Ο Τσιτσάνης του Πάριου στη Θεσσαλονίκη (ΗΜΑΣΤΑΝ ΕΚΕΙ)

(ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ & ΑΝΑΛΥΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ & ΡΕΠΟΡΤΑΖ) «Ο δικός μου Τσιτσάνης» λέγεται το πρόγραμμα του Γιάννη Πάριου, που παρουσιάστηκε σε…
logo radio
Ogdoo web radio
Live
 

τέσσερις παραστάσεις στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης. Και ήταν αυτό ακριβώς… Τα τραγούδια του Βασίλη Τσιτσάνη που παρουσιάστηκαν, ενορχηστρωμένα και παιγμένα, όσο πιο κοντά γίνεται στο ύφος και τον ήχο του τραγουδιστή… Υπό τους ήχους του «Μπαξέ Τσιφλίκι», που διαδέχθηκε το εναρκτήριο ορχηστρικό ποτ-πουρί, καλωσόρισε ο Γιάννης Πάριος τους ακροατές που παραβρέθηκαν το βράδυ του περασμένου Σαββάτου στο Μέγαρο… «Καλησπέρα πατρίδα!!!» αναφώνησε, για να δεχθεί τα ενθουσιώδη χειροκροτήματα του κοινού…

Τα τραγούδια που ακούστηκαν, σε ενορχήστρωση του Ντίνου Γεωργούντζου ήταν:

Μέρος 1ο
1)Εισαγωγή- Ορχηστρικό ποτ-πουρί από συνθέσεις του Βασίλη Τσιτσάνη
2)Μπαξέ Τσιφλίκι
3)Συννεφιασμένη Κυριακή
4)Αθηναίισα
5)Χωρίσαμε ένα δειλινό
6)Σερσέ λα φαμ
7)Δώδεκα η ώρα θα’ρθω βρε Μαριώ
8)Και στρώσε μου να κοιμηθώ
9)Αργοσβήνεις μόνη (Ο έρωτας)
10)Αχάριστη
11)Τι σήμερα τι αύριο τι τώρα
12)Πέφτεις σε λάθη
13)Νύχτες μαγικές
14)Το σκαλοπάτι σου
15)Γιατί με ξύπνησες πρωί
16)Τα μάτια π’ αγαπώ (Ξημερώνει και βραδιάζει)
17)Κάνε λιγάκι υπομονή
18)Τα ξένα χέρια

Μέρος 2ο
1)Ότι κι αν πω δεν σε ξεχνώ
2)Κάθε βράδυ πάντα λυπημένη
3)Μες στην πολλή σκοτούρα μου
4)Θα κάνω ντου βρε πονηρή
5)Τα διαλεχτά παιδιά
6)Σαν απόκληρος γυρίζω
7)Απόψε στις ακρογιαλιές
8)Γλυκοχαράζουν τα βουνά
9)Μείνε αγάπη μου κοντά μου
10)Αρχόντισσα
11)Της Γερακίνας γιος
12)Καΐκι μου Άη-Νικόλα
13)Βάρκα γιαλό
14)Γεννήθηκα για να πονώ
15)Τα καβουράκια

Εncore
16)Ότι κι αν πω δεν σε ξεχνώ
17)Συννεφιασμένη Κυριακή
18) Τα μάτια π’ αγαπώ (Ξημερώνει και βραδιάζει)

Η παράσταση είχε αρκετές σημαντικές στιγμές, αν και προσωπικά μου άφησε μια σειρά από ερωτηματικά, κυρίως όσον αφορά τις ενορχηστρώσεις και την ένταση του ήχου.

Δεν κατάλαβα ας πούμε, γιατί ενώ σε αρκετά τραγούδια, οι ενορχηστρώσεις «φλέρταραν» με τον ήχο του «ελαφρού» τραγουδιού, σε τελείως «κόντρα» κλίμα, χρησιμοποιήθηκαν ηλεκτρικά μπουζούκια. Σε μια ορχήστρα με δυο πιάνα, τέσσερα βιολιά, τσέλο, δυο κρουστούς, δυο κιθάρες, κόντρα μπάσο, ακορντεόν, μαντολίνο, μπαγλαμά, δυο φωνές και ένα 8μελές φωνητικό σύνολο, υπήρχαν δυο μπουζούκια που έβγαιναν με

άκρως ηλεκτρικό ήχο, που παρέπεμπε σε ορχήστρα νυχτερινού κέντρου… Ο ρυθμός επίσης, σε πολλά τραγούδια, ήταν ανεξήγητα αργός και υποτονικός, μετατρέποντας τα δυνατά και στακάτα ζεϊμπέκικα του Τσιτσάνη, σε μελωδικές μπαλάντες. Αρκετά ήταν και τα σημεία που οι ενορχηστρώσεις ήταν ιδιαίτερα πομπώδεις, ενώ σε κάποια τραγούδια, η ορχήστρα τραβούσε την τελευταία νότα, όπως τελειώνουν, για παράδειγμα, τα συμφωνικά έργα. Νομίζω επίσης πως θα ταίριαζε αρκετά μια γυναικεία φωνή για να πει από δυο τραγούδια σε κάθε μέρος. Όσο μεγάλος κι αν είναι ένας τραγουδιστής κι ο Πάριος είναι ένας από αυτούς, είναι ωραίο, κατά τη γνώμη μου, να υπάρχει μια φωνή ακόμα, για να σπάει τη μονοτονία.

