Και δεν είμαι καθόλου βέβαιος αν μπορώ να εξηγήσω ακριβώς τι εννοώ. Θα προσπαθήσω, όμως. Από τη μια, ένας αγαπημένος τραγουδοποιός σε ένα γνώριμο σκηνικό και από την άλλη το ίδιο περιεχόμενο από μια διαφορετική οπτική, της συνήθειας και της επανάληψης. Από τη μια, πενήντα (και παραπάνω) αγαπημένα τραγούδια και μια ορχήστρα «αναμενόμενη» και από την άλλη τα ίδια συστατικά ως «αναμάσημα». Από τη μια, ένα βράδυ που έμοιαζε καλοκαιρινό και από την άλλη το ίδιο βράδυ στην πραγματική φθινοπωρινή εκδοχή του. Μιλάς με γρίφους γέροντα.
Με λίγα λόγια: χθες το βράδυ στους Βράχους, πότε έβλεπα το ποτήρι μισογεμάτο και πότε μισοάδειο. Χαμογελούσα στο «Μέρμηγκα» με εκείνη τη διάθεση του ανθρώπου που επισκέπτεται ξανά ένα γνώριμο και αγαπημένο μέρος και ξεφυσούσα αδιάφορος στα «Μεταξωτά» αναλογιζόμενος πόσα τραγούδια «μένουν απέξω» για χάρη τους. Τραγουδούσα συγκινημένος το «Αερικό» και τον εμβληματικό του στίχο για τις «φυλακές» και λίγο αργότερα προσποιούμουν τον έκπληκτο στο άκουσμα του «Το χρόνο να λαβώσω». Ακόμα και με τη μπάντα: χάρηκα την εμφάνιση και το παίξιμο του Φώτη Σιώτα, αλλά υπήρξαν και στιγμές που αισθάνθηκα θεατής στο ίδιο έργο και ακροατής του ίδιου κι απαράλλαχτου ηχοτοπίου. Ζήλευα τα νέα παιδιά στο κοινό που ζούσαν την υπερβολή τους και ξενέρωνα που τα μαζεύαν οι τραυματιοφορείς μεθυσμένα και εν εξάλλω.
Δεν ξέρω αν σας δίνω να καταλάβετε τον προβληματισμό μου. Ναι, σίγουρα, ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει. Ναι, σίγουρα, το θέατρο γέμισε (sold out ήταν και χθες). Ναι, σίγουρα, αγαπημένος ο Σωκράτης Μάλαμας και τα τραγούδια του και η μπάντα του και η ομάδα του. Έντιμος και δοτικός κάθε φορά. Δεν σου αφήνει κανένα περιθώριο, είτε να τον αμφισβητήσεις, είτε να τον κακοχαρακτηρίσεις. Ωστόσο, καμία ομάδα δεν κερδίζει για πάντα. Ενδεχομένως όσο κερδίζει να απαγορεύονται οι γκρίνιες και ο αρνητισμός. Ωστόσο, για μένα, χθες το βράδυ στους Βράχους η ομάδα δεν κέρδισε. Δεν έχασε κιόλας, αλλά δεν κέρδισε. Και πρέπει να πάρουν τα μέτρα τους οι «διοικούντες» γιατί χρειάζεται κάτι. Κάτι απροσδιόριστο ίσως. Ή κάτι απλό και ξεκάθαρο: μια αλλαγή.
Αυτή την αλλαγή, εν μέρει, διασφαλίζει η αποχώρηση της Λαμπρινής Καρακώστα από το σχήμα για νέες «μουσικές περιπέτειες», όπως προαναγγέλθηκε χθες. Αλλά είναι αρκετή; Δεν γνωρίζω. Και δεν έχω, ούτε το δικαίωμα, ούτε την αρμοδιότητα να κάνω υποδείξεις. Δεν μου το επιτρέπει η ευγνωμοσύνη μου απέναντι στην ομάδα. Ωστόσο, επειδή χθες ο Σωκράτης Μάλαμας αφηγήθηκε μια συγκινητική ιστορία για την αποξένωση που μαστίζει την κοινωνία μας αυτό τον καιρό και μας προέτρεψε να μιλάμε μεταξύ μας, κάνω αυτό ακριβώς. Μιλώ ανοιχτά, ελεύθερα, με ενδιαφέρον και νοιάξη.
