Όλα αυτά στο κατάμεστο και υπέροχο «Gazarte» στην πρώτη επίσκεψή του στην Ελλάδα, στη διάρκεια της εορταστικής περιοδείας του για την 80η επέτειο των γενεθλίων του.
Από τους τελευταίους σπουδαίους τζαζίστες που αποτελούν ένα σημαντικό κεφάλαιο για τον μουσικό πολιτισμό της Αμερικής, γι’ αυτό άλλωστε του ευχήθηκε προσωπικά ο Ομπάμα στα 80α γενέθλιά του, μιλώντας για το ταλέντο του, αλλά και ολόκληρος Γούντι Άλεν έβαλε τραγούδι τίτλων και μουσική επένδυση στη διάρκεια του έργου την μεγαλύτερη επιτυχία του «The In Crowd» στην τελευταία ταινία του «Παράλογος Άνθρωπος».
Ο Ramsey Lewis ήρθε στην Αθήνα από το Πόρτο της Πορτογαλίας και «πετάει» για Τζώρτζια, πάει μετά στο Παρίσι και τον περιμένει το φημισμένο «Ronnie’s Scott» στο Λονδίνο για 5 εμφανίσεις, σ’ ένα τριήμερο με διπλές εμφανίσεις, πριν συνεχίσει την περιοδεία του στην Αμερική.
Μεγάλη μας τιμή λοιπόν που ο πανύψηλος αυτός γίγαντας της jazz – φέρνει λίγο του Louisiana Red – κάθισε στο πιάνο του ένα τέταρτο μετά τις 10 έχοντας δίπλα του το κουαρτέτο του που αποτελούσαν οι αφρο-αμερικανοί μουσικοί: ο καταπληκτικός κιθαρίστας με το «σκάφος» του, μια παλιά Gibson, o Henry Johnson, ο κοντραμπασίστας Joshua Ramos και ο ντράμερ Charles Heat.
Ο χώρος ιδανικός. Είναι θαυμάσιο που αν δεν πηγαίνεις συχνά στο «Gazarte» όταν μπαίνεις να δεις μια συναυλία, ο χώρος που σε υποδέχεται είναι αλλαγμένος από την τελευταία φορά που τον επισκέφτηκες, καθώς ο ιδιοκτήτης και φίλος της jazz, Λεωνίδας Πετρόπουλος αξιοποιεί τις σκηνοθετικές του ικανότητες με τον καλύτερο τρόπο. Έτσι το θυμάμαι το χώρο αυτό στο Γκάζι, πάντα διαφορετικό από live σε live, τις φορές που μου έρχονται πρόχειρα στο μυαλό εμφανίσεις των Νίκου Ξυδάκη, Manu Dibango, Jose Felisiano, Pee Wee Ellis και τώρα ο Ramsey Lewis! Ίσως ο μοναδικός χώρος στην Αθήνα, όπου δεν επιτρέπεται το κάπνισμα και το κοινό παρακολουθεί προσηλωμένο την συναυλία, όπως και στο εξωτερικό, σε σημείο που μπορεί να ακουστεί το τρίξιμο των πιάτων, ή το τρίξιμο του ξύλου στο κατέβασμα του σκαλοπατιού. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν συμμετέχει το κοινό μόλις ζεσταθεί, όπως και το Σάββατο στο live του Ramsey Lewis.