Μια από τις παρατηρήσεις μου ακόμη, αφορά την ιδιαίτερα δυνατή ένταση της ορχήστρας, αλλά και της φωνής του ερμηνευτή. Ειδικά στις πρώτες θέσεις και πολύ περισσότερο στα φινάλε των τραγουδιών, η κατάσταση ήταν έως και ενοχλητική. Συν το ότι, δεν μπορώ να καταλάβω, γιατί τα τελευταία χρόνια ο Πάριος έχει υιοθετήσει ένα στυλ ερμηνείας, που περιλαμβάνει κορώνες σε όλα σχεδόν τα τραγούδια. Σα να του είπε κάποιος «Πάριε δεν έχεις φωνή πια…» και εκείνος προσπαθεί να αποδείξει το αντίθετο… Μα δεν είπε κανείς πως δεν έχει φωνή… Ίσα, ίσα… Η φωνή του και η τεράστια έκτασή της είναι μια χαρά… Αλλά οι συνεχείς κορώνες, εμένα τουλάχιστον, με κούρασαν.

Υπήρχαν στιγμές, που κατέβαζε αρκετά το μικρόφωνο, σχεδόν στο ύψος της μέσης του και ο ήχος πραγματικά «γλύκαινε». Σκέτη μαγεία… Ο κόσμος πάντως δεν έδειξε να ενοχλείται από όλα αυτά και ήταν ιδιαίτερα ένθερμος… Σε αυτό συνέβαλε βεβαίως η αμεσότητα και η επαφή του τραγουδιστή με το κοινό, ο οποίος συχνά το παρότρυνε να τραγουδήσει, ενώ τουλάχιστον 5-6 φορές, ενθουσιασμένος φώναξε: «Αγάπες μου!!!» Το γέλιο και το χειροκρότημα πολλών ακροατών που διάβασαν τα χείλια του, προκάλεσε επίσης, όταν, βγάζοντας το σακάκι του σε κάποια στιγμή της συναυλίας, είπε γελώντας, σχεδόν από μέσα του και χωρίς βεβαίως να ακουστεί: «Ζεστάθηκα γαμώ την πουτάνα μου! Α στο διάολο πια!» Αρκετά ήταν και τα σημεία στα οποία έφερε τις βόλτες του, επί σκηνής, στο ρυθμό του ζεϊμπέκικου, ενώ πριν τραγουδήσει το «Μες στην πολλή σκοτούρα μου», ανέφερε πως το μεγαλύτερο μουσικό σχολείο ήταν για κείνον η εκκλησία και το αναλόγιο, στο οποίο έψελνε όταν ήταν μικρός. Πριν ξεκινήσει λοιπόν το τραγούδι είπε: «Θα σας το πω σαν να είμαι στην Εκατονταπυλιανή…», για να χαρίσει στη συνέχεια μια μοναδική εκτέλεση στη «Σκοτούρα». Σε μια ακόμη ψυχωμένη ερμηνεία του, στο «Της Γερακίνας γιος», άλλαξε το στίχο λέγοντας: «Μα εγώ δεν ζω γονατιστός, είμαι της κυρα-Μαρουσώς…», ενώ είμαι βέβαιος πως με τον τρόπο που είπε τη φράση «Ωχ μανούλα μου!», απευθύνθηκε νοερά προς την πολυαγαπημένη του μάνα…

Όπως εξομολογήθηκε ο Γιάννης Πάριος πριν το τέλος της συναυλίας, ο Τσιτσάνης λίγο πριν φύγει από τη ζωή, είχε πει στον γιο του Κώστα Τσιτσάνη, πως θα ήθελε να τον τραγουδήσει ο Πάριος. Έτσι, κατά κάποιο τρόπο, με τις συναυλίες της Θεσσαλονίκης, με του Ηρωδείου, που έγινε το καλοκαίρι καθώς και με την κυκλοφορία του cd, εκπληρώθηκε η επιθυμία του κορυφαίου λαϊκού συνθέτη… Μόνο που, έχω την αίσθηση, πως άργησε μερικά χρόνια. Ίσως, τόσο αυτή, όσο και κάποιες από τις εμφανίσεις του τραγουδιστή τα τελευταία χρόνια, όπως η περσινή στο «Παλλάς», έπρεπε να γίνουν πριν από μερικά χρόνια… Ποτέ βέβαια δεν είναι αργά… Απλά δεν ξέρω αν θα πρέπει να προσεγγίζει ο τραγουδιστής το ρεπερτόριο ή το ρεπερτόριο τον τραγουδιστή… Ή αν υπάρχει, εν τέλει, μια μέση λύση. Νομίζω πως αν κάποια σημεία της συναυλίας ήταν –κρίνοντας υποκειμενικά πάντα- κάπως διαφορετικά, θα μπορούσαμε σήμερα να μιλάμε για μια ιστορική παράσταση-σταθμό….

Ευχαριστούμε ιδιαιτέρως τη φίλη Alona Azaria για τις φωτογραφίες της.


ΤΟ OGDOO.GR ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ

Το τραγούδι αλλιώς, στο email σας!

Ενημερωθείτε πρώτοι για τα τελευταία νέα στο χώρο της καλής μουσικής!