκηνή τα τελευταία χρόνια. Για την μία ώρα που βρίσκονταν μπροστά μας, δίδαξαν (ναι, αυτό το ρήμα, ΔΙΔΑΞΑΝ) ήθος το πώς πρέπει να παίζεται το stoner.
Από την διάφανη -πόσο κουλ- κιθάρα του Scott Hill έβγαινε ένας ήχος γλυκός, με συνέχεια και ροή. Χωρίς βαβούρα, χωρίς βρωμιά για την βρωμιά, χωρίς να γίνει βαρετός ούτε στιγμή. Το σετ τους είχε τα πάντα. Από παλιά αγαπημένα όπως το “Evil Eye” και το “California Crossing” μέχρι την καλύτερη-από-το-original διασκευή του “Godzilla” των Blue Oyster Cult και κομμάτια από το περσινό comeback τους με το Clone of the Universe δικαιώνοντας πλήρως την πολύ μεγάλη μερίδα κόσμου που ήρθε για να τους ακούσει.
Από την Καλιφόρνια των 90’s στην Κορινθία της τρέχουσας δεκαετίας και καθώς έπεφτε ο ήλιος βρεθήκαμε να περιμένουμε ένα από τα μεγάλα κεφάλαια της ελληνικής μουσικής παραγωγής στο εξωτερικό. Οι 1000mods ανέβηκαν στην σκηνή μαζί με το μεγάλο κύμα hype που τους ακολουθεί και το εξίσου μεγάλο κοινό τους, αλλά το αποτέλεσμα δεν φάνηκε να ενθουσιάζει. Παίζοντας σε αυτή την θέση του line-up και μάλιστα σε ένα κοινό που δύσκολα αποδέχεται την stoner πέρα από το ιερό τρίπτυχο του ‘90 (Kyuss - Sleep - Fu Manchu), είχε σαν αποτέλεσμα να ακουστεί αρκετή γκρίνια και αρκετός κόσμος να αποσυρθεί προς τα πίσω, ακόμη κι αν καλύφθηκε από έτερο κόσμο που χώθηκε μπροστά και το ευχαριστήθηκε. Βέβαια το line up είναι γνωστό εδώ και μήνες, οπότε η εκάστοτε μουρμούρα κρίνεται ενδεχομένως περιττή και “γκρίνια για την γκρίνια”.
Το setlist τους ισορρόπησε ανάμεσα στο ντεμπούτο τους Super Van Vacation και του πιο πρόσφατου τους άλμπουμ, Repeated Exposure to.. αφήνοντας χώρο για μόλις ένα (“Claws”) από το Vultures αν και ήταν ένας δίσκος με μεγάλη αποδοχή. Οι καλύτερες στιγμές όπως αναμενόταν ήταν τα “Vidage”, “Road to Burn” και “El Rollito”, τραγούδια που βοήθησαν τα μέγιστα στην καθιέρωση του συγκροτήματος.Συνηθισμένος από τις υπόλοιπες ημέρες και προσπαθώντας να το παίξω γνώστης έχοντας διαβεβαιώσει την παρέα ότι οι Alice in Chains θα εμφανιστούν 11 ακριβώς (sharp όπως λέμε και στο χωριό μου), έμαθα να μην το παίζω γνώστης γιατί άργησαν περίπου 10’. Χρόνο που όμως υπερκάλυψαν, αφού δεν σταμάτησαν να παίζουν πριν την 1 το βράδυ. Η μεγάλη ανησυχία που πλανιόταν πριν την συναυλία, το “μα δεν είναι ο Layne” εξαφανίστηκε από το πρώτο κιόλας τραγούδι, αφού η κιθάρα του Jerry του Cantrell στο “Bleed the Freak” με το οποίο έδωσαν τον τόνο, ήταν υπεραρκετή για να τρελαθούμε, ενώ τα φωνητικά του DuVall ήταν άρτια καθόλη την εμφάνισή τους, προφέροντας τους στίχους του Staley με τον μεγαλύτερο σεβασμό και εντυπωσιακή εγγύτητα στην φωνή. “Check my Brain” και ξέσπασε ένας μικρός χαμούλης που κράτησε για αρκετά κομμάτια, περνώντας από το “Again”, το “Never Fade”, το “Them Bones” (ΑΑΑ) και το “Dam that River”.
Μετά από το ξέσπασμα κιθάρας, αφού το κοινό ηρέμησε λίγο κι αφού ο DuVall φώναξε για κάποιον ανεξήγητο λόγο “Η Ελλαδα ποτέ δεν πεθαίνει” για να πωρώσει μερικούς και να αφήσει προβληματισμένους κάποιους άλλους, το σετ πήρε μία πιο σκοτεινή στροφή με το “Your Decision” και τα κομμάτια που τόσο αγαπήσαμε από το MTV Unplugged τους, όπως το “Down in a Hole” και το “No Excuses”.
Τα αίματα άναψαν ξανά με το “We Die Young” και το “Angry Chair” για να κορυφωθούν με το “Man in the Box” με το οποίο έκλεισαν την κανονική διάρκεια του προγράμματός τους (πόσο δημοσιογραφική φράση) και το κοινό να ουρλιάζει “denyyyyy your maker”. Το encore δεν άργησε να έρθει, εμείς δεν τολμήσαμε να κουνηθούμε κι επιβραβευτήκαμε με το “Would” και το “Rooster” που νομίζω πώς ήταν η καλύτερη στιγμή της ημέρας. Τόσο σκοτεινή, τόσο βρώμικη, τόσο grunge όσο έπρεπε.
Παράπονα ακούστηκαν όπως πάντα ακούγονται, κυρίως όσον αφορά τον ήχο -κάτι που διορθώθηκε βέβαια από τα πρώτα κιόλας κομμάτια- αλλά επρόκειτο για μια συναυλία που ήταν ακριβώς αυτό που περιμέναμε. Ένα πολύ καλό σέτλιστ, ακόμα κι αν έλειψε το διπλό ρεφρέν του “Sea of Sorrow” ή η αρρώστια στην κιθάρα του “Dirt”, ένα πολύ καλό performance, χωρίς ιδιαίτερο κοπάνημα γιατί όπως και να κάνουμε, όσο κι αν ακουμπάει, δεν είναι μέταλ και το feeling που είχες όταν έλιωνες το Dirt και το Facelift στην εφηβεία σου. Αυτό που σε μία μικρή παράφραση θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε “all that grunge”.
Setlist:
Bleed the Freak
Check My Brain
Again
Never Fade
Them Bones
Dam That River
Hollow
Your Decision
Rainier Fog
Down in a Hole
No Excuses
Grind
Stone
We Die Young
Nutshell
Angry Chair
Man in the Box
(Encore)
The One You Know
Got Me Wrong
Would?
Rooster