To σκηνικό ήταν ένας περίεργος και επιβλητικός πολυέλαιος στο αριστερό μέρος, μεγάλα κεριά αναμμένα αριστερά και δεξιά της σκηνής, τρία μπλε φώτα και δύο ροζ στο ταβάνι. Ο Ramsey Lewis μας ευλόγησε παίζοντας για πρώτο κομμάτι το «Blessing» του John Coltrane και μετά από ένα ανατριχιαστικό και ταυτόχρονα συναισθηματικό μακρύ σόλο στο κοντραμπάσο του Ramos, έπιασε μια bossa nova, το κλασικό «Desafinados» του Antonio Carlos Jobim για να μας πάει αμέσως μετά στην καρδιά των 60ς παίζοντας το «A Hard Day’s Night» των Beatles! Ήδη μια κοπέλα χόρευε σαν τρελή κάτω στην άκρη της σκηνής και πολλοί περισσότεροι μετά όταν ο Ramsey Lewis αφιέρωσε στον μεγάλο εκλιπόντα της Πέμπτης, μόλις δύο μέρες πριν, Maurice White, τον «εγκέφαλο» και ιδρυτή των Earth Wind And Fire, το τραγούδι που είναι γνωστό ως το «Wayo» από την συνεργασία τους, το 1975. Στο δίσκο «Gratidude» των Earth Wind And Fire το τραγούδι αναγράφεται ως «Sun Goddess». Το τραγούδι αυτό που τραγούδησε στο «Gazarte» ο κιθαρίστας Johnson, το ηχογράφησε ξανά στο τελευταίο επετειακό για τα 80χρονα, δίσκο του «Taking Another Look» (Ιούλιος 2015).
Το 90λεπτο σετ του έκλεισε με δύο encore και φυσικά για το τέλος επεφύλαξε το πασίγνωστο πια «The In Crowd» με το κοινό να χτυπά ρυθμικά παλαμάκια σε όλη τη διάρκεια του. Αν και το πρόγραμμα του δεν αποτελούσαν κομμάτια που τον έκαναν γνωστό, ωστόσο ήταν καταπληκτικός αυτός ο ευγενής κύριος που κάθισε όρθιος στο σόλο του ντράμερ του Heat και κοιτούσε μαζί με τους άλλους μουσικούς με ευλάβεια, μέχρι την στιγμή που κάθισε στο πιάνο του για να μας πιάσει από το χέρι και να μας μυήσει στα μυστικά της smooth jazz που τόσο καλά γνωρίζει.
Όταν τελείωσε η συναυλία όσοι δεν φύγαμε αμέσως τον είδαμε να περνά στην εξώπορτα μπροστά μας μαζί με τη γυναίκα του Jan Lewis, φορώντας ένα καμηλό πανέμορφο παλτό με το μαύρο του κοστούμι, να μπαίνει μέσα στο ταξί και να χάνεται στο πλήθος που περπατούσε αμέριμνο στο Γκάζι…
Από τους τελευταίους σπουδαίους τζαζίστες που αποτελούν ένα σημαντικό κεφάλαιο για τον μουσικό πολιτισμό της Αμερικής, γι’ αυτό άλλωστε του ευχήθηκε προσωπικά ο Ομπάμα στα 80α γενέθλιά του, μιλώντας για το ταλέντο του, αλλά και ολόκληρος Γούντι Άλεν έβαλε τραγούδι τίτλων και μουσική επένδυση στη διάρκεια του έργου την μεγαλύτερη επιτυχία του «The In Crowd» στην τελευταία ταινία του «Παράλογος Άνθρωπος».
Ο Ramsey Lewis στην Αθήνα
Ο Ramsey Lewis ήρθε στην Αθήνα από το Πόρτο της Πορτογαλίας και «πετάει» για Τζώρτζια, πάει μετά στο Παρίσι και τον περιμένει το φημισμένο «Ronnie’s Scott» στο Λονδίνο για 5 εμφανίσεις, σ’ ένα τριήμερο με διπλές εμφανίσεις, πριν συνεχίσει την περιοδεία του στην Αμερική.
Μεγάλη μας τιμή λοιπόν που ο πανύψηλος αυτός γίγαντας της jazz – φέρνει λίγο του Louisiana Red – κάθισε στο πιάνο του ένα τέταρτο μετά τις 10 έχοντας δίπλα του το κουαρτέτο του που αποτελούσαν οι αφρο-αμερικανοί μουσικοί: ο καταπληκτικός κιθαρίστας με το «σκάφος» του, μια παλιά Gibson, o Henry Johnson, ο κοντραμπασίστας Joshua Ramos και ο ντράμερ Charles Heat.
