Μια παράσταση που κερδίζει αβίαστα τις εντυπώσεις. Και πώς να μη συμβεί αυτό μιας και μιλάμε για τρεις καλλιτέχνες με πολύχρονη, συνεπή και ουσιαστική διαδρομή -ο καθένας με το δικό του χαρακτήρα- στο ελληνικό πεντάγραμμο, που με την προσθήκη μιας πρωτοεμφανιζόμενης τραγουδοποιού, κάνουν τα αυτονόητα πράξη. Δηλαδή παίζουν και τραγουδούν με αξιώσεις σπουδαία τραγούδια από τα χρόνια του ΄50 μέχρι και τις μέρες καλύπτοντας μια πλατιά γκάμα ρεπερτορίου: λαϊκό, έντεχνο -με την ουσία της λέξης, ροκ (δημιουργίες τραγουδοποιών και όχι μόνο) και ρεμπέτικο.
Πέρα από τον «κελαριστό», στιβαρό και συναρπαστικό συνάμα Μπάμπη Στόκα, την ξεχωριστή, αφτιασίδωτη αλλά τόσο μεστή Φωτεινή Βελεσιώτου και την δροσερή Παυλίνα Βουλγαράκη, ιδιαίτερη μνεία οφείλω να κάνω –για μια ακόμη φορά, σαν υπενθύμιση, υπογράμμιση, οφειλή- στο Μανώλη Μητσιά. Ένα σπουδαίο ερμηνευτή που οι επιλογές του στη δισκογραφία και τη διασκέδαση αντικατοπτρίζουν μια γενικότερη καλλιτεχνική στάση ζωής, ένα πρωτόφαντο ήθος, μια θαυμαστή, «συνειδητή» συνέπεια. Και τι δε μας τραγούδησε: διαμάντια που σφράγισε ο ίδιος σε πρώτη εκτέλεση αλλά και «ξένα» που η «προσωπικότητα» του, σεμνά αλλά και δυναμικά ταυτόχρονα, υποδόρια αλλά ουσιαστικά, τα «ντύνει» δικά του. Νομίζω πως ελάχιστοι τραγουδιστές των ημερών μας -μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού- μπορούν να είναι τόσο πειστικοί τραγουδώντας τους «κλασικούς» μας: Μίκη, Μάνο, Πλέσσα Γκάτσο, Λειβαδίτη, Λ.Παπαδόπουλο, Σπανό, Μούτση, Λεοντή, Κηλαηδόνη, Ελευθερίου αλλά και Άκη Πάνου, Δερβενιώτη, Βίρβο καθώς και Κραουνάκη, Μικρούτσικο και όχι μόνο μέχρι την άμμο της «καλής» και «καθαρής» θαλάσσης. Και πόσα «κατάδικά» του μείναν «αναγκαστικά» απ’ έξω…
Στα καμαρίνια όταν του θύμισα το «Ζεϊμπέκικο του Κοσμά» αμέσως είπε στον Δημήτρη Μαργιολά να το έχουν ετοιμοπόλεμο! Γενικά ο Μητσιάς αρέσκεται στις ψαγμένες παραγγελιές. Τι να λέμε τώρα, ο «άνθρωπος» ανοίγει το πρόγραμμά του με το «Κι αν ο αγέρας φυσά» σε ποίηση Γιώργου Σεφέρη από την «Τετραλογία» του Δήμου Μούτση!
Αλλά και η Βελεσιώτου μας εξέπληξε τόσο ευχάριστα στο ξεκίνημά της με το «Με σένα πλάι μου» των Σταύρου Κουγιουμτζή και Μανώλη Ρασούλη. Και μάλιστα ανέφερε και τους δημιουργούς. Και ο Στόκας είχε ανάλογες παραπομπές όπως και η Βουλγαράκη… Ωραίες συνήθειες, κι ας μην συνηθίζονται πια στα μεγάλα κέντρα! Επιπλέον γλυκιά και αρμονική η χημεία μεταξύ τους.
Σαββατιάτικο πρόγραμμα, σ’ ένα κατάμεστο μαγαζί, από τις 11 μέχρι και τις 4 το πρωί, αληθινή ψυχαγωγία, ατέλειωτο και από καρδιάς χειροκρότημα, τραγούδια ολόκληρα «παιγμένα» απ’ τη αρχή μέχρι και το τέλος τους, και όλη η «πλατεία» να φλέγεται από συγκίνηση, ενθουσιασμό, χορτασμένη καλό τραγούδι και ακριβά συναισθήματα… Παρ’ όλο που οι «συγκρατημένες» ρούμπες και τα τσιφτετέλια αποτελούν μικρές εξαιρέσεις στο πρόγραμμα, μια κυρία δεν άντεξε και ανέβηκε στα τραπέζι ενώ αρκετοί φέρναν τις βόλτες τους, στα «πέριξ» του μαγαζιού, ακούγοντας τα πάμπολλα καθαρόαιμα ζεϊμπέκικα.
Στο ύψος των περιστάσεων και η μπάντα που απαρτίζεται από ξεχωριστούς σολίστες μουσικούς, όπως ο μπουζουκίστας Δημήτρης Μαργιολάς, ο κρουστός Γιάννης Σαρίκος, ο ακορνετονίστας Δήμος Πολυμέρης, ο ηλεκτρικός κιθαρίστας Δημήτρης Καρασούλος, ο μπασίστας Παναγιώτης Γεωργοτάς και ο πιανίστας και μαέστρος Αχιλλέας Γουάστωρ.
