Ο Μιχάλης Τζουγανάκης στο Σταυρό του Νότου (ΗΜΑΣΤΑΝ ΕΚΕΙ!)

Τον Μιχάλη Τζουγανάκη τον παρακολουθώ από τα φοιτητικά μου χρόνια στο Ρέθυμνο, εκεί γύρω στο 1997-1998, όταν και πήγαινα να τον ακούσω στις μουσικές σκηνές της πόλης, που τραγουδούσε τότε... Πολλές φορές δε, ερχόταν και ως πελάτης στο μαγαζί που δούλευα σαν μουσικός παραγωγός, αργά μετά το πρόγραμμα του, έπινε το ποτό του, άκουγε λίγη μουσικούλα και έφευγε ... Από τότε μου είχε κάνει εντύπωση η ευγένεια του προσώπου του και η σεμνότητά του χαρακτήρα του, στοιχεία που τον συνοδεύουν όλα ετούτα τα χρόνια μέχρι και σήμερα. Ο Μιχάλης δεν ήταν ποτέ της έπαρσης και της προσφιλούς πολλές φορές κρητικής “συνήθειας” του “καπετανισμού”, πάντα μετρημένος, με σεβασμό και ταυτόχρονα αγάπη και αφοσίωση στη μουσική και έρωτα για το λαούτο του! Από τότε δεν έμενε στα στεγανά της παραδοσιακής κρητικής μουσικής, που τόσο αγαπούσε, αλλά ενσωμάτωνε στις ενορχηστρώσεις του έναν αλέγ κρο, ηλεκτρονικό ήχο, δίνοντας στα τραγούδια ένταση και πάθος, τα οποία σμίγοντας με το μο ν αδικό τρόπο που έπαιζε το λαούτο του, δημιουργούσαν ένα εκρηκτικό μίγμα... Κρητική jazz μουσική με πολλά ροκ στοιχεία!!

15 χρόνια μετά, το Μιχάλη θαρρώ πως τονε ξέρω πια καλά... Ως Λασιθιώτης δε κι εγώ του έχω και μια ιδιαίτερη εκτίμηση. Κάθε φορά λέω, « ξέρω τι περιμένω να ακούσω από τις μουσικές του » ... Κι όμως! Κάθε φορά έχει το στοιχείο της έκπληξης και της ανατροπής μέσα του! Την Τετάρτη στο Σταυρό του Νότου, ακούσαμε και το Καλή σου μέρα αν ξυπνάς” και τη Θαλασσογραφία, το Σεβ ά χ το Θαλασσινό ,το Για που το’ βαλες καρδιά μου ,το Ανεστάκι, πλάι στη Φωτιά μου ,το Άρωμα, τα Ψηλά βουνά ,το Έσβησε ο αέρας το κερί, το Βάστα καρδιά μου δυνατά,το Μιλώ-μιλώ, το Κάποτε όρκο δώσαμε... Τα τραγούδια του Μιχάλη, μιλούν με τρυφερό τρόπο για την αγάπη, τον έρωτα, την ανθρώπινη ψυχή, την καρδιά, τη λεβεντιά, την ελευθερία, την ανδρειοσύνη, αξίες που διαποτίζουν αιώνες τώρα την κρητική γη και τους ανθρώπους της. Με τις μελωδίες του δεν υπερβάλλει, αλλά αγγίζει με στοργή και σεβασμό την κρητική παράδοση και την εξελίσσει, αφήνοντας εκτός τον « ελαφρό » στίχο και νοήματα που παραπέμπουν στην καψούρα, τα όπλα, το καπετανιλίκι και άλλα παρόμοια, που συναντάμε όλο και πιο συχνά τα τελευταία χρόνια στην κρητική μουσική. Ο Μιχάλης όντας χρόνια σταθερά συνεργάτης του Γιώργου Νταλάρα κι άλλοτε της Χαρούλας Αλεξίου, των Πυξ Λαξ, του Βασίλη Παπακωνσταντίνου φέτος, βαδίζει στο δικό του ποιοτικό δρόμο, ξεχωρίζοντας από μετριότητες και ημίμετρα, με το μοναδικό του οργανοπαικτικό ταλέντο και το μεράκι κι αγάπη του στη μουσική, που έχει λόγο κι αξία ύπαρξης.

Ο κόσμος πάντοτε ένθερμος στις εκδηλώσεις του, απέναντι στο Μιχάλη, γέμισε την κεντρική σκηνή του Σταυρού του Νότου, τον χειροκρότησε και τραγούδησε μαζί του. Στα μονοπάτια του πατέρα του, φαίνεται πως περπατά κι ο γιος του Αλέξανδρος, που τον συνόδευσε κι εκείνος με το λαούτο του, ενώ μας τραγούδησε και το Αν ά θεμά σε του Παντελή Θαλασσινού. Το καλοκουρντισμένο του μουσικό σχήμα το αποτελούσαν ο Θοδωρής Κουέλης στο μπάσο, ο Χρήστος Χαρχαλάκης στο βιολί και την κιθάρα, ο Ανδρέας Πόλκας στα τύμπανα κι ο Αλέξανδρος Τζουγανάκης στο λαούτο και τη φωνή. Μας έλειψε βέβαια η λύρα του Γιώργου Σκορδαλού, που ελπίζω σύντομα να τον ξαναδούμε μαζί με το Μιχάλη επί σκηνής, στις προσωπικές τους παικτικές « κόντρες » λύρας-λαούτου!

*στίχοι-ποίηση : Όλγας Μιχελή

Ευχαριστώ τον Κωστή Αναστασάκη και τη Χρυσάνθη Ζάχου, για τη βοήθεια τους στο φωτογραφικό υλικό.

---