Ο χώρος ιδανικός. Είναι θαυμάσιο που αν δεν πηγαίνεις συχνά στο «Gazarte» όταν μπαίνεις να δεις μια συναυλία, ο χώρος που σε υποδέχεται είναι αλλαγμένος από την τελευταία φορά που τον επισκέφτηκες, καθώς ο ιδιοκτήτης και φίλος της jazz, Λεωνίδας Πετρόπουλος αξιοποιεί τις σκηνοθετικές του ικανότητες με τον καλύτερο τρόπο. Έτσι το θυμάμαι το χώρο αυτό στο Γκάζι, πάντα διαφορετικό από live σε live, τις φορές που μου έρχονται πρόχειρα στο μυαλό εμφανίσεις των Νίκου Ξυδάκη, Manu Dibango, Jose Felisiano, Pee Wee Ellis και τώρα ο Ramsey Lewis! Ίσως ο μοναδικός χώρος στην Αθήνα, όπου δεν επιτρέπεται το κάπνισμα και το κοινό παρακολουθεί προσηλωμένο την συναυλία, όπως και στο εξωτερικό, σε σημείο που μπορεί να ακουστεί το τρίξιμο των πιάτων, ή το τρίξιμο του ξύλου στο κατέβασμα του σκαλοπατιού. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν συμμετέχει το κοινό μόλις ζεσταθεί, όπως και το Σάββατο στο live του Ramsey Lewis.
Ramsey Lewis live!
To σκηνικό ήταν ένας περίεργος και επιβλητικός πολυέλαιος στο αριστερό μέρος, μεγάλα κεριά αναμμένα αριστερά και δεξιά της σκηνής, τρία μπλε φώτα και δύο ροζ στο ταβάνι. Ο Ramsey Lewis μας ευλόγησε παίζοντας για πρώτο κομμάτι το «Blessing» του John Coltrane και μετά από ένα ανατριχιαστικό και ταυτόχρονα συναισθηματικό μακρύ σόλο στο κοντραμπάσο του Ramos, έπιασε μια bossa nova, το κλασικό «Desafinados» του Antonio Carlos Jobim για να μας πάει αμέσως μετά στην καρδιά των 60ς παίζοντας το «A Hard Day’s Night» των Beatles! Ήδη μια κοπέλα χόρευε σαν τρελή κάτω στην άκρη της σκηνής και πολλοί περισσότεροι μετά όταν ο Ramsey Lewis αφιέρωσε στον μεγάλο εκλιπόντα της Πέμπτης, μόλις δύο μέρες πριν, Maurice White, τον «εγκέφαλο» και ιδρυτή των Earth Wind And Fire, το τραγούδι που είναι γνωστό ως το «Wayo» από την συνεργασία τους, το 1975. Στο δίσκο «Gratidude» των Earth Wind And Fire το τραγούδι αναγράφεται ως «Sun Goddess». Το τραγούδι αυτό που τραγούδησε στο «Gazarte» ο κιθαρίστας Johnson, το ηχογράφησε ξανά στο τελευταίο επετειακό για τα 80χρονα, δίσκο του «Taking Another Look» (Ιούλιος 2015).
Το 90λεπτο σετ του έκλεισε με δύο encore και φυσικά για το τέλος επεφύλαξε το πασίγνωστο πια «The In Crowd» με το κοινό να χτυπά ρυθμικά παλαμάκια σε όλη τη διάρκεια του. Αν και το πρόγραμμα του δεν αποτελούσαν κομμάτια που τον έκαναν γνωστό, ωστόσο ήταν καταπληκτικός αυτός ο ευγενής κύριος που κάθισε όρθιος στο σόλο του ντράμερ του Heat και κοιτούσε μαζί με τους άλλους μουσικούς με ευλάβεια, μέχρι την στιγμή που κάθισε στο πιάνο του για να μας πιάσει από το χέρι και να μας μυήσει στα μυστικά της smooth jazz που τόσο καλά γνωρίζει.
Όταν τελείωσε η συναυλία όσοι δεν φύγαμε αμέσως τον είδαμε να περνά στην εξώπορτα μπροστά μας μαζί με τη γυναίκα του Jan Lewis, φορώντας ένα καμηλό πανέμορφο παλτό με το μαύρο του κοστούμι, να μπαίνει μέσα στο ταξί και να χάνεται στο πλήθος που περπατούσε αμέριμνο στο Γκάζι…