Τέλος να σημειώσω πως το Γυάλινο Μουσικό Θέατρο είναι ένας χώρος που σέβεται τη μουσική, τους καλλιτέχνες που φιλοξενεί αλλά και τους «πελάτες - ακροατές». Αίθουσα ιδανική για ανάλογα θεάματα, άνετα τραπέζια και καθίσματα, εξαιρετικός ήχος, φωτισμοί, εξαερισμός, εξυπηρέτηση.
Πέρα από τον «κελαριστό», στιβαρό και συναρπαστικό συνάμα Μπάμπη Στόκα, την ξεχωριστή, αφτιασίδωτη αλλά τόσο μεστή Φωτεινή Βελεσιώτου και την δροσερή Παυλίνα Βουλγαράκη, ιδιαίτερη μνεία οφείλω να κάνω –για μια ακόμη φορά, σαν υπενθύμιση, υπογράμμιση, οφειλή- στο Μανώλη Μητσιά. Ένα σπουδαίο ερμηνευτή που οι επιλογές του στη δισκογραφία και τη διασκέδαση αντικατοπτρίζουν μια γενικότερη καλλιτεχνική στάση ζωής, ένα πρωτόφαντο ήθος, μια θαυμαστή, «συνειδητή» συνέπεια. Και τι δε μας τραγούδησε: διαμάντια που σφράγισε ο ίδιος σε πρώτη εκτέλεση αλλά και «ξένα» που η «προσωπικότητα» του, σεμνά αλλά και δυναμικά ταυτόχρονα, υποδόρια αλλά ουσιαστικά, τα «ντύνει» δικά του. Νομίζω πως ελάχιστοι τραγουδιστές των ημερών μας -μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού- μπορούν να είναι τόσο πειστικοί τραγουδώντας τους «κλασικούς» μας: Μίκη, Μάνο, Πλέσσα Γκάτσο, Λειβαδίτη, Λ.Παπαδόπουλο, Σπανό, Μούτση, Λεοντή, Κηλαηδόνη, Ελευθερίου αλλά και Άκη Πάνου, Δερβενιώτη, Βίρβο καθώς και Κραουνάκη, Μικρούτσικο και όχι μόνο μέχρι την άμμο της «καλής» και «καθαρής» θαλάσσης. Και πόσα «κατάδικά» του μείναν «αναγκαστικά» απ’ έξω…
Στα καμαρίνια όταν του θύμισα το «Ζεϊμπέκικο του Κοσμά» αμέσως είπε στον Δημήτρη Μαργιολά να το έχουν ετοιμοπόλεμο! Γενικά ο Μητσιάς αρέσκεται στις ψαγμένες παραγγελιές. Τι να λέμε τώρα, ο «άνθρωπος» ανοίγει το πρόγραμμά του με το «Κι αν ο αγέρας φυσά» σε ποίηση Γιώργου Σεφέρη από την «Τετραλογία» του Δήμου Μούτση!
Αλλά και η Βελεσιώτου μας εξέπληξε τόσο ευχάριστα στο ξεκίνημά της με το «Με σένα πλάι μου» των Σταύρου Κουγιουμτζή και Μανώλη Ρασούλη. Και μάλιστα ανέφερε και τους δημιουργούς. Και ο Στόκας είχε ανάλογες παραπομπές όπως και η Βουλγαράκη… Ωραίες συνήθειες, κι ας μην συνηθίζονται πια στα μεγάλα κέντρα! Επιπλέον γλυκιά και αρμονική η χημεία μεταξύ τους.
Εν κατακλείδι… Ήμασταν Εκεί
Σαββατιάτικο πρόγραμμα, σ’ ένα κατάμεστο μαγαζί, από τις 11 μέχρι και τις 4 το πρωί, αληθινή ψυχαγωγία, ατέλειωτο και από καρδιάς χειροκρότημα, τραγούδια ολόκληρα «παιγμένα» απ’ τη αρχή μέχρι και το τέλος τους, και όλη η «πλατεία» να φλέγεται από συγκίνηση, ενθουσιασμό, χορτασμένη καλό τραγούδι και ακριβά συναισθήματα… Παρ’ όλο που οι «συγκρατημένες» ρούμπες και τα τσιφτετέλια αποτελούν μικρές εξαιρέσεις στο πρόγραμμα, μια κυρία δεν άντεξε και ανέβηκε στα τραπέζι ενώ αρκετοί φέρναν τις βόλτες τους, στα «πέριξ» του μαγαζιού, ακούγοντας τα πάμπολλα καθαρόαιμα ζεϊμπέκικα.
Στο ύψος των περιστάσεων και η μπάντα που απαρτίζεται από ξεχωριστούς σολίστες μουσικούς, όπως ο μπουζουκίστας Δημήτρης Μαργιολάς, ο κρουστός Γιάννης Σαρίκος, ο ακορνετονίστας Δήμος Πολυμέρης, ο ηλεκτρικός κιθαρίστας Δημήτρης Καρασούλος, ο μπασίστας Παναγιώτης Γεωργοτάς και ο πιανίστας και μαέστρος Αχιλλέας Γουάστωρ.
Τέλος να σημειώσω πως το Γυάλινο Μουσικό Θέατρο είναι ένας χώρος που σέβεται τη μουσική, τους καλλιτέχνες που φιλοξενεί αλλά και τους «πελάτες - ακροατές». Αίθουσα ιδανική για ανάλογα θεάματα, άνετα τραπέζια και καθίσματα, εξαιρετικός ήχος, φωτισμοί, εξαερισμός, εξυπηρέτηση.
