Το συναυλιακό τοπίο του Σεπτεμβρίου είναι γεμάτο αφιερώματα (σ.σ. οι «κακεντρεχείς» τα ονοματίζουν και μνημόσυνα). Συναυλίες που διεγείρουν το θυμικό του ακροατηρίου και φιλοδοξούν να «υπενθυμίσουν» ρεπερτόρια και πρόσωπα αγαπημένα που λείπουν πια από τα εγκόσμια, αλλά παραμένουν στις μνήμες και στις καρδιές όλων μας. Όλη αυτή η διάθεση και προσφορά από πλευράς παραγωγών συναυλιών, προσωπικά, με έκανε επιφυλακτικό απέναντι στα προσφερόμενα θεάματα/αφιερώματα (δεν θα πω εγώ «μνημόσυνα»). Από την αρχή, όμως, που ανακοινώθηκε το αφιέρωμα στο Μάνο Λοΐζο είχα μεγάλη περιέργεια να το παρακολουθήσω. Για το λόγο αυτό αναζήτησα και τους συντελεστές του για μια σειρά συνεντεύξεων που διαβάσατε τις προηγούμενες μέρες στις «σελίδες» του Ογδόου. Εκείνο που, εξαρχής, με «ιντρίγκαρε» στις απαντήσεις τους αλλά και στην πληροφόρηση που είχα, πραγματοποιήθηκε χθες βράδυ(8/9) στο Ηρώδειο. Και εξηγούμαι.
Όσοι βρεθήκαμε χθες το βράδυ κάτω από τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης δεν παρακολουθήσαμε/ακούσαμε μια απλή αναπαράσταση ή υπενθύμιση όσων σπουδαίων κατέθεσε στο σύντομο πέρασμά του από τη ζωή ο αγαπημένος συνθέτης. Δεν είχαμε, δηλαδή, ένα απλό reminder τραγουδιών αγαπημένων και καθαγιασμένων μέσα στα χρόνια και από την πρώτη τους κυκλοφορία. Χθες βράδυ παρακολουθήσαμε μια συναυλία που πίσω της έκρυβε όραμα, κόπο, εργασία και στόχο. Να τα πάρουμε με τη σειρά: ακούσαμε μερικές εμπνευσμένες σουίτες εμποτισμένες με τα μουσικά θέματα των τραγουδιών του Λοΐζου σε παραλλαγές και μεταφορές τους, άλλοτε σε σχετικές μείζονες και ελάσσονες κλίμακες και άλλοτε σε ομώνυμες «σκάλες» που αλλάζαν εντελώς το feeling της ακρόασης. Στη συνέχεια, ακούσαμε πασίγνωστα τραγούδια «ειδωμένα αλλιώς» από τους ενορχηστρωτές τους με συγκεκριμένη αισθητική και στόχευση και – κυρίως – στο πλαίσιο της δημιουργίας ιδιαίτερης ατμόσφαιρας και ξεχωριστών ηχοτοπίων. Ακούσαμε, εν τέλει, το Μάνο Λοΐζο με έναν διαφορετικό τρόπο από τον αναμενόμενο. Την ίδια στιγμή, οι ερμηνευτές των τραγουδιών επιλέγονταν κάθε φορά για να υπηρετήσουν το όραμα και όχι με κριτήρια «φθηνά» του τύπου: ποιος το έχει πει σε πρώτη εκτέλεση, αν ήταν ανδρική η πρώτη ερμηνεία να παραμείνει τέτοια κλπ.
Όλοι οι συντελεστές στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων και των απαιτήσεων της βραδιάς. Η Δήμητρα Γαλάνη έφερε τη «στόφα» της μεγάλης ερμηνεύτριας, αλλά και του «ανοιχτού» καλλιτέχνη που, αν και «φτασμένος», δεν φοβάται να ρισκάρει κάτι διαφορετικό (κι ας τις ξέφευγαν κάποιες λάθος λεξούλες στα λόγια των τραγουδιών). Ο Φοίβος Δεληβοριάς «διαβασμένος» και ευλαβικός σε τραγούδια που εμφανέστατα αγάπησε κι εκείνος από μικρός. Η ουσιαστικότερη ως τώρα Γιώτα Νέγκα – για μένα η έκπληξη της βραδιάς – ερμήνευσε με μεγάλες δόσεις συναισθήματος και προσήλωσης προκαλώντας ανατριχίλες. Σε αυτά να προσθέσουμε την καταπληκτική ορχήστρα που φαινόταν ότι απολάμβανε όσα έπαιζε και το μαέστρο – τοτέμ Μίλτο Λογιάδη που δεν χορταίνω κάθε φορά που τον συναντώ στο πόντιουμ.