Φωτογραφίες: Χάρης Σφακιανάκης
Με λίγα λόγια: χθες το βράδυ στους Βράχους, πότε έβλεπα το ποτήρι μισογεμάτο και πότε μισοάδειο. Χαμογελούσα στο «Μέρμηγκα» με εκείνη τη διάθεση του ανθρώπου που επισκέπτεται ξανά ένα γνώριμο και αγαπημένο μέρος και ξεφυσούσα αδιάφορος στα «Μεταξωτά» αναλογιζόμενος πόσα τραγούδια «μένουν απέξω» για χάρη τους. Τραγουδούσα συγκινημένος το «Αερικό» και τον εμβληματικό του στίχο για τις «φυλακές» και λίγο αργότερα προσποιούμουν τον έκπληκτο στο άκουσμα του «Το χρόνο να λαβώσω». Ακόμα και με τη μπάντα: χάρηκα την εμφάνιση και το παίξιμο του Φώτη Σιώτα, αλλά υπήρξαν και στιγμές που αισθάνθηκα θεατής στο ίδιο έργο και ακροατής του ίδιου κι απαράλλαχτου ηχοτοπίου. Ζήλευα τα νέα παιδιά στο κοινό που ζούσαν την υπερβολή τους και ξενέρωνα που τα μαζεύαν οι τραυματιοφορείς μεθυσμένα και εν εξάλλω.
Δεν ξέρω αν σας δίνω να καταλάβετε τον προβληματισμό μου. Ναι, σίγουρα, ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει. Ναι, σίγουρα, το θέατρο γέμισε (sold out ήταν και χθες). Ναι, σίγουρα, αγαπημένος ο Σωκράτης Μάλαμας και τα τραγούδια του και η μπάντα του και η ομάδα του. Έντιμος και δοτικός κάθε φορά. Δεν σου αφήνει κανένα περιθώριο, είτε να τον αμφισβητήσεις, είτε να τον κακοχαρακτηρίσεις. Ωστόσο, καμία ομάδα δεν κερδίζει για πάντα. Ενδεχομένως όσο κερδίζει να απαγορεύονται οι γκρίνιες και ο αρνητισμός. Ωστόσο, για μένα, χθες το βράδυ στους Βράχους η ομάδα δεν κέρδισε. Δεν έχασε κιόλας, αλλά δεν κέρδισε. Και πρέπει να πάρουν τα μέτρα τους οι «διοικούντες» γιατί χρειάζεται κάτι. Κάτι απροσδιόριστο ίσως. Ή κάτι απλό και ξεκάθαρο: μια αλλαγή.
Αυτή την αλλαγή, εν μέρει, διασφαλίζει η αποχώρηση της Λαμπρινής Καρακώστα από το σχήμα για νέες «μουσικές περιπέτειες», όπως προαναγγέλθηκε χθες. Αλλά είναι αρκετή; Δεν γνωρίζω. Και δεν έχω, ούτε το δικαίωμα, ούτε την αρμοδιότητα να κάνω υποδείξεις. Δεν μου το επιτρέπει η ευγνωμοσύνη μου απέναντι στην ομάδα. Ωστόσο, επειδή χθες ο Σωκράτης Μάλαμας αφηγήθηκε μια συγκινητική ιστορία για την αποξένωση που μαστίζει την κοινωνία μας αυτό τον καιρό και μας προέτρεψε να μιλάμε μεταξύ μας, κάνω αυτό ακριβώς. Μιλώ ανοιχτά, ελεύθερα, με ενδιαφέρον και νοιάξη.
Φωτογραφίες: Χάρης Σφακιανάκης
