Λίνας Νικολακοπούλου για να δούμε το πολιτικό και ταυτόχρονα ερωτικό «Μπιζζζ» που «δεν μασάει στην κρίση» και συνεχίζεται για ένα μήνα ακόμη.
Για αρχή, ο μύθος του Αισώπου, «ο Λαγός και η Χελώνα». Σίγουρα αυτή η αρχή, με έναν μύθο, δεν αποδίδεται μονάχα στο όνομα του ζεστού αυτού μαγαζιού. Μάλλον η νοοτροπία του λαγού που υιοθετήσαμε ως χώρα, μας έκανε κάπου να το χάσουμε. Θέλαμε κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα χωρίς κοινή δημοσιονομική πολιτική, ήμασταν αξιόπιστοι και ξαφνικά γίναμε αναξιόπιστοι και ου το καθεξής. «Δε χρωστάμε, μας χρωστάνε. Δεν Μασάμε» θα μας πει η Σπείρα Σπείρα.
Η παράσταση άλλωστε θα είναι καυστική, διαδραστική (με την σκηνή και τους δυνατούς ηθοποιούς ανάμεσα μας) αλλά αισιόδοξη. Και το πιάνο του Κραουνάκη μας μιλάει… οι Τραπεζίτες έγιναν ξανά παιδιά, ο «Έρωτας μπορεί ν' αντέξει αυτή τη γύμνια, Που να συγχωρεί του κόσμου την ασχήμια», τα «Χρόνια σαν τριαντάφυλλα ξερά μες στα βιβλία, τα δένδρα που ήταν άνθρωποι έχουν μαρμαρωθεί», «Μόνο μια φορά», «Όταν έχω εσένα»… Με αυτά τα τραγούδια νιώθουμε στους πιο αναίσθητους καιρούς
Ο Σταμάτης Κραουνάκης θα μας βεβαιώσει ότι «Τα έργα γράφονται στο δρόμο. Και εκεί θα παιχτούνε» και λίγο πριν την ανάγνωση της ημερήσιας ατζέντας (με αυτό που αξίζει να είναι το νόμπελ για τον Σεφέρη το 1963) ένα βαλς για αυτούς που μας καναν τα σπίτια κιμά. «Βαράτε τώρα Έλληνες, στα μούτρα σας χαστούκια, Που θέλατε κυβέρνηση αυτά τα τουρλουμπούκια, Ανάθεμα στο facebook, που πάταγα το like, Που ψήφισα σοσιαλισμό και βγήκε τρίτο Ράιχ…».
Τα τραγούδια που ξέρουμε και έχουμε αγαπήσει ακούστηκαν με «βελτιωμένους» στίχους, ανάλογων των καιρών αυτών με την ηχητική υπόκρουση των ύμνων του ΠΑΣΟΚ, που η μόρφωση έγινε παραμόρφωση, που «δίναμε πολλά στα φροντιστήρια», που τα πολιτικά βούρλα «φυτρώνουν στους βούρκους» και η αριστερά «κάνει την περιστέρα».
«My name is Greece, I need some peace». Και πιο μεγάλη μούντζα είναι τώρα « Α ρε σύστημα αλήτη στο διάολο να πας».
Όμως «Τώρα που ‘ρθαν όλα τούμπα, μια Ελλάδα κωλοτούμπα» που ότι κατακτήσαμε μας διέλυσε, μπορούμε να ακουμπάμε πάνω σε μουσικοθεατρικές παραστάσεις τέτοιες, που τα λένε έξω από τα δόντια αλλά με αυθεντικό τρόπο, αγαπημένο, τέτοιο που μας φέρνει σε αμηχανία και γέλιο, που μας κάνει έστω και για τις 3 ώρες της παράστασης να έχουμε γενναίες σκέψεις απέναντι στη ζωή, τον έρωτα, τα επίκαιρα, τα κολοσσιαία μονοπώλια.
Ότι κι αν συμβαίνει δεν πειράζει είσαι ok. Η Σπείρα, η χελώνα είναι εδώ.
Φωτογραφίες: Πάνος Παπαϊωάννου
Video: Κίκα Α. Ρόκα