Σύμφωνοι, ένα αφιέρωμα στις μουσικές και τα τραγούδια κάποιου μπορεί να επιτευχθεί και με την απλή επανεκτέλεση των τραγουδιών του. Για μένα, όμως, προστιθέμενη αξία, και μόνο, αποτελεί η κοπιώδης εργασία με στόχο τη διασκευή και την «ερμηνεία» του έργου του μέσα από το πρίσμα του παρόντος και του ταλέντου όσων τον αγάπησαν και τον ακολούθησαν στο δρόμο του.
Υ.Γ. Από κάπου ψηλά, πιο πάνω κι από το βράχο της Ακρόπολης, ο πάντοτε ανήσυχος Μάνος Λοΐζος, που αγαπούσε το «ψάξιμο», τον πειραματισμό, το πείραγμα και την αναζήτηση του διαφορετικού στη μελωδία, τη σύνθεση και την ενορχήστρωση, θα χαμογελούσε ευχαριστημένος χθες βράδυ.
Όσοι βρεθήκαμε χθες το βράδυ κάτω από τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης δεν παρακολουθήσαμε/ακούσαμε μια απλή αναπαράσταση ή υπενθύμιση όσων σπουδαίων κατέθεσε στο σύντομο πέρασμά του από τη ζωή ο αγαπημένος συνθέτης. Δεν είχαμε, δηλαδή, ένα απλό reminder τραγουδιών αγαπημένων και καθαγιασμένων μέσα στα χρόνια και από την πρώτη τους κυκλοφορία. Χθες βράδυ παρακολουθήσαμε μια συναυλία που πίσω της έκρυβε όραμα, κόπο, εργασία και στόχο. Να τα πάρουμε με τη σειρά: ακούσαμε μερικές εμπνευσμένες σουίτες εμποτισμένες με τα μουσικά θέματα των τραγουδιών του Λοΐζου σε παραλλαγές και μεταφορές τους, άλλοτε σε σχετικές μείζονες και ελάσσονες κλίμακες και άλλοτε σε ομώνυμες «σκάλες» που αλλάζαν εντελώς το feeling της ακρόασης. Στη συνέχεια, ακούσαμε πασίγνωστα τραγούδια «ειδωμένα αλλιώς» από τους ενορχηστρωτές τους με συγκεκριμένη αισθητική και στόχευση και – κυρίως – στο πλαίσιο της δημιουργίας ιδιαίτερης ατμόσφαιρας και ξεχωριστών ηχοτοπίων. Ακούσαμε, εν τέλει, το Μάνο Λοΐζο με έναν διαφορετικό τρόπο από τον αναμενόμενο. Την ίδια στιγμή, οι ερμηνευτές των τραγουδιών επιλέγονταν κάθε φορά για να υπηρετήσουν το όραμα και όχι με κριτήρια «φθηνά» του τύπου: ποιος το έχει πει σε πρώτη εκτέλεση, αν ήταν ανδρική η πρώτη ερμηνεία να παραμείνει τέτοια κλπ.
Όλοι οι συντελεστές στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων και των απαιτήσεων της βραδιάς. Η Δήμητρα Γαλάνη έφερε τη «στόφα» της μεγάλης ερμηνεύτριας, αλλά και του «ανοιχτού» καλλιτέχνη που, αν και «φτασμένος», δεν φοβάται να ρισκάρει κάτι διαφορετικό (κι ας τις ξέφευγαν κάποιες λάθος λεξούλες στα λόγια των τραγουδιών). Ο Φοίβος Δεληβοριάς «διαβασμένος» και ευλαβικός σε τραγούδια που εμφανέστατα αγάπησε κι εκείνος από μικρός. Η ουσιαστικότερη ως τώρα Γιώτα Νέγκα – για μένα η έκπληξη της βραδιάς – ερμήνευσε με μεγάλες δόσεις συναισθήματος και προσήλωσης προκαλώντας ανατριχίλες. Σε αυτά να προσθέσουμε την καταπληκτική ορχήστρα που φαινόταν ότι απολάμβανε όσα έπαιζε και το μαέστρο – τοτέμ Μίλτο Λογιάδη που δεν χορταίνω κάθε φορά που τον συναντώ στο πόντιουμ.
Σύμφωνοι, ένα αφιέρωμα στις μουσικές και τα τραγούδια κάποιου μπορεί να επιτευχθεί και με την απλή επανεκτέλεση των τραγουδιών του. Για μένα, όμως, προστιθέμενη αξία, και μόνο, αποτελεί η κοπιώδης εργασία με στόχο τη διασκευή και την «ερμηνεία» του έργου του μέσα από το πρίσμα του παρόντος και του ταλέντου όσων τον αγάπησαν και τον ακολούθησαν στο δρόμο του.
Υ.Γ. Από κάπου ψηλά, πιο πάνω κι από το βράχο της Ακρόπολης, ο πάντοτε ανήσυχος Μάνος Λοΐζος, που αγαπούσε το «ψάξιμο», τον πειραματισμό, το πείραγμα και την αναζήτηση του διαφορετικού στη μελωδία, τη σύνθεση και την ενορχήστρωση, θα χαμογελούσε ευχαριστημένος χθες βράδυ.
