Πώς μπορεί να ακούγονται τα πεφταστέρια; Μέχρι χτες δεν είχα απάντηση στην ερώτηση αυτή.
Σήμερα όμως γυρνάω σοφότερος από την συναυλία του Μίλτου Πασχαλίδη στο Θέατρο Βράχων. Άκουσα τα βράχια του σεληνιακού θεάτρου να τραγουδάνε με ηχώ τις «Περσείδες» και κατάλαβα. Κατάλαβα πως σε αντίθεση με την γνωστή νεράιδα του τραγουδιού, εμείς ζούσαμε σε παραμύθι.
Δεν ήταν ούτε απόγευμα, ούτε είχε καφέ και τσιγάρο. Νωρίς το βράδυ μαζεύτηκαν οι εραστές των πιο μεγάλων ψεμάτων και των πιο αθώων βλεμάτων. Και ήμασταν πολλοί. Η συναυλία ήταν από νωρίς sold out και ήταν εκπληκτικό να βλέπεις μια τόσο μεγάλη ποικιλία ηλικιών σε μια συναυλία, από βρέφη (κυριολεκτώ) ως συμπαθέστατες κυρίες μιας κάποιας ηλικίας, που τραγουδούσαν πως «με τον καιρό να’ναι κόντρα, έχει τιμή σαν πετάς».
Ο Πασχαλίδης στην συναυλία αυτή απέδειξε την ικανότητά του να αντλεί και να διαχέει συναισθήματα από και προς το κοινό. Έτσι από την απόλυτη ταύτιση που μας έδωσε μέσα από τις «κακές συνήθειες» και από την χειμαρρώδη ορμή του «αγύριστου κεφαλιού», φτάσαμε στην μαγική στιγμή που μέσα από την απόλυτη ησυχία ξεπρόβαλλε ακαπέλα και εκτός μικροφώνου η φωνή του ερμηνευτή τραγουδώντας το «ederlezi». Από το σημείο αυτό και ύστερα η συναυλία απογειώθηκε με το αφιέρωμα στον Μάνο Ελευθερίου, έναν φόρο τιμής στον μεγάλο ποιητή, που δεν ήταν τίποτα περισσότερο από την μουσική εκδήλωση των συναισθημάτων του Πασχαλίδη προς τον ποιητή.
Αργότερα, ο καλλιτέχνης, αφήνοντας πίσω την σιγουριά του προγράμματος επέλεξε να απευθυνθεί πιο άμεσα στο κοινό του και να συνομιλήσει μαζί του, παίζοντας παραγγελιές και τραγουδώντας μαζί τους, σχεδόν χωρίς μικρόφωνο, μια μεγάλη γκάμα τραγουδιών, από το «Κιφ» ως τις «Ντομάτες» (φοβερή στιγμή να τραγουδούν χιλιάδες άτομα «να 'χετε υπ' όψιν σας μια μέρα θα σας φάω όλους εσάς όπου κοιτάτε τη δουλειά σας»).
Η τελευταία γεύση της συναυλίας, λένε, μετράει. Αυτή η τελευταία αίσθηση που τακτοποιείται στο ντουλάπι του μυαλού μας ως ανάμνηση. Έτσι, η συναυλία έκλεισε με το «Χάρτινο το Φεγγαράκι» που συνένωσε χιλιάδες ψιθύρους σε ένα τραγούδι, από την Γη μέχρι τα πεφταστέρια, που μας παρότρυνε να πιστέψουμε λιγάκι ακόμη, αν θέλουμε όλα να γίνουν αληθινά.
Κι αν θέλουμε να γίνουν όλα αληθινά, πρέπει να μάθουμε να τα βλέπουμε έτσι.
Η γενιά μας έχει ανάγκη από νέες ουτοπίες, νέους ορίζοντες που θα μας κάνουν να τολμήσουμε καινούρια βήματα προς το άγνωστο. Γιατί στην προσπάθεια μας να φτάσουμε τον ορίζοντα σίγουρα θα κάνουμε βήματα προς τα εμπρός.
Έμπνευση για αυτά τα βήματα αποτελεί σίγουρα ο Πασχαλιδης τόσο από την άποψη των μελωδιών που γράφει όσο και αυτών που ερμηνεύει. Και τελικά αυτό είναι το καταστάλαγμα της συναυλίας: το νέο παράθυρο προς τον ορίζοντα.
