την φετινή επανένωσή τους και το «ανοικτό» ταξίδι τους σε διάφορες γωνιές της χώρας.
Ο Λυκαβηττός κατάμεστος. Οι ηλικίες των «πιστών» ποικίλλουν. Από 17άρηδες έως και ώριμες κλάσεις. Επικρατεί μια γλυκιά αδημονία, και γενικά η ατμόσφαιρα και το γενικότερο κλίμα θυμίζουν βράδυ γιορτινό. Κάτι «πιτσιρικάδες» πλάι μου «μάχονται» για το ποιος είναι ο καλύτερος δίσκος τους… Τι να τους πεις, ότι πάνω κάτω ήσουν στα χρόνια τους, όταν κυκλοφόρησαν τα «Ζεστά Ποτά»… Για τους Αγώνες Τραγουδιού της Κέρκυρας του ΄82, ή το «Σ’άλλους Κόσμους» του ΄76.
Οι Κατσιμιχαίοι θα συνεχίζουν να γοητεύουν και να ανακαλύπτονται και στα χρόνια που έρχονται.
Όταν βγαίνουν στη σκηνή ένα ρίγος διαπερνά τις κερκίδες αλλά και την «πλατεία» που έχει σχηματιστεί μπροστά τους. Οι δύο «σχοινοβάτες» της σκηνής δεν νιώθουν μοναξιά. "Καλωσορίζουν" κι ευθύς αμέσως αισθάνονται την αγάπη και τη ζεστασιά του κοινού. Η «πολιτεία» τους γελαστή, κρατά μακριά τους «καλικαντζάρους»… Η παράσταση αρχίζει, οι «Τρύπιες Σημαίες», έχουν επιδέξια επιδιορθωθεί, φαντάζουν καινούργιες, κυματίζουν ξανά περήφανες. Όλα είναι εδώ όπως παλιά… Οι «μαχαιριές της αγάπης» εξακολουθούν να γοητεύουν και να πονάνε… Κι αν ο Απρίλης βγήκε «ψεύτης», το φετινό καλοκαίρι είναι πέρα για πέρα αληθινό... όπως και τα κιθαριστικά σόλα απ' το Moonchild.
Ο Χάρης απολαμβάνει την «σιγουριά» του Πάνου, κι ο δεύτερος το σταθερό άγγιγμα του πρώτου. Οι διφωνίες, τα ντουέτα και οι εναλλαγές τους προβλέψιμες αλλά λειτουργικές. Συχνά σχολιάζουν πριν τα τραγούδια… Ο κόσμος τους επευφημεί, εκείνοι το απολαμβάνουν και συνεχίζουν. Το «λουλούδι του Δάσους» σκορπά απλόχερα τις ευωδιές του, μεθώντας το θέατρο που πάλλεται από ενθουσιασμό, σφρίγος, συγκίνηση αληθινή.
Παίζουν τα «καλύτερά» τους, τα πιο «γνωστά» τους, που αποδεικνύονται πάμπολλα και αγαπημένα. Όλοι μαζί, συνοδεύουμε το τραγούδι τους… Ακόμα και όταν ο Πάνος παίζει μόνος του στο πιάνο… ιδιαίτερες στιγμές. Για λίγο «καταλαγιάζει» η υπερβολικά υψηλή ένταση της μουσικής, που αποτελεί και τη μόνη ένσταση μας.
Τραγούδια με ξεχωριστό ειδικό βάρος, τόσο στιχουργικά όσο και μουσικά… Από αυτά που ορισμένοι «δήθεν» ειδήμονες χαρακτηρίζουν «δύσκολα» έχουν γίνει κτήμα, κομμάτι συλλογικής συνείδησης, δίνοντας βήμα, γήπεδο, για δημιουργικές ζυμώσεις. Τραγούδια που συγκερνούν τάσεις, σχολές, είδη, ξεπερνώντας «έντεχνες» διαχωριστικές γραμμές και στεγανά.
Αυτή είναι και η μεγάλη αξία των Κατσιμιχαίων και του «σημερινού» παρών τους.
