Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου στην «Οδό Ονείρων» στη Χαλκίδα (ΗΜΑΣΤΑΝ ΕΚΕΙ!)

(VIDEO & PHOTOS) «Οδός Ελλήνων, οδός εκείνων που ξέρουν να ονειρεύονται». Με αυτό το στιχάκι επιστρέφω στην Αθήνα μετά από…
logo radio
Ogdoo web radio
Live
 


μία βραδιά στη μουσική σκηνή «Οδός Ονείρων» στη Χαλκίδα, με μια διάθεση να ευχαριστήσω πρώτα απ' όλα τα παιδιά που έκαναν πράξη τα όνειρά τους/μας σε αυτό το όμορφο μαγαζάκι...

Κι όταν μιλάμε για όνειρα, μπορεί να μην είναι ένα από αυτά το να δεις τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου σε Live, όταν κάνει αρκετά και μπορεί κάποιος να τον δει από τη Θεσσαλονίκη μέχρι την Αθήνα, είναι όμως όνειρο να τον δεις σε έναν τέτοιο χώρο, μακριά από τα πολλά φώτα, αλλά με πολύ πάθος, ζεστασιά και αγάπη.
Είναι όνειρο να έχεις τον Βασίλη στο ένα μέτρο να σου τραγουδάει «Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ». Είναι όνειρο να τον δεις στην πρόβα, χαλαρό και ήρεμο, σ' ένα απόλυτο κοντράστ σε σχέση με τη δυναμική του την ώρα του Live. Είναι όνειρο να ακούς αυτή τη φωνή μέσα σε 80τμ χώρο, με όρθιο κόσμο μόνο, να βλέπεις αυτό το πάθος αναλλοίωτο. Είναι όνειρο να παίζει τα «Χαιρετίσματα» και να κάθεσαι σχεδόν στα... πόδια του, στα σκαλάκια της σκηνής, να νιώθεις τον παλμό από το χορό του κόσμου, να βλέπεις να σείεται το μαγαζί από νέα παιδιά.

Το πρόγραμμα δε χαρακτηριζόταν από κάποια πρωτοτυπία, τουλάχιστον σε σχέση
με τις λίγες φορές που τον είχα δει τον τελευταίο καιρό. Αυτό φυσικά δεν το αναφέρω με την αρνητική έννοια. Τα κλασσικά τραγούδια που όλοι οι τραγουδιστές αγαπούν, μαζί και ο κόσμος, δεν λείπουν ποτέ από το πρόγραμμά τους. Από τη «Σφεντόνα» μέχρι το «Σ' ακολουθώ», από το «Βράδυ Σαββάτου» και το «Να κοιμηθούμε αγκαλιά» μέχρι τον «3ο Παγκόσμιο», από τον «Μπαγάσα» και το «Γιουσουρούμ» μέχρι το «Μαχαίρι», το «Φοβάμαι», τη «Βικτώρια», τον «Γουίλι» (όπως πλέον συνηθίσαμε να το λέμε), το «Πριν το τέλος», την «Πρέβεζα» και πολλά άλλα...

Όλος ο Βασίλης που αγαπήσαμε τα τελευταία 40+ χρόνια σ' ένα πρόγραμμα τριών ωρών. Με τα «ξένα», «Ο Άμλετ της Σελήνης», «Της αγάπης μαχαιριά» και «Παράγκα» να δείχνουν τόσο δικά του. Με τον Μίκη Θεοδωράκη να έχει τη δική του θέση με την «Όμορφη Πόλη» και το «Βρέχει στη φτωχογειτονιά». Κι ένα γερό ξεσηκωτικό φινάλε, με «Πόρτο Ρίκο», «Τσε», «Οι ψυχές και οι αγάπες», «Ένα καράβι», «Χαιρετίσματα» και «Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ», με όλο το μαγαζί όρθιο.

Έχω τη μηχανή στα χέρια και προσπαθώ να καταλάβω αν αυτός ο χαριτωμένος κύριος που είναι στο μικρόφωνο και «παίζει» με τον φακό μου (αιφινιδιάζοντάς με), είναι όντως ο Βασίλης που «ζούμε για να τον ακούμε», ο Βασίλης που γεμίζει τα θέατρα, που έχει ξεσηκώσει νεολαίες πολλών δεκαετιών, που τραγούδησε τόσο σπουδαίους δημιουργούς από το ξεκίνημά του μέχρι σήμερα, που έκανε τόσο κόσμο να ονειρευτεί, να ερωτευτεί, να σκεφτεί. Κι εκεί συνειδητοποιώ πως, τελικά, το μεγαλείο κάποιων σπουδαίων ανθρώπων είναι στην απλότητά τους... Μια βιαστική σκέψη περνάει από το μυαλό μου: Τίποτα δεν είναι τυχαίο... Γι' αυτούς που μένουν ακόμη ψηλά και βαθιά στην καρδιά του κόσμου για τόσα χρόνια, τίποτα δεν είναι τυχαίο...

Φωτογραφίες | video: Μάρω Χρυσανθοπούλου

ΤΟ OGDOO.GR ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ

Το τραγούδι αλλιώς, στο email σας!

Ενημερωθείτε πρώτοι για τα τελευταία νέα στο χώρο της καλής μουσικής!