Σήμερα όμως γυρνάω σοφότερος από την συναυλία του Μίλτου Πασχαλίδη στο Θέατρο Βράχων. Άκουσα τα βράχια του σεληνιακού θεάτρου να τραγουδάνε με ηχώ τις «Περσείδες» και κατάλαβα. Κατάλαβα πως σε αντίθεση με την γνωστή νεράιδα του τραγουδιού, εμείς ζούσαμε σε παραμύθι.
Δεν ήταν ούτε απόγευμα, ούτε είχε καφέ και τσιγάρο. Νωρίς το βράδυ μαζεύτηκαν οι εραστές των πιο μεγάλων ψεμάτων και των πιο αθώων βλεμάτων. Και ήμασταν πολλοί. Η συναυλία ήταν από νωρίς sold out και ήταν εκπληκτικό να βλέπεις μια τόσο μεγάλη ποικιλία ηλικιών σε μια συναυλία, από βρέφη (κυριολεκτώ) ως συμπαθέστατες κυρίες μιας κάποιας ηλικίας, που τραγουδούσαν πως «με τον καιρό να’ναι κόντρα, έχει τιμή σαν πετάς».
Ο Πασχαλίδης στην συναυλία αυτή απέδειξε την ικανότητά του να αντλεί και να διαχέει συναισθήματα από και προς το κοινό. Έτσι από την απόλυτη ταύτιση που μας έδωσε μέσα από τις «κακές συνήθειες» και από την χειμαρρώδη ορμή του «αγύριστου κεφαλιού», φτάσαμε στην μαγική στιγμή που μέσα από την απόλυτη ησυχία ξεπρόβαλλε ακαπέλα και εκτός μικροφώνου η φωνή του ερμηνευτή τραγουδώντας το «ederlezi». Από το σημείο αυτό και ύστερα η συναυλία απογειώθηκε με το αφιέρωμα στον Μάνο Ελευθερίου, έναν φόρο τιμής στον μεγάλο ποιητή, που δεν ήταν τίποτα περισσότερο από την μουσική εκδήλωση των συναισθημάτων του Πασχαλίδη προς τον ποιητή.
Αργότερα, ο καλλιτέχνης, αφήνοντας πίσω την σιγουριά του προγράμματος επέλεξε να απευθυνθεί πιο άμεσα στο κοινό του και να συνομιλήσει μαζί του, παίζοντας παραγγελιές και τραγουδώντας μαζί τους, σχεδόν χωρίς μικρόφωνο, μια μεγάλη γκάμα τραγουδιών, από το «Κιφ» ως τις «Ντομάτες» (φοβερή στιγμή να τραγουδούν χιλιάδες άτομα «να 'χετε υπ' όψιν σας μια μέρα θα σας φάω όλους εσάς όπου κοιτάτε τη δουλειά σας»).
Η τελευταία γεύση της συναυλίας, λένε, μετράει. Αυτή η τελευταία αίσθηση που τακτοποιείται στο ντουλάπι του μυαλού μας ως ανάμνηση. Έτσι, η συναυλία έκλεισε με το «Χάρτινο το Φεγγαράκι» που συνένωσε χιλιάδες ψιθύρους σε ένα τραγούδι, από την Γη μέχρι τα πεφταστέρια, που μας παρότρυνε να πιστέψουμε λιγάκι ακόμη, αν θέλουμε όλα να γίνουν αληθινά.
Κι αν θέλουμε να γίνουν όλα αληθινά, πρέπει να μάθουμε να τα βλέπουμε έτσι.
Η γενιά μας έχει ανάγκη από νέες ουτοπίες, νέους ορίζοντες που θα μας κάνουν να τολμήσουμε καινούρια βήματα προς το άγνωστο. Γιατί στην προσπάθεια μας να φτάσουμε τον ορίζοντα σίγουρα θα κάνουμε βήματα προς τα εμπρός.
Έμπνευση για αυτά τα βήματα αποτελεί σίγουρα ο Πασχαλιδης τόσο από την άποψη των μελωδιών που γράφει όσο και αυτών που ερμηνεύει. Και τελικά αυτό είναι το καταστάλαγμα της συναυλίας: το νέο παράθυρο προς τον ορίζοντα